บทที่77ฉันจะตรวจสอบด้วยตัวของฉัน

เอง

บทที่ 77 ฉันจะตรวจสอบด้วยตัวของฉันเอง

เสิ่นอีเวยร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตาสักหยด หล่อนรู้สึกได้ว่า ตัวเองอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงยากที่จะคาดเตา

หากไม่บอกความจริงกับเซิ่งเจ๋อเฉิงออกไป เขาก็คงคิดว่า เมื่อคืนวานหล่อนและฉินโม่คงทำความผิดต่อเขา หากบอก ความจริงกับเขาไปเรื่องอาการป่วยของตัวเองจะปิดบังต่อไปได้ นานแค่ไหนกัน ?

เสิ่นอี้เวยคิดตรึกตรองอยู่ในใจแล้วเอ่ยขึ้น : “เมื่อวาน หลังจากที่คุณออกจานลานจอดรถแล้ว ฉันกลับเข้าไปในงาน อีกครั้ง ตอนนั้นร่างกายเหมือนจะไม่ค่อยสบายแล้วเจอกับฉิน โม่พอดี เขาเลยพาฉันมาส่งโรงพยาบาลแถวนั้น ตอนที่คุณ โทรศัพท์หาน่าจะเป็นช่วงที่ฉันกำลังหลับพอดีเขาเลยถือโอกาส รับโทรศัพท์แทน”

เพิ่งเจ๋อเฉิงฟังจากที่หล่อนพูดยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก เขา เดินเข้ามาใกล้อีกก้าวแล้วบังคับให้เธอนั่งลงบนโซฟา แขนเซิ่ง เจ๋อเฉิงพาดอยู่ข้างๆบนโซฟา : “เธอนี่ช่างกล้านอนหลับง่ายๆ ต่อหน้าผู้ชายคนอื่นหรอ? แถมยังให้ชายอื่นแตะต้องโทรศัพท์ ของเธอเองอีก เธอเป็นถึงผู้อำนวยการฝ่ายการออกแบบชุดแต่งงานของบริษัทเซิ่งชื่อ ในโทรศัพท์เองก็มีความลับของ ลูกค้าของบริษัทอยู่ตั้งมากมาย ถ้าเกิดถูกคนอื่นเห็นเข้าแล้ว เธอสามารถที่จะแสดงความรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ได้หรอ?”

เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงไปสรรหาคำพูดเหตุผลที่ไม่ดี ต่างๆนานามาได้อีก หล่อนแทบไม่รู้เลยว่าไปหาอะไรมาคิดได้ ถึงแบบนี้

ยิ่งตอนที่พูดเรื่องการออกแบบชุดแต่งงานนั่นเฝืนอีเวยยิ่ง โกรธใหญ่: “เพราะเรื่องนี้เองหรอกหรอที่คุณจงใจไม่ให้ฉันเข้า ร่วมการแข่งขันใช่ไหม?”

เซิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเยาะอย่างขบขัน : “ถ้าฉันบอกว่าใช่ แล้วเธอจะทำยังไง?”

ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้หยิ่งได้ขนาดนี้นะ! เสิ่นอีเวยกำลัง ระงับความโกรธที่อยู่ภายในใจไว้ หล่อนเป็นผู้น้อยจึงได้แต่ก้ม หน้าต่อไป เพิ่งเจ๋อเฉิงเขาเป็นถึงหัวหน้าสูงสุดของหล่อนอีก ท้ายที่สุดแล้วตัวเองจะได้เข้าร่วมก็ต้องฟังเขาอยู่ดี ช่วงระยะ สำคัญนี้ตัวเองก็อย่าเพิ่งไปต่อต้านกับเขาอีก

เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้า

เธอเงยหน้าจ้องมองเซิ่งเจ๋อเฉิงด้วยสายตาจริงใจ : “เรื่อง เมื่อคืนฉันทำไม่ถูกจริงๆ ตอนนี้ฉันขอโทษคุณจากใจ ฉันขอรับ ประกันเลยว่าความลับของบริษัทจะไม่มีการรั่วไหลออกไป จาก นี้ฉันจะระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้น”

เซิ้งเจ๋อเฉิงหยีตาและสนใจท่าทีของเสิ่นอีเวย “งั้น เรื่องที่เธออยู่ข้างนอกกับผู้ชายจนดึกดื่นไม่ยอมกลับบ้านทั้งคืนนั้น เธอจะอธิบายว่ายังไง?”

เสิ่นอีเวยรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว : “เมื่อคืนวานฉันกลับมา บ้านแต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง!”

“หือ? มีใครเป็นพยานให้เธอไหมล่ะ?”

“ป้าเฉินไง เมื่อคืนวานตอนที่ฉันกลับมาฉันยังถามป้าแก อยู่เลยว่าคุณกลับมาหรือยัง ป้าแกเป็นพยานให้ฉันได้” สีหน้า หล่อนดูภาคภูมิใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้คุณพูดต่อไม่ได้อีกแล้วใช่ ใหม?

เซึ่งเจ๋อเฉิงยิ้มอย่างร้ายกาจ : “อ้อ งั้นก็โชคไม่ดีแล้วแหละ พวกเขาลาหยุด ไม่มีใครเป็นพยานให้เธอ

เสิ่นอีเวยหมดอารมณ์ ความหวังนิดๆหน่อยๆของตัวเอง ยังหักหลังได้อีกหรอ? ถึงว่าวันนี้ทั้งสองคนเสียงดังขนาดนี้อยู่ ในห้องรับแขกแต่ไม่มีคนออกมาดูเลย น่าจะใช่แหละเซิ่งเจ๋อ เฉิงถึงได้กล้าที่จะแสดงอาการสนิทสนมกับเธอในห้องรับแขก ได้แบบนี้

เสิ่นอีเวยก้มหัวมองเสื้อคอวีสีขาวที่ตัวเองใส่ อาจจะเป็น เพราะมีการขยับตัวเลยทำให้คอเสื้อเลยถลกขึ้นจนเห็นกระดูก ใหปลาร้าสีขาวนั้นโผล่ออกมา ตัวเชิ่งเจ๋อเฉิงทั้งตัวอยู่เหนือตัว หล่อน ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก เสิ่นอีเวนต์รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ จากตัวเขา

ท่าทางที่อบอุ่นนี้เสิ่นอีเวยได้แต่หน้าแดงซ่าน ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาหล่อนกับเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่เคยมีความอบอุ่นแบบนี้มาก่อน เลย หล่อนรู้สึกถึงความหวานขึ้นมาในใจ

เสิ่นอีเวยกระพริบตาปริบๆอยากจะตบตัวเองสักฉาด ตอน นี่ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้นะ!

หล่อนเงยหน้าจ้องมองดวงตาจองเซิ่งเจ๋อเฉิง : “งั้นทำยัง

ไงคุณถึงจะเชื่อฉัน?”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตอนนี้หล่อนรู้สึกว่าอารมณ์โกรธในตัว เขาเริ่มลดลงไปเยอะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามขอแค่เขาไม่โกรธแบบ นั้นอีกมันก็ดีต่อตัวเธอมาก

หล่อนเห็นสายตาเพิ่งเจ๋อเฉิงที่มันสื่อความหมายอย่างมี เลศนัยออกมา: “ผู้หญิงของฉันไม่รู้ว่าไปโดนใครแตะต้องมา หรือเปล่าเพราะงั้นต้องตรวจสอบด้วยตัวเอง”

ตรวจสอบ?ตรวจสอบยังไง?

เสิ่นอีเวยยังตอบสนองไม่ทันก็ถูกเชิงเจ๋อเฉิงอุ้มพาดบ่าขึ้น

“โอ๊ย!” เสิ่นอีเวยกรีดร้องเบาๆ

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้สนใจเอาแต่แบกหล่อนขึ้นชั้นบน ในที่สุด เสิ่นอีเวยก็ตอบสนองทันในความหมายที่เขาสื่อออกมา แต่ก็ ไม่ทันที่จะหนีได้แล้ว หล่อนยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย เมื่อ ก็นี้ทั้งคู่ยังทะเลาะกันอยู่เลย

เสิ่นอีเวยถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงโยนลงบนเตียงอ่อนนุ่ม หล่อนรู้สึก ว่าสมองตัวเองถูกระทบกระเทือนจนมีนๆ
หล่อนรีบพลิกตัวขึ้นมาและอยากอธิบายอะไรสักอย่าง :

“เชิ่งเจ๋อเฉิง ฉัน”

ทว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้คิดที่จะฟังเธออธิบายเลย มีอขวาของ เขาเริ่มคลอเคลียที่ข้อเท้าเรียวยาวแล้วลากหล่อนเข้าหาตัวเอง อย่างง่ายดาย มือซ้ายก็เริ่มถอดเสื้อตัวบนของเขาออกทำให้ เห็นกล้ามหน้าท้องที่น่าหลงใหลทั้งแปดลอนนั้นปรากฏออกมา เสิ่นอีเวยได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว

ริมฝีปากที่รุ่มร้อนของเขากอบกุมริมฝีปากของเธอ จาก เติมที่ปฏิกิริยาของเสิ่นอีเวยที่ต่อต้านร่างกายของเขาอย่าง รุนแรงกลับแปรเปลี่ยนอ่อนระทวยลง มือทั้งสองข้างที่ผลักดัน หน้าอกแกร่งออกค่อยๆไม่มีเรี่ยวแรงผลักออกไป

การจูบกันในครั้งนี้ไม่เหมือนการจูบที่ผ่านมา เมื่อก่อนมัน ทั้งขมขึ้นทำให้คนสิ้นหวัง ทว่าคืนนี้

เสิ่นอีเวยไม่เคยเห็นความอบอุ่นของเซิ่งเจ๋อเฉิงแบบนี้มา ก่อน มือซ้ายของเขาวางอยู่ตำแหน่งท้ายทอยของเธออย่าง เบามือ ส่วนมือขวาประคองกอดเค้นคลึงบริเวณเอวคอดกิ่ว เหมือนรักษาของรักของหวงของตัวเองไว้

การจูบของเขาทั้งอ่อนหวานและทำให้คนรอคอยอย่าง คาดหวัง เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าตัวเองจะขาดใจตาย

สักพักเสิ่นอีเวนต์ค่อยๆรู้สึกได้ว่าสติของหล่อนดูมันไม่ค่อย ชัดเจน เหมือนหล่อนคิดอะไรออกมาได้ อยู่ดีๆก็ใช้แรงผลักเซิ่ง เจ๋อเฉิงออก เธอผงกหัวมองเขาอย่างศิษย์ที่รอความหวังจากอาจารย์ หล่อนถามเขาต่อ : “เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณเชื่อฉันหรือ

เปล่า?”

ผู้ชายทุกคนถูกถามขัดจังหวะขนาดนี้เป็นไครก็โมโหทั้ง นั้นยิ่งเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงยิ่งแล้วใหญ่ เขาใช้สายตานั้นเตือนหล่อน แต่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดแล้วรีบบรรจงจุมพิตริมฝีปากที่อ่อน นุ่มของเธอต่อ

เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้โอนอ่อนไปตามเขาเพราะกลัวว่าเซึ่งจะ เฉิงจะแสดงพฤติกรรมที่น่ากลัวต่อเธออีก เธอไม่มีโอกาสให้ หลงเหลืออยู่เลย ตอนที่สติสตังคิดเรื่องไปทั่วและค่อยๆเบาบาง ลง น้ำเสียงครางกระเส่าแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูหล่อน

“ฉันไม่ใช่ว่าไม่เชื่อเธอหรอกนะ แต่ผู้ชายมักเข้าใจผู้ชาย ด้วยกันเอง ถึงฉันจะไม่ชอบฉินโม่ แต่ดูออกว่าเขาเป็นสุภาพ บุรุษไม่ทำอะไรกับเธอแน่ ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? ฉันแค่หาเหตุผล มาลงโทษเธอก็เท่านั้นแหละ”

เสิ่นอีเวยเบิกค้างทำตาโตใส่เขา ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ พยายามได้ถึงขนาดนี้เนี่ย!

ลมหายใจอุ่นๆของเซิ่งเจ๋อเฉิงเป่ารดบริเวณไรผมข้างกกหู และได้ยินเสียงความเร้าใจของเขา หล่อนประท้วงโดยการ พยายามหลบคอเพื่อหลีกเลี่ยงเขาแต่เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนมือยาว เท้ายาวเลยเกี่ยวกระหวัดเธอกลับมาได้เร็ว

เสิ่นอีเวยเลยได้แต่ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา