ตอนที่177 โทรศัพท์เสียแล้ว

ตอนที่177 โทรศัพท์เสียแล้ว

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยช่าง เงียบเหงา พยาบาลร่างเล็กกระ พริบตาส่งสัญญาณให้นีรชาหันไป ทางรีโมทที่วางอยู่บนตู้ข้างโต๊ะ “คุณนีรชาคะ ถ้ารู้สึกเบื่อ รีโมท โทรทัศน์อยู่ตรงนั้นนะคะ ถ้าหากมี เรื่องอะไรกดกริ่งเรียกดิฉันได้ค่ะ”

นีรชายังคงรู้สึกเป็นห่วง สถานการณ์ที่บ้านของเธอ “คุณ พยาบาลคะ ดิฉันรู้สึกสบายดีแล้ว ดิฉันกลับบ้านได้รึยังคะ” นางพยาบาลส่ายศีรษะ “ยังค่ะ เพราะคุณถูกวางยา เราเลยต้องขอ สังเกตอาการของคุณ 24 ชั่วโมง นะคะ”

นางพยาบาลคิดว่านีรชาอาจจะ กังวลใจในเรื่องค่ารักษาพยาบาล นางพยาบาลร่างน้อยจึงรีบกล่าว เสริมว่า “คุณนีรชาไม่ต้องกังวลนะ คะ เรื่องค่าใช้จ่ายการรักษา พยาบาลทั้งหมด คุณสุภาพบุรุษ ท่านนั้นได้จ่ายล่วงหน้าเอาไว้ให้ แล้วค่ะ”

นีรชากัดริมฝีปากแน่น ในที่สุด เธอก็เป็นหนี้บุญคุณภัสกรณ์อีก ครั้ง หลังจากที่คุณพยาบาลออกไป นีรชานอนอยู่สักครู่ก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา จริงๆ เธอจึงเปิดโทรทัศน์ดูไป เรื่อยๆ

เมื่อเปลี่ยนไปที่ช่องข่าวท้องถิ่น หลายคำพูดในข่าวก็สะดุดหูเธอใน ทันที

สิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอโทรทัศน์ ผู้ ประกาศข่าวสาวสวยคนหนึ่งกำลัง รายงาน “เมื่อคืนวานนี้ ในเขตชุ่ย เวย์มีผู้เคราะห์ร้ายรายหนึ่งถูก วางยาจนสลบ โดยผู้ต้องสงสัยใช้ เข็มฉีดยาที่ดัดแปลงแล้วนั้น ฉีด พ่นควันยาสลบเข้าไปที่ขอบใต้ ประตูห้องของเหยื่อ ขณะจับกุม ตำรวจพบปืนและมีดในตัวผู้ต้อง สงสัย คดีนี้ค่อนข้างแปลก ตำรวจ ระบุเบื้องต้นว่าเป็นเจตนา ฆาตกรรมเพื่อการแก้แค้น ขณะนี้ คดียังอยู่ในขั้นตอนของการ สอบสวน ส่วนเหยื่อได้รับความ ช่วยเหลือจากเพื่อนไว้ได้ทันเวลา จึงสามารถหลบหนีออกมาได้ อย่างปลอดภัย…

ลำดับต่อมาเป็นการสัมภาษณ์ ประชาชน ขณะที่นีรชากำลังจ้องดู ข่าวอย่างตั้งใจอยู่นั้น คุณป้าผู้ช่วย พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อม กับกระติกน้ำร้อน “ห้อง202 ทาน ข้าวค่ะ” คุณป้าผู้ช่วยพยาบาลเห็นนีรชา กำลังตั้งอกตั้งใจฟังข่าว จึงทำปาก ยื่นปากยาว “แน่ล่ะ เพราะเหยื่อมี แฟนหนุ่มที่มีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง ตำรวจก็เลยจับกุมคนร้ายได้ไว ขนาดนี้ ตอนนี้มี

หลายคดีที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม ตำรวจสืบตั้งนานยังไม่เห็นมีความ คืบหน้า นี่แค่คดียาสลบแต่ไม่นาน ก็จับคนร้ายได้แล้ว ป้าว่าคงต้องมี คนใหญ่คนโตโทรสั่งให้ตำรวจ ดูแลและเร่งสืบสวนคดีนี้เป็นพิเศษ อย่างแน่นอนค่ะ!”

คุณป้าผู้ช่วยพูดจบก็จ้องมองไปที่ เตียงของนีรชา ทันใดนั้นก็รู้สึก อะไรบางอย่าง เธอยิ้มเจื่อนแล้ว พูดว่า “ป้าก็พูดพล่อยๆไปอย่างนั้น เองค่ะ อย่าถือสาป้าเลยนะคะ ฆาตกรคนนี้สมควรโดนประหาร ชีวิตแล้วค่ะ”

นีรชายิ้มเล็กน้อย ในที่สุด คุณป้า ผู้ช่วยพยาบาลก็จดจำขึ้นมาได้ว่า เธอก็คือผู้หญิงคนที่อยู่ในข่าว นั่นเอง

คาดว่าข่าวเมื่อคืนคงจะดังมาก

ที่แท้ภัสกรณ์ก็ใส่ใจเธอใช่ไหม เขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลกับเธอ ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่สนใจใยดีเธอ สักหน่อยใช่ไหม เขาถึงขนาดไป กำชับสั่งตำรวจให้เร่งสืบสวนคดี ของเธอ

นีรชาคิดไปคิดมา คิดไม่ออกว่า สมองภัสกรณ์กำลังคิดอะไรอยู่ เหตุใดเขาจึงมีพฤติกรรมเหมือน คนโรคจิต

หลังจากออกจากโรงพยาบาล นีรชาใช้เวลาสองวันอยู่กับบ้าน ใน ที่สุดเธอจึงสามารถรวบรวมความ กล้าที่จะโทรไปหาภัสกรณ์

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาได้ช่วย ชีวิตเธอเอาไว้ เธอจะไม่ขอบคุณ เขาเลยสักคำก็คงจะเป็นไปไม่ได้

การโทรครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น แต่เป็นเรื่อง ของมารยาทเพียงเท่านั้น

นีรชาพยายามอย่างหนักเพื่อหา คำแก้ตัวให้ตนเอง นิ้วมือที่กำ โทรศัพท์มือถืออยู่นั้นสั่นเล็กน้อย

มีคนรับสายแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับ ไม่พูดอะไร

“ฮัลโหล” นีรชารอสักครู่ ในที่สุด ก็ทนไม่ไหวพูดทักทายออกไป ก่อน

ยังคงไม่มีเสียงตอบ เงียบสนิท ราวกับได้ตายไปแล้ว “ฮัลโหล ได้ยิน….. ได้ยินไหมคะ” นีรชาเริ่มหงุดหงิด ภัสกรณ์ ต้องการแกล้งเธอเล่นหรือว่า โทรศัพท์มือถือของเธอพังซะแล้ว

“แย่จริง พังรึนี่! เพิ่งจ่ายเงินซื้อไป 5000 กว่า! ต้องซื้อใหม่อีกแล้ว! ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ไม่น่าซื้อรุ่น Nlnin เลย” นีรชาสบถเบาๆ แล้ว หยิบนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างๆมา เคาะๆไปที่มือถือ

ครั้งก่อนที่เธอทำโทรศัพท์มือถือ ตกเธอก็ทำเช่นนี้ เคาะนิดหน่อย ไปตรงที่ตำแหน่งไมโครโฟน เท่านี้ ก็ใช้ได้แล้ว