บทที่ 209 เรื่องบางเรื่องพูดต่อหน้าภรรยาไม่ได้

หวังเชี่ยวหยุนที่เห็นสู่เสี้ยงหยางไม่มีที่ท่าว่าจะลงไม้ลงมือ เธอจึงคิดว่าเขากลัวตัวเองและแสดงสีหน้าได้ใจมาก

ทุกวันนี้เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลหลิน ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ ตระกูลใหญ่ของเมืองปินเหอ เป็นครอบครัวสูงส่งแม้แต่ ครอบครัวเศรษฐีอื่นๆ ก็ไม่กล้าตอแยด้วย

ด้วยเหตุนี้หวังเขียวหยุนถึงกล้าหยิ่งผยองขนาดนี้ อีก อย่างสามีของเธอยังเป็นน้องชายแท้ๆของทายาทสืบสกุล ด้วย ดังนั้นในเมืองปินเหอนี้เธอแทบไม่ต้องเกรงกลัวใคร เลย

แน่นอนว่าวันนี้ที่หวังเขียวหยุนมีปัญหากับเย่สวนนั้นไม่ได้ มีเพียงเรื่องในอดีตของพวกเธอเท่านั้น แต่ก่อนหน้านี้สามี ของเธอที่ได้เจอกับเย่สวนเขากลับมองเย่สวนอย่างไม่ กะพริบตาเลย ซึ่งเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่าง มาก

วันนี้เธอจะให้บทเรียนกับผู้หญิงสารเลวคนนี้ เธอจะทำให้ สามีรู้ว่าผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนี้ยังคุ้มค่าให้เขามองอย่างไม่ กะพริบตาอีกไหม!

ณ เวลานี้ เมื่อเห็นมือของหวังเชี่ยวหยุนที่กำลังเหวี่ยงออกมา ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ยกมือขึ้นมาแล้วคว้าแขนหวังเชี่ยว หยุนไว้ทันที

“เชื่อไหมว่าผมจะหักมีอคุณได้” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็น

ชามาก

หวังเชี่ยวหยุนรู้สึกสะดุ้งอย่างตั้งตัวไม่ทัน ความกลัวที่ไม่รู้ จักเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ

ดูเหมือนเป็นภาพลวงตาที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าทำอะไรกับเธอ

จริงๆ

แต่ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็นึกถึงภูมิหลังอันสูงส่งของเธอ และทันทีที่นึกถึงเธอก็เต็มไปด้วยความมั่นใจแล้วพูดกับลู่เสี่ ยงหยางอย่างท้าทาย “นายมันก็แค่เศษขยะยังกล้าพูดจา ถากถางอีก เชื่อไหมว่าฉันจะหาคนมาฆ่านายได้..”

เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วย สีหน้าความเจ็บปวด

ลู่เลี้ยงหยางเริ่มใช้แรงแขนของเขา

เปลือกตาเยสวนกระตุก เธอรู้จักตัวตนของหวังเชี่ยวหยุน ดี ดังนั้นเธอจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย

เธอรีบเข้ามาดึงแขนเสื้อลู่เสี้ยงหยางแล้วกระซิบพูด “ใจเย็นก่อน ฉันอาจจะลำบากนะถ้าคุณมีเรื่องกับเธอ”

แม้จะเป็นเสียงกระซิบ แต่หวังเชี่ยวหยุนก็ยังได้ยินเสียงเธอ ดังนั้นจึงทำให้หวังเที่ยวหยุนยิ่งได้ใจขึ้น

เธอมั่นใจแล้วว่าวันนี้จะให้เยสวนคุกเข่าขอร้องเธอให้ได้ เมื่อพูดเสร็จ เธอยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงไปทางเย่สวนอีกครั้ง เธอคิดว่าจะสั่งสอนเย่สวนก่อนแล้วค่อยกลับมาจัดการสู่ เสี้ยงหยาง เพราะตอนนี้เธอเกลียดเย่สวนมากกว่า

เย่สวนได้แต่มองฝ่ามือของหวังเขียวหยุนที่เหวี่ยงเข้ามา หาเธอ เธอไม่กล้าหลบ ได้แต่หลับตาน้อมรับมันและไม่รู้ว่า น้ำตาของตัวเองซึมตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอไม่ได้กลัวหวังเชี่ยวหยุน แต่เธอกลัวแค่ว่าหวังเขี่ยวหยุ นจะทำร้ายคนข้างๆ เธอคนนี้

ผัวะ!

ทันใดนั้นเสียงคมชัดที่แสบแก้วหูดังขึ้น

ตามด้วยเสียงกรีดร้องของหวังเขียวหยุน “โอ้ย ไอ้เหี้ยถึง ไอ้เศษขยะ กล้าตีกได้ไง”

เย่สวนลืมตาขึ้นอย่างว่างเปล่า เธอเห็นเพียงลู่เสี้ยงหยาง ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และเห็นรอยฝ่ามือสีแดงแขวนอยู่บน ใบหน้าของหวังเขียวหยุน

นี่มัน?

เย่สวนรู้สึกตกใจอย่างหนัก ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นกล้าหาญมาก

“ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไป ก็คงดีเหมือนกันเนอะ” เย่สวนคิด ในใจ แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ส่ายหัว เพราะนี่เป็นแต่ ความปรารถนาที่ฟุ่มเฟือยของเธอเท่านั้น

คู่เสี้ยงหยางตบหวังเชี่ยวหยุนจริงๆ ด้วย ชวยแล้ว เขา ต้องเผชิญกับความกดดันและปัญหาอย่างไม่รู้จบแน่

“หมดกัน หมดกัน วันนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เลย” เย่สวน ตกใจจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

หวังเชี่ยวหยุนเป็นถึงสะใภ้ที่รักของตระกูลหลินเชียวนะ ในเมืองปินเหอนี้ไม่มีใครกล้าแตะต้องเธอนอกจากตบหน้า เธอแค่ครั้งเดียว แต่ลู่เสี้ยงหยางคนนี้กลับเป็นคนตบหน้าเธอ เอง

“ลู่เสี่ยงหยาง คุณหยุดเถอะ คุณกำลังสร้างปัญหาแล้วนะ” เย่สวนพูดอย่างกังวล

เมื่อเห็นเย่สวนรู้สึกกลัวตัวเองมาก หวังเขียวหยุนก็ยิ่ง ได้ใจ เธอจึงยื่นมือออกไปชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง “สารเลว ไอ้ เศษขยะไปส่องหน้าตัวเองดูก่อนสิว่าอยู่ในสภาพอะไร ช่าง กล้ามาทำร้ายฉัน ฉันจะให้โอกาสนายคุกเข่าขอร้องฉันตอน นี้ เลียรองเท้าของฉันให้สะอาดแล้วก้มกราบฉันงามๆ ฉัน อาจจะไว้ชีวิตนาย ก็แค่หักทั้งสามขาของนายทิ้งเท่านั้น”
“หนวกหู! ดวงตาลู่เสียงหยางเย็นชาอย่างที่สุด เขา ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่ใบหน้าอีกด้านหนึ่งของหวังเชี่ยวหยุน

เพียงแค่ชั่วขณะ ใบหน้าทั้งสองข้างของหวังเชี่ยวหยุนแดง ก่ำไปด้วยรอยฝ่ามือ และยังมีเลือดหยดออกมาจากมุมปาก ของเธอด้วย

“โอ๊ย! ให้ตายเถอะ ไอ้เศษขยะ ฉันจะให้นายเสียใจที่มา เกิดในโลกใบนี้อย่างแน่นอน…..” หวังเชี่ยวหยุนมองลู่เสี้ยง หยางอย่างน่าเหลือเชื่อ เป็นแค่เศษขยะจากสังคมยังกล้า ทำร้ายเธอแบบนี้ เธอได้แต่ด่าอย่างไม่หยุด

“ปากคุณเหม็นจริงๆ เลยนะ ผมว่าคุณต้องกินขี้สุนัขจนโต แน่เลย” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา และเสียงตบหน้ายังคง ดังขึ้นอย่างไม่หยุด ไม่นานหลังจากนั้น ใบหน้าทั้งใบของ หวังเชี่ยวหยุนถึงกับบวมเป็นหัวหมูเลย

“.” เย่สวนตกใจจนสติแตกไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางตบแรง ขนาดนี้ เขาคิดจะตบจนฟ้าถล่มลงมาเลยหรือ?

แม้หวังเชี่ยวหยุนจะถูกทำร้ายอย่างรุนแรง แต่เธอก็ยัง ท้าทายอย่างมั่นใจและด่าลู่เสี่ยงหยางอย่างโหดร้าย “กูขอ สัญญาว่าถึงตายแน่”

สู่เลี้ยงหยางยักไหล่และพูดว่า “ใครทำให้คุณมั่นใจที่จะ กล้าพูดกับผมแบบนี้ ไปโทรหาเขาซะ แล้วเรียกผู้มีพระคุณ ของคุณมา”
ว่าไงนะ?

หวังเชี่ยวหยุนถึงกับตกใจ สู่เสี้ยงหยางปล่อยให้เธอไป เรียกคนมาช่วย

ฮ่าๆ ๆ ในเมื่อไอ้เศษขยะมันตื้นหาที่ตาย ฉันจะทำให้มัน สมหวังเอง รอสามีของฉันมาถึงก่อน นายจะได้ตายอย่างสม ดังปรารถนาแน่

หวังเขี่ยวหยุนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาสามีของ เธอทันที

เย่สวนตกใจยืนอยู่กับที่ เธอไม่รู้ควรทำอย่างไรแล้วจริงๆ เธอไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นเมื่อสามี ของหวังเชี่ยวหยุนมาถึง

แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับรู้สึกผ่อนคลายเหมือนเพิ่งจิบชาเสร็จ

สามีของหวังเขียวหยุนอยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ทันทีที่ได้ รับสายเขาก็รีบเข้าไปหาเธอพร้อมกับผู้ติดตามสิบกว่าคน เมื่อเห็นสภาพใบหน้าของหวังเขียวหยุนแล้วเขาโกรธจน

แทบลุกเป็นไฟ

“ที่รัก สองผัวเมียเศษขยะนี้รังแกฉัน คุณต้องสั่งสอนพวก มันแทนฉันนะ” หวังเขี่ยวหยุนร้องบอกเหตุการณ์ให้กับหลิน เสี่ยวโปด้วยสีหน้าร้ายกาจ
หลินเสี่ยวโปเพิกเฉยต่อได้กระจอกลู่เสียงหยางคนนี้ เขา ได้แต่มองไปที่เยสวนด้วยสายตาอันมีเลศนัย อดีตเขาเคย พยายามขวนขวายความงามอันล้ำเลิศของเย่สวน แต่เธอ ปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน จึงทำให้เขาไม่สามารถท่าตาม ปรารถนาได้

จวบจนวันนี้ เย่สวนที่กระทำผิดต่อเขา จึงทำให้เขามี เหตุผลที่จะคุกคามเธอได้สักที

“เหอะๆ เย่สวน เธอช่างกล้าจริงๆ เลยนะ คิดว่ามีสามีป่า เถื่อนแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ?” หลินเสี่ยวโปจ้องมอง ที่เยสวนแล้วพูดคำพูดเย็นชาออกมา

เย่สวนไม่อยากให้เรื่องแย่ลงกว่านี้ เธอจึงรีบก้มหน้า ขอโทษเขา “คุณหลิน เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะ มันเป็น เรื่องเข้าใจผิดกัน”

“ใช่เหรอ?” หลินเสี่ยวโปยิ้มอย่างร้ายลึก เรื่องบางเรื่องจะ พูดต่อหน้าภรรยาไม่ได้ เขาจึงหันกลับไปพูดกับหวังเชี่ยวหยุ นว่า “ที่รัก คุณกลับไปในรถก่อนนะ เดี๋ยวคนอื่นจะเห็นสภาพ ที่น่าสงสารแบบนี้ของคุณ”

“อิ้ม ที่รักอย่าปล่อยให้พวกมันหนีไปได้นะ ช่วยจัดการ พวกมันให้สาสมที” หวังเขียวหยุนพูดอย่างหยิ่งผยองแล้ว เดินเข้าไปในรถ

หลังจากหลินเสี่ยวโปไม่ต้องกังวลในคำพูดอีกต่อไปตวงตาของเขาจึงจับจ้องไปที่เยสวนอีกครั้ง