ตอนที่176 เขาเป็นห่วงเธอหรอ

ตอนที่176 เขาเป็นห่วงเธอหรอ

วันคืนผ่านไปอย่างมืดมน นีรชา ไม่มีกะจิตกะใจแม้กระทั่งในเรื่อง การหางาน ยื่นใบสมัครไปเพียงไม่ กี่บริษัท สัมภาษณ์ไปเพียงไม่กี่ แห่ง ตนนั้นก็ยังไม่รู้สึกพอใจ

เคราะห์ดีที่ก่อนออกจากงานที่ บริษัทเอฟเอส เธอได้รับโบนัส ก้อนโตมาก้อนหนึ่ง จึงสามารถพอ ช่วยให้ประทังชีวิตต่อไปได้อีกสัก พัก

นีรชาอดคิดไม่ได้ว่า หากไม่มีภัส กรณ์อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เอฟเอส จะให้โบนัสจากการลาออกของเธอ มากมายถึงเพียงนี้หรือไม่

เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆ กับภัสกรณ์อีก ไม่อยากพึ่งพาเขา แต่ก็ดูเหมือนชีวิตเธอจะอยู่ภายใต้ เงาของเขาเสมอ

เพียงแต่ว่า ทุกวันนี้ เงานี้เลือน ลางไปมาก เธอกลับรู้สึกไม่ค่อย คุ้นชิน

นีรชานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาดู โทรทัศน์จนมืดค่ำ ฟ้ามืดแล้วแต่ เธอกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด เมื่อ หย่อนเท้าลงแตะพื้นเพื่อลุกขึ้นไป ปิดไฟ ทันใดเธอก็ได้ยินเสียงบาง อย่างดังจากทางด้านนอกประตู

นีรชาใจเต้นตึกตัก

หรือว่า… เขาจะมาหาเรานะ

นีรชาตัวแข็งทื่อยืนอยู่ตรงหน้า ประตู ไม่รู้ว่าเธอควรเปิดประตูออก ไปด้วยความลิงโลดดีใจ หรือควร ข่มใจทำเป็นไม่มีอะไรแล้วหัน หลังกลับไปนอน

ระหว่างที่เธอลังเลใจอยู่นั้น ก็มี คนสอดเข็มเงินที่ทั้งบางและยาว ยื่นเข้ามาที่ใต้ขอบประตู เข็มนั้น ยาวมาก ยื่นมาเกือบจะถึงปลายนิ้ว เท้าของนีรชา

เมื่อเห็นเข็มเล่มนี้ผ่านแสงสว่าง จากโทรทัศน์ นีรชาก็รู้สึกตกใจมาก จนหัวใจเกือบจะหยุดเต้น

ไม่ใช่ภัสกรณ์! คนที่อยู่ด้านนอก ประตูไม่ใช่ภัสกรณ์!

เข็มเงินนี้หมายความว่าอย่างไร ใครกันที่อยู่ด้านนอกนั่น พวกเขา ต้องการอะไร นีรชาถูกความหวาด กลัวเข้าครอบงำ สัญชาตญาณของ เธอบอกให้เธอรีบไปหยิบโทรศัพท์ มือถือแล้วโทรแจ้งตำรวจ

ขณะที่เธอกำลังจะหันกลับไปนั้น ที่ปลายเข็มก็มีควันสีขาวบางพ่น ออกมา ควันค่อยๆลอยขึ้นไปใน อากาศ

นีรชาส่งเสียงกรีดร้องในลำคอ เธอก้าวถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว แล้วปิดปากและปิดจมูกตัวเองไว้ แน่น และมองไปที่ควันสีขาวที่ กำลังลอยขึ้นมา

สายตาของเธอเริ่มพล่ามัว แสบ คอขึ้นเล็กน้อย ถึงตอนนี้ เธอตะ หนักแล้วว่า สิ่งนี้น่าจะเป็นยาสลบ ที่เคยได้ยินได้ฟังมา

ก่อนอื่นคนพวกนี้คงต้องการให้ เธอหมดสติ หลังจากนั้นพวกเขา คงจะปล้นเอาทรัพย์สินหรือข่มขืน เธอ…

เร็ว! รีบหนีเร็ว! นีรชาปิดปากปิด จมูกแน่น พยายามรวบรวม สติสัมปชัญญะที่มี วิ่งไปที่ห้อง นอนและปิดประตู ล็อค ต้องล็อค ประตูให้แน่น แล้วเปิดหน้าต่าง ออกให้กว้างที่สุด เพื่อให้ลมใน ตอนกลางคืนนั้นพัดเข้ามา

นีรชามือสั่นเทาหยิบโทรศัพท์มือ ถือกำแน่นนั่งอยู่บนเตียง ในสมอง คิดกดหมายเลย 110 แต่นิ้วกลับ ไปกดเบอร์ของภัสกรณ์

“ว่าไง” เสียงจากปลายทาง เสียง ของเขาทุ้มและเบลอจาก อาการเมาค้างเล็กน้อย

นีรชาพูดได้เพียงครึ่งประโยค ……..ก็เริ่มสั่น

ถือโทรศัพท์เอาไว้ไม่อยู่ โทรศัพท์ กลิ้งตกลงบนเตียง แต่ยังคงได้ยิน เสียงของภัสกรณ์เมาค้างอยู่ “ไหน บอกว่าเลิกกันแล้วไง นีรชา ใน ที่สุดคุณก็ทนเหงาไม่ไหวแล้วใช่ ไหมล่ะ”

สติอันเลือนลางในที่สุดก็ดับหาย ไปโดยบริบูรณ์ เสี้ยววินาทีสุดท้าย ก่อนที่นีรชาจะหมดสติไปใบหน้า ของเธอมีรอยยิ้มที่เต็มไป ด้วยความขมขื่นปรากฏขึ้น เธอช่างโง่เสียจริง ที่คิดว่าภัส กรณ์จะมาช่วยเหลือเธอได้…

ขอบคุณความไม่ได้เรื่องของเขา ขอบคุณความอัปยศอดสูของเขา เป็นแบบนี้ซะก็ดี เธอจะได้ปล่อย ให้หัวใจได้ตายจากเขาไป

นีรชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พบว่าตัว เองอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เพดานสีฟ้าอ่อน ผ้าม่านสีขาว

ห้องดูสะอาดตา อุปกรณ์การ แพทย์ราคาแพงที่ข้างเตียง นี่คือ หน่วย VIP ดูแลผู้ป่วยนอกที่ดีที่สุด ในเมือง C ตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นีรชา ลูบสัมผัสแขนขาของตัวเอง ยังดี อยู่ ทุกส่วนใช้การได้อยู่ มือเท้า เคลื่อนไหวได้หมด นอกจากปวด ศีรษะแล้วก็ไม่มีอาการอื่นแต่อย่าง ใด

นอกจากนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่มี ร่องรอยการถูกล่วงละเมิดทางเพศ

นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่ง อก เธอกดกริ่งต้องการเรียกใครสัก คนมาเพื่อถามว่าใครกันที่ส่งตัวเธอ มาที่โรงพยาบาล พยาบาลร่างเล็ก คนหนึ่งสวมชุดพยาบาลสีชมพูก็ เดินเข้ามา เธอเอาปรอทมาเพื่อวัด อุณหภูมิของเธอ “คุณพยาบาลค่ะ ขอถามหน่อยคะ ใครกันที่ส่งฉันมาที่โรงพยาบาลคะ เมื่อวานฉันหมดสติไป จำอะไรไม่ ได้เลยค่ะ”

น่าจะเป็นจันทร์ฉาย แต่ก็ไม่แน่ หรือเธอจะมีกระแสจิตกลับมาช่วย เธอที่บ้านเข้าพอดี

พยาบาลร่างเล็กส่ายหัว “ไม่ ทราบค่ะ ดิฉันไม่ได้อยู่เวรเมื่อคืนนี้ ดิฉันจะลองไปถามให้นะคะ”

หลังจากนั้นพยาบาลร่างเล็กก็ เดินเข้ามา “คุณนีรชาคะ เมื่อวานนี้ มีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งมาส่งคุณที่ โรงพยาบาลค่ะ แต่เขาชื่ออะไรนั้น พวกเราก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

สุภาพบุรุษ นีรชาเจ็บหัวใจ เหมือนโดนก้อนหินขนาดใหญ่ทับ ไว้ เธอรีบถามต่อไป “แล้วสุภาพบุ รุษท่านนั้นรูปร่างลักษณะเป็น อย่างไรคะ”

พยาบาลร่างเล็กเริ่มมีใบหน้ายิ้ม เล็กยิ้มน้อย “ดิฉันก็ไม่ได้เห็นกับ ตาค่ะ แต่ได้ยินพวกเขาพูดกันว่า หน้าตาหล่อเหลา เหมือนหวังลี่หง และลู่หานรวมกัน ไม่ๆค่ะ ยังหล่อ กว่าพวกเขาสองคนรวมกันอีก! ใช่ แล้วค่ะ พวกเขาแอบถ่ายรูปเอาไว้ ด้วย เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้ดูนะ คะ!” พยาบาลร่างเล็กกระตืนรือล้นเป็น อย่างมากที่จะไปหารูปภาพมาให้ นีรชาดู นีรชาเองรู้สึกสับสน ไม่น่า จะใช่ภัสกรณ์เพราะเมื่อวานเขายัง พูดจาไม่ได้ความอยู่เลย

แต่ถ้าไม่ใช่ภัสกรณ์ รอบตัวเธอก็ ไม่มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคน ไหนอีกแล้ว

พยาบาลร่างเล็กเดินเข้ามาพร้อม โทรศัพท์มือถือ เธอตื่นเต้นมาก ขณะที่เอารูปภาพให้เธอดู “นี่ไงคะ สุภาพบุรุษท่านนี้ เขาหล่อมากเลย ค่ะ!” ในโทรศัพท์ มีภาพภัสกรณ์สวม ชุดนอนยาวที่ค่อนข้างล้าสมัย ผม เผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าดูวิตก มุมปาก โค้งงอ นี่คือสีหน้าท่าทางที่เขามัก แสดงออกเวลาที่เขารู้สึกกังวลใจ

เขา เป็นห่วงเธอ

เธอมองดูหัวอันยุ่งเหยิงจน เหมือนสุ่มไก่ของเขา และชุดนอน ที่สุดแสนจะเชยที่เขาใส่แล้ว นีรชา คิดอยากจะหัวเราะ แต่น้ำตากลับ ไหลออกมาแทน

พยาบาลร่างเล็กไม่ทันได้สังเกต เห็นท่าทีของนีรชา เธอกำลัง หมกมุ่นอยู่กับรูปบนโทรศัพท์มือ ถือ

“เอ่อ คนอะไรหล่อขนาดนี้! ขนาด ใส่ชุดนอนและรองเท้าแตะยังหล่อ เลย!”

นีรชาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเท้าของ ภัสกรณ์สวมใส่รองเท้าแตะที่ สําหรับใช้สวมภายในบ้าน

เห็นได้ชัดว่า เขารีบร้อนออกมา จากบ้าน ขนาดเสื้อผ้ายังไม่ได้ เปลี่ยนเลย…

โดยปรกติภัสกรณ์เป็นคนที่รัก สวยรักงามมาก กระทั่งออกไปทาน ข้าวง่ายๆมื้อดึกเขายังต้องจัดแต่ง ทรงผมให้เรียบร้อย แต่นี่ เขากลับ ใส่ชุดนอนและรองเท้าแตะมาโรง พยาบาล เป็นเป้าสายตาผู้คน และ ถูกถ่ายรูป…

นีรชาน้ำตาไหล

ในที่สุดพยาบาลร่างเล็กก็สังเกต เห็นท่าทางอันแปลกประหลาดของ นีรชา เธอรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นจึงปรากฎรอยยิ้มอันชัดเจน บนใบหน้าของเธอ “ประทับใจมั้ย คะ แฟนของคุณเขาเป็นห่วงคุณ มากเลยนะคะ!

นีรชากัดริมฝีปากตัวเองและส่าย ศีรษะเบาๆ “ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่ แฟนของฉันหรอกค่ะ”

“ไม่ใช่แฟนคุณหรือคะ” พยาบาล ร่างเล็กรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่คิดอีกทีกลับรู้สึกโล่งใจ “มิน่า หละ พอเขาได้ยินว่าคุณไม่เป็น อะไรมากแล้ว เขาก็รีบออกไปทันที เลยค่ะ ถ้าหากเป็นแฟน ของคุณ ก็คงจะอยู่เฝ้าคุณ พอคุณ ตื่นขึ้นมาจะได้ปลอบใจคุณสักนิด!

แต่เดิมหัวใจนีรชารู้สึกอบอุ่น แต่ พอได้ฟังคำพูดของคุณพยาบาล กลับทำให้กลับห่อเหี่ยวลง…

เธอคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว ล่ะ ที่เขาช่วยเธอ ก็เป็นเพราะเรื่อง ของมนุษยธรรม เขาอาจจะแค่รู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างผิดปกติ เกี่ยวกับเธอ และจึงช่วยเหลือเธอ ด้วยสัญชาตญาณของเพื่อนมนุษย์ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ความรู้สึกใดๆหรอก…

แต่ว่า ทำไมเขาถึงรีบร้อนกลับ ออกไปล่ะ ไม่รอกระทั่งให้เธอตื่น ขึ้นมาก่อน หรือว่าเขาไม่ต้องการที่ จะเห็นหน้าเธอมากขนาดนั้น