บทที่ 243 คำสั่งจากท่านย่า

จากนั้นมีรถ BMW M8 คันหนึ่งขับเข้ามาจอดที่หน้าประตูโรงงานข

องหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ประตูรถถูกเปิดออก เปสวนก้าวลงมาจากรถ แม้ว่าเธอจะถอนหุ้น และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเปกรุ๊ป อีกทั้งตระกูลเปกรุ๊ปก็ได้ยกเลิก สัญญากับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปไปแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกขอบคุณหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป เธอเคยสัญญากับลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นเธอจึงต้องมาในวันนี้

เธออยากรู้ว่าตัวเองจะช่วยหยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้หรือไม่

เปสวนกวาดมองไปรอบๆ เมื่อเห็นศัตรูที่น่าเกรงขามอย่างหานปิง หานเธอก็รู้สึกเสียวหนังศีรษะและขาดความมั่นใจมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอ ยังคงกัดฟันแล้วเดินหน้าต่อไป

หลังจากเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็มีชายสองคนยื่นมือมาห้ามเธอไว้ “คุณ ชื่ออะไร? มาจากตระกูลไหน?”

“เยลวน ตระกูลเย” เปสวนตอบพวกเขา

ขายสองคนนั้นพยักหน้าแล้ววางมือลงและส่งสัญญาณให้เย่สวน เข้าไปได้

พวกเขาพอรู้จักตระกูลเย่ในเมืองปินเหอนี้เหมือนกัน ตระกูลเย่ที่พอ มีชื่อเสียงจึงมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเข้าร่วมอุดมการณ์ของหานปิงหาน ได้

ในขณะนี้พวกเขาคิดว่าเปสวนที่มาหาหานปิงหานนั้นเพื่อจะเข้าร่วม กับเธอด้วย

ชายหน้าโหดเป็นร้อยคนยืนเป็นแถวสองด้านและเว้นข่องทางเดิน ไว้ตรงกลาง

เยสสวนเดินผ่านชายเหล่านั้นแล้วค่อยๆ เข้าไปใกล้หานปิงหานและ คนรับใช้ของตระกูลหาน

ทันใดนั้นก็มีคุณชายคนหนึ่งของตระกูลอู๋จำเปสวนได้ เขาจึงยิ้ม

พูดกับเธอ “นี่คุณไม่ใช่เปสวนจากตระกูลเย่เหรอ ได้ข่าวว่าปกติคุณเป็น

คนค่อนข้างเย่อหยิ่งไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แล้ววันนี้มาโผล่ที่นี่ได้ไง?” เขาคิดเพียงว่าเปสวนที่มาที่นี่ก็เพื่อจะขอเข้าร่วมอุดมการณ์กับหาน ปีงหานเท่านั้น

ชายผมยาวข้างเขายิ้มพูดอย่างได้ใจ “ผู้หญิงตีสองหน้าแบบนี้ผม เจอมาปอยแล้ว ภายนอกอาจดูดีแต่ลับหลังไม่รู้ว่าผ่านผู้ชายมีกี่คน ผมว่า เมื่อก่อนเธอไม่ได้หยิบกับใครหรอกนะ เธอแค่ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะ

เข้าร่วมอุดมการณ์ของคุณหานเท่านั้น “ฮ่าๆ ทำไมตระกูลเปให้คุณมาคนเดียวเหรอครับ? ถ้าอยากเข้าร่วม อุดมการณ์กับคุณหานจริงๆ ผมว่าคุณย่าต้องมาเองแล้วล่ะ แต่แน่นอนว่า

ถ้าน้องยอมเล่นกับพี่ พี่อาจจะช่วยน้องพูดก็ได้นะ ” คุณชายตระกูลอู๋พูด ด้วยสีหน้าอันชั่วร้าย รูปร่างหน้าตาอย่างเย่สวนนั้นเป็นคนงามที่หายากมากเหมือนกัน

สีหน้าของเยาวชนเฉยเมย เธอไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา เธอได้ แต่เดินผ่านพวกเขาแล้วเดินตรงไปที่โรงงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” คุณชายตระกูลอู่และชายผมยาวต่างก็มอง

หน้ากันด้วยความสับสน

“เหอะๆ สนุกแล้วสิ เธอคงไม่คิดว่าจะเข้าไปในโรงงานของหยูเม่ย หยินกรุ๊ปหรอกนะ?” ชายในชุดสูทคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ ดูถูกคนอื่น

คนที่ยืนอยู่ที่นี่ในวันนี้เป็นเศรษฐีที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของเมืองปิน เหอ ถ้าเยสวนยืนยันที่จะเดินเข้าไปในโรงงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป นั่นก็ หมายความว่าเธอพร้อมที่จะกลายเป็นศัตรูของเศรษฐีที่มากกว่าครึ่งหนึ่ง ของเมืองปินเหอ

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดนี้ต่างก็จับจ้องไปที่ตัวของเยสวน

ในทันใดนั้น เยสวนรู้สึกเหมือนถูกภูเขาล้มทับเธอ แต่เธอก็ยัง กัดฟันและเดินหน้าต่อไป

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ก้าวเข้าไปสู่โรงงานผลิตของหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป

ด้วยภาพดังกล่าวได้ทำให้ผู้มีอำนาจทุกคนหันมองไปที่หานปิงหาน เพื่อดูว่าตระกูลหานจะมีการตอบสนองอย่างไร สีหน้าของหานปิงหานดูไม่ดีมากนัก เพราะเปสวนได้แสดงจุดปืน ของเธอต่อตระกูลหานแล้ว

หานปิงหานได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วสายหัว

จางเทามองไปที่เปสวนแล้วยิ้มพูดอย่างเย้ยหยัน “นับจากนี้เป็นต้น ไป คุณก็คือศัตรูของพวกเราทุกคน และผมหวังว่าต่อไปครอบครัวของ คุณจะอยู่รอดในเมืองปินเหอนี้นะ”

เมื่อได้ยินคำนี้ ใบหน้าของเศรษฐีทั้งหมดก็แสดงรอยยิ้มอันขมขื่น

ออกมา

เยสวนถึงกับสะดุดเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่าผลที่ตามมามันจะร้าย แรงขนาดนี้ ทั้งหมดทั้งปวงนี้เป็นเพียงการกระทำส่วนตัวของเธอเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเย่เลย

เปสวนจึงกัดริมฝีปากแล้วตอบเขา “ฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับตระกูล เป็หรอก อีกอย่างฉันก็ไม่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลเย่ได้ทั้งหมดนี้ เป็นเพียงพฤติกรรมส่วนตัวของฉันคนเดียวเท่านั้น”

ไม่มีใครตอบเธอ

เยสสวนได้แต่กัดฟันแล้วเดินตรงเข้าไปในโรงงานผลิตของหยูเม่ย หยินกรุ๊ป

ตระกูลเยในขณะนี้

คนมากมายมารวมตัวกันในบ้านตระกูลเยเพื่อรับชมการถ่ายทอด สด พวกเขาทุกคนต่างก็ได้เห็นการกระทำของเยสวน นอกจากนี้ยังได้ยิน คำพูดข่มขู่ของจางเทาว่าในอนาคตตระกูลเยของพวกเขาต้องลำบากแน่

ท่านย่าของตระกูลเย่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ เหมือนกัน เธอรู้สึกโกรธจนตัวสั่นและสีหน้าก็ดูแย่กว่ากินอุจจาระของ สุนัขเข้าไปด้วย

คนอื่นๆ ของตระกูลเย่ต่างก็หวาดกล้วราวกับว่าพวกเขาได้เห็น วิญญาณชั่วร้ายในตอนกลางวัน

หลังจากที่ทุกคนในบ้านตระกูลเปรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ในที่สุดก็มีคนเริ่มตั้งสติได้ ท่านปากระโดดขึ้นมาจากที่นั่งแล้วตะโกนพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ไปลากคอเลยสวนกลับมาจากโรงงานผลิตของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปเดี๋ยวนี้ แล้วก็ต้องบอกกับตระกูลหาน ตระกูลเหอ ตระกูลจางและตระกูลหลินว่า ทุกอย่างนี้เป็นแค่ความคิดส่วนตัวของเย่สวนเท่านั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับตระ กูลเปของเรา”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างมองหน้ากัน และไม่มีใครขยับตัวไป ไหนเลย

ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ตอนนี้เยสได้สร้างศัตรูกับหัวหน้า ครอบครัวของตระกูลหานและเศรษฐีคนอื่นๆ ไปแล้ว ถ้าพวกเขาไปตอนนี้ มันจะไม่เป็นการฆ่าตัวตายหรือ? หากตระกูลหานเกิดความไม่พอใจขึ้นมา และคิดจะเล่นงานพวกเขา แล้วตระกูลเปของพวกเขาจะทำอะไรได้ เพราะฉะนั้นมันเป็นทางเลือกที่โง่เขลาที่สุด

“ทำไม? คำพูดของฉันไม่มีประโยชน์อีกแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นทุก คนในตระกูลเยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ท่านย่าจึงพูดด้วยความโมโหขึ้น มาอีกครั้ง

“คุณแม่ครับ นี่มัน….”

“คุณย่าคะ นี….”

เห็นได้ชัดว่าทุกคนในตระกูลเปไม่มีใครอยากไปยุ่งกับเรื่องนี้เลย

ท่านย่าจึงรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม เธอตบโต๊ะด้วยความแรงแล้วหัน ไปพูดกับเย่หยุนเทาต่อ “หยุนเทา นายเป็นทายาทสืบตระกูลในอนาคต ตอนนี้นายต้องแสดงความรับผิดชอบและแสดงความกล้าหาญของนาย ออกมา

สีหน้าของเย่หยุนเทาซีดเซียวไปชั่วขณะ แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขา ก็นึกคิดหาข้ออ้างได้ “ท่านย่าครับ ผมไปได้ แต่ตอนนี้เยสวนได้แสดง จุดยืนกับตระกูลหาน ตระกูลเหอ ตระกูลจางและตระกูลหลินไปแล้ว อีก อย่างพวกเขาก็ได้พูดอย่างเด็ดขาดไปแล้วด้วย ถ้าผมไปตอนนี้แล้วถูก พวกเขาฆ่า แล้วตระกูลเย่ของเราจะเหลือใครอีกล่ะครับ”

ท่านย่ารู้ดีว่านี่เป็นข้ออ้างของเย่หยุนเทาที่ละโมบต่อชีวิตและกลัว ความตายเท่านั้น แต่สิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริงเหมือนกัน

“เอาล่ะๆ ดูเหมือนว่าบ้านนี้จะทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีฉันคนนี้ ไปกัน เถอะ ท่านปาจะพาพวกเธอออกไปเอง เราจะไปคุยกับตระกูลหาน ตระกูล เหอ ตระกูลจางและตระกูลหลินให้ชัดเจน ” ท่านย่าโบกมือเรียก

ทุกคนในบ้านตระกูลเปดูแยกว่าเดิม สีหน้าของพวกเขาเหมือนกิน แมลงวันเข้าไปในปาก ในสถานการณ์ที่คับขันแบบนี้ไม่มีใครอยากเป็น ไก่ที่ถูกเชือดเลย แต่ในเมื่อท่านย่ายืนหยัดที่จะไปแล้ว พวกเขาก็ปฏิเสธ ไม่ได้จริงๆ