บทที่ 163 ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ ปิดทองหลังพระ
เมื่อเอ่ยถึงประธานหอการค้า เย่เชี่ยนเต็มไปด้วยความอยาก รู้อยากเห็น
“ที่รัก คุณเคยพบกับท่านประธานใหม?”
ตำแหน่งของเฉินเหอ ยังไม่สามารถพบกับประธานได้ แต่ เขาก็ยังคงพยักหน้ารับ เสแสร้งต่อไป “ได้พบแล้ว เมื่อวันเรา ยังรับประทานอาหารด้วยกันอยู่เลย เขาชื่นชมผมมาก เขา บอกว่าจะคอยสนับสนุนผมด้วย”
ชั้ด!
เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนในตระกูลเย่ต่างสูดลมหายใจ เข้าลึก เฉินเหอไม่ธรรมดาจริงๆ ที่ได้รับความไว้วางใจจาก ท่านประธาน
ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่อีกด้านส่ายหน้าอย่างระอา เขาถอน หายใจออกมา ตระกูลเย่มีตาหามีแววไม่ สักวันหากได้รู้ว่า เขานี่แหละประธานหอการค้าตัวจริงเสียงจริง คงอ้าปากค้าง อย่างตกตะลึงยาวไปถึงตาตุ่ม ก้มลงเลียนิ้วเท้าเขาเป็นแน่
หลังจากนั้น งานเลี้ยงฉลองของตระกูลเย่ได้เริ่มขึ้นอย่าง
เป็นทางการ
บนโต๊ะอาหารไม่มีที่นั่งสำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขาได้แต่นั่งรวมอยู่กับเหล่าคนใช้
แม้เยสวนจะไม่สามารถทนอยู่ได้ แต่เธอไม่สามารถทำ อะไรได้เลย
ทันใดนั้น ท่านย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงหันไป ออกคำสั่งกับเฉินเหอ “อาเหอ ท่านประธานหอการค้า ปรากฏตัวเมื่อไหร่ เธอต้องแจ้งเรานะเป็นตัวแทนของตระกูล เราไปเยี่ยมเยียนท่านด้วย ในอนาคตตระกูลเราต้องการยก ระดับเป็นตระกูลผู้ดีต้องฝากความหวังได้กับเขา หวังว่าเขา จะเห็นแก่ความเป็นครอบครัวของเรา ช่วยยกระดับตระกูล เราด้วย”
เฉินเหอหยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก “แน่นอน ครับคุณย่า” แต่ในใจเขากลับหวั่นวิตก ไม่รู้ว่าท่านประธานผู้ นี้จะให้เกียรติเขาหรือไม่?
ในเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหน้าประตู ชายหนุ่มชุด
ดำหลายนายเดินเข้ามา
ท่านย่าลุกขึ้นยืนทันที ก่อนหันไปทางเฉินเหอ พร้อมเอ่ย ถาม “อาเธอร์ คนของเธอใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นี่ครับ” เฉินเหอส่ายหน้าปฏิเสธ
ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำเอ่ยขึ้น “ผู้นำสูงสุดของหอการค้าใน โตเกียวมีคำสั่ง ให้ส่งของบางอย่างมาที่ตระกูลเย่”
ผู้นำคนเดิมสะบัดแขน ชายหนุ่มที่เหลือมุ่งไปยังท่านย่า ก่อนยื่นกล่องในมือสามใบให้กับหญิงชรา
“ท่านย่า ขอบคุณสำหรับความเสียสละที่มีต่อหอการค้า ของหลานเขยท่าน ของขวัญพวกนี้รับไว้เถอะครับ” ผู้น่าคน
ดังกล่าวเอ่ย พร้อมจับมือแสดงความขอบคุณต่อท่านย่า
ท่านย่าพยักหน้ารัวด้วยความปีติ
ชายหนุ่มที่มอบของขวัญไม่ทิ้งท้ายอะไรอีก พวกเขาจาก
ไปทันทีอย่างเร่งรีบ
ท่านย่าเปิดกล่องด้วยมือและเท้าที่สั่นริก
ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ท่านย่านเป็นสายตาเดียว ในกล่อง
มีเพียงป้ายสีทองอร่าม
บนป้ายสีทองสลักด้วยตัวอักษร
ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ!
ปิดทองหลังพระ!
เสาหลักทางธุรกิจ!
“ชุด!” ท่านย่าสูตลมหายใจเข้า นี่เป็นความรุ่งโรจน์ที่สุด
เย่เชี่ยนกระโดดกอดเฉินเหอพร้อมหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ พร้อมเอ่ยขึ้น “ที่รักคุณเก่งที่สุดเลย นี่เป็นความไว้วางใจของ หอการค้าที่มีต่อคุณอย่างสูงสุด”
“พี่เขยยอดไปเลย พี่เขยยอดไปเลย พี่ช่วยสร้างหน้าสร้าง ตาให้กับตระกูลเราจริงๆ” บรรดาคนรุ่นหลังของตระกูลเย่ ต่างยกยอชายหนุ่มกันถ้วนหน้า
เฉินเหอนิ่งค้างอยู่กับที่ ความสามารถของเขาตัวเขาเองรู้ แก่ใจดี ไม่มีทางที่เขาจะได้รับเกียรติที่สูงส่งเช่นนี้แน่นอน
ตำแหน่งเล็กๆอย่างเขา จะแบกรับหน้าที่อันใหญ่หลวง
อย่างเสาหลักของวงการธุรกิจได้อย่างไร!
“แปลก สลักผิดหรือเปล่า กลับไปต้องไปถามเบื้องบนเสีย หน่อยแล้ว” เฉินเหอหัวใจเต้นรัว
ความร้อนรุ่มก่อตัวขึ้นมาในใจเย่สวน คนที่มีความ สามารถเป็นของคนอื่นจริงๆด้วย
คู่เสี้ยงหยางที่นั่งรับประทานอาหารเงียบๆอยู่อีกทาง กวาดสายตามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสมเพช พร้อม เอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่จำเป็นต้องมีพิธีการใหญ่โตแบบนี้เลยสัก นิต คุณพ่อนี้จริงๆเลย ทำไมถึงได้ไม่ห้ามปราม”
ติดติดติด!
ในเวลานี้เอง มีข้อความเข้าถูกส่งมายังโทรศัพท์ของลู่เสี้
ยงหยาง
เป็นข้อความจากลู่กั่วตั้ง
“ไอ้ลูกชาย เบื้องบนลงมติเป็นที่เรียบร้อย สามวันให้หลังแกเข้าไปดูแลหอการค้าได้เลย ถึงเวลาจะมีพิธีเปิดอย่างเป็น ทางการอันยิ่งใหญ่”
สู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่ชอบเปิดเผยตนต่อหน้า สาธารณชนเป็นที่สุด ถึงตอนนั้นค่อยส่งชุนเชียงเชียงไปเปิด พิธีแล้วกัน
ในเวลาเดียวกัน เฉินเหอได้รับการติดต่อเช่นเดียวกัน เขา วางสายทันทีที่พูดได้เพียงไม่กี่ประโยค ด้วยสีหน้าประหลาด ใจอย่างยิ่ง
“อาเหอมือะไรหรือ? เป็นอะไรไป?” ท่านย่าเอ่ยถามขึ้น
เฉินเหอสายหน้าปฏิเสธ พร้อมเอ่ยตอบ “คุณย่า สามวัน ให้หลัง ประธานของหอการค้าจะมาที่นี่แล้ว จะมีพิธีเปิดด้วย ฐานะตำแหน่งผมสามารถเข้าร่วมพิธีเปิดได้ ถึงตอนนั้นผม สามารถพาไปด้วยได้สี่คน”
อะไรนะ?
เมื่อได้ยินประโยค ท่านย่าดีใจจนแทบลุกขึ้นกระโดดด้วย ความตื่นเต้น “ได้ได้ได้ อาเหอนี่ใช้ได้จริงๆ เอาเป็นสี่คนนี้ แล้วกัน ฉัน เย่เชี่ยน เย่หยุนเทา เย่ซวง”
ส่วนเย่สวนนั้นถูกมองข้ามอย่างไร้ตัวตน
เยสวนไม่พอใจอย่างมาก ตอนนี้เธอมีอำนาจสูงสุดในตระ กูลเย่ การส่งตัวแทนเข้าร่วมพิธีเปิด เป็นหน้าที่ของเธอในการตัดสินใจไม่ใช่หรือไง?
แต่โค้วต้าเป็นของเฉินเหอ เธอไม่เข้าไปข้องเกี่ยวอย่าง หน้าด้านๆหลอก
“อืม คุณย่าตัดสินใจเลยแล้วกัน” เฉินเหอพยักหน้ารับ เย่หยุนเทา และเย่ซวงต่างดีใจจนออกนอกหน้า
เย่ชวงที่อยู่อีกด้านกำลังฝันกลางวันวาดฝันกลางอากาศ ภายในพิธีเปิดในวันนั้น เธอจะต้องแต่งตัวให้สวยสะพรั่ง ไม่ แน่ท่านประธานคนนั้นอาจชอบเธอก็ได้
เย่หยุนเทายกแก้วไวน์ขึ้น เหลือบไปทางลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเหน็บแนม “เป็นเขยของตระกูลเย่เหมือนกัน ดูความ สำเร็จของพี่เขยสิ พาเราไปร่วมพิธีเปิดงานผ่านเบื้องบนโดย เฉพาะไอ้กระจอกอย่างแกอยู่ดูโทรทัศน์ที่บ้านนั่นแหละ คอย ดูฉันร่วมแสดงความยินดีกับประธานหอการค้าไป”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะที่แสบแก้วหูลอยล่องเข้ามา
เย่สวนแทบมุดดินหนีด้วยความอับอาย วันนี้เธอไม่ควรพา สู่เสี้ยงหยางมาด้วยเลย
ลู่เสี้ยงหยางฉีกหัวเราะไม่ขาดสาย พร้อมเอ่ยอย่างมี เลศนัย “อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับ หากสามวันให้หลังพวกคุณ ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมพิธีเปิดขึ้นมา ขายขี้หน้าแย่เลยนะ”
ได้ยินคำของลู่เสี้ยงหยาง เย่หยุนเทาหัวเราะออกมา ด้วยที่ท่าดูแคลนมากกว่าเติม
“แกคิดว่าพี่เขยไร้ประโยชน์เหมือนกับแกอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อเขามีความมั่นใจ นั่นแสดงว่าต้องไม่มีปัญหา ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงเวลานั้นแกนั่งอยู่เฉยๆ จ้องหน้าจอโทรทัศน์ไปนั่นแหละ”
เย่ซวงหัวเราออกมาอย่างมีความสุข พร้อมหันไปทางเย สวน “คอยจับตาดูหนุ่มน้อยของแกเอาไว้ให้ดี อย่าคิดสั้น ฆ่าตัวตายไปก่อน ไม่อย่างนั้นตัวเธอเองนั่นแหละที่ต้องเก็บ ศพให้มัน”
“ยุ่งอะไรด้วย เย่สวนโกรธจนกัดฟันกรอด
หลังจากนั้น เย่สวนทานไม่กี่คำ ก่อนที่จะพาลู่เสี้ยงหยาง ออจากบ้าน ทุกรั้งที่เธอเข้าร่วมการประชุมของที่บ้าน จะต้อง โมโหจนแทบคลั่งทุกครั้งไป ยังมีอารมณ์ทานอะไรที่ไหนกัน?
หลังจากที่เย่สวนออกจากคฤหัสถ์ตระกูลเย่ เธอตัดสินใจที่ จะเข้าบริษัท ลู่เสี้ยงหยางส่งเธอที่หน้าตระกูลเย่กรุ๊ป ก่อนที่ เขาจะมุ่งกลับไปยังหยูเม่ยหยินกรุ๊ป
ภายในห้องท่ำงานส่วนตัวของประธาน เขาเรียกให้ซุนเซี ยงเซียงเข้าพบ
ซุนเซียงเชียงที่อยู่ในชุดกระโปรง อวดโฉมร่างเซ็กซี่ ค่อน
ข้างสะดุดตา
“ประธาน ท่านเรียกหาฉันหรือ?” ซุนเซียงเชียงเอ่ยถาม
สู่เสี่ยงหยางเผยรอยยิ้ม “ปืนเหอจะก่อตั้งหอการค้า คุณ คงได้ยินมาบ้าง”
ขุนเชียงฉีกยิ้มกว้างอย่างให้ความสนใจ “ฉันไม่เพียงแค่ ได้ยินมาบ้าง ฉันยังรู้อีกด้วย ว่าท่านประธานเองที่เป็น ประธานหอการค้า”
สู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมา “งานพิธีเปิดในอีกสาม วันที่จะถึงนี้ ผมไม่อยากไป คุณไปเป็นตัวแทนผมแล้วกัน”
ซุนเซียงเซียงเผยสีหน้าลำบากใจ “ประธาน ได้อย่างไร? เบื้องบนจะอนุญาตเหรอ?”
ลู่เลี้ยงหยางสะบัดแขนไปมา “เบื้องบนจะอนุญาตหรือไม่ ผมจะจัดการเอง”
“ก็ได้ ฉันแล้วแต่ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงพยักหน้ารับ “แล้วก็คุณช่วยจัดการธุระให้ผมที คนที่ชื่อเฉินเหอ ทำยัง
ไงก็ได้เตะมันออกจากหอการค้าซะ” ลู่เสี่ยงหยางออกคำสั่ง “ได้ค่ะประธาน เรื่องเล็กน้อย” ซุนเซียงเซียงเผยรอยยิ้ม ราวปีศาจ คนที่ชื่อเฉินเหอคงทำให้ประธานไม่พอใจสินะ
ลู่เสี้ยงหยางเพียงเผยรอยยิ้ม ด้วยความรอคอย เขาจะ คอยดู สามวันให้หลังเฉินเหอและพวกไอ้แก่นั่น ไม่สามารถ เข้าร่วมพิธีเปิดงาน จะทำสีหน้ายังไง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ