ตอนที่ 30 ดื้อด้านไม่ยอมไป

“แกนั่นปล่อยมือ!”

ธวัฒน์เองก็ต้องกลับไปอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้

ดนุพลกัดฟันกรอด มองดูปาลีในอ้อมแขนที่หน้าซีด จนแทบไม่มีสีเลือด ก็ทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ฉันมีเพื่อนเป็นหมอคนหนึ่งอยู่แถวนี้ ถ้านายหวังดีกับเธอ จริงๆ ก็ให้ฉันพาเธอไปดูอาการ ขึ้นช้าไป ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นายรับผิดชอบไหวหรือไง?”

พอธวัฒน์ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็อ่อนลง “ก็ได้ แต่ฉัน จะไปกับนายด้วย”

ดูจากที่ปาลีเป็นห่วงดนุพลขนาดนั้น เขาก็ดูออกแล้ว ว่า ความสัมพันธ์ของปาลีกับผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่ง่าย อย่างที่เขาคิด นอกจากนั้น สายตาเป็นห่วงที่ดนพลมองปาลี นั้นเป็นของจริงแน่นอน

“แล้วแต่เลย!”

ดนุพลที่รับเอาปาลีมาจากธวัฒน์ก็รีบวิ่งไปที่รถของ เขา แม่งเอ๊ย ถ้ารู้ว่าจะทำให้เธอเจ็บล่ะก็ เขายอมโดนอัดเละ ไม่สู้กลับไปเลยดีกว่า “ที่รักครับ เธอต้องไม่เป็นไรนะ ต้อง ไม่เป็นไร…

เพื่อนหมอที่ดนุพลพูดถึง ก็คือนัฐพงษ์นั่นเอง
จริงๆ แล้วนัฐพงษ์เป็นลูกของเจ้าหน้าที่ระดับสูง ครอบครัวหลายรุ่นก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศ ไม่ อย่างนั้นก็คงไม่รู้จักกับดนุพลมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยนิสัยชอบ ทำอะไรตามใจตัวเองของเขา จึงไม่ชอบข้อบังคับและความ จอมปลอมของวงการข้าราชการ ดังนั้นจึงตัดสินใจมาเป็น หมอ อายุยังน้อยก็มาตั้งโรงพยาบาลเอกชนของตัวเอง มี ความสุขไปกับชื่อเสียงอันน้อยนิดในวงการแพทย์ของ ตนเอง

และโรงพยาบาลเอกชนของเขาก็ไม่ได้อยู่ไกลจาก บริษัทโจวกรุ๊ปมากนัก ดนุพลรีบขับรถไป เพียงสิบนาทีก็ถึง แล้ว

นัฐพงษ์ได้รับโทรศัพท์จากดนุพลจึงรู้เรื่องมาก่อน แล้ว ดนุพลยังไม่ทันได้ไปถึง เขาก็ให้หมอและพยาบาลรีบ ไปรอหน้าประตูพร้อมอุปกรณ์ปฐมพยาบาล

พอเขาตรวจดูอาการบาดเจ็บของปาลีดูแล้ว ก็อด ถอนหายใจไม่ได้ เขาโบกมือให้เหล่าหมอและพยาบาลที่ เตรียมชุดปฐมพยาบาลมากลับออกไปทำงานต่อ แล้วหัน ไปมองดนุพลอย่างหงุดหงิด “แค่บาดเจ็บเล็กน้อยนะ ไม่ใช่ เรื่องใหญ่อะไร นายไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก ทำฉัน ตกใจหมด นึกว่าพ่อแม่นายล้มป่วยซะอีก! นายพาเธอไปที่ ห้องตรวจของฉันเถอะ”

“นี่ยังเรียกบาดเจ็บเล็กน้อยเหรอ เธอสลบไปเลยนะ”

ดนุพลพูดอย่างร้อนใจ
จริงๆ แล้วนัฐพงษ์เป็นลูกของเจ้าหน้าที่ระดับสูง ครอบครัวหลายรุ่นก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศ ไม่ อย่างนั้นก็คงไม่รู้จักกับดนุพลมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยนิสัยชอบ ทำอะไรตามใจตัวเองของเขา จึงไม่ชอบข้อบังคับและความ จอมปลอมของวงการข้าราชการ ดังนั้นจึงตัดสินใจมาเป็น หมอ อายุยังน้อยก็มาตั้งโรงพยาบาลเอกชนของตัวเอง มี ความสุขไปกับชื่อเสียงอันน้อยนิดในวงการแพทย์ของ ตนเอง

และโรงพยาบาลเอกชนของเขาก็ไม่ได้อยู่ไกลจาก บริษัทโจวกรุ๊ปมากนัก ดนุพลรีบขับรถไป เพียงสิบนาทีก็ถึง แล้ว

นัฐพงษ์ได้รับโทรศัพท์จากดนุพลจึงรู้เรื่องมาก่อน แล้ว ดนุพลยังไม่ทันได้ไปถึง เขาก็ให้หมอและพยาบาลรีบ ไปรอหน้าประตูพร้อมอุปกรณ์ปฐมพยาบาล

พอเขาตรวจดูอาการบาดเจ็บของปาลีดูแล้ว ก็อด ถอนหายใจไม่ได้ เขาโบกมือให้เหล่าหมอและพยาบาลที่ เตรียมชุดปฐมพยาบาลมากลับออกไปทำงานต่อ แล้วหัน ไปมองดนุพลอย่างหงุดหงิด “แค่บาดเจ็บเล็กน้อยนะ ไม่ใช่ เรื่องใหญ่อะไร นายไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก ทำฉัน ตกใจหมด นึกว่าพ่อแม่นายล้มป่วยซะอีก! นายพาเธอไปที่ ห้องตรวจของฉันเถอะ”

“นี่ยังเรียกบาดเจ็บเล็กน้อยเหรอ เธอสลบไปเลยนะ”

ดนุพลพูดอย่างร้อนใจ
ธวัฒน์ยิ้มอย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าจากการนั่ง เฝ้าเธอมาจนดึกดื่นก็หายเป็นปลิดทิ้ง

แววตาของดนุพลดูเจ็บปวด เขาดึงแก้วที่อยู่ในมือกลับ มาอย่างพ่ายแพ้

“ทั้งสองกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

ปาลีมองดูกำแพงรอบๆ ที่เป็นสีขาว ทั้งเตียงและ ผ้าห่มก็เป็นสีขาวเช่นกัน ถึงได้รู้ว่าตนเองอยู่ที่โรงพยาบาล ความเจ็บปวดเล็กน้อยที่หน้าท้องก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ถึง ตอนเลิกงานที่ดนุพลกับธวัฒน์ต่อสู้กันตอนนั้น

“ฉันไม่ไป”

ดนุพลจ้องปาลีตาไม่กระพริบ ปาลีไม่ยอมบอก เหตุผลว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าเขา เขาก็ไม่อาจยอมแพ้ ง่ายๆ ได้

“นายไม่ไปแล้วฉันจะไปได้ยังไง?”

ธวัฒน์จ้องมองดนุพลอย่างไม่เป็นมิตร ถ้าเขากลับ ไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ “ล่วงเกิน” ปาลีอีกจะทำยังไง เพราะ ฉะนั้นเขาต้องอยู่ปกป้องปาลีที่นี่

ปาลีปวดหัวจนต้องหลับตาลง เธอไม่เข้าใจว่าทำไม จู่ๆ ธวัฒน์ถึงมาเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ตอนนี้เธอเองก็ไม่มี อารมณ์จะไปถามคำถามนั้น เธอมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม ไม่สนใจทั้งสองคน

แต่พอวันที่สอง พอปาลีลืมตาขึ้นมา ร่างกายของ เธอก็มาอยู่ในสถานที่ใหม่อีกแล้ว พอลืมตาขึ้นมองไปให้ ทั่ว ปาลีถึงได้รู้ตัว นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ของดนุพลที่เธอมาครั้งที่ แล้วหรอกเหรอ!

แล้วเธอในตอนนี้ ก็อยู่ในอ้อมแขนของดนุพล หัว ของเธอหนุนอยู่บนแผ่นอกแกร่งของเขา

ปาลีตกใจจนดีดตัวขึ้นมา เธอจำได้ว่าเธออยู่ที่โรง

พยาบาลนะ?

ดนุพลตื่นขึ้นมาเพราะการขยับตัวของปาลี เขาลืมตา ขึ้น แล้วเอ่ยทักทายปาลีอย่างเป็นธรรมชาติ “ที่รัก ตื่นแล้ว เหรอ!”

แววตาของปาลีสั่นไหวเล็กน้อย เขาเอาแต่เรียกที่ ว่าที่รักอย่างสุภาพอ่อนโยนแบบนี้ แล้วเธอเองก็ชอบที่เขา เรียกเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาตลอด แต่ว่า… ในหัวของ ปาลีดันไปนึกถึงภาพที่รฐาทำกับเธอ เธอรีบกระโดดลงจาก เตียง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลนลาน “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ธ วัฒน์ล่ะ?”