บทที่ 42 เป็นรพีพงษ์ที่เอากลับมา

“พี่วีทีวีเครื่องนั้นไม่ใช่บอกว่า รพีพงษ์ทำพังหรอก หรือ แล้วคุณนี่คือ?” ศศินัดดาถามอย่างสงสัย

“เปล่า เป็นฉันที่เข้าใจผิด รพีพงษ์ทีวีเครื่องนั้นไม่ ได้เสีย คุณรับนับเงินสิครบรึเปล่า ฉันยังต้องรีบไปใช้ หนี้บ้านคนอื่นอีก” วีรยุทธเปิดปาก

ศศินัดดาจึงเปิดห่อ และนับเงินที่อยู่ข้างใน นอกจากค่าทีวี 40,000 เงินของเธอที่วีรยุทธยืมไป ก่อนหน้านี้ ก็คืนกลับมาหมดแล้วเช่นกัน

เมื่อเห็น วีรยุทธที่แปลกไป ศศินัดดาจึงคิดว่าเป็นไป ได้ไหมว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะสถานะของลูกสาว ตัวเองในตระกูลฉัตรมงคลสูงขึ้น ดังนั้นจึงอยาก ประจบครอบครัวของพวกเขา?

ไม่ผิด จะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ จะต้องเป็นเพราะลูกสาวของตัวเอง วีรยุทธจึงมาคืนเงินอย่างซื่อสัตย์ ไม่ว่ายังไง ก็เป็นไปไม่ได้ว่าจะเป็นเพราะไอ้สวะรพี พงษ์คนนั้น

“พี่วีคุณดูสิคุณคิดไกลเกินไปแล้ว เงินพวกนี้ฉันก็ไม่ ได้รีบใช้ คุณจะคืนช้าอีกสักหน่อยก็ยังได้” ถึงแม้ว่า ปากจะพูดขึ้นมาแบบนี้ แต่ศศินัดดาก็รีบยัดห่อพัสดุ นั้นเข้าไปในเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของ วีรยุทธเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ เขาก็ คิดจะคืนให้ช้าสักหน่อยเหมือนกัน แต่คนกลุ่มนั้นที่ ไปบ้านของเขาวันนี้ไม่ยอมให้ทำ

เขาไม่อยากให้คนถือมีดเอามีดมาจ่อที่คอของเขา หากว่าฉีรดกางเกงอีกครั้ง นั่นก็ขายหน้าผู้คนแล้ว

“ในเมื่อจำนวนเงินถูกต้องแล้ว งั้นฉันไปก่อนแล้ว คราวหลังค่อยคุยกันอีกนะ” วีรยุทธหันหลังกลับ ทันที โดยไม่หยุดพัก ก็ไปใช้หนี้บ้านถัดไปแล้ว
ศศินัดดาจึงกลับเข้าบ้านด้วยความสุขเต็มหน้า เมื่อ อารียาเห็นว่าเธออารมณ์ดีจึงเปิดปากถามว่า “แม่ เกิดอะไรขึ้น ถึงได้มีความสุขขนาดนี้?”

“อาวีของแกนะสิเมื่อกี้เอาเงินค่าทีวีให้ฉัน แถมยัง คืนเงินทั้งหมดที่เมื่อก่อนติดหนี้บ้านเรากลับมาแล้ว ด้วยนะ” ศศินัดดาพูดกลั้วหัวเราะ

อารียาตะล่งไปชั่วขณะ นึกถึงที่ รพีพงษ์บอกเมื่อ วานนี้ว่ากำลังจะได้เงินก้อนนี้กลับมาแล้ว แต่นึกไม่ ถึงว่า วีรยุทธจะรีบหอบเงินมาให้เร็วขนาดนี้

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ ยังมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง

“ลูกสาว ครั้งนี้อาวีของแกยินดีคืนเงิน จะต้องเป็น เพราะสถานะของแกในตระกูลฉัตรมงคลดีขึ้นแน่ๆ เขารู้ว่าอนาคตแกไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นเขาจึงมาประจบ ล่วงหน้า” ศศินัดดาเปิดปากพูด

อารียารู้ว่า วีรยุทธมาชดใช้เงินคืนแต่โดยดีไม่ใช่เพราะเธอแน่ๆ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือรพีพงษ์

“แม่ แม่เข้าใจผิดแล้ว เงินนี่เป็นรพีพงษ์ที่เอากลับ มา ไม่เกี่ยวกับฉันเลย” อารียาเปิดปากพูด

ศศินัดดาเหลือบมองรพีพงษ์ที่อยู่ข้างๆแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างดูแคลนว่า “เงินก้อนนี้ได้กลับคืนมา เกี่ยวอะไรกับเขาสวะคนนี้ เขาหน้าใหญ่ขนาดนี้มา จากไหน ถงทำให้อาวีของแกเอาเงินมาส่งให้ด้วยตัว เอง?”

“แกไม่ต้องทำเป็นพูดดีแทนไอ้สวะคนนี้แล้ว เงินนี่ ก็แค่อาวีของแกเห็นแก่หน้าแกเลยใช้คืน แต่ว่าวัน นี้ฉันอารมณ์ดี เลยจะไม่ไล่เขาออกจากบ้านของเรา แต่แกต้องให้เขาจำเอาไว้ให้ฉันว่า ในบ้านหลังนี้ เขา ไม่มีสิทธิ์พูด วันหน้าให้เขาซื่อสัตย์ให้ฉันหน่อย”

อารียารู้สึกว่าแม่ของเธอไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ ตอน นี้เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะบอก ศศินัดดาตามตรงว่า รพีพงษ์มอบสร้อยคอมูลค่า 45 ล้านให้เธอ
ทว่าก่อนหน้านี้รพีพงษ์ได้เตือนเธอว่า ให้เธออย่า บอกใครเรื่องนี้ ถ้ามีคนรู้มาก อาจจะเกิดเรื่อง

โดยเฉพาะศศินัดดาปากกว้างคนนี้ หากเธอหลุดพูด ออกไปสักคำ อาจจะทำให้คนอื่นจับตามองบ้านของ พวกเขา

รพีพงษ์ปรายตามอง อารียายิ้มๆ ขอแค่ยังได้เงินนี้ กลับคืนมา คนอื่นๆ เขาไม่ได้สนใจ

เอาล่ะ ขอแค่แม่มีความสุขก็พอแล้ว” “

อารียาเม้มริมฝีปาก ตอนนี้เธอรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่า ครอบครัวนี้เป็นหนี้รพีพงษ์มากเกินไปแล้วจริงๆ

เงินค่าทีวีว่ากันตามเหตุผลแล้วก็ควรจะให้รพีพงษ์ เพียงแต่ด้วยนิสัยของศศินัดดา ของที่เข้าปากแล้ว ไม่มีทางที่จะคายออกมา อารียาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก
เพราะเรื่องที่ได้เงินกลับมาศศินัดดาหลังจากนั้น หลายวัน จึงไม่สร้างความลำบากใจให้ รพีพงษ์

วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ บุษบากรมาที่บ้านของ อารียา แต่เช้าตรู่ ทันทีที่เข้าประตูมา เธอก็โผกอด อารียาที หนึ่ง แล้วพูดว่า “แคลร์ทำยังไงดี ฉันรู้สึกว่าฉันป่วย ด้วยโรครัก”

อารียากลอกตาไปที่เธอ เปิดปากพูดว่า “เธอป่วย ด้วยโรครักแล้ว จะมากอดฉันทำไม”

“ฉันก็ต้องซ้อมเอาไว้ก่อนสิ พอถึงเวลาที่เจ้าชาย รูปงามของโผล่มา ฉันจะได้แสดงได้ดี” บุษบากรพูด ด้วยใบหน้าเพ้อฝัน

ทั้งสองคนนั่งลงบนโซฟา บุษบากรที่แทบจะรอไม่ ไหวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วส่งข้อความให้ หวานใจ: “วันนี้คิดถึงคุณครั้งที่เก้าสิบเก้า”

ข้อความของเธอเพิ่งจะส่งออกไป โทรศัพท์มือถือ ที่อยู่บนโต๊ะตรงนั้นก็ดังขึ้นแล้ว
โทรศัพท์เครื่องนั้นเป็นของรพีพงษ์เขาออกไปซื้อ กับข้าว ไม่ได้เอามือถือไปด้วย

บุษบากรสีหน้าแปลกใจ คิดในใจว่าเป็นไปได้ไหมที่ หวานใจจะอยู่ในบ้านของ อารียา?

เธอจึงหันหน้าไปมอง อารียาแวบหนึ่ง แล้วเปิดปาก ถามว่า “โทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นที่ดังเมื่อกี้นี้เป็น ของใครเหรอ?”

“เป็นของรพีพงษ์นะ เขาออกไปซื้อกับข้าว ไม่ได้ พกไปด้วย” อารียาเอ่ยตอบ

เมื่อได้ยินว่าเป็นของรพีพงษ์ใบหน้าของ บุษบากรก็ เผยร่องรอยของการดูถูกทันที คิดในใจว่าเมื่อกี้ต้อง บังเอิญแน่ๆ

เธอจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่าเจ้าชายรูป งามของเธอจะหน้าตาเป็นยังไง แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย แก่ๆก็ยังเคยเดา แต่เธอรู้สึกว่าเจ้าชายรูปงามของ เธอไม่มีทางจะเป็นรพีพงษ์ไปได้
โดยไม่คิดมากอีก บุษบากรพูดกับ อารียาว่า: “แค ลร์เธอรู้รึเปล่าว่า วันนั้นเจ้าชายรูปงามของฉันร้อง เพลงให้ฉันเพลงหนึ่ง เสียงร้องของเขาเพราะมาก จริงๆนะ ตอนนี้เพลงนี้กลายเป็นเพลงที่เน็ตไอดอ ลดังๆใช้เป็นเพลงประกอบในการถ่ายทำวิดีโอแล้ว นะ ฮอตมากเลยล่ะ”

อารียาตาโตทันที พูดว่า “น่าทึ่งขนาดนั้นเลย ให้ฉัน ฟังเร็วเข้า”

บุษบากรจึงปล่อยเพลงที่ รพีพงษ์ร้องออกมาทันที พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังขึ้น ทั้งคู่ต่างก็ดื่มด่ำไปกับ เสียงของ รพีพงษ์

จนกระทั่งเพลงจบลงแล้ว บุษบากรจึงถามด้วย ความภาคภูมิใจเต็มหน้าว่า: “เป็นไงล่ะ เจ้าชายรูป งามของฉันร้องเพลงเพราะใช่ไหม เขาร้องเพลงได้ น่าทึ่งขนาดนี้ ตัวจริงก็ต้องเป็นคนที่น่าทึ่งมากคน หนึ่งแน่ๆ”

อารียาพยักหน้า ทว่าแววตาปรากฏร่องรอยของ ความสงสัยขึ้นมา: “เพลงนี้น่าประทับใจมากจริงๆแus๑๑๑ เธอไม่คิดเหรอว่าเสียงนี้ค่อนข้างคล้ายกับ รพิพงษ์เลยนะ?

แต่

บุษบากรผงะ เมื่อนึกถึงคำพูดนี้ เสียงนี้ก็ค่อนข้าง คล้ายกับ รพีพงษ์จริงๆ

แต่บุษบากรก็ปฏิเสธการคาดเดาของ อารียาอย่าง รวดเร็วพ พลางกล่าวว่า: “ก็แค่ค่อนข้างคล้ายแค่นั้น แหละรพพงษ์บ้านเธอคุณธรรมเป็นยังไงเป็นไปได้ หรือว่าเธอยังไม่ชัดเจน เขาจะร้องเพลงออกมาได้ เพราะขนาดนี้ได้ยังไง”

“ถ้าหากว่าเขาร้องเพลงได้เพราะขนาดนี้อย่างที่ว่า จริงๆ จะต้องอวดต่อหน้าเธอไปตั้งนานแล้วแน่ๆ”

อารียาครุ่นคิด รพีพงษ์แน่นอนว่าไม่เคยร้องเพลง ต่อหน้าเธอ บางทีอาจจะแค่ค่อนข้างคล้ายจริงๆ

“เจ้าชายรูปงามของฉันแน่นอนว่าต้องเป็นคนที่สูง รวยหล่อ จะเอาไปเปรียบเทียบกับรพีพงษ์ได้ยังไง ฉันคิดว่าเธอก็แค่อยากจะให้ รพีพงษ์กลาย เป็นคนที่สูงรวยหล่อเหมือนกัน น่าเสียดายที่เขามัน น่าผิดหวัง” บุษบากรเอ่ยแซว

อารียามองค้อนเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: จ้า จ้า จ้า เธอพูดถูกทุกอย่าง เจ้าชายของเธอรูปงามที่สุด”

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของบุษบากรดังขึ้น เธอจึง รับโทรศัพท์ หลังจากพูดไม่กี่ประโยค ก็ยิ้มแล้วมอง ไปที่ อารียา

“เมื่อกี้หัวหน้าห้องโทรหาฉัน บอกว่าอยากชวนเธอ ออกไปกินข้าวล่ะ”