บทที่ 9 พ่อรูปหล่อVSแฟนเก่า

เฉียวเมิ่งเยว่หายใจเฮือก แล้วรีบลุกขึ้นไปเก็บเอกสารที่ กระจัดกระจาย

เมื่อโจวจื่อหยางเห็นเข้าก็รีบมาช่วย

“ฉันช่วยนะ เสี่ยวเมิ่ง”

“ไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้” เฉียวเมิ่งเยว่พูดอย่างเฉยเมย

“คุณคิดจะถอยห่างผมไปเรื่อยแบบนี้เหรอ?”

เฉียวเมิ่งเยว่หยุดเก็บเอกสาร แล้วพูดขึ้น : “แล้วยังไง หละ?”

โจวจื่อหยางชะงักไปด้วยคำถามของเธอ ไม่รู้ว่าจะตอบ กลับยังไง

“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด คำพูดที่ เสี่ยวชิงพูดมามันไม่ได้เป็นความจริงเลย”

“เราเลิกกันแล้ว ตอนนี้คุณกับเย่ชิงเป็นแฟนกัน ไม่จำเป็น ต้องหยิบยกเรื่องในอดีตมาพูดอีก

“เสี่ยวเมิ่ง เธอจำเป็นต้องใช้ถ้อยคำแบบนี้มาคุยกับฉันด้วย หรอ? เมื่อก่อนเธอก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้เธอก็ยังเป็นแบบนี้”
เฉียวเมิ่งเยว่อ้าปาก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ฉันได้ยินเสียงที่คมชัดของเย่ชิงพูดว่า “เฉียวเมิ่งเยว่ เธอยังอับอายไม่พอหรอ มาเกลี้ยกล่อมแฟนของฉันในที่ สาธารณะแบบนี้?”

ตอนนี้ เวลาช่วงพักดื่มชาก็ใกล้จะหมดลงแล้ว ผู้คนก็เริ่ม พากันเดินกลับเข้ามาแล้ว ความสนใจได้ถูกเย่ชิงดึงดูดมา ทางนี้ สายตาทุกคู่มองมาทางเฉียวเมิ่งเยว่อย่างสนใจ

เฉียวเมิ่งเยวรู้สึกได้ถึงสายตาของการนินทา ไม่ต้องการที่ จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่น่าอับอายแบบนี้

แต่เมื่อเย่ชิงสบโอกาสที่จะทําให้เธออับอายแล้ว จะยอม ปล่อยเธอไปได้ยังไง

“ภายนอกก็ดูเป็นคนปกติดี คิดไปถึงเลยว่าจะกล้าทำ เรื่องที่ไร้ยางอายแบบนี้! เธอคิดว่าคนอื่นเขาโง่กันหมดเลย หรอ?”

เฉียวเมิ่งเยว่เม้มปาก ลุกขึ้นยืน เตรียมที่จะปะทะกลับ ก็มี คนที่เร็วกว่า

“คู่หมั้นผมตาต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไปชอบผู้ชายแบบนี้ ได้ไงกัน?” เสียงของเห้ออัล้วดังขึ้นจากด้านนอก

ทุกคนหันไปตามที่มาของเสียง
เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่ต่างกัน เธอมองไปทางต้นเสียงอย่าง ประหลาดใจ

เห็นแค่เห้ออี้ถั่วเดินเข้ามาจากกลางฝูงชน

เห้ออี้ลั่วแววตายิ้มแย้ม แสงอาทิตย์สาดส่องลงที่ใบหน้า ของเขา บนร่างเขาราวกับกำลังเรื่องแสง แพรวพราวราวกับ ว่าแสงอาทิตย์ทั้งหมดมารวมตัวอยู่ที่เขาในพริบตา

ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาอย่างจรดอยู่บนร่างของเฉียว เมิ่งเยว่ เขาไม่ได้สนใจคนอื่นเลย

เมื่อเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเฉียวเมิ่งเยว่ เขาก็เอื้อมมือออก ไปประคองเธอไว้

หลังจากนั้นก็ดึงเธอไปไว้ด้านหลัง

ดวงตาของเขามองเย่ชิงอย่างเยือกเย็น “เมื่อกี้นี้คุณพูดว่า อะไร รบกวนคุณพูดใหม่อีกครั้ง”

เมื่อเย่ชิงเห็นเห้ออี้ลั่ว ก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยาก ลำบาก ร่างกายสั่นเทาโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อโจวจื่อหยางมองเห็นเห้ออี้ลั่วอย่างชัดเจน ก็จำได้ แล้วว่าเขาก็คือผู้ชายคนที่อยู่ในลิฟต์กับเฉียวเมิ่งเยวที่โรง พยาบาล ไฟโกรธในใจเขาได้ลุกขึ้น ถาม: “คุณเป็นอะไรกับ เสี่ยวเมิ่ง?”
เห้ออี้ถั่วเหลือบมองเขา “อายุยังน้อยก็หูตึงแล้วหรอ เมื่อกี้ ผมก็พูดขึ้นชัดเจนแล้วไม่ใช้หรอ?”

โจวจื่อหยางไม่รู้ว่าเห้ออี้ลั่วจะพูดแบบนี้ ใช้เวลาไม่นาน เขาก็ตอบกลับ “เสี่ยวเมิ่งไม่มีทางไปชอบผู้ชายแบบนาย แน่?”

เห้ออี้ล้วไม่ปล่อยมือของเฉียวเมิ่งเยว่ เลยตั้งแต่ต้นจนจบ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาก็ยิ้มออกมา “ผมเป็นคนแบบไหน? คุณรู้หรือไง? แล้วคุณหละมีแฟนที่สวยขนาดนี้แล้ว ไม่ดูแล ดีๆ กลับมาตอแยอะไรกับคู่หมั้นผมทำไม? แล้วยังมี พี่สาว คนนี้อีก คราวหลังจะพูดอะไรก็ให้สภาพหน่อย ครั้งต่อไป ถ้ามาพูดกับคู่หมั้นของผมแบบนี้อีก อาจจะทำให้ผมอารมณ์ เสียได้นะ”

พูดจบ เห้ออี้ถั่วก็จูงเฉียวเมิ่งเยว่เดินจากไป

**

เฉียวเมิ่งเยว่ ถูกเห้ออี้ล้วพาขึ้นลิฟต์ไป

เห้ออี้ล้วกดไปที่ชั้นไหนซักชั้น เฉียวเมิ่งเยวดึงมือของตัว เองกลับ “ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลย

“เธอพูดถึงเอกสารพวกนั้นหรอ? ผมให้คนไปจัดการแล้ว” เห้ออี้ล้วหยุด แล้วพูดขึ้น “สองคนนั้น ฉันก็จะให้จนจัดการ ซะ”
เฉียวเมิ่งเยวมองเห้ออี้ลั่วอย่างงงๆ ไม่เข้าใจความหมาย ของคำว่า “จัดการ” ที่เขาพูด

ในระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันลิฟต์หยุดลง

เห้ออี้ลั่วดึงเฉียวเมิ่งเยว่เขาไปในห้องชุด กดเฉียวเมิ่งเยว่ นั่งลงบนโซฟา “คุณพักผ่อนอยู่ในนี้ดีๆผมจะไปประชุมแล้ว จะรีบกลับมาทันที

เห้ออี้ถั่วพูดจบก็เดินออกไป

ใกล้จะออกไปจากห้องแล้วเขาก็เดินกลับมาอีก

หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยืนให้เฉียว เมิ่งเยว่ “ถ้าเบื่อก็เปิดคลิปเด็กน่ารำคาญของเสี่ยวเป่าดู มี ประวัติที่มืดมนของเขาอยู่ในนั้นด้วย”

พูดจบ เห้ออี้ลัวก็เดินกลับออกไป

ครั้งนี้เขาเดินออกไปโดยสิ้นเชิง

ในห้องชุดเงียบลงทันที

เฉียวเมิ่งเยว่ ค่อยๆก้มหัวลง และมองไปที่โทรศัพท์มือถือ ที่ยังอุ่นในมือของเธอ

มือที่เหมือนมีสติของตัวเอง ปัดหน้าจอเบา ๆ
ใบหน้าที่บอบบางและมีเนื้อละเอียดของเสี่ยวเป่าก็ปรากฏ บนหน้าจอทันที เธอมองไปที่หน้าจอด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาสีดำที่เปล่งประกายคู่นั้นคล้ายกับดวงตาของ เห้ ออี้ลัวมาก

มือของเฉียวเมิ่งเยว่ สัมผัสไปใบหน้าของเสี่ยวเป่าช้าๆ

นึกถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนที่เธอแยกกับเสี่ยวเป่าโดยไม่มี การล่ำลา ปลายนิ้วของเธอราวกับโดนลวก รีบสะดุ้งกลับมา

การสะดุ้งและหดมือของเธอทำให้เลื่อนข้ามไปภาพถัดไป นั่นรูปคู่ของเห้ออี้ลั่ว กับเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่านั่งอยู่บนตักของเห้ออี้ลั่ว ท่าทางราวกับเป็นรูป ปั้นพระพุทธรูปองค์น้อยเลย คอเล็กยึดขึ้นมองเห้ออี้ถั่ว

เห้ออี้ถั่วเองก็มองไปที่เขา

ภาพนั้นดูอบอุ่นมาก

เวลาที่อยู่กับเห้ออี้ลั่ว ท่าทางที่เสี่ยวเป่าแสดงออกมาก็ดู เหมือนเด็กทั่วๆไป แสดงความขี้อ้อนกับเห้ออี้ถั่ว

สายตาของเฉียวเมิ่งเยว่หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเห้ออี้ลั่ว ใน ใจรู้สึกสั่นไหว

เขากุมข้อมือของเธอไว้ เธอยังจำได้
เฉียวเมิ่งเยว่ ลูบมือของตัวเองเบาๆอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องนั้นค่อนข้างแปลกและมัน ทำให้เธอรู้สึกดีจริงๆ

ในตอนที่เธอยังเป็นเด็กพ่อของเธอมักจะเดินทางไป ทํางานที่อื่นอยู่บ่อยๆ และพอไปก็เป็นเวลานาน

เธอและแม่ของเธอมักจะถูกทิ้งไว้ที่บ้านเป็นเวลานาน

แม่ของเธอเป็นผู้หญิงตัวน้อยที่ชอบขี้อ้อนมาก และรูป แบบของพวกเธอก็คือเธอปกป้องแม่ของเธอ

แม่ของเธอจะรับหน้าที่เป็นคนทำอาหารและเธอจะรับ หน้าที่เป็นคนดูแลทุกอย่างนอกเหนือจากนั้น

ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับการแก้ปัญหาทุกอย่าง ที่พบเจอ ด้วยตัวเอง

ในช่วงที่โจวจื่อหยางอยู่ต่างประเทศแล้วบอกเลิกเธอ เธอ ก็ซื้อตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศเพื่อคุยกับเขาด้วยตัวเอง

เด็กอายุแค่สิบเก้า ที่ไม่เคยออกนอกประเทศ ครั้งแรกที่ไป ต่างประเทศก็เพื่อติดความสัมพันธ์

ในเวลานั้นเธอเศร้าและกลัว จนทำอะไรไม่ถูกและไม่มีที่ พึ่งในต่างประเทศที่น่ากลัว เธอยังคงจำได้
ถ้าพูดตามความเป็นจริง เห้ออี้ถั่วคือคนผู้ชายคนแรกที่ เวลาเธอเจอปัญหาแล้วเขาก็ดึงเธอไปไว้ด้านหลัง แล้วยื่น อยู่ข้างหน้าเธอ

แต่ผู้ชายอย่างเห้ออี้ลั่ว ทำไมถึงได้มาทำดีกับแพทย์ ประจําบ้านที่ธรรมดาอย่างเธอหละ?

เขาพยายามจะทําอะไรกัน?

เธอไม่ต้องการที่จะไปคาดเดาจุดประสงค์ของเห้ออี้ลั่ว แต่ เธอก็รู้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปเสียกับเห้ ออี้ลั่ว

ผู้ชายแบบเขาชอบผู้หญิงแบบไหนทำไมจะไม่มี เขาก็แค่ กำลังสนุกกับของใหม่เท่านั้นแหละ

เธอไม่ควรจะมองไม่เห็นตำแหน่งของตัวเอง เพียงเพราะ เขาแสดงให้เห็นถึงอีกด้านที่แตกต่างจากที่คนอื่นเห็น

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้เฉียวเมิ่งเยว่ ก็วางโทรศัพท์มือถือในมือ ลง แล้วมองดูเวลา ก็พบว่าการสัมมนาใกล้จะจบลงแล้ว จาก นั้นเขาจึงจัดเสื้อผ้าของตัวเองและออกจากห้องไป

ตอนที่อยู่ในลิฟต์ เฉียวเมิ่งเยวส่งข้อความวีแชทไปถึง หลินจื้อ

บอกเขาว่า เธอจะไปรอเขาที่รถ