บทที่ 8 :หนีออกจากบ้าน

> > ณคอนโด B (คอนโดของไอริณ) << หญิงสาวกลับมาคอนโดหลังจากเรียนเป็นปกติ แต่ ที่ไม่ปกติในวันนี้คือชายร่างสูงที่ยืนอยู่ภายในตัวคอน โดนั้นคือพี่ชายของเธอ และจ้องมองมาที่เธอไม่วางตา ไอริณนิ่งไปพักใหญ่เมื่อชายร่างสูงที่ไม่ได้เจอกันนาน เกือบสิบปีมายืนอยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ หญิงสาวทำ อะไรไม่ถูกยืนแข็งทื่ออยู่หน้าประตู รู้สึกตัวอีกที ชาย คนนั้นก็มายืนหยุดอยู่ตรงหน้า และยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เธอ จนเธอสะดุ้งตื่นจากภัวงค์ “พี่โดนไล่ออกจากบ้านแล้วนะ” “แล้วมาบอกฉันทำไม” “เฮ้อ!!” “ฉันไม่ตลกด้วยนะ “ไม่ได้ตลกจริงๆ นี่ มาขออยู่ด้วยได้มั้ย “หมายความว่ายังไง” “หนีออกจากบ้านเหมือนใครแถวนี้” “ฉันไม่มีความจําเป็นต้องกลับไปบ้านอีกแล้ว” “แล้วจําเป็นต้องออกมาลำบากขนาดนี้มั้ย” “ฉันไม่ได้ลำบาก “ไม่ยอมรับเงินจากแม่หาเงินเอาไว้ใช้จ่ายใช้ผ่อน คอนโดส่งตัวเองเรียนยังบอกไม่ลำบากอีก” “แล้วพี่จะมาสนใจอะไรฉัน พี่ก็มีคนของพี่อยู่ แล้ว” “ที่พูดจาห่างเหินเพราะเรื่องนี้รึไง” “พี่เองไม่ใช่รึไงที่ผลักไสไล่ส่งฉันหนีฉันไป ฝรั่งเศส ไม่บอกไม่กล่าวสักคำ ฉันติดต่อไปก็พยายาม ทำตัวห่างเหิน พยายามหนีฉันทุกทาง ส่งข้อความไปก็ ถามคำตอบคำ ไม่ตอบซะส่วนใหญ่ รู้ทั้งรู้ว่าฉันชอบพี่ก็ ยังจะส่งรูปที่พี่จูบกับผู้หญิงหวานซึ้งมาให้ฉันดูอีก ยังจะ มาถามอะไรฉันอีก” อีกกกกกกก!!...ใช่เป็นเขาเองทั้งหมดที่ก่อนหน้า นี้พยายามผลักไสไล่ส่งเธอ ที่เธอพูดมาถูกทุกอย่าง แต่ นับจากนี้ไปเขาจะไม่ให้ใครมารังแกเธอได้อีกจะคอย ปกป้องเธอไม่ให้เธอต้องลำบาก เขาจะจัดการทุกอย่างเองทั้งหมด ทั้งเรื่องพ่อกับแม่ ทั้งเรื่องงาน “พี่ขอโทษ ให้อภัยพี่ได้มั้ย พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก แล้ว ” “ไม่!!” “แล้วต้องทำยังไง น้องสาวถึงจะให้อภัยพี่ชายคน “ชิ!!...อะไรๆก็น้องสาว ไปอยู่กับคนของพี่ชาย เลยไป๋” “ฮันแน่!!...หายโกรธแล้วใช่มั้ย เรียกพี่ชายแล้ว” “ไม่!!...ยังไม่หาย” “พี่เลิกหมดแล้ว ไม่มีใครแล้วจริงๆ “จริงเหรอ” “จริงๆไม่มีอะไรต้องปิดบัง “เชอะ!!...หายไปแปดเก้าปีมาขอคืนดีแค่เนี่ย ง่ายไปรึเปล่า” “แล้วพี่ชายคนนี้ต้องทำยังไง น้องสาวของพี่ถึงจะ หายโกรธ” “ลองคิดเองสิ “ให้พี่มาอยู่กับเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ให้น้องสาว เรียกใช้งานได้ตลอดเลยดีมั้ย” “ขี้ตู่นี่นา ใครบอกจะให้พี่มาอยู่ด้วย “น้องสาวสุดสวย จะใจร้ายกับพี่ได้ลงคอรึไง” ชายร่างสูงทำตาปริบๆส่งสายตาอ้อนวอนให้กับหญิง สาวที่อยู่ตรงหน้า “พี่คิณ!! อย่ามาทำสายตาแบบนี้นะ” “ใจอ่อนแล้วล่ะสิ “พูดแล้วนะจะเป็นเบ้ให้น้องสาวคนนี้” “จะอยู่รับใช้ตลอดยี่สิบห้าชั่วโมงเลย” “ไม่กลัวน้องสาวจับปล้ำรึไง” “เพ้อเจ้อ!!...คิดว่าตัวเองโตแล้วรึไง” “น้องเกิน 20 แล้วนะบรรลุนิติภาวะแล้ว “แต่ก็ยังเรียนไม่จบ” “อีกไม่เกินสามเดือนฉันก็จบแล้ว เพราะเรียน ควบคู่สามสาขาเหอะ ถ้าเรียนสาขาเดียวปีเดียวก็จบ แล้ว” “ขี้โม้จริงๆเลยเรา ” “เปล่าโม้นะ” “รู้แล้วๆ วิศวกรรมศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์ / วิทยาการคอมสาขาซอฟแวร์และฮาร์ดแวร์ / วิทยาการ คอมสาขามัลติมีเดียและแอฟพลิเคชั่นยังมีที่ไปอบรม และเรียนยิบย่อยอีกนะน้องพี่นี่ตั้งใจจะเรียนเอาโล่ จริงๆ " “รู้ด้วยเหรอเนี่ย ระดับไอริณแล้วไม่ทำเรื่องง่ายๆ หรอก” “แน่นอนสิ เรื่องของเราก็เหมือนเรื่องของพี่ “งั้นทุกอย่างที่เป็นของพี่ ก็เป็นของน้องด้วยสิ “หื้ม?!?” “นี่ก็ของน้อง” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวกระโดดกอด คอแล้วหอมที่หน้าผากของเขาทันที “แก้มซ้ายแก้มขวาก็ของน้อง” ว่าแล้วหญิงสาว ก็หอมเข้าที่แก้มทั้งสองข้างทำเอาชายร่างสูงเขินหน้า แดง “พี่คิณ!!...นี่พี่เขินฉันเหรอ ดูสิหน้าแดงหูแดงใหญ่ เลย” “โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้” ว่าแล้วเขาก็อุ้มเอาร่างบางที่กอดเขาไว้แน่นลงจากตัว ก่อนยีผมของเธอเล็กน้อย “ใช่!!...โตแล้ว งั้นก็ขอพี่ชายแต่งงานได้แล้วสิ หญิงสาวพูดพร้อมกับเกาะเกี่ยวเอาแขนของชายที่อยู่ ตรงหน้าไว้ พร้อมกับใช้ใบหน้าเล็กๆของเธอถูไปกับ แขนของเขา “นี่แน่ะ ดูพูดเข้า ตั้งใจเรียนให้จบ” ชายร่างสูงพูด พร้อมกับใช้นิ้วดีดที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ เธอเอง ก็ใช้มือเล็กๆลูบหน้าผากของเธอ ก่อนมองหน้าพี่ชาย ของเธอ พร้อมกับส่งสายตาดุเล็กน้อย “ไม่เกินสามเดือนเตรียมงานแต่งรอได้เลย “ซักเอาใหญ่รีบเรียนให้จบซะ” “เรียนจบแล้วพี่จะแต่งงานกับน้องมั้ยล่ะ” “ไม่บอกหรอกจบแล้วค่อยมาเอาคำตอบ” “ชิ!!...เล่นตัวจริงๆเลย “หึ หึ!!” ชายคนนี้ไม่ว่าอะไรเพียงแต่ยีเข้ากับผม ของเธอเล็กน้อย ในตอนนี้เขาเองก็อยากจะสารภาพกับเธอว่าเขา รักเธอเหมือนกัน แต่เอาเถอะ...รอวันที่เค้ามีพร้อมทุก อย่าง รออีกนิดนะไอริณ...แล้วพี่จะจัดการทุกอย่างให้ เรียบร้อย ก่อนวันที่เธอจะเรียนจบ และในวันนั้นวันที่ทุก อย่างพร้อมพี่สัญญาว่าพี่จะบอกความในใจทุกอย่างกับ เธอ ตอนนี้ขอให้เธอเพียงแค่ตั้งใจเรียนให้จบก็พอ เขา เองก็ตั้งใจจะตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาเพื่อเธอ เพื่อที่เขาและเธอ จะได้ยืนเคียงข้างกันได้โดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยขัด ขวาง หรือห้ามเราสองคนได้อีก