บทที่ 78 เผยความจริง

ได้ยินประโยคของหลิวจิ้ง เย่สวนไม่พอใจอย่าง แรง เพราะแม่ของเธอไม่รู้จักพัฒนาตัวเองแท้ๆ วันๆได้ แต่มุดอยู่แต่ในบ้าน แต่กลับโยนความผิดไปที่ลู่เสี้ยง หยาง

หากแต่เธอไม่คิดตอบโต้หลิวจิ้ง พลางเอ่ยเสริม : “ก็ได้ ถ้าไม่อยากไป หนูก็ไม่บังคับ ยิ่งท่านหลบๆซ่อนๆ มากเท่าไหร่ จะยิ่งถูกคนอื่นเขาหัวเราะมากเท่านั้น”

ได้ยินประโยค หลิวจิ้งนิ่งเงียบไป ประโยคนี้ แทงใจดำเธอนัก แถมเธอยังเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมใคร ง่ายๆ จะให้ยอมรับได้อย่างไรว่าตนนั้นเทียบชิวเจียง หั้วไม่ได้แม้สักนิด

“เหอะ นังชิวเจียงหั้วเทียบชั้นฉันไม่ได้หลอก ไปก็ ไป ฉันอยากรู้จริงๆมันจะทำอะไรฉันได้?”

ท้ายที่สุดหลิวจิ้งตอบรับคำ

เยสวนเผยรอยยิ้มออกมา : “ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะ เป็นแม่ที่ดีของหนู”

“ฮ่าฮ่า” หลิวจิ้งหัวเราะอย่างฝืนทน ที่ผ่านมาเธอ และชิวเจียงหั้วคอยเปรียบเทียบกันอยู่เสมอ ครั้งนี้ก็คง หนีไม่พ้นอีกเช่นเคย

คิดมาถึงตรงนี้ ไฟแค้นในใจเธอคอยปะทุขึ้นมาอีก ครั้ง ลู่เสี้ยงหยางจึงตกเป็นเหยื่ออันโอชะ
หากลู่เสียงหยางมีความสามารถขึ้นมาหน่อย บ้าน นี้ก็คงจะดีกว่านี้ ถึงตอนนั้นนังแพศยาชิวเจียงหั้วยัง กล้าสู้กับเธออีกไหม?

ตกดึก หลังอาหาร ลู่เสี้ยงหยางกำลังล้างจานอยู่ ในครัว ขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้น เมื่อควัก ออกมาดู กลับเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

ลู่เสี้ยงหยางวุ่นอยู่กับการล้างจาน ไม่ทันได้รับ สาย

ผ่านไปครู่หนึ่ง สายปริศนาโทรเข้ามาอีกครั้ง ลู่เสี้ ยงหยางจึงกดรับอย่างเบื่อหน่าย

ไม่ทันได้เอ่ยใดๆ เสียงใสของหญิงสาวแล่นผ่าน ปลายสาย : “พี่เขยนี่ฉันเอง ชิวรั่วหาน”

อืม? ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ชิวรั่วหาน ติดต่อเขาทำไมกัน?

“มีอะไรไหม?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถามขึ้น

“พี่เขย ฉัน ฉัน ฉัน…ชิวรั่วหานอำอึ้งอยู่นาน แต่ กลับพูดไม่จบประโยคสักที

“โอเค ไม่พูดผมวางสายก่อน” ลู่เสี้ยงหยางคิดจะ

กดวางสาย “เดี่ยวก่อน พี่เขย ฉันจะพูดเดี่ยวนี้” ชิวรั่วหานเด้ง

ตัวลุกขึ้นอย่างเร็ว “พี่เขย ฉันอยากเจอพี่”

อะไรนะ?
อยากเจอฉัน?

ลู่เสี้ยงหยางมือสั่น โทรศัพท์แทบตกลงไปในอ่าง

ล้างจาน

“เธอจะอยากเจอผมทำไม? เราสนิทกันมากหรือ?” ลู่เสี้ยงหยางเสมือนว่าตนทำอะไรผิด เขาเหลือบมอง ไปทางห้องรับแขกดีที่เย่สวนกับหลิวจิ้งออกไปเดินเล่น ไม่อยู่ที่ห้องรับแขก

ปลายสายเมื่อได้ยินประโยคที่ไร้หัวใจ ไม่วายรู้สึก เสียใจขึ้นมา

ในเช้าของวันนี้ แฮกเกอร์ชาวต่างชาติเพื่อนของ เขา ได้ประวัติของชายในฝันขับบีเอ็มของเธอเป็นที่ เรียบร้อย เมื่อเธอได้รู้ว่าชายในฝันของเธอคือพี่เขย ของตัวเอง เธอแทบคลั่ง

หลายปีมานี้ เธออุตส่าห์ชอบใครสักคนขึ้นมาบ้าง ไม่คิดเลยว่าจะเป็นพี่เขยของตนซะได้

ในเวลาอันสั้น เธอไม่รู้ว่าตนควรทำอย่างไรดี

หากเธอฝืนเดินหน้าสารภาพรักต่อลู่เสี้ยงหยาง พี่ สาวของเธอต้องเสียใจมากแน่ ทั้งสองครอบครัวอาจ แตกหักกันได้ แต่ถ้าเธอยอมถอยตัวเธอเองก็เสียใจ

ความรู้สึกซับซ้อนเช่นนี้วนเวียนในหัวเธอทั้งวัน เธอไม่กล้าพบลู่เสี้ยงหยาง

ที่น่าประหลาด เธออยากออกจากความรู้สึกนี้มาก เท่าไหร่ ความรู้สึกนี้เสมือนมีพลังดำมืดอะไรบางอย่างที่เจริญเติบโตจนเธอถอนไม่ขึ้น

กระทั่งยามดึก เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป จึงแอบติดต่อลู่เสี้ยงหยาง

“พี่เขย ฉันอยากเจอพี่ อยากเจอพี่มาก ฉันมีเรื่อง สำคัญจะบอกพี่” นาที่ต่อไป ชิวรั่วหานโพล่งออกไป อย่างกล้าหาญ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกถึงความผิดปกติของชิวรั่วหาน เขาจึงปฏิเสธเธออีกครั้ง “ตอนนี้ผมยุ่งมาก ต้องล้าง จาน ผมวางสายก่อน”

“รอเดี่ยว พี่เขย มีอะไรบางอย่างหากฉันไม่พูดมัน ออกมา ฉันต้องเสียใจไปตลอดชีวิต พี่ไม่ต้องคิดมาก ฉันแค่อยากพูดเท่านั้นแหละ ไม่ทำอย่างที่ว่าจริงๆ หลอก หากความหวังเล็กๆพี่ยังทำให้ฉันสมหวังไม่ได้ ฉันจะไปหาพี่ถึงบ้านเอง ถึงตอนนั้นพี่สาวเข้าใจผิด พี่ จะโทษฉันไม่ได้นะ” ชิวรั่วหานเอ่ย

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด แม้ได้เจอชิวรั่วหานเพียง ครั้งเดียว แต่ลู่เสี้ยงหยางรู้นิสัยของเธอดี เธอคนนี้ เหมือนธนู สิ่งที่เธออยากทำไม่มีใครห้ามเธอได้

“ก็ได้งั้นเธอหาสักที่นั่งรอฉันก่อน ฉันล้างจาน เสร็จแล้วจะออกไป” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย

“โอเค พี่เขย ฉันรู้ว่าพี่ดีที่สุดแล้ว” ชิวรั่วหานวาง สายไปอย่างตื่นเต้น เธอส่งโลเคชั่นให้กับลู่เสี้ยงหยาง ผ่านข้อความ
หลังล้างจานเสร็จ ลู่เสียงหยางมุ่งตรงไปยังสถาน ที่นัดพบของชิวรั่วหาน

ยี่สิบนาทีผ่านไป ภายในร้านกาแฟ โต๊ะติด หน้าต่าง ลู่เสี้ยงหยางเห็นชิวรั่วหานที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

ชิวรั่วหานแต่งตัวอย่างประณีต เธอแต่งหน้าอ่อนๆ ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวนวล ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เข้า กันได้ดี ชุดกระโปรงสีขาวพริ้ว รูปร่างเซ็กซี่ไร้ที่ติ พร้อมด้วยรองเท้าส้นสูง เธอเปล่งประกาย ราวเจ้า หญิงที่หลุดออกมาจากในนิทาน

ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางนั่งลง ชิวรั่วหานลนลานเล็ก น้อย เสมือนเจอคนที่ตนแอบรัก ลู่เสี้ยงหยางทนไม่ได้อีกต่อไป เกรงว่าเธอจะทำ

อะไรที่ไม่คาดคิด จึงรีบเอ่ยขึ้น “ว่ามาสิ มีเรื่องอะไรถึง

ได้อยากเจอฉัน?”

ชิวรั่วหานถอนหายใจ พร้อมสายตาเศร้าโศก เอ่ย เสียงเนื้อย : “ทำไมต้องเป็นพี่เขยฉันด้วย? ทำไมพี่ต้อง แต่งงานด้วย?”

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอคิดจะทำ อะไรกันแน่

“พูดธุระเธอมา” ลู่เสียงหยางตบโต๊ะเสียงดัง ชิวรั่วหานหลุดออกจากภวังค์ : “ก็ได้ พี่เขย ฉัน

บอกพี่ก็ได้ หลังกลับประเทศฉันหลงรักชายคนนึง เขาขับบีเอ็ม ทีแรกฉันคิดว่าฉันจะครองคู่กับเขาไปจนแก่ เฒ่า แต่สุดท้ายฉันแค่คิดไปเอง เพราะคนคนนั้น แต่งงานแล้ว แถมฉันยังไม่สามารถรู้สึกอะไรต่อเขาได้ วันนี้ฉันนัดพี่ออกมา ฉันแค่อยากบอกลาผู้ชายคนนั้น”

ลู่เสี้ยงหยางคำนึงในใจ : “หรือชายขับบีเอ็มคนนั้น คือตัวฉันเอง?”

ขณะที่เขาตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ชิวรั่วหาน ลุกขึ้นยืน เธอเดินไปหยุดลงที่ข้างลู่เสี้ยงหยาง พร้อม โน้มตัวลงบรรจงประทับริมฝีปากลงบนพวงแก้มของ เขา

“ลาก่อน เจ้าชายของฉัน” ไม่ทันที่ลู่เสี้ยงหยาง ได้สติ ทุกอย่างจบลง ขณะเดียวกัน ชิวรั่วหานพึมพำ อะไรบางอย่างก่อนเดินออกจากร้าน

เอ่อ!

ลู่เสี้ยงหยางยังคงตกอยู่ในภวังค์ เขาจับจ้องออก ไปยังประตูอย่างฉงน เงาร่างของชิวรั่วหานค่อยเล็กลง ก่อนหายลับตาไป ท่ามกลางฝูงชน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางออกจากภวังค์ เขา ถอนหายใจ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ ชายหนุ่มขับเบนส์ที่เธอ ว่ามันอะไรกันแน่ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหา ซุนเซียงเซียง เพื่อถามความมูลเกี่ยวกับชายขับบีเอ็ม

ซุนเซียงเซียงหัวเราะออกมา ชายขับบีเอ็มที่ว่า โด่งดังจากติ๊ก ต๊อก เขาซื้อรถ บีเอ็มสุดหรูในรวดเดียวตอนนี้เป็นหนุ่มในฝันของหญิงสาวหลายๆคน หญิงสาว มากมายอยากได้ข้อมูลเขา อยากถวายตัวให้กับเขา

ให้ตาย! ผมกลายเป็นเจ้าชายบีเอ็มปริศนา? สู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่ถูก ที่สุดเขาก็เข้าใจ เขา ลูบไล้พวกแก้มบริเวณที่ถูกชิวรั่วหานประทับริมฝีปาก

ไม่คิดเลยว่าชิวรั่วหานจะชอบชายขับบีเอ็มด้วย