บทที่90ฟังคำพูดผมให้ชัดๆ

บทที่ 90 ฟังคำพูดผมให้ชัดๆ

ผมยาวสลวยของเสิ่นอีเวยระลงมาบนใบหน้า ความเจ็บ ปวดและความซาบซ่านของร่างกาย ทำให้ในดวงตาหล่อน เหมือนมีสายน้ำซ่านกระเซ็น แม้แต่สายตาที่มองแสงไฟนอก หน้าต่างก็เริ่มพร่ามัว

หล่อนรู้ว่าครั้งนี้ที่เพิ่งเจ๋อเฉิงรุกหนัก จุดประสงค์ก็คือ ต้องการให้หล่อนร้องขอความเมตตาเห็นใจจากเขา แต่ว่า หล่อนตั้งมั่นแล้วว่าจะสู้กับเขาต่อไป

“เจ็บมั้ย” น้ำเสียงของเขายังคงใจเย็นและมุ่งมั่น ประหนึ่ง ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ก่อเรื่องเลวร้ายที่เพียงคนเดียว

“อืม เจ็บ” เสียงของเสิ่นอีเวยสั่นเล็กน้อย

“เจ็บก็ร้องออกมาสิ”

หล่อนโกรธมาก ยื่นมือไปด้านหลังหวังจะตีเซิ่งเจ๋อเฉิง เป็นเพราะท่าทางเป็นอุปสรรค ต่อให้หล่อนรวบรวมเรี่ยวแรง ทั้งหมดที่มีก็ไม่สสามารถตีเขาได้ เพิ่งเจ๋อเฉิงใช้มือข้างหนึ่งจับ แขนของหล่อนไพล่ไปด้านหลัง เสิ่นอีเวยถูกเขาควบคุมไว้หมด แล้ว

ความหวาบหวานซาบซ่านภายในกายค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้น แม้แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงเองก็เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เช่นกัน

ในที่สุดเสินอีเวยก็พูดเสียงกระเซ่า”อา เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณมัน

เพราะหล่อนหันหลังให้เขา เสิ่นอีเวยจึงไม่เห็นรอยยิ้มที่

เลว”

แสดงถึงชัยชนะปรากฏบนใบหน้าของผู้ชายด้านหลัง หล่อนมองเห็นเพียงเงาของช่วงไหล่ที่แข็งแรงของเขาบน

หน้าต่างกระจกบานใหญ่นั้น ซึ่งชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

“เซิ่งเจ๋อเฉิง เซิ่งเจ๋อเฉิง”ระหว่างพวกเขานั้นเคยขึ้นเตียง มาแล้วหลายครั้งแต่นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนครางเรียกชื่อเขา ออกมาแบบนี้

ไม่รู้ทำไมเมื่อเขาได้ยินหญิงสาวตรงหน้าร้องครางเรียก ชื่อเขาออกมา ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มัน พิเศษรุนแรงพลุงพล่านไปหมด ร่างของเขาหนักหน่วง พุ่งลง สอดใส่เข้ามาที่ร่างหล่อนอีก แต่มีความนุ่มนวลมากกว่าเมื่อครู่ ที่ผ่านมา

หลังจากการปลดปล่อยอารมณ์สิ้นสุดลง ทั้งห้องก็กลับมา สู่ความเงียบสงบอีกครั้ง ในตอนนั้นเองที่เสิ่นอีเวยคิดว่าเขา คงจะไม่ทำอะไรอีกแล้ว เขากลับจับหัวไหล่ของหล่อนพลิกกลับ 317

ก้มศีรษะลงมากัดลงไปที่คอของหล่อนอย่างแรง ตรง บริเวณรอยจูบแดงๆนั่นเอง ประหนึ่งว่าเป็นผีดูดเลือดก็ไม่ปาน
เพิ่งเจ๋อเฉิงรุนแรงมาก เสิ่นอีเวยรู้สึกถึงความเจ็บปวดขึ้น มา หล่อนร้องออกมา”ทำอะไรของคุณ ฉันเจ็บนะ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่สนใจหล่อนยังคงทำต่อไป สองมือเขายึด ร่างหล่อนไว้แน่น หล่อนไม่มีทางขัดขืนได้เลย

ตั้งแต่คอลงมาถึงไหปลาร้า ค่อยๆไล่ลงไป ในที่สุดเขาก็ หยุด เสิ่นอีเวนต์กดหน้าลงมาดูถึงกับตกใจสุดขีด ตั้งแต่ไหปลาร้า จนถึงหน้าอกหล่อนเต็มไปด้วยรอยจูบแดงเป็นปื้นมีทั้งเข้มทั้ง จางดูแล้วน่ากลัวเล็กน้อย

รอยจูบที่สองคนนั้นทิ้งไว้หายสาบสูญไปแล้วแต่มีรอย

ใหม่มาแทนที่

เซึ่งเจ๋อเฉิงยื่นมือออกมาจับใต้คางของหล่อนไว้แน่น แล้ว ใช้นิ้วหัวแม่มือนวดที่ริมฝีปากบวมแดงของเสิ่นอีเวย “เสิ่นอีเวย คุณฟังผมให้ดีๆนะ ถ้าครั้งหน้าคุณให้ผู้ชายคนอื่นทิ้งร่องรอย แบบนี้ไว้บนตัวคุณอีก ผมก็จะใช้วิธีการเดียวกันนี้จัดการกับ คุณ”

เสิ่นอีเวยหัวเราะออกมา ในใจคิดว่า ไม่ใช่เพราะคุณเหรอ ที่ส่งฉันไปให้พวกนั้น

แม้ว่าในใจจะคิดแบบนี้ แต่คำพูดที่ออกจากปากหล่อนนั้น กลับฟังดูแย่กว่านั้นอีก “คุณจะมาแสดงบทสามีที่ดีอะไรตอนนี้ ที่ฉันต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ไม่ใช่เพราะฝีมือคุณหรอกเห รอ”

สีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงเงียบขรึมลง “คุณลองพูดอีกทีสิ”
เสิ่นอีเวยจ้องเขาตาไม่กระพริบ แววตาเต็มไปด้วยความ โกรธไม่พอใจ แต่ลึกๆข้างในแฝงด้วยความสิ้นหวัง เซิ่งเจ๋อเฉิ งมองเห็นแต่เขาไม่ยอมที่จะค้นหา

เสิ่นอีเวยนิ่งเงียบอยู่นานมาก

เพิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนจะอ่านใจหล่อนออก รู้ว่าในใจลึกๆของ หล่อนนั้นไม่พอใจในตัวเขา เขาจึงยิ่งออกแรงบีบที่คางของ หล่อนอีก เสิ่นอีเวยเจ็บจนใบหน้าของหล่อนแทบจะเปลี่ยนรูป

“ที่ผมพูดเมื่อกี้ ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย”คำพูดของเชิ่งเจ๋อเฉิง เจือการข่มขู่เล็กๆ รู้สึกเหมือนว่าหากเสิ่นอีเวยไม่ตอบรับเขา หล่อนจะต้องถูกเขาทิ้งไว้ที่นี่

เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ สุดท้ายเสิ่นอีเวยก็ยอมก้มศีรษะตอบ รับ”อืม ได้ยินชัดแล้ว”

ในที่สุดเพิ่งเจอเฉิงก็ยอมปล่อยมือ เสิ่นอีเวยเหมือน นักโทษที่ถูกจองจำมานานแล้วก็ได้รับการปล่อยตัวเพื่อเริ่มต้น ชีวิตใหม่ ร่างของหล่อนเซถลาไปพิงผนังห้อง ตอนนี้เองที่หล่อน รู้สึกว่าหัวใจของหล่อนนั้นเต้นเร็วมากขนาดไหน

เพิ่งเจ๋อเฉิงค่อยเดินมาที่ข้างๆ โต๊ะสีดำ ยื่นมือหยิบบุหรี่ ออกมาหนึ่งมวน แสงสว่างจากไม้ขีดไฟถูกจุดขึ้นภายในห้อง มือหนึ่งถือบุหรี่ไว้ คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย

เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจมาโดยตลอด ฐานะคนอย่างเชิ่ง เจ๋อเฉิงนั้น นาฬิกาข้อมือ กระเป๋าสตางค์ หรือแม้แต่ไฟแช็กก็ ล้วนเป็นของที่แสดงถึงฐานะของคนๆนั้นได้ชัดเจน เขาไม่เลือกใช้ไฟแช็คที่หรูหราดูแพงพวกนั้น แต่กลับใช้ไม้ขีดไฟธรรมดาๆ บ้านๆแบบนี้ ช่างยากที่จะคาดเดาได้จริงๆ

เมื่อก่อนเสินอีเวยเกลียดผู้ชายที่สูบบุหรี่มาก แต่ครั้งแรก ที่เห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงจุดบุหรี่สูบนั้น หล่อนกลับรู้สึกว่าในโลกใบนี้ จะมีผู้ชายคนไหนที่เวลาจุดบหรี่สูบแล้วจะหล่อดูดีได้ขนาดนี้อีก

อาจจะเป็นเพราะผู้หญิงเริ่มมีความรักแล้วก็จะเป็นแบบนี้ ต่อให้อายุมากขนาดไหนก็ยังมีความเป็นเด็กผู้หญิงซ่อนอยู่ มี ฉะนั้นแล้วหลายปีที่ผ่านมาก็ย่อมสามารถนำตัวเองออกจาก ความรู้สึกแบบนี้ได้แล้ว แต่ก็ทำไม่ได้

“คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่า”

ช่วงที่เสิ่นอีเวยกำลังเหม่อลอยครุ่นคิดหาคำตอบอยู่นั้น เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เดินไปที่ห้องน้ำหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสองชุด ใส่ คลุมให้ตัวเองก่อนโยนอีกชุดให้เสิ่นอีเวย ตอนนั้นเขายืนพิง หน้าต่างกระจกบานใหญ่สูบบุหรี่อยู่ ร่างของเขาอยู่ในเงามืด เสิ่นอีเวยมองเห็นเพียงใบหน้าและโครงหน้าเขาเท่านั้น

เพราะความรุนแรงของเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยจึงรู้สึกปวด ร้าวอ่อนเพลียไปทั้งร่าง หล่อนพยายามฝืนทนไว้ ค่อยๆผูกผ้า รัดเอวของชุดคลุมอาบน้ำอย่างช้าๆ แล้วยังต้องมาเจอคำถาม แบบไม่ทันได้ตั้งตัวของเขาอีก ทำเอาสมองหล่อนมีนงงไปเล็ก น้อย

“หมายความว่ายังไง ฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังคุณ” เสี่

นอเวยหน้าตาเหรอหรา
เพิ่งเจ๋อเฉิงพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย “ถ้าผมจำ ไม่ผิด คุณถูกฉิน โม่ส่งไปโรงพยาบาลในคืนวันนั้น เพราะเท้า พลิกใช่มั้ย”

เสิ่นอีเวยคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาถาค่าถามนี้กับหล่อน จึง ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย หล่อนชะงักไปชั่วครู่ หล่อนพยายาม เก็บอาการให้นิ่งที่สุดก่อนจะตอบเขาว่า “ใช่สิ ทำไมล่ะ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งขรึมชั่วขณะก่อนจะพูดต่อว่า “แต่วันนั้นผู้ ช่วยของคุณบอกผมว่า งานนิทรรศการการออกแบบวันนั้นเธอ พบคุณที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ผมมาคำนวณเวลาดู น่าจะเป็น ช่วงที่ผมจากไปพอดี เธอบอกว่าตอนนั้นคุณไม่สบายมาก ลง มานั่งกองกับพื้นเลย”

ใจของเสิ่นอีเวยควบคุมไม่ได้แล้วมันเริ่มเต้นรัวขึ้นมา หน้าชื่อนอกตรมตอบว่า “ใช่เท้าพลิกเดินไม่ไหว”

“คุณบอกผมว่าเท้าพลิกแต่ฉิน โม่บอกผมว่าวันนั้นคุณ บอกเขาว่าคุณเป็นประจำเดือน” น้ำเสียงของเขาเหมือน เป็นการหยั่งเชิง

เสิ่นอีเวยไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร ผู้ช่วยคนนี้ ก็ไม่เคยมีเรื่อง บาดหมางใจอะไรกัน หล่อนกลับเล่าเรื่องทุกอย่างให้เซิ่งเจ๋อ เฉิงฟัง ตกลงหล่อนอยู่ข้างใครกันแน่

สมองของหล่อนกำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะหาเหตุผล อะไรมาสู้ถึงจะฟังขึ้น

เซึ่งเจ๋อเฉิงก็อ่านใจหล่อนได้ จึงเอ่ยปากก่อนว่า”ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้นะว่าผมเกลียดคนที่โกหกหลอกลวงมากที่สุด ตังนั้น ผมว่าคุณควรจะคิดให้ดีก่อนจะพูดออกมา