ตอนที่ 88 โอกาสที่ดี

เมื่อถิราได้ยินนีรชาพูด เกรงว่าความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา เธอจึงรีบเข้าไปหาภัสกรณ์ “พี่แทนคะ ซ่างมันเถอะค่ะ ถิราก็ไม่ได้ อยากจะคิดเล็กคิดน้อยอะไรแล้วค่ะ และก็ไม่ได้อยากให้เธอมาขอ โทษถิราด้วย แค่พี่แทนให้เธอออกจากบ้านหมื่นสาก็พอแล้วค่ะ”

หัวของนีรชาถูกทำให้แตกเมื่อสักครู่ คงไม่เจ็บมาก ดีที่ผมของ เธอบังไว้ ทำให้มองไม่เห็นรอยซ้ำ ถ้าหากเมื่อกี้ฟาดไปโดนหน้าเธอ คงจะดี

เธอคิดชั่วร้ายในใจ

ภัสกรณ์ลูบผมน้องสาวอย่างเจ็บปวด “ถิรา เจ็บมากไหม”

ถิราจึงแกล้งพูดออกไป “เจ็บมากเลยค่ะ ถ้าหากคุณพ่อรู้ว่ามีคนทำ ให้ถิราเจ็บตัวแบบนี้ คงจะเสียใจมาก”

เมื่อฟังกิราพูดถึงพ่อ สีหน้าของภัสกรณ์จึงหดหู่ลงไปพักนึงใบหน้า เซร่งขรึมราวกับท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เขาเดินไปข้างนีรชาและพูดกับ เธอ “น้ำ เธอต้องขอโทษน้องสาวของผมเดียวนี้” นีรชาตกใจเบ่งตาโต อะไรกัน เมื่อกี้นี้ก็เป็นเพราะถิราเธอเดินเข้า มาโดนมีดเอง นีรชาเธอไม่ได้ตั้งจะทำร้ายถิราเลย

อีกอย่างหนึ่งนั้นถิรายังใช้ชามซุปทุ่มมาที่หัวของเธอ ตอนนี้ก็ยัง ร้อนและบวมอยู่ แล้วทำไมเธอถึงต้องไปขอโทษกิรา

นีรชากัดริมฝีปากเธอแน่น ยังไงเธอก็จะไม่ขอโทษถิราอย่างเด็ด

ขาด

สายตาของภัสกรณ์เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่โหดร้าย “น้ำ เธอจะ ขอโทษไหม”

เงียบ คำตอบของเขาที่ได้คือความเงียบไม่พูดไม่จาของนีรชา

ถิราที่ยืนอยู่ข้างๆภัสกรณ์กระทืบเท้าด้วยความโกรธอย่างสุดขีด “พี่แทน พี่ดูมันสิ มันยังไม่ยอมรับผิด พามันไปขังไว้ในห้องมืด ดูซิ ว่ามันยังจะหยิ่งยโสแบบนี้อีกไหม”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วแน่น สายตาแดงก่ำจ้องมองไปที่นีรชา และพูด อย่างเยือกเย็น “เรียกระพินทร์เข้ามา พานีรชาไปขังในห้องมืด”

ห้องมีดเป็นห้องที่อยู่ในมุมที่ไกลที่สุดของบ้านหมื่นสา มีเพียง คนใช้ที่ทำผิดร้ายแรงเท่านั้นที่จะถูกขังอยู่ที่นั้น คนที่ถูกขังในห้อง นั้นไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวันตลอดทั้งปี คนที่ถูกขังอยู่ในนั้นไม่ นานไม่ว่าจิตใจจะเข้มแข็งแค่ไหนก็ถูกพังลงได้ บ้านหมื่นสาเคยขัง คนใช้สองคนที่นั้นต่อมาทั้งสองก็เป็นบ้าไปเลย

ถิรายิ้มอย่างลำพองใจ คิดจะสู้กับฉันอย่างนั้นหรอ แกมันยัง อ่อนหัดไป ฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของพี่ฉัน เธอมันผู้หญิงป่าคน หนึ่ง ที่อุ้มท้องสัตว์ป่าตัวหนึ่งไว้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาสู้กับฉัน

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มอย่างลำพองใจ หยิ่งยโสของถิรา นีรชา รู้สึกหวาดกลัว ดูแล้วห้องมืดนั้นคงไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก เธอค่อยๆ ลูบกระเป๋ากางเกงยังดีที่โทรศัพท์มือถือยังอยู่ใน นั้น

ตามด้วยเสียงหนักของประตูเหล็ก นีรชาถูกระพินทร์พาเธอมาขัง ในห้องมืดของบ้านหมื่นสา พื้นเย็นเรียบ ในห้องนั้นมืดแทบจะมอง ไม่เห็นแสง ความอึดอัด ความหนาวเย็น ความหวาดกลัว มันเป็น ความทรงจำแรกที่นีรชาได้จากห้องมืด

นีรชานั่งงอตัวอยู่มุมกำแพง เธอก้มหัวลงในวงแขนของตัวเอง ไร้ สาระจริงๆ เมื่อครู่นั่น เธอยังจะอยากอธิบายให้เขาฟัง เพราะเธอคิด ว่าอย่างน้อยภัสกรณ์จะฟังเธออธิบายเรื่องราว คิดว่าอย่างน้อย เธอและเขาก็อยู่ด้วยกันมานานภัสกรณ์ควรจะรู้จักการปฏิบัติตัว ของเธอ ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน เธอเป็นแค่เมีย เก็บคนหนึ่ง เป็นแค่ของเล่นของเขา เมื่อของเล่นและน้องสาวเกิด ความขัดแย้งกัน ต่อให้ของเล่นนั้นจะไม่ได้เป็นคนทำผิดมันก็จะถูก ลงโทษและละทิ้งตามเดิม

“ปัง” เสียงหนักของประตูเหล็กถุกคนเปิดออก น้าแขหหอบผ้าห่ม หนาเข้ามา

“นายน้อยให้นำผ้าห่มมาให้ค่ะ” แสงที่ลอดเข้ามา ทำให้น้าแขมอง หน้านีรชาในใจนั้นรู้สึกผิดต่อนีรชา เธอไม่ควรโกหกคู่เพราะเธอ เป็นเพียงคนใช้คนหนึ่งที่ยังต้องพึ่งพิงอาศัยอยู่บ้านหมื่นสา เธอไม่ กล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของนิรา

นีรชาไม่พูดอะไร น้าแขจึงพูดขึ้น “ตอนนี้นายน้อยเธอกำลังโกรธ รอให้เธอหายโกรธแล้วฉันจะมารับคุณออกไปนะคะ นายน้อยก็ เสียใจมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้ฉันเอาผ้าห่มหนาแบบนี้มาให้หรอก ค่ะ”

ผ้าห่มพวกนี้เป็นผ้าห่มที่นายน้อยห่มเองเป็นผ้าขนสัตว์เนื้อ ละเอียดผืนหนึ่งนั้นก็ราคาแพง น้าแขจึงรู้สึกว่าข่างไร้ค่าเมื่อผ้าห่ม เหล่านนี้ต้องมาอยู่บนพื้นสกปรกแบบนี้

นีรชายังคงไม่พูดอะไร เธอเหนื่อยล้ามากไม่ต้องการที่จะคุยกับ ใคร เธอรู้สึกผิดหวังกับภัสกรณ์มากที่เขาไม่เคยเชื่อใจเธอแม้แต่ น้อยเลย

น้าแขถอนหายใจ และเดินออกไปพร้อมกลับปิดประตูห้องมืด “ปัง”เมื่อประตูปิดลง ทุกอย่างก็กลับมาสู่ความมืดอีกครั้ง

วันพรุ่งนี้คุณพ่อก็จะทำการผ่าตัดแล้วหวังว่าภัสกรณ์จะไม่กลับคำ รอเมื่อการผ่าตัดเสร็จแล้วเธอจะต้องหาทางหนีไปให้ได้ อดทน อดทนอีกเพียงวันเดียวเท่านั้น

นีรชาคลำหาโทรศัพท์ เธอโทรหามุกมณี “พี่คะ น้ำเองนะคะ”

มุกมณีกำลังมั่วอยู่กับผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ไนท์บาร์ แต่ฤกเสียง โทรศัพท์ของนีรชาทำให้หมดสนุก รับสายอย่างหมดอารมณ์ “นั่น มันพ่อของเธอไม่ใช่พ่อฉัน เธอก็ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเองสิ”

จิตใจของนีรชาตอนนี้ช่างอ้างว้างมากเหลือเกิน ในเวลานี้ แม้แต่ พี่สาวของตัวเองก็พูดออกมาแบบนี้ แต่ว่าเธอก็ยังไม่ลดละความ พยายาม เธอพูดข้อร้องพี่สาวของเธอด้วยน้ำเสียงที่ดี “พี่ พรุ่งนี้ ฉันไปเยี่ยมคุณพ่อไม่ได้จริงๆพี่ช่วยไปเยี่ยมคุณพ่อให้ฉันหน่อยนะ ถ้าคุณพ่อผ่าตัดเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบพาคุณพ่อย้ายโรงพยาบาล ทันที”

“ย้ายโรงพยาบาลอย่างนั้นหรือ ย้ายไปที่ไหน ถ้าไม่มีคุณภัส กรกจ่ายเงินให้หลังทำการผ่าตัด การผ่าตัดมันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ แล้วฉันก็มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เขาด้วย”

“พี่ เรื่องเงินพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันมีเงินอยู่ก้อนหนึ่งฝากไว้ในตู้ เซฟที่ธนาคาร ในนั้นมีเงินสดและเครื่องเพชรอยู่จำนวนหนึ่ง ฉันจะ บอกรหัสให้พี่ แล้วพี่ก็พาคุณพ่อและป้าตมิสาหนีไป”

พูดได้ว่าภัสกรณ์นั้นเป็นคนใจกว้างคนหนึ่ง เธออยู่กับเขาสอง เดือนซึ่งเป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆเธอก็เก็บสะสมเงินได้จำนวนไม่ น้อยเลย

เพียงรู้ว่านีรชานั้นมีเงินอยู่อยู่จำนวนมาก ดวงตาของมุกมณีก็เปล่ง ประกายด้วยความโลภทันที

“ได้ เธอบอกรหัสให้ฉัน ฉันสัญญาเลยว่าจะพาพ่อย้ายไปโรง พยาบาลที่ดีและปลอดภัย”

มุกมณีตั้งใจจดรหัสตู้เซฟ จากนั้นเธอเลยรู้สึกว่าควรจะทักทาย ถามไถ่น้องสาวผู้ร่ำรวยของเธอ

“น้ำ เธอท้องแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณภัสกรณ์คงดีใจมากใช่ ไหม เขาให้เงินรางวัลเธอเยอะใช่ไหม”ในใจของมุกณีนั้นทั้งอิจฉา และริษยา นีรชายิ้มเงื่อนๆ “เขาจะดีใจทำไม เพราะเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของ เขา ตอนนี้เขายังพาฉันมาขังอยู่ในคุกใต้ดินอีก”

มุกมณีดีใจอยู่พักหนึ่ง ปากเธอแสร้งถาม “เกิดอะไรขึ้น น้ำ ถ้า อย่างนั้นเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร

นีรชาถอนหายใจ “พี่ เมื่อสี่เดือนก่อน มีผู้ชายคนหนึ่งโทรมาแล้ว แกล้งบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ บอกว่าพี่เมามากอยู่ที่โรงแรม ให้ฉัน ไปรับกลับบ้าน เมื่อฉันไปถึงที่โรงแรมเข้าไปในห้องตาที่เขาบอกแต่ ก็ไม่พบพี่แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นข่มขืน เต้กในท้องก็คือลูกของ ผู้ชายคนนั้น”

มุกมณีตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าคืนนั้นจะทำให้น้ำท้อง แต่ผู้ชายใน คืนนั้นก็คือภัสกรณ์นะ น้ำเธอจะไม่รู้จริงๆหรอ แล้วกัสกรณ์เขารู้ ไหมนะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณภัสกรณ์เขารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขาไหม”

“เขารู้ เพราะว่าเมื่อเทียบเวลาแล้ว เมื่อมาอยู่กับเขาฉันก็ท้องแล้ว เพียงเขานับวันเขาก็รู้แล้ว”

ดีเลย นีรขาละภัสกรณ์ไม่รู้เรืองนี้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องคืนนั้นก็จะไม่ ถูกเปิดเผยออกมา มุกมณีกรอกตาไปมา ความคิดบางอยากก็ลอย มาในหัวเธอ ดีเลย สวรรค์ช่างให้โอกาสเธอจริงๆ พระเจ้า ต้องอยากทำให้เธอร่ำรวยแน่ๆ เธอเป็นหนี้การพนันหลายล้านและ ไม่มีทางที่จะจ่ายคืนได้ ครั้งนี้ถือเป็นความโชคดีที่พระเจ้าให้ของ ขวัญแก่เธอ

“น้ำ แกบอกว่าแกถูกจับขังอยู่ในขุกใต้ดิน คุกนั้นอยู่ที่ไหน ฉันจะ ไปช่วยแก” มุกณีแกล้งทำเป็นใจดี

“พี.”นีรชารู้สึกตื้นตันใจ ในเวลาสำคัญแบบนี้ ยังมีคนที่ตัวเธอเอง สามารถพึ่งพาได้ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่พี่สาวแท้ๆแต่ก็ยังเป็นห่วงเธอ เธอรู้สึกตื้นตันใจมาก “ไม่ต้องหรอกพี่ บ้านหมื่นสามีระบบป้องกัน แน่นหนามากจะช่วยฉันออกไปนั้นยากมาก นอกซะจากคุณภัส กรณ์เขาอนุญาตให้ฉันออกไป”

มุกมณีกรอกตาไปรอบๆ เธอต้องช่วยนีรชาออกมาให้ได้ เมื่อ นีรชาออกมาแล้วแผนที่เธอวางไว้ถึงจะเป็นจริง บ้านหมื่นสามีระบบ ป้องกันอย่างแน่นหนาแต่ก็ยังมีช่องโหว่ ภัสกรณ์เขาไว้ใจระพินทร์ มาก

ระพินทร์เขานั้นรับมือไม่ได้หรอก เพียงแค่ส่งสายตาเยิ้มให้เขา ถอดเสื้อผ้าออกหน่อยเขาต้องทนไม่ได้แน่นอน

“ระพินทร์ เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ”มุกมณีทำเสียงออดอ้อนโทร หาระพินทร์ “มุกมณี คุณเองหรอ คุณคิดยังไงถึงโทรหาผมได้ครับ” ระพินทร์ ดีใจมาก เพราะเขานั้นหลงรักมุกมณีมาเกือบสิบปีแล้ว มุกมณีเป็น เหมือนนางฟ้าในใจของเขา

นางฟ้าโทรมาหาเขาเขารู้สึกปลื้มใจมาก

“เค้าคิดถึงเธอไง เย็นนี้ว่างไหม มาดื่มที่บ้านเค้าได้ไหม”มุกมณีพูด

อย่าง

ชวนให้หลงใหล ทุกคำที่พูดท้ายคำเธอจะลากเสียงยาว

“ว่างครับๆ เป็นนี้ผมต้องไปแน่ครับ”หลังระพินทร์วางสายโทรศัพท์ เขาดีใจจนอยากจะบิน

เมื่อถึงตอนเย็นระพินทร์ เขาถือขวดไวน์แดงสองขวดยืนเคาะ

ประตูอยู่หน้าบ้านของมุกมณี