บทที่ 1 ชาย ชาย ชาย

“พี่ชาย ช่วยน้องด้วยยย!!”

“พี่ชาย มีคนจะรังแกน้อง”

“พี่ชาย ทําตรงนี้ให้น้องหน่อยสิ”

“พี่ชาย สอนการบ้านน้องหน่อยสิ”

“พี่ชาย ช่วยถือหน่อยสิน้องแบกไม่ไหว ”

คำพูดเหล่านี้ของน้องสาวที่เรียกหาพี่ชายของเธอ ตลอดเวลาตั้งแต่จำความได้ จนตอนนี้เธออายุ 7 ขวบ แล้วก็ยังคงพูดไม่จบไม่สิ้น เธอยังคงอ้อนพี่ชายของเธอ ในทุกๆวัน

> > ณ บ้านวรวัฒน์ << “ไอริณ!!...แกจะขัดคำสั่งฉันไปถึงเมื่อไหร่” “หนูขอโทษค่ะพ่อ แต่หนูชอบพี่ชายจริงๆ" เด็ก หญิงวัยเก้าปียังคงยืนกรานในความรู้สึกของเธอ ตั้งแต่ เธอตัดสินใจก้าวเข้าไปบอกราวิน พ่อบุญธรรมของเธอ เรื่องพี่ชาย ตั้งแต่อายุ 7 ปีเธอก็พร่ำบอกกับทุกคนเสมอว่าเธอชอบพี่ชาย “นี่ฉันแยกห้องแยกโรงเรียนแล้ว บอกให้คนรถ แยกไปรับพวกแกสองคนแล้ว ยังจะหนีไปหาพี่ชายแก อีก” “หนูรู้หนูไม่มีสิทธิรักพี่ชาย แต่หนูไม่ได้หวังอะไร จริงๆ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆพี่ชายก็พอ” “ฉันจะไว้ใจแกได้ยังไง แกมันไม่รักดีเลี้ยงเสีย ข้าวสุกจริงๆ " (( "" “พี่ชายเค้าไม่ได้รักแก แกยังจะดื้อด้านอีกทำไม” “หนูรู้ค่ะพ่อ พี่ชายรักหนูแบบน้องสาวพ่อย้ำมา ตลอดพ่อจะห้ามอะไรก็ได้แต่ห้ามความจริงที่หนูชอบพี่ ชายตัวเองไม่ได้" “ฉันไม่น่าเก็บแกมาเลี้ยงเลย” “ขอบคุณที่เก็บหนูมาเลี้ยงนะคะ หนูไม่รบกวนพ่อ มากหรอกถ้าหนูเรียนจบมัธยมหนูออกไปเอง” เธอรู้ว่าเธอเข้มแข็งพอ แต่เธอจะออกไปตอนนี้ไม่ ได้เหมือนกัน เธอไม่ได้โง่พอที่จะทิ้งความฝัน ทิ้งการเรียน แล้วออกไปโดยไม่สนใจแม่บุญธรรมและพี่ชายที่ ดูแลเธออย่างดี หากเธอจะดันทุรังออกไปพวกเขาก็คง ไม่ยอมแน่นอน “ไม่ไปซะตอนนี้เลยล่ะ” “ทำแบบนั้นก็เข้าทางพ่อสิ หนูไม่โง่พอหรอกนะที่ จะออกไปแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงหนูออกไปแน่ “อวดดี!!...ฉันจะส่งแกไปโรงเรียนประจำ ดัดสันดาน แล้วก็ไม่ต้องกลับมาบ้านนะ อยู่โรงเรียนไป นั่นแหละจนกว่าจะจบฉันไม่อยากเห็นหน้าแก “คุณทำเกินไปแล้วนะคะ” พิมดาว วรวัฒน์ กล่าว เตือนชายผู้เป็นสามีของเธอ หลังจากที่เห็นราวินพูดจา แบบนั้นกับไอริณ ลูกบุญธรรมของพวกเขาทั้งสองคน “ปกป้องมันเหลือเกินนะ ยังอาลัยอาวรณ์อยู่รึไง” “คุณราวิน!!...ให้เกียรติฉันด้วย” “เตรียมตัวไปโรงเรียนดัดสันดานได้เลย “แล้วถ้าหนูไม่ไปล่ะ” “เอาสิ ถ้าแกยังดื้อด้าน ฉันจะไม่ให้แกได้เจอพี่ ชายแกอีกเลย" หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยสารภาพว่าชอบเขา ตั้งแต่เธออายุ 7 ปีและเล่นป่าวประกาศให้ทุกคนในบ้าน ได้รับรู้ในตอนนั้นเขาอายุ 9 ปีเขาเองก็เข้าไปสารภาพ กับพ่อตัวเองเช่นกัน “ไม่ได้!!” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อผมกับน้องไม่ใช่พี่ น้องแท้ๆกันสักหน่อย” “ความรักแบบเด็กๆตัดใจซะ” “ไม่!!...พ่อบอกผมสิว่าทำไม” “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก " “ถ้างั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อพ่อ” “ไอ้คิณ!!...ก็ลองดูสิ ถ้าแกทำให้ไอริณรู้ว่าแก ชอบมันนะ ไม่ใช่แค่เอาน้องแกเข้าโรงเรียนดัดสันดาน อย่างเดียว ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอกไม่ต้องได้เจอ หน้ากันอีกเลย” “พ่อ!!” หลังจากวันนั้นเธอก็พร่ำบอกกับทุกคนว่าเธอชอบ เขา แต่เขาเองกลับบอกกับเธอว่าเธอคือน้องสาว แต่ นั่นไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย ส่วนเขาเอง ก็ขอแค่เวลารอเวลาที่เขาสามารถบอกเธอได้ รอเวลา ที่เขามีพร้อมทุกอย่าง พร้อมที่จะได้ดูแลเธอ หากเขา ถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศตอนนี้ น้องสาวของเขาจะเป็น อย่างไร ใครจะมาดูแลปกป้องเธอ “พี่ชาย ตอนนี้พี่ชายไม่รับรักน้องไม่เป็นไร แต่ น้องจะทำให้พี่ชอบน้องให้ได้คอยดู” “พี่บอกให้ตั้งใจเรียน “น้องตั้งใจเรียนอยู่แล้ว น้องจะรีบเรียนและจะเข้ม แข็งขึ้น ดูแลตัวเองให้ได้ เพื่อให้สามารถยืนเคียงข้างพี่ ชายให้ได้” ... เด็กชายวัยสิบเอ็ดปีไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ กลับยีศีรษะของเด็กหญิงวัยเก้าปีเบาๆ “ไอริณจะต้องย้ายไปเรียนที่ใหม่แล้วนะ ไม่มีคน คอยปกป้องน้องเหมือนเดิมแล้ว” “ใครว่าล่ะ แค่นี้มันไม่ได้ทำให้พี่ชายอย่างฉันดูแล เธอไม่ได้หรอกนะ” “พ่อพยายามแยกน้องออกจากพี่” “แล้วเธอจะถอดใจง่ายๆมั้ยล่ะ” “ไม่มีทาง ยังไงน้องก็ยังชอบพี่พี่คิณ รับรู้ไว้ เลยนะว่าน้องจะไม่เปลี่ยนใจจากพี่เพราะเรื่องแค่นี้ แน่นอน...น้องสาวคนนี้จะทำให้พี่สนใจและรักน้องให้ “ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว อย่าไปต่อกรอะไรกับ พ่อด้วย” “น้องไม่ได้อยากขัดคำสั่งพ่อซะหน่อย แต่เรื่องนี้ มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ ก็ฉันชอบพี่มากจริงๆให้ทำไง “ไม่ต้องคิดอะไรมากทั้งนั้น ตั้งใจเรียนก็พอ” “กว่าน้องจะรวบรวมความกล้าไปบอกพ่อได้นี่สอง ปีเลยนะ” “นี่แอบชอบพี่ตั้งแต่ห้าขวบเลยเหรอ แก่แดดนะ เรา ” เขาไม่ว่าเปล่าใช้มือยิกเข้าที่แก้มของเด็กสาว เบาๆ “นานกว่านั้นแล้วแหละ แต่ตอนนั้นไอริณยังเป็น น้องของพี่คิณเต็มตัวไง เกือบตัดใจแล้ว “หื้ม?!?” “น้องจำได้ขึ้นใจ บทที่พ่อโมโหแล้วตะโกนออก มาว่าน้องไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อ ตอนนั้นจะบอกว่าเสียใจ มันก็ใช่ จะบอกว่าดีใจมันก็ใช่อีก เสียใจที่ไม่มีพ่อกับแม่ เป็นของตัวเอง แต่ก็ดีใจที่น้องจะสามารถชอบพี่ชายตัว เองโดยไม่ผิดอะไร “เธอยังมีพี่ ” “ถึงพี่จะเห็นไอริณเป็นน้องสาวตลอด แต่น้องคนนี้ นี่แหละจะทำให้พี่รับรักให้ได้” “ไม่ต้องฟังพ่อมากตั้งใจเรียนซะ”