ตอนที่ 27 สารภาพรัก

“ฉันถาม…ทำไมไม่ตอบหะ!”ภัสกรณ์เริ่มหมดความอดทน

นีรชาแสยะยิ้ม แล้วตอบกลับไปว่า”ประสาท”เธออยากจะ วางสายเต็มที่

“ถ้าเธอกล้าวางสายก็ลองดู”ภัสกรณ์เดาได้ว่านีรชาคิดจะ ทำอะไร เขาจึงพูดข่มขู่เธอ

เธอพยายามเบิกตาขึ้น การทำงานหนักตลอดทั้งคืนทำให้ เธอเหนื่อยล้า จนไม่อยากจะต่อล้อต่อถียงกับเขาอีก”ทำไม ฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ?”

ดวงตาคมเข้มยิ่งฉายแววโกรธราวกับจะกินเลือดกิน เนื้อ”นีรชา เธออย่าลืมนะว่าเราสัญญาอะไรกันไว้! ถ้าฉัน จับได้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นล่ะก็ เธอตายแน่! รู้ไว้ซะ ด้วย!

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ป่วยก็ไปกินยาไป…”นีรชากดวางสาย อย่างไม่ไยดี
“ตุ๊ดๆๆๆ….”.เสียงของโทรศัพท์ที่ถูกตัดขาดการเชื่อมต่อ ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกอ้างว่าง

ภัสกรณ์กำโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้แน่นเหมือนกับ กำนีรชา

ผู้หญิงคนนี้ กล้าวางสายโทรศัพท์ใส่เขาจริงๆ!

ดวงตาแสนเย็นชายังคงสว่าง ถึงจะดึกมากแล้ว แต่ภัส กรณ์ก็หลับไม่ลง เขาคว้าสูทที่อยู่บนโซฟา หยิบกุญแจรถ ขึ้นมา และเดินตรงไปที่ประตู

ภายในร้านขายดอกไม้ นีรชาห่อดอกไม้ช่อสุดท้ายเสร็จ แล้ว จึงเก็บข้าวของของตัวเอง กำลังจะปิดประตูร้าน พอ หันหลัง เธอก็เหลือบไปเห็นเงาของผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง กำลังเดินข้ามถนนมาฝั่งนี้

“น้ำ เลิกงานแล้วเหรอ?”คนที่เดินมาคือธีรวัชเพื่อนร่วมชั้น ของนีรชานั่นเอง

“อ้าววัช..นี่นาย…มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ?”เธอกุมขมับอย่าง ปวดกบาล เพิ่งจะหลุดพันจากภัสกรณ์มาหยกๆ ยังต้องมาเจอธีรวัชอีกเหรอเนี่ย…

ความรักของธีรวัชที่มีต่อเธอ แม้ว่าจะไม่เคยพูดออก มาตรงๆ แต่นีรชาก็ไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นเธอจึงไม่อยาก แสดงออกกับเขามากเกินไป

“น้ำต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เลยใช่ไหม ทชาบอกเราว่าน้ำ ทำงานที่นี่ วันนี้เราผ่านมาทางนี้พอดี ก็เลยแวะมาหาน ะ”เขาพูดไปยิ้มไป

“อ๋อ โอเค ชินแล้วล่ะ เอ่อ…คือ เราต้องปิดร้านกลับแล้วอ่ะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะวัช”นีรชารีบพูดตัดบท ตอนนี้เธอเหนื่อย จริงๆ อยากกลับบ้านไปนอนเร็วๆ

“น้ำ.เดี๋ยวเราไปส่งนะ มา เราช่วยถือกระเป๋า”ยังไม่ทัน ปฏิเสธ เขาก็เอากระเป๋าของเธอไปถือไว้ในมือแล้ว

“อ็ม…งั้นก็ขอบใจนะ”ท้ายที่สุด เขาก็คือเพื่อนร่วมชั้น ที่ ต้องเจอหน้ากันทุกวัน นีรชาไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับเขาเกินเลยไปมากกว่านี้

ลัมโบร์กีนี้จอดอยู่ที่ใต้ต้นไม้นอกร้าน ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ในรถมีสีหน้าเคร่งเครียด พ่นลมอย่างมีน้ำโห

ผู้ชายคนนั้น ใช่รุ่นพี่ที่นีรชาเอ่ยถึงหรือเปล่า? เขากำมือ แน่น แทบจะบดขยี้พวงมาลัยได้อยู่แล้ว นัยน์ตาดำขลับ จ้องมองปฏิสัมพันธ์ “ใกล้ชิด”ระหว่างคนทั้งสองในร้าน ขายดอกไม้ด้วยความโกรธ

ในระหว่างที่ช่วยนีรชาดึงประตูเหล็กลงมา ธีรวัชดูมีความ สุขมาก หลังจากตามจีบเธอมานาน วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ เข้าใกล้เธอมากขนาดนี้ แม้ว่านีรชาจะมีอัธยาศัยดี แต่ก็ยุ่ง ตลอดเวลา เขาแทบไม่มีโอกาสได้อยู่กับเธอตามลำพัง

วันนี้เขาต้องสารภาพรักให้ได้

“น้ำ น้ำรู้ไหม ว่าเราชอบน้ำมาตั้งนานแล้ว!”ธีรวัชมองไป ที่เธอด้วยสายตาแสดงออกอย่างชัดเจน

“เอ่อ คือว่า…เรา…นีรชาพูดได้แค่นี้ เพราะนึกไม่ออกว่า จะปฏิเสธเขาด้วยวิธีใด

ท่าทางเขินอายของเธอปรากฏต่อสายตาของภัสกรณ์ที่ นั่งอยู่ในรถ ทำให้เขาไม่สบายใจ
ความรู้สึกหึงหวงพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง! จนภัสกรณ์ไม่สามารถ ทนดูต่อไปได้ เขาก้าวขายาวๆ ออกจากรถ และกระแทก ปิดประตูรถอย่างแรง!