ตอนที่ 49 เล่นละครได้ดี

เห็นได้ดึงดูดความสนใจของนิรชามาสำเร็จ ภัสกรณ์ก็โล่ง อกไปที่ มองดูแล้ว นิรชายังคงมีความรู้สึกต่อเขาอยู่

ท่าทีของภัสกรณ์ไม่ได้หยุดลง แถมยังโหดร้ายและป่า เถื่อนไปกว่าเดิม แต่ดวงตาที่ดำคล้ำกลับไม่สนใจผู้หญิง ที่อยู่ใต้ร่างของเขาแม้แต่น้อย แต่เป็นจ้องมองมาที่นิรชา อย่างไม่ละสายตา

มือของนิรชาจับผ้าขี้ริ้วอยู่ ปากเล็กสีชมพูของเธออ้า ค้างอยู่ด้วยความตะลึง ดวงตาเข็มไปยังสองคนที่ไม่รู้สึก อับอาย เธอผวามาก ทำไมถึงมีคนไม่เอาหน้าถึงขนาดนี้ได้

นิรชารู้สึกทั้งเขินอายทั้งโกรธ ใบหน้าที่ขาวเนียมกลาย เป็นหน้าสีแดง

เธอค่อยถอยหลังไปๆ นิรชาพยายามไม่ให้ตนเองส่งเสียง ออกมา น่าขยะแขยงจริงๆ! เธอทนอยู่ห้องนี้ต่อไปไม่ได้แม้ วินาทีเดียว!
มองเห็นการกระทำของนิรชา ภัสกรณ์หยุดลงทันที และ พูดอย่างเยือกเย็น : “หยุด”

ทุกอย่างหยุดลง ทำให้โมรีครางออกมาด้วยความไม่พอใจ “พี่แทนอย่าหยุดสิ พี่แทน…” เสียงพูดอย่างอ้อนวอน ราวกับกำลังร้องขออยู่

ภัสกรณ์ยิ้มอย่างมีเสนห์ เพิ่มความรุนแรงมากขึ้น ไม่มีทาง หนีแล้วนิรชาเลยไม่อยากสนอีก

ได้ ภัสกรณ์ คุณไม่อยากให้ฉันไปใช่ไหม งั้นฉันก็ถือว่า ได้ชมหนังฟรีแล้วกัน ! เธอทิ้งผ้าขี้ริ้ว แล้วกอดอกพิงโต๊ะ สายตาเย็นชาจ้องไปที่สองคนที่กำลังขยันทำการแสดงอยู่

โมรีนั้นร้องเกินจริงไปแล้ว นิรชานึกถึงคำคุณศัพท์คำ หนึ่ง : “เสียงร้องเหมือนหมูโดนเชือด” อดยิ้มออกมาไม่ได้

ได้ยินเสียงหัวเราะของนิรชา ภัสกรณ์โกรธถึงที่สุดแล้ว! ผู้ หญิงคนนี้ ไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย! ภัสกรณ์เบิกตา กว้างๆ ในตานั้นกลายเป็นสีแดงฉานแล้ว

เขาผลักโมลีที่ได้ความพอใจเหมือนแมวตัวหนึ่ง แล้วใส่เสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไร ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

พอโมรีได้สติแล้วจึงพบว่าเมื่อกี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ข้างๆตนเอง เธอรู้สึกละอายใจขึ้นมา รีบใส่เสื้อผ้า แล้วดุด่า กับนิรชาว่า “ยังไม่ใสหัวไปอีกหรอ”

นิรชากัมหัวลง ซ่อนความดูถูกในตาไว้ เดินออกไปข้าง นอก แต่ความดูถูกนั้นก็ยังโดนโมรีจับได้

ไฟแห่งโกรธพุ่งขึ้นมา โมริตะโกนอย่างโหดเหี้ยม : “หยุด!” นิรชาหันหลังกลับมา ยังไม่ทันคิด หน้าก็โดนตบไปอย่าง แรงๆ

“นังร่าน! เมื่อกี้ถึงมองด้วยสายตาอะไร!” เสียงของโมรี เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดภัสกรณ์ที่ทำให้เธอ อับอายขายหน้า แต่เธอไม่กล้าไประบายอารมณ์กับภัส กรณ์ จึงเอาความโกรธทั้งหมดไปใส่ให้นิรชา

นิรชาปกคลุมหน้าที่โดนตบจนแดงบวมไว้ มองไปที่โมรี ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ : “นังร่าน? เธอว่าใครเป็นนังร่าน? ” น่าขันจริงๆ คนที่เพิ่งทำเรื่องสกปรกกับภัสกรณ์ไปเมื่อกี้ เป็นเธอโมรี ไม่ใช่เธอนิรชา สมัยนี้พวกนังเลวยิ่งไม่รู้ตัวยิ่งขึ้น

โมรียกมืออยากตบนิรชาอีกครั้ง แต่โดนนิรชาคว้ามือไว ทัน นิรชาเคยเรียนเทควันโดมา ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างโมรี จัรับมือกับเธอได้ยังไง ข้อมือของเธอโดนบีบจนม่วง แต่ ก็ไม่มีแรงต่อสู้กลับมาได้

“ถึงปล่อยมือนะ! อีนังเลว แนบอกให้ปล่อยมือ โมรีก็ ไม่ใช่คนที่ยอมสูญเสีย เริ่มตะโกนเรียกร้อง “พี่แทน ช่วย ฉันด้วย! นั่งสารเลวตบฉัน”

ภัสกรณ์ห่มผ้าเช็ดตัวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ โมรีเห็นเขา ออกมาก็ร้องให้ขึ้นมา พี่แทนพี่ดูสิ เธอรังแกฉัน!”

นิรชาหัวเราะอย่างสะใจ ฝีมือการแสดงของผู้หญิงคนนี้ เก่งจริงนัก

ภัสกรณ์กวาดสายตาไปที่แก้มแดงบวมของนิรชาด้วย สายตาเย็นชา แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็พูดอย่างเย็นยะ เยือก : “ปล่อยมือ”

ในใจของนิรชารู้สึกเย็นชา ภัสกรณ์ ในที่สุดเขาก็ยังเลือกป้องกันผู้หญิงคนนี้ แล้วเธอเป็นอะไ? พูดมาซะดีๆ เธอ ก็เป็นแค่ของเล่นในมือของเขา วันไหนเขาเบื่อแล้ว เงิน รักษาของพ่อก็ไม่มีอีกแล้ว

เธอปล่อยมือด้วยความสินหวัง แล้วก็ได้ยินภัสกรณ์ออก คำสั่งอย่างเย็นยะเยือก “ช่วยนวดข้อมือให้คุณโมรีเดี่ยวนี!”