ตอนที่ 94 โดนหลอกลวง

ธวัลมองดูแหวนในกล่องอย่างไม่เต็มใจนัก เดิมทีเธอไม่คิด ว่ากล่องราคาถูกเช่นนี้จะใส่เครื่องประดับล้ำค่าอะไรได้

แค่เสี้ยววินาทีที่มองแหวน ธวัลตาลุกวาว วินาทีถัดมาก ลับขยี้ตาทันที พยายามหรี่ตาดู อยากจะดูรัศมีสีน้ำเงินที่ แสดงออกมา ความลึก รอยร้าวของหน้าแหวนให้ชัดๆ

มุกมณีอยู่ข้างๆอย่างตื่นเต้น ถาม “คุณธวัล เป็นอย่างไรบ้าง

คะ”

ธวัลแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด สองตาพินิจพิจารณาส่อง แต่แหวน นิ้วที่เรียวยาวอดไม่ได้ที่จะสวมลงไป ค่อยๆยกแหวน

ขึ้นอย่างมือเบา ชื่นชมแบบหลงใหล

การออกแบบ วัสดุ เทคนิคการฝังล้วนยอดเยี่ยม และตัวแซฟ ฟลายเองเป็นเอกลักษณ์ นี่สิถึงจะเรียกว่าเป็นเครื่องประดับ ล้ำค่าชั้นเลิศ สีหน้าธวัลยิ้มออกมาอย่างหลงใหลได้ปลื้ม นี่ แหละเป็นแหวนแต่งงานในฝันของเธอ ควรค่าแก่การเรียก เพ อร์เฟค (ไม่มีที่ติ)

แหวนวงนี้จะต้องทำให้เธอเจิดจรัสในงานแต่งงานแน่
มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของธวัล มุกมณีรู้สึกสบายใจขึ้น ดู เหมือนแหวนวงนี้จะขายได้ราคาดีแน่

หลังจากต่อรองราคาเรียบร้อย ทั้งสองตกลงราคากันที่ 600,000,000 ตามความต้องการของมุกมณี เงินถูกโอนไปยัง บัญชีต่างประเทศที่เธอเปิดไว้ แหวนเป็นของตระกูลเซ็งเส้น

แล้ว

“สมภพ คุณดูสิ แหวนนี้สิคะ สวยงามมาก สมภพเพิ่งกลับมา

ถึงบ้าน ธวัลรีบยื่นแหวนให้เขาตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี

สมภพกวาดตามองแหวนหินสีน้ำเงินวงนั้น ทั้งสวยงามและ มีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก สมภพเอามือทั้งสองลูบแก้มของ

ธวัล

“อืม ดี คุณชอบก็ดีแล้ว” พูดจบก็เตรียมเข้าห้องอ่านหนังสือ

ธวัลหน้าเสีย ในดวงตามีน้ำตาคลอมองด้านหลังของสมภพ “สมภพคะ คุณเย็นชากับฉันเกินไปไหม นี่เป็นแหวนแต่งงาน

ของเรานะคะ คุณไม่ตั้งใจดูเลย”

สมภพที่ยืนหันหลังให้ธวัลอยู่ เลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย และ ยอมหันหน้ามา “เมื่อสักครู่ผมดูแล้วไงครับ มันสวยงามจริงๆ

เหมาะกับคุณมาก
ธวัลยังไม่ค่อยพอใจคำอธิบายของสมภพ กลับเพิ่มน้ำเสียง ขึ้นอีก “สมภพ คุณเย็นชาอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ ในใจ คุณยังคิดถึงนีรชานั่นอยู่อีกใช่ไหม ถ้าฉันไม่ตั้งท้อง คุณก็คง ไม่แต่งงานกับฉันสินะ

สมภพมองธวัลเริ่มโกรธ ใบหล่ออันหล่อเหลาดสีหน้าแบบ ไม่มีทางเลือก “ธวัล อย่าเพิ่งโมโหสิครับ มันไม่ดีต่อเด็กที่อยู่ ในท้องนะครับ”

ไม่พูดซะยังดีกว่า ยิ่งพูดธวัลกลับยิ่งทนไม่ได้ ร้องไห้โฮออก มา “ลูกจ๋า ลูก คุณก็รู้ดีว่าฉันคบกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่คุณรัก ฉันบ้างไหมเนี่ยะ หรือยังรักนังนีรชานั่นอยู่

สมภพพยายามสะกดอารมณ์ไว้ในใจ เดินไปตบไหล่ภวัล เบาๆ “เราจะแต่งงานกันแล้ว คุณจะพูดเรื่องนี้ทำไมอีกครับ

ธวัลร้องไห้ฟูมฟายหยั่งกับดอกสาลี่โดนฝน “ฉันรู้คะว่าคุณ ไม่เคยลืมนีรชา ได้ยินว่าเธอหายตัวไป คุณก็ตามหาเธอมา

ตลอด…

เพียงคำพูดประโยคเดียว สะกิดแผลในใจของสมภพทันที

ได้ยินว่านีรชาฏกภัสกรณ์สั่งขังไว้ที่ห้องใต้ดินในบ้านหมื่นสา เขาอยากจะพาคนบุกไปบ้านภัสกรณ์ช่วยเธอออกมา สุดท้ายได้ยินว่านีรชาหนีออกไปแล้ว หนีไปยังไง หนีไปที่ไหน ก็ไม่ได้ข่าวอีกเลย นีรชาหายไปราวกับหายไปจากโลกนี้ และ หายไปจากชีวิตเขาอีกครั้งหนึ่ง

สามปีก่อนเธอก็หายไปแบบนี้แล้วทีนึง เขาก็ใช้เวลาตามหา ถึงสามปี ตอนนี้เธอหายไปอีกแล้ว ไม่รู้ว่ายังต้องให้เขารออีก ปี สมภพรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที หากว่าจากนี้ไปไม่เจอเธออีก ถ้าจากนี้ไปไม่ได้พบนีรชาอีก

ยังจมอยู่ในความสับสนเช่นเดียวกับภัสกรณ์ที่บ้านหมื่นสา

คําคืนอันมืดมิด ภัสกรณ์นั่งเดียวดายอยู่บนโต๊ะไม้ที่ระเบียง

สูบบุหรี่อย่างเงียบๆ

ภายใต้แสงจันทร์สะท้อนภาพความหล่อเหลาของเขา ตาหู

จมูกปาก(ประสาทสัมผัสทั้งห้า) ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาแรงๆ ทีหนึ่ง ทันใดนั้นมือซ้ายของภัสกรณ์กำหมัดแน่น จนเห็น เส้นเลือดชัดเจน นิ้วมือซีดขาวเพราะออกแรง

ใบหน้ารูปหล่อไม่รู้สึกใดๆ มีเพียงเงาโดดเดี่ยวและกำปั้น แน่นในมือแสดงออกถึงอารมณ์ในใจ

นีรชา เธออยู่ที่ไหนกันนะ
ที่ถูกต้องเขาควรจะเกลียดผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ เธอคือคู่ ครองที่เขาซื้อมา ยังไม่ทันเซ็นสัญญาอะไรเลยกลับกล้าหนีไป เขาควรจะเกลียดเธอถึงจะถูก แต่ว่าทำไม ตอนนี้ในใจเขาเต็ม ไปด้วยความทรงจํา ไม่ใช่ความเกลียดชัง เป็นความทรงจําอัน

เขาคิดถึงผมยาวๆของเธอ คิดถึงสายตาที่แข็งกร้าวของเธอ รอยยิ้มแบบเรียบง่ายของเธอ คิดถึงกลิ่นหญ้าเขียวเบาๆของ

ตัวเธอ

ใช่แล้ว เขาคิดถึงเธอ ภัสกรณ์คิดถึงนีรชา

นับตั้งแต่เกิดมาจนอายุ27ปีเขาเดิมไม่เคยคิดถึงใครมากแบบ นี้มาก่อน มันฝังลึกในจิตใจ กัดกร่อนลงไปในจิตวิญญาณ ไม่มี กะจิตกะใจจะทำอะไร มีแต่คิดถึงทุกลมหายใจ คิดถึง คิดถึง

วันนี้เป็นวันแต่งงานของธวัลลูกสาวนายกเทศมนตรีจิระเดช กับสมภพประธานบริษัทเชิงเส้น

นักข่าวและช่างภาพจากทั่วสารทิศต่างมารวมตัวกัน ทั้งช่าง ภาพช่างถ่ายวีดิโอต่างเตรียมตัวกันมาอย่างดี เพื่อให้พิธี แต่งงานอันยิ่งใหญ่ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
ภัสกรณ์ก็ได้รับการ์ดเชิญจากท่านนายกเทศมนตรีจิระเดช แม้ว่าคนดังอย่างภัสกรณ์ แต่ต่อหน้าท่านนายกฯ ก็ต้องเจียม ตัวหน่อย

สวมชุดสูทสีดำที่สั่งตัดมาอย่างประณีต ผูกเนคไทไหมแท้ สีน้ำเงินเข้ม ผมทรงสั้นจัดแต่งอย่างสดใส ภัสกรณ์ในกระจก บุคลิกหล่อเหลาเพียงพอที่จะให้สาวๆ กรี๊ดได้

เสียงกดกริ่งตามปกติดังขึ้น นี่ ระพินทร์ เตรียมรถให้ฉันด้วย

เสียงที่ตอบกลับมาในลำโพงกลับเป็นลุงชู “คุณท่านครับ ระ นทร์ลาพักร้อน”

“อ้าว งั้นลุงช่วยเตรียมรถให้ผมหน่อยนะ” ภัสกรณ์ไม่ได้

เอะใจอะไร

ลุงชูลังเลใจ จะบอกภัสกรณ์ดีไหมนะ เขารู้สึกว่าระพินทร์ลา พักร้อนครั้งนี้ดูแปลกๆ บอกแค่ว่าลาพักร้อนแต่ข้าวของเครื่อง ใช้ส่วนตัวของเค้าหายไปหมด

ช่างเถอะ บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไป ลง ส่ายหัว ไปที่

โรงรถขับรถออกมา
งานแต่งงานครั้งนี้ดูหรูหรา ดอกกุหลาบสีขาวโปรยเต็มถนน ไปหมด รูปปั้นโรมันแกะสลักอันประณีต2ข้างทางล้อมรอบไป ด้วยเส้นไหมสีขาวราวหิมะ ปลิวน้อยท่ามกลางสายลม เฉก เช่นดินแดนมหัศจรรย์

แขกผู้มีเกียรติที่ร่ำรวยและเป็นที่นับหน้าถือตาต่างพากันมา ล้วนเป็นชนชั้นสูงที่โดดเด่นของเมืองC

เสียงเพลงอันกึกก้องดังขึ้น ธวัลจับแขนของคุณพ่อนายก เทศมนตรีเดินออกมาช้าๆ ชุดแต่งงานสีขาวออกแบบเลิศหรู ประดับด้วยไข่มุกและเพชร ทำให้เธอเป็นดังเจ้าหญิงที่สง่า

งาม

สมภพยืนอยู่ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติ รอคอยเจ้าสาวของเขา ใบหน้าแม้จะยิ้มแย้ม แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกสูญเสียอย่างบอก

ไม่ถูก

ในใจเขานางเอกในงานนี้ไม่ควรเป็นธวัล แต่ควรเป็นนีรชา

ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตที่เขาอยากจะแต่งงานด้วย แต่ ว่านีรชาหายไปไหน…เงยหน้าด้วยความมึนงงเล็กน้อย ในตา พล่ามัว…

ชิคาโก ประเทศสหรัฐอเมริกา
นีรชาจัดลิ้นชักสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ประคองเอวอย่าง เหน็ดเหนื่อยนั่งลงที่โซฟา ท้องนับวันยิ่งโตขึ้น อีกแค่สัปดาห์ เดียวก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว ร่างกายขยับไม่ค่อยไหวแล้ว

“น้องนี้ เธอสบายดีไหม ทำไมไม่รอพวกเรากลับมาจัดการ ล่ะ ทำไมเธอจัดบ้านซะเองเนี่ย” ระพินทร์กับมุกมณีเพิ่งกลับ จากตลาดพร้อมหิ้วถุงเล็กถุงใหญ่มาด้วย เห็นบ้านถูกจัดอย่าง สะอาดเรียบร้อย กล่าวอย่างรู้สึกเกรงใจ

“อ้อ ไม่เป็นไร แค่จัดบ้านเอง ไม่เหนื่อยเท่าไหร่” นีรชาส่งยิ้ม ให้ระพินทร์ พูดตามความจริง ตอนที่เห็นระพินทร์และมุกมณี ปรากฏตัวพร้อมกันต่อหน้าเธอ เธอแทบช็อค

เดิมทีคิดว่าระพินทร์เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นของพี่สาว คิดไม่ ถึงว่าพัฒนาความสัมพันธ์เป็นแฟนกัน เธอพอมองออกว่าระพิ นทร์รักมุกมณีมาก ยิ่งทำให้นีรชาประทับใจในตัวระพินทร์มาก

“พี่ ช่วยบอกเบอร์โทรศัพท์ที่โรงพยาบาลให้ฉันหน่อยได้

ไหม ฉันอยากโทรหาคุณพ่อ” นีรชาเห็นมุกมณีอารมณ์ดี จึง

ถามขึ้น

“โทรศัพท์ เธอจะหาเรื่องตายหรือ ภัสกรณ์จะหาเธอเจอได้ผ่านทางพ่อเธอนะ อุตส่าห์กำชับกับโรงพยาบาลทั้งเมืองแล้ว เธอยังจะโทรหาพ่อเธออีก จะเข้าไปติดกับดักอีกหรือ” มุกมณี พูดอย่างไม่มั่นใจ

“อ่อ…” นีรชากับหน้าอย่างหมดหวัง นับตั้งแต่คุณพ่อผ่าตัด เรียบร้อย เธอไม่ได้ติดต่อคุณพ่ออีก อยากรู้จริงๆว่าคุณพ่อ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

แต่ว่า…พอคิดถึงใบหน้าขุ่นข้องและอารมณ์ฉุนเฉียวของภัส กรณ์ นีรชายังคงอดทนกับแรงกระตุ้นที่อยากโทรหาพ่อ

ระพินทร์มองนีรชาอย่างสำนึกผิด เด็กโง่เอ๋ย พ่อของเธอตาย ที่โรงพยาบาลตั้งนานแล้ว เธอยังอยู่ที่นี่ ถามถึงแต่พ่ออย่าง

โง่ๆ อยากจะโทรหาพ่อ

มองดูสายตาของระพินทร์ มุกมณีถลึงตามองเขาทีนึง ผู้ชาย

คนนี้ใจอ่อนจริง ต้องมีสักวันทำแผนแตกแน่ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะ เรื่องบนเตียงทำได้ไม่เลวละก็ ทิ้งมันไปนานละ

พิธีแต่งงานอย่างเป็นทางการกำลังจะเริ่มขึ้น แขกเหรื่อที่มา ร่วมพิธีถือโอกาสพูดคุยทำความรู้จักซึ่งกันและกัน

ภัสกรณ์กลับไม่เข้าใจรอยยิ้มที่ใส่หน้ากากให้กันของคนรอบ

ตัว ยืนอยู่คนเดียวที่ริมหน้าต่าง วันนี้ครบ100วันที่นีรชาหายตัวไป ครบรอบ100วันแล้ว เธอตอนนี้อยู่ที่ไหนนะ ใกล้ถึง กำหนดคลอดแล้ว ร่างกายของเธอจะไหวไหม บอบบางขนาด นั้น ต้องเผชิญความเจ็บปวดเพียงผู้เดียว มีคนคอยดูแลไหมนะ

บางที เธออาจจะกำลังอยู่กับรุ่นพี่อะไรนั่นก็ได้ สองคนโร แมนติกกันใต้แสงจันทร์ คงจะลืมภัสกรณ์ไปแล้วละมั้ง

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจเลย

อารมณ์ของความโกรธ ความเจ็บปวด และความผิดหวังคละ

เคล้าปนเปกัน ทำให้ใบหน้าหนุ่มหล่อของภัสกรณ์ดูหมองคล้ำ โดยไม่รู้ตัวผ้าม่านสีขาวถูกเขาจับอย่างแรง พอปล่อยมือออก ผ้ายับยู่ยี่ไปหมด เฉกเช่นหัวใจของเขาที่ได้รับความเจ็บปวด

“ภัสกรณ์ คุณคิดอะไรอยู่ ดูเครียดจัง” นรุตม์เดินเข้ามาตบ

ไหล่เขา นรุตม์พูดจานุ่มนวลเสมอ ส่วนรอยยิ้มบนใบหน้าของ ภัสกรณ์นั้นก็เฉยชาเช่นเคย ดูเหมือนไม่แคร์อะไรเลย ไม่สนใจ

อะไรทั้งนั้น

ภัสกรณ์ลบคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร เดินไปทางเวทีงานพร้อมกับน

ตม์
พิธีแต่งงานเริ่มขึ้นแล้ว กำลังจะแลกแหวนแต่งงานกัน หาก มัวร์รอจะดูไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ