บทที่294อย่ามาตลบหลัง

บทที่ 294 อย่ามาตลบหลัง

รอบด้านนั้นก็เงียบลงทันที แล้วคาดเดาว่าผู้หญิงคนนี้

กลับมาได้อย่างไร ?

เงินอีเวยได้ถอดแว่นออกแล้วก็กวาดสายตาไปยังรอบ ๆ ด้วยท่าทีที่เยือกเย็น

แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงนั้นเห็นทะลุผ่านเลนส์แว่นไปเรียบร้อยแล้ว สายตาของเขานั้นก็เต็มไปด้วยอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้น อย่างไร

การที่เผชิญหน้ากับผู้หญิง เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่เคยแพ้มาก่อน

“คุณชายเชิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

เงินอีเวยทักทายด้วยถ้อยคำที่ธรรมดา และยืนอยู่เฉย ๆ อย่างนั้น และยิ้มแสยะ โดยไม่ได้แสดงถึงอารมณ์อะไรออกมา และได้ลากเก้าอี้มานั่ง และรอเพิ่งเจ๋อเฉิงตอบกลับอย่างเงียบ

เพิ่งเจ๋อเฉิงมองหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาที่แฝงไปด้วย ความเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ลอนดอนสนุกไหม ?

เลย
“ก็ยังดีนะ ก็เป็นเช่นนั้น แต่อย่างไรก็ตามไม่รู้เมืองนี้ หรอก ถึงแม้เมืองนี้จะใหญ่ แต่กลับมีความรู้สึกของชีวิตมนุษย์ แต่หากพูดในอีกมุมหนึ่ง ต่างประเทศก็นับว่าเป็นที่ที่ดีเลย เพราะผู้ชายที่นั่นดี อารมณ์ดี อัธยาศัยดี ไม่เหมือนในประเทศ ที่ค่อนข้างจะน่ารำคาญ

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้ฟังคำพูดของเสิ่นอีเวย สีหน้าก็น่าเกลียดยิ่ง

ขึ้น ผู้ชายต่างประเทศนั่นดี ?

สายตาผู้ชายคนนั้นก็เริ่มหรี่เล็กลงและมองไปยังผู้หญิงคน นั้น แต่ว่าเธอกลับมีท่าทีที่สง่ามากมาย เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น

ตอนที่เสิ่นอีเวยพูดออกมาก็ได้เงยหน้าขึ้น และไม่ได้ถอด แว่นออกมา แว่นสีดำ เสื้อชุดกระโปรงสีดำ ซึ่งมองไปทั้งตัว แล้วก็เหมือนกับมีรังสีแห่งการต่อสู้

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ดูเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกเหมือนบาดตา “เอา แว่นตาออกแล้วค่อยมาพูดกับผม

เสิ่นอีเวยยิ้มแสยะแล้วก็ได้ถอดออกมา เหมือนกับไม่ได้ไป สนใจอะไรในตัวเชิงเจ๋อเฉิงเช่นนั้น

เลยทำให้เพิ่งเจ๋อเฉิงตกใจ เมื่อก่อนเขาพูดอะไรเธอจะ ต้องคัดค้านตลอด ซึ่งไม่เคยฟังเขาเลย ไปอังกฤษไม่กี่ปีก็ เปลี่ยนนิสัยแล้ว?

เสื่นอีเวยได้ถอดแว่นตาออกมาแล้วจับไปจับมา กับเล็บสีสวยที่เป็นสีแดง เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้สนใจในการกระทำนั้น ไม่รู้ว่า เพราะอะไร อยู่ดีดีเขาก็นึกไปถึงวันนั้น วันที่ได้เผชิญกับผู้หญิง คนนี้

มือคู่นี้ที่ท่าอาการให้เขา ได้ลูบผมเขา ได้ติดกระดุมให้ เขา ได้จับเข็มขัดของเขา เพิ่งเจ๋อเฉิงได้หลับตา ซึ่งไม่อยากให้ภาพพวกนี้ปรากฏขึ้น

มาในสถานการณ์นี้

ผู้หญิงคนนี้ จากไปอย่างไม่ไยดี แต่นิสัยของผู้ชายคน นั้นกลับไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย เพราะว่าได้เข้าใจอะไรขึ้น มากมาย ดังนั้นนิสัยก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรไปเลย

เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดด้วยความเสียดสีว่า “ดูดูแล้ว คุณหญิงเสี นก็สนุกจนได้สิ่งต่าง ๆ กลับมามากมายเลยน่ะสิ แต่สิ่งที่ผม อยากรู้อยากเห็นจริง ๆ ก็คือ เรื่องที่ผมกำลังจะขายบริษัทหัว น คุณหญิงเสิ่นมีความเห็นเช่นไร

เงินอีเวยถือแว่นด้วยอาการสั่น ในใจก็ไม่รู้ว่ามีอะไรมา ทิ่มแทง สายตาก็กลับกลายเป็นความน่ากลัวขึ้นมา

แว่นตาสีดำของเสิ่นอีเวยก็ได้ตกลงบนโต๊ะทำงาน สองมือ ของเธอนั้นก็อยู่บนหน้าตกแล้วพูดว่า “เพิ่งเจ๋อเฉิง คุณอยากมา อ้อมค้อมต่อหน้าฉันนักเลย เรื่องราวร้ายของสองเราก็มาพูด กันได้ดีดี อย่ามาตลบหลังกันเช่นนี้
เพิ่งเจ๋อเฉิงก็มีสายตาที่เริ่มเย็นชามากยิ่งขึ้น

“ฉันเพิ่งเจ๋อเฉิงได้ผ่านเรื่องราวร้ายในวงการธุรกิจมา นานนับปี ตลบหลังวิธีสกปรกไม่เคยเห็นหรือ ? จะพูดคุยกับ อย่างชัดเจนงั้นหรือ? ได้สิ บริษัทหัวปูนเป็นสิ่งที่ฉันมีอำนาจใน การขายออกไป

พอพูดถึงตรงนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิง ก็ได้มีใบหน้าและสายตาที่หรื

เล็กลง และได้ปล่อยสายตาแห่งความอันตรายออกไป ซึ่งคำ

พูดที่เต็มไปด้วยการเสียดสีน่าขัน “แน่นอนล่ะ หากคุณหญิง

เงินคิดว่าผมจะใช้วิธีนี้ในการบังคับคุณกลับประเทศ ผมขอพูด

คำนึงก็คือ หัวสมองของคุณนั้นไม่ได้โง่เหมือนที่ผมคิดไว้จริง

เงินอีเวยฟังแล้วก็เกิดความโมโหขึ้นมา “คุณลงมือได้ไว มากเลยนะ แล้วคุณสามารถบอกฉันหน่อยได้ไหม เพิ่งเจ๋อเฉิง ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ บริษัทหัวนมาขัดขวางอะไรกับกิจการของคุณ ?” เพิ่งเจ๋อเฉิงนั่งอยู่บนโต๊ะเก้าอี้อย่างสบายใจ เล่นปากกาสี ไปมา ซึ่งเหมือนกับเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “ขัดขวางไหม ? ก็ ไม่ถึงขนาดนั้น แต่สุดท้ายนกที่อยู่ในกรงบินไกลแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องกลับบ้าน คุณเสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาด นั้น ผมคงไม่จำเป็นต้องข้ามฟ้าข้ามทะเลไปรับคุณหรอก ก็ อยากจะให้คุณกลับมาโดยดี ก็แค่ใช้วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือ ขาย บริษัทห้วยนแค่นั้นเอง”

แน่นอน แน่นอนว่าเป็นอีเวณนั้นทายถูก ผู้ชายคนนี้หน้าไม่ อายเสียจริง ๆ ซึ่งการที่เธอนั้นคาดการณ์เอาไว้ต่อหน้าหลิน ไม่เหยียนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

“คุณว่าใครเป็นนก ๆ ได้ หากพูดเช่นนี้ ความจริงแล้ว คุณจะบีบฉันใช่ไหม ? “เล่นอีเวยโมโหอย่างมาก

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรแล้วก็ค่อย ๆ พูดว่า “ใช่ คุณพูดถูก ผมกำลังบีบบังคับคุณ

เงินอีเวย “

เธอรู้สึกว่าอกกำลังจะแตก และไม่ได้ระวังตัวก็พูดออกมา อย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุว่า “เพิ่งเจ๋อเฉิงคุณนี่เด็กน้อยจริง ๆ ตอนนี้หน้าหนากว่ากำแพงเสียแล้ว เมื่อก่อนฉันก็ไม่เคยเห็น คุณเลวขนาดนี้”

เพิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “นั่นคือคุณนั้นโง่เขลา แต่ผมคิด ว่านี้ไม่ได้เลว เมื่อสักครู่พูดว่าตลบหลังใช่ไหม…… พอพูดถึงตรงนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เงียบไปสักครู่

สายตาของเขาได้มองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เสิ่นอีเวย ผมคิดว่าต่อให้คุณนั้นมีมีอานาจมากกว่านี้ แต่ก็ไม่อาจจะเท่าที่ ผมนั้นมีได้ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำอะไรโดยที่ไม่มีที่มาหรือมั่ว ๆ ไป แต่ว่าผมนั้นก็ได้ดูถูกคุณมากเกินไป

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้พูดด้วยเสียงที่สูงขึ้น เป็นอีเวยก็ตกใจไปครู่ หนึ่ง ในใจก็เต็มไปด้วยความตกใจ “คุณหมายความว่า อะไร ?”

ในตอนนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้ลุกขึ้นมาทันที แล้วเดินมาหาเสีนอเวย

สายตาที่น่ากลัวของเขา เป็นเวยได้มองผู้ชายที่ยิ่งเดิน ยิ่งเข้ามาใกล้ เสิ่นอีเวณที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เริ่มมีความตื่นเต้น ตระหนกขึ้นมา

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้เอามือไปวางไว้บนที่วางแขน และได้ทำให้ เงินอีเวยนั้นอยู่ภายใต้เพิ่งเจ๋อเฉิง และก็ได้กลิ่นน้ำหอมออกมา จากชุดสูทของเขา หลังเพิ่งเจ๋อเฉิงได้ดมแล้วก็มีความรู้สึกไม่ เป็นตัวของตัวเอง

กลิ่นที่คุ้นเคย ที่ได้กลิ่นที่ได้รับจากผู้ชายคนนี้ในเมื่อก่อน ซึ่งเธอนั้นได้คมมาหลายรอบ ทำให้ไปอยู่ในความทรงจำอัน ลึกของเธอ ไม่อาจจะหายได้เลย

แม้สุดท้ายเธอนั้นก็ใบหน้าผู้ชายคนนี้ไป จะลืมผู้ชายคนนี้ ไป ลืมรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ไป ลืมเสียงผู้ชายคนนี้ไป ลืม นิสัยร้ายและความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ไป ทุกสิ่งอย่าง เ นอีเวยสามารถทำได้อยู่แล้ว