ตอนที่ 61 ความเจ็บที่ยากจะพูดออกมา

หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ก็นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่ขาวสะอาด เงียบสงบแล้ว

ห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่มากๆ รูปทรงประมาณ100กว่า ตารางเมตรได้ ต่างกับห้องผู้ป่วยทั่วไปที่มีความเบียดเสียด กันอยู่ ไม่เพียงแต่มีห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ แถมยังมีห้อง ครัวขนาดเล็กด้วย มีตู้เย็นและโทรทัศน์เครื่องใหญ่ นึกไม่ ถึงเลยว่าจะยังมีอุปกรณ์สำหรับออกกำลังกายด้วย

แม้ว่าทั้งหมดจะเปิดกว้าง แค่ใช้ต้นไม้และเฟอร์นิเจอร์มา แบ่งฟังก์ชั่น แต่มันดูเกือบจะเหมือนเป็นห้องคอนโดมิเนียม ที่แสนสบายห้องหนึ่ง นอกจากอุปกรณ์กดเครื่องมือตรวจ หัวใจต่างๆที่อยู่บนผนัง มันก็ไม่ได้มีความต่างไปจากห้อง คอนโดมิเนียมเลย

มีผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสะอาดเรียบร้อยยืนอยู่ด้าน ข้าง มองดูที่นีรชาที่ตื่นแล้ว เดินมาพร้อมรอยยิ้ม “คุณน้ำ คุณตื่นมาแล้ว ฉันต้มโจ๊กให้ด้วยนะ เดี๋ยวยกมาให้เลย” แม้ จะเป็นแค่คำถาม แต่มันกลับเป็นน้ำเสียงที่ยากจะปฏิเสธ

“ขอโทษที คุณเป็นใครเหรอ” นีรชามีความสับสนเล็กน้อย

“ฉันน้าแขเอง คุณชายน้อยให้ฉันมาปรนนิบัติคุณ ” น้าแข มีความประหลาดใจมาก เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร คาดไม่ถึง จริงๆว่าคุณภัสกรณ์จะเอาเธอมาดูแลด้วย เธอเป็นแม่นม ของคุณชาย แต่ฐานะของเขามีเกียรติสูงกว่าคนรับใช้ ทั่วไปนัก

“แล้วคุณภัสกรณ์ล่ะ?” นีรชามองไปโดยรอบ กลับไม่เห็น แม้แต่เงาของคุณภัสกรณ์

น้าแขรู้สึกไม่สบายใจ “คุณชายน้อยไปบริษัทแล้วค่ะ”

ตะโกนเรียกชื่อนายน้อยอย่างนี้ได้ยังไง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง จริงๆ มันไม่ใช่ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของนายน้อยอยู่ ยังไง ก็ตาม นีรชาเธอกำลังจะเพิ่มสมาชิกตัวน้อยให้กับตระกลู หมื่นสา ก็นับว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวงนัก

คิดดูสิ! หน้าตาของน้าแขก็ดูอ่อนลงทันที พูดเหตุผลออกมา “ฉันจะยกโจ๊กและเครื่องเคียงมาให้คุณ คุณกินแล้วก็ พักผ่อนเถอะ ในตัวคุณก็ยังมีอีกชีวิตอยู่ ต้องพักผ่อนมากๆ นะคะ”

นีรชารู้สึกไม่อยากกินอะไรเลย แต่ก็ปฏิเสธความหวังดี ของน้าแขไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนกินไปอย่างไม่เต็มใจ กิน อาหารเสร็จแล้วก็กลับไม่มีอะไรน่าทำ เปิดโทรทัศน์ก็ขึ้ เกียจจะดูขึ้นมา

ในโทรทัศน์กำลังออกข่าว น่าเบื่อมาก นีรชากำลังจะ เปลี่ยนช่อง ก็มีเงาเงาหนึ่งพุ่งมาที่ม่านตาของเธอ

นิ้วเล็กๆของนีรชาก็อดไม่ได้ที่จะกำผ้าปูเตียงแน่น ตาทั้ง สองข้างก็ถลึงตาใส่ ในทีวีกำลังเผยแพร่การสัมภาษณ์ ผู้ชายท่านหนึ่ง เขาเป็นคุณสมภพ หรือพี่สมภพนั่นเอง

เขาดูค่อนข้างผอม แต่นิสัยเฉพาะตัวก็ยังคงสุภาพ เรียบร้อยมีความรู้ เจียมเนื้อเจียมตัวดังสุภาพบุรุษ อ่อนโยน ดังเช่นหยก

สายตาของนีรชาจ้องมองที่โทรทัศน์อย่างใกล้ชิด เฝ้า ติดตามและกระตือรือร้น เธอจ้องมองทีวีที่มีใบหน้านั้นด้วยความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าอย่างมีความกระหาย ต้องการที่จะนึกให้ออกให้ได้ เพื่อในทั้งชีวิต ก็จะไม่ลืม..

คุณสมภพ ครั้งนี้ท่านได้บริจาคเงินทุนในการซ่อมแซม ให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะประจำเมืองC เป็นจำนวนเงินห้าสิบ ล้าน พิจารณามาจากสาเหตุอะไรครับ คำถามของนักข่าว ที่ถามอย่างก้าวร้าว

“เป็นเพราะว่า ฉันมีเพื่อนเก่าที่ขาดการติดต่อกันไป ได้ยิน มาว่าเธออยู่ในเมืองC เธอชอบวาดภาพมาก ฉันบริจาคเงิน ให้พิพิธภัณฑ์ศิลปะ ก็หวังว่าตอนเธอได้มางานจัดแสดง ภาพวาดที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เธอจะมีความสุข”

“ดูเหมือนเพื่อนเก่าท่านนี้จะสำคัญกับท่านมากนะครับ เป็นคุณผู้ชาย หรือคุณผู้หญิงที่น่ารักท่านหนึ่ง?” นักข่าวยัง คงที่จะคำถามต่อ

สมภพยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากๆ คนหนึ่งเลยแหละ”

ฝูงชนที่รายล้อมต่างอื้ออึง
“คุณสมภพ ไม่ใช่ว่าท่านได้หมั้นหมายกับนายกเทศมนตรี แล้วเหรอครับ ไม่กลัวว่าเธอจะขายหน้าบ้างเหรอครับท่าน” นักข่าวอีกเหิมขึ้นมาทันที รู้สึกว่าตัวได้ทำการขุดค้นพบ ครั้งใหญ่แล้ว เขาได้คิดถึงการพาดหัวข่าวใหญ่สำหรับพรุ่ง นี้แล้ว “ท่านสมภพรักครั้งแรกที่ยากลืมเลือน และนายก เทศมนตรีกลายเป็นตัวสำรอง”

สมภพตอบว่าอย่างไร นีรชาได้ฟังไม่ชัดเจนนัก น้ำตาก็ ไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไร เธอรู้ดี ว่า ผู้หญิงที่แสนน่ารักคนนั้นที่คุณสมภพกล่าวถึงก็คือเธอ นั่นเอง

พี่สมภพ พี่สมภพของเธอ เขาไม่เคยลืมเธอเลย

พี่สมภพ ลืมเธอไปสะเถอะ

เธอไม่คุ้มค่าที่เขาจะโหยหา เธอดูมืดมน เป็นผู้หญิงที่ไม่มี บารมีคู่ควร แต่เขา เขาช่างสดใสสว่างไสว มีความสุข ชีวิตของเขาดีกว่าเธอเป็นหมื่นเท่า

นีรชาเอาหน้าซุกไปที่แขนสองข้าง น้ำตาก็ค่อยๆแห้งไป ราวกับสัตว์ที่ได้รับความเจ็บปวด ซ่อนอยู่ในมุมมืดและเลียบาดแผลตัวเองอย่างเงียบๆ ความทรงจำเหมือนดังน้ำที่ถูก พักพาไปแล้วพร้อมกับความรู้สึกนึกคิดของเขาทั้งหมด…

ความโศกเศร้าเสียใจที่ยากจะอธิบาย