บทที่ 3 เขาแต่งงานแล้ว

กู้ซีฉือสั่นไปทั้งตัว

เขาแต่งงานแล้ว? แถมยังมีลูกแล้ว?

เธอเบิกตากว้างจ้องเด็กผู้หญิงตัวเล็กในจอ อายุราวๆ สี่ห้า ขวบ ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู สวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงฟูฟองสีขาว ก้อนสีชมพูอ่อนนุ่มเกาะขาของลู่เจิน กำลังเงยหน้าขึ้นมองเขา ด้วยดวงตาสีดำขลับคู่นั้น

“คุณพ่ออุ้ม!”

ลู่เจินก้มลงมองเด็กหญิง ดวงตาเย็นชาคู่นั้นมีร่องรอยของ ความอบอุ่นขึ้นทันที ก้มลงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้วหันไปทางผู้ หญิงที่อยู่ข้างกายก่อนพูดเสียงต่ำ

“ไปกันเถอะ”

พวกเขาหมุนตัวออกจากสื่อที่รายล้อมไป ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลามีความสามารถ ผู้หญิงงดงามอ่อนช้อยสั่นไหว ใจคน เด็กน้อยสวยน่ารัก มองอย่างไรก็เป็นครอบครัวสามคน พ่อแม่ลูกที่ทำให้ใครหลายคนต้องอิจฉา

กู้ฉือมองภาพนั้นอย่างเลื่อนลอย ยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะตัวเอง

ก็จริง
เขาเก่งและโดดเด่นขนาดนั้น แม้แต่ตอนนั้นพ่อของเธอเองก็ บอก อยู่เงินเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่นแน่นอน เขาควรมี อำนาจและชื่อเสียงเหมือนในตอนนี้ ควรมีความสุขเหมือนใน ตอนนี้

แต่เมื่อมองๆ ไป ตาเธอก็เริ่มแดงขึ้นมา ใจราวกับโดนมีดกรีด นั่นเคยเป็นความสุขที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม………

เธอลดสายตาลง ใช้มือดันเพื่อลุกขึ้นจากพื้นอย่างมึนงงแล้ว เดินโซเซกลับไป ไม่ทันถึงสองก้าวก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรงอีก ครั้ง

“กู้ซืฉือ! ”

ผู้ชายคนหนึ่งพุ่งออกจากห้องมา คว้าผมเธอแล้วลากเธอขึ้น มาโดยไม่ฟังอะไร ก่อนจะยกขาเตะเธออย่างแรง ขาทั้งคู่ของเธอ อ่อนแรงทันที เสียง “ปีก” ดังขึ้นพร้อมทรุดเข่าลงบนพื้น

ชายคนนั้นฉีกแขนเสื้อของเธออย่างป่าเถื่อน เผยให้เห็นแขนที่ เต็มไปด้วยร่องรอยของรูเข็มอยู่เต็มไปหมด เงยหน้าขึ้นมองคน สวมชุดกาวน์ที่เดินตามมาด้วย

เจาะเลือด ให้เธอ!”

“เธอลืมที่คุณนายเคยบอกไว้เหรอ? ว่าให้อยู่แต่ในห้อง อย่า หวังลมๆ แล้งๆ!”

“ตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะคิดถึงผู้ชายสูงส่งอย่างอยู่เงินอยู่ อีก เธอคู่ควรเหรอ?!”
กู้คือคุกเข่าอยู่บนพื้นเงียบๆ ใบหน้าซีดเซียวราวกับภูตผี แต่ กลับดูเหมือนไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดแล้ว ปล่อยให้ท่อเข็มแหลม เล็กเจาะเข้าผิวหนัง เลือดสีแดงสดถูกดูดออกจากร่างกายทีละ

ดูเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว

แพทย์ที่ดูแลเรื่องเจาะเลือดให้เธอมองเธอด้วยนัยน์ตาเป็น ประกายเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสารขึ้นในใจ

ห้าปี 60เดือน ทุกครั้งที่เขามาเก็บเลือดของเธอ รอยเข็มบน แขนของเธอก็เพิ่มมากขึ้นอีกหนึ่งรอย กระทั่งถึงตอนนี้ก็เต็มไป ด้วยรอยเข็มจนมองไม่เห็นถึงสภาพผิวเดิมแล้ว

เธอผอมลงเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากอาหาร แต่ก็ยืนบังคับ ตัวเองกินอาหารของคนน่าสะอิดสะเอียนพวกนั้นที่ให้คนรับใช้ เอามาให้กินแล้วอาเจียน อาเจียนแล้วกินต่อ ราวกับต้องการ เพียงเท่านี้ในการต่อชีวิต ฝืนใจมีลมหายใจต่อไปก็พอ

เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ต้องพูดถึงโรคโลหิตจางขั้นรุนแรง เกรง ว่าแม้แต่ชีวิตเองก็จะรักษาไว้ไม่ได้

ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครสังเกต แพทย์ได้ล้วงวิตามินออกมา จากกระเป๋าเสื้อแล้วรีบยื่นเข้าไปยัดใส่ปากเธออย่างรวดเร็ว

ทันทีที่มือยื่นไปถึงปากของฉือ ทันใดนั้นประตูที่อยู่ไม่ไกลก็ เปิดออก แพทย์มือสั่นแล้วเม็ดยาก็หล่นลงพื้นไปทันที

หลินหยีหลันแม่เลี้ยงของฉือเหยียบรองเท้าส้นสูง พร้อมกับอัญมณีเต็มตัวเดินเข้ามา เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มต้องกู้ซื้อ

“เธอก็เห็นแล้ว ลู่เดินกลับมาแล้ว

หลินหยีหลันพูดพลาง ยกมุมปากขึ้นเป็นเส้นโค้งแปลก ประหลาด

“กู้ซืฉือ ห้าปีแล้ว เห็นแก่ที่เธอทำตัวดีขนาดนี้ ฉันจะให้โอกาส เธอได้เจอเขา ดีไหม?”

“แต่ฉันมีข้อแม้