บทที่ 6 :การกลับมา

หลังจากจบการศึกษาที่โรงเรียนไอริณไม่กลับ ไปที่บ้านวรวัฒน์อีกเลยเธอต่อมหา’ลัยในทันทีในสาย คอมพิวเตอร์เธอเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใน ประเทศไทยที่เธอตั้งใจไว้เรียนควบคู่หลายสาขาทั้ง ซอฟแวร์ฮาร์ดแวร์การพัฒนาโปรแกรมแอพลิเคชั่นและ มัลติมิเดีย

หญิงสาวตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอกโดยได้รับ การช่วยเหลือจากบ้านราเอล ทางบ้านราเอลให้เธออยู่ ที่คอนโดที่เควินราเอลที่ซื้อไว้ แต่ไอริณเองก็ไม่ยอมรับ จากทางบ้านราเอลฟรีๆแม้ทางคาร์ล แคท เควินและ เค ที่ ราเอลจะพูดอย่างๆไรก็ตามยังไงเธอก็จะจ่ายค่าเช่า ให้ได้

“ถ้ายูไม่ยอมรับคอนโดนี้ของไอ ยูซื้อต่อจากไอ ก็ได้นะมีเมื่อไหร่ก็ค่อยให้ค่อยๆผ่อนไปก็ได้ ไอไม่คิด ดอกเบี้ย”

เควิน ราเอลจึงต้องจำใจทำเป็นการซื้อขาย เขาทำ เรื่องซื้อขายให้กับหญิงสาวเลย โดยที่ผ่อนกับเขาแต่ ตอนนี้ชื่อก็ยังเป็นในนามของเควิล ราเอล จนกว่าเธอจะ บรรลุนิติภาวะเขาจะทำเรื่องโอนย้ายทรัพย์สินให้ทันที

หญิงสาวทุ่มเทให้กับทั้งการเรียนและการทำงาน ไปพร้อมๆกันเพราะเธอต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน แม้ ทางบ้านราเอลจะพยายามให้การช่วยเหลือแต่อย่างไร ก็ตามบางอย่างเธอก็ยืนยันที่จะไม่รับจากทางนั้นเช่นกันโดยเฉพาะเงิน เธอจะไม่รับจากทางราเอลโดยตรง เด็ดขาด นอกเสียจากว่าเป็นเงินจากการทํางานที่เธอ ทําร่วมกับบริษัทราเอลเท่านั้น

> > ณ ประเทศฝรั่งเศส < < > > ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง< < อิริค อาเธอร์และพาคิณ วรวัฒน์ชายหนุ่มทั้งสอง คนวัย 18ปีที่กำลังจบไฮสคูลที่ฝรั่งเศสนั่งคุยกันอยู่ ภายในร้านประจำของพวกเขาทั้งสองคน “แล้วนี่ยูแพลนจะเรียนอะไร “ฉันแพลนเรียนเกี่ยวกับคอมฯแล้วก็บริหารควบคู่ ฉันจะเปิดบริษัทให้น้อง” “โอ้โฮ!!...นี่ยูคิดการณ์ไกลมากอะไรๆก็ทำให้ น้องหมดจะมีที่ให้คนอื่นยืนมั้ยว่ะเนี่ย” “แล้วว่าที่ทนายหนุ่มไฟแรงละครับ” “แกก็รู้หลายปีเลยนะเว้ยไอ้คิณ ที่ฉันกับแม่ไม่มีที่ ซุกหัวนอน ต้องหนีหัวซุกหัวซุนจากพวกที่ตามล่า “แกจะทำยังไงว่ะ พวกเอกสารของแม่แกที่เกี่ยว กับคดีนี้ ก็ถูกพวกมันทำลายไปหมดแล้ว” “ฉันเชื่อมั่นในความถูกต้อง เชื่อว่าอุดมการณ์ของ แม่จะยังคงอยู่ ฉันจะเดินตามรอยเท้าแม่ พวกมันทุกคน จะได้เห็นว่าไม่มีอะไรที่คนอย่างอิริคทำไม่ได้ รอฉันจบ เถอะจะจัดการทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ “กลัวแล้วๆไม่กล้ามีเรื่องกับแกเลย” ระหว่างที่คุณเรียนต่อต้านคอมพิวเตอร์และการ บริหารธุรกิจที่ฝรั่งเศสนั้น เขาได้รู้จักรอชส์หนุ่มไฟแรง ที่ต้องการทำธุรกิจของตัวเองเช่นกัน เขาเริ่มมีโครงการ ก่อตั้งธุรกิจของตัวเองตามที่ตั้งใจไว้ร่วมกับรอซส์หุ้น ส่วนใหญ่ที่ฝรั่งเศส โดยใช้ชื่อว่า RoPha GROUPซึ่ง ถ้าเขาเรียนจบเขามีแพลนจะขยายตลาดที่เมืองไทยซึ่ง เขาจะเป็นผู้ดูแลที่เมืองไทยส่วนรอซส์จะดูแลที่ฝรั่งเศส “รอซส์อย่างที่เราคุยกันตอนนี้ฉันเริ่มเปิดตัวที่ เมืองไทยเลยนะให้ผู้จัดการทางนู้นดูแลทุกอย่างไป ก่อนจบแล้วฉันจะไปจัดการที่เมืองไทยเอง “ไม่มีปัญหาตามนั้น” “เราจะเอาบริษัทเข้าตลาดหลักทรัพย์ให้เร็วที่สุด” หลังจากที่ชายคนนี้เรียนจบในวัยยี่สิบสองปี เขาเรียนทางด้านคอมพิวเตอร์เกี่ยวกับซอฟแวร์ และ ฮาร์ดแวร์รวมถึงเรียนควบคู่ไปกับการบริหารและแล้ว วันที่เขารอคอยก็มาถึงวันที่เขาจะได้กลับไปเมืองไทย ส่วนน้องสาวของเธอก็อายุครบ 20 ปีบริบูรณ์คือบรรลุ นิติภาวะเรียบร้อยเขาจะไปไหนทำอะไรก็ไม่ต้องมาทน ฟังคำขู่ของชายวัยกลางคนคนนี้อีกต่อไป ตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอหายไป ห้าปีแล้วเขาก็ไม่ได้ ติดต่อเธออีกเลยในวันคล้ายวันเกิดของเธอที่ผ่านมา เขาพยายามติดต่อกลับไปทางโทรศัพท์หรืออีเมลก็ไม่มี การตอบรับหรือตอบสนองใดๆทั้งสิ้นเขาอยากจะกลับ ไปซะตอนนั้นเลยด้วยซ้ำแต่อีกเพียงไม่กี่เดือนเขาก็จะ ทําเรื่องจบสําเร็จพอถึงเวลานั้นเขาก็รีบกลับมาที่เมือง ไทยทันที > > ณ บ้านวรวัฒน์ << “แม่ครับ ไอริณไปไหนทำไมไม่เห็นที่บ้าน ข้าว ของเครื่องใช้ก็แทบไม่เหลือ “ออกไปอยู่ข้างนอก “ข้างนอก!!...หมายความว่ายังไง” “น้องออกไปอยู่คอนโด “คอนโดใครแล้วอยู่กับใคร “เห็นว่าคนเดียวนะ สักพักแล้ว” “สักพักของแม่คือตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “ตั้งแต่น้องไปอยู่โรงเรียนประจำก็ไม่ยอมกลับมา ที่บ้านนี้อีกเลย” “แล้วแม่ก็ยอม “แม่พูดกับน้องแล้วนะลูก" “หึ!!..แม่บอกผมมาเถอะ พ่อไล่น้องออกไปใช่มั้ย ไหนบอกว่าถ้าผมยอมไปอยู่ที่นู้น ทำให้น้องโกรธทำให้ น้องเกลียด แล้วจะดูแลน้อง นี่พ่อผิดคำพูดเองนะ” “น้องแกอยากจะออกไปเอง" เสียงที่แทรกเข้ามา เขารับรู้ทันทีว่าเป็นชายวัยกลางคนที่เขาไม่อยากเจอ ที่สุด เสียงนั้นทำเอาชายคนนี้อยากจะออกไปจากตรงนี้ ให้เร็วที่สุด “คิดว่าผมจะเชื่อมั้ย คนที่ไม่เคยคิดจะรักษาคำพูดแบบพ่อ” “ไอ้คิณ!!” “หรือไม่จริง” “ก็มันอยากออกไป จะให้ฉันทำยังไง” “คิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าพ่อพูดอะไรกับน้องได้ “มันฟ้องแกรีไง” “น้องไม่เคยพูดว่าร้ายอะไรพ่อทั้งนั้น แล้วตอน นี้น้องออกไปอยู่ที่ไหน” เขาได้รับรู้มาจากเคที่ต่าง หาก แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะใจกล้าแบบนั้นจริงๆ เพราะหลัง จากที่เธอเลิกติดต่อเคที่เองก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้ เหมือนกัน “ไม่รู้!!” “พูดแบบนี้เกินไปแล้วนะ “ก็ไม่รู้ไง ถามแม่แกนั้น “แล้วนี่น้องใช้ชีวิตยังไง ความเป็นอยู่เป็นยังไง ส่ง เงินให้น้องเดือนเท่าไหร่” “น้องแกมันหยิ่งยโส ให้ไปก็ไม่ยอมเอาเองให้ฉัน ทำไง” “เกินไปแล้วนะ น้องผิดอะไร” “ผิด!!...ผิดที่ชอบแกไง”