บทที่ 25 ความจริงใจ

เสี้ยเมิงเหยารู้สึกหัวใจแตกสลาย น้ำตาคลอมองไปเสี้ยหยุ นเส็งแล้วถามขึ้นว่า “คุณปู่ คิดว่าสำหรับเรื่องนี้ หนูจะเอา ความบริสุทธิ์ที่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเด็กผู้หญิงมาหลอก คุณปู่หรือคะ?”

“หือ เธอนอนกับหลินจงเหว่ยไปแล้ว ยังมีความบริสุทธิ์ ที่ไหนอีก” เสี้ยจื่อหลันพึมพำเสียงเบาไปทีหนึ่ง เมื่อมีเฉินเฟิง ยืนอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้แม้แต่เธอหายใจยังไม่กล้าเสียงดังเลย แต่ ว่าสิ่งที่ควรพูดก็จะต้องพูดอยู่ดี

เสี้ยหยุนเส็งคิ้วขมวดกันแน่น เขาต้องเข้าใจความหมายใน คำพูดของเสี้ยเพิ่งเหยาอยู่แล้ว ความบริสุทธิ์สำหรับเด็กผู้ หญิงแล้วเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริง ๆ แต่ว่าเขาก็ยังไม่เชื่อว่าคำ พูดของเสี้ยเพิ่งเหยาว่าจะเป็นเรื่องจริง

พูดกันตามตรงแล้วก็คือลำเอียง

เขาลำเอียงไปทางเสี้ยห้าว เพราะว่าอนาคตของตระกูลเสีย ถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องส่งต่อให้เสี้ยห้าว

“เสี่ย ห้าว แกบอกว่าเมิ่งเหยาไปพบหน้ากู้ตงเชิน และทั้ง สองคนยังอยู่ในห้องส่วนตัวด้วยกันทั้งบ่าย แกมีหลักฐาน อะไรล่ะ?” เสี้ยหยุนเส็งมองเสี้ยห้าวทีหนึ่งแล้วถามขึ้น

เสี้ยห้าวยืนอกผายไหล่ผึ่ง แล้วพูดว่า “คุณปู่ ผมก็ไม่มีหลัก ฐานอะไรที่แน่ชัดหรอกครับ แต่ว่าผมรู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไปหากู้ ตงเป็นเพราะอะไรครับ?”

“เพราะอะไรล่ะ?” เสี้ยหยุนเสิ้งยักคิ้วถาม
“เพราะว่าโครงการยู่ฉวนซานครับ!” ใบหน้าของเสี่ย ห้าว เต็มไปด้วยความมั่นใจพูดขึ้น ” คุณปู่ ก่อนหน้านั้นพอเสี้ยเมิ่ง เหยาได้ข่าวว่าคุณปู่จะมอบโครงการยู่ฉวนซานให้ผมดูแลต่อ เธอก็โกรธมาก เธอยังมาหาผมเพื่อพูดคุย อยากจะให้ผมคืน งานโครงการยู่ฉวนซานให้กับเธอ แน่นอนผมต้องไม่ยอมตอบ ตกลงอยู่แล้ว”

“หลังจากนั้น เฉินเฟิงก็มาข่มขู่ผมในบริษัท และยังตบหน้า ผมสองที ก็คงเพราะว่าอยากจะให้ผมคืนโครงการยู่ฉวนซาน ให้เรื่องนี้ทุกคนก็เห็นกับตา เฉินเฟิงยังพูดว่าเขาไม่กลัวคุณปู่ ด้วยครับ” พอพูดมาถึงตรงนี้ เสี้ยห้าวก็มองอย่างระวังไปทาง เสี้ยหยุนเสิ่งที่หนึ่ง เหมือนกับอยากจะรู้ว่า เสี้ยหยุนเสิ้งจะมี ปฏิกิริยายังไง

แต่ใครจะรู้ เสี้ยหยุนเส็งกลับมีปฏิกิริยาที่สงบนิ่งมาก มอง ไม่ออกว่าโกรธหรือดีใจเลยสักนิด

เสี้ยห้าวยังคงเปิดปากพูดต่อ ” ตอนนั้นผมก็คิดว่า เจ้าคนไร้ ค่าเฉินเฟิงคนนี้เขาไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน แม้แต่ คุณปู่เขายังกล้าท้าทาย”

“ปรากฏว่าตอนเที่ยง ผมก็เจอเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ที่คลับเจวาย หลังจากนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็อยู่แต่ข้างในตลอดทั้งบ่าย ไม่ออก มาเลย ผมถึงได้เข้าใจทันทีว่า ความกล้าหาญของเฉินเฟิงมา จากไหน!”

“คือกู้ตงเชิน!ครับ ความกล้าของเฉินเฟิงมาจากกู้ตงเชิน! เขาให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปนอนกับกู้ตงเชิน แล้วก็มีความสัมพันธ์ กับกู้ตงเชินเสร็จแล้วก็ยืมมือกู้ตงเชิน มาบีบบังคับผมให้ยอม มอบโครงการยู่ฉวนซานออกไป”
“นี่มันนิสัยโฉดชั่วอย่างกับหมาป่าชัด ๆ” เสียห้าวชี้ไปทาง เสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิง สีหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “เสี้ยเมิงเหยากินบนเรือนขี้รดบนหลังคาไม่ว่า เฉินเฟิงก็ไม่ใช่ คนดีอะไร มาอยู่ตระกูลเสี้ยของเราตั้งสามปีแล้ว ตระกูลเสี้ย ของเราดูแลเขาไม่ดีตรงไหน แต่เขาไม่สำนึกบุญคุณไม่ว่า กลับยังอยากจะร่วมมือกับคนนอกมาฮุบตระกูลเสี้ยของเรา นี่ มันช่างน่ารังเกียจถึงขีดสุดแล้วครับ!”

“สิ่งที่ยิ่งทำให้คนโกรธเกลียดก็คือ เฉินเฟิงในฐานะที่เป็น ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ปกป้องผู้หญิงของตัวเองก็ช่างเถอะ แต่นี่ กลับยังหลอกใช้อีก บ้าบินจนถึงขนาดให้ผู้หญิงของตัวเองไป นอนกับผู้ชายคนอื่น คนแรกก็หลินจงเหว่ย อีกคนก็กู้ตงเชิน เฉินเฟิงแกทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดต่อเมิ่งเหยาบ้างหรือไง!”

เสี้ยห้าวพูดตะโกนเสียงดัง ความดีใจในดวงตาไม่อาจหลบ ซ่อนไว้ได้ เขายังคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะสามารถพูดได้เก่ง ขนาดนี้ ตอนแรกแค่อยากจะย้อนกลับไปกัดเสี้ยเมิ่งเหยาสัก ที่หนึ่ง แต่ใครจะไปรู้ พอพูดมาพูดไปก็พูดไปถึงตัวเฉินเฟิงซะ งั้น ที่สำคัญคือยังโม้ได้อย่างมีเหตุมีผลอีก ถ้าหากไม่ใช่ว่า เขารู้ความจริงของเรื่องราวอยู่ก่อนแล้ว แม้แต่ตัวเขาเองก็ คงจะเชื่อว่าเสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงเป็นคนแบบนั้นแล้วจริงๆ

“ฉันว่าแล้วก่อนหน้านั้นเฉินเฟิงก็รู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไปนอน กับหลินจงเหว่ยมา ทำไมถึงไม่โมโห ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เฉินเฟิงนะเฉินเฟิงนายนี่มันคนดีจริง ๆ ถึงขนาดให้ผู้หญิงของ ตัวเองไปนอนกับผู้ชายคนอื่น คนเฮงซวยแบบนายนี่น่าจะ ออกจากประตูไปแล้วก็ให้รถชนตายไปเลยจริง ๆ !” หลังจาก เสี้ยจื่อหลันอยู่ ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา ก็กัดฟันเริ่มด่าทอเฉินเฟิงขึ้นมา

เสี้ยเมิ่งเหยากัดริมฝีปากแน่น โกรธจัดจนตัวสั่นน้อย ๆ วินาทีนี้หัวใจดวงนี้ของเธอก็กำลังตกลงสู่เหวลึกแล้วจริง ๆ

ถือว่าเธอมองหน้ากากที่น่ารังเกียจคนพวกเสี้ยห้าวชัดเจน แล้ว เกือบจะทำลายชีวิตครึ่งหลังของเธอไปแล้วไม่ว่า ตอนนี้ เพื่อความอยู่รอดของตัวเองแล้วยังย้อนกลับมาแทงข้างหลัง เธออีก แล้วยังลืมตาพูดมั่ว ๆ แม้แต่ชื่อเสียงความบริสุทธิ์ของ เธอก็จะโดนทำลายจนหมดสิ้นแล้ว

นี่นะญาติพี่น้อง โหดเหี้ยมกับเธอได้ยิ่งกว่าศัตรูของเธอเป็น ร้อยเท่าพันเท่าซะอีก!

ตัวของเสี้ยเพิ่งเหยาเย็นเฉียบทั้งตัว แต่สิ่งที่เย็นยิ่งกว่าตัว นั้นคือหัวใจ!

และในช่วงเวลานี้เอง ก็มีมือใหญ่ที่อบอุ่นมาวางลงบนไหล่ ของเสี้ยเมิ่งเหยา พอเสี้ยเมิ่งเหยาหันไปมอง ก็คือเฉินเฟิง นั่นเอง

ใบหน้าเฉินเฟิงแฝงได้ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่รอยยิ้มนี้กลับ ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกอุ่นใจ

พอสบตาที่อบอุ่นของเฉินเฟิงแล้ว น้ำตาของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ ไหลออกมา อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองยังมีที่พึ่ง ไม่ว่าคนอื่นจะ ทำกับเธอยังไง แต่เจ้าโง่นี้กลับคอยยืนอยู่ข้างหลังเธอเสมอ เจ้าโง่นี่อาจจะไม่มีความสามารถอะไรแบบคนอื่นเขา แต่ว่า เจ้าโง่นี่กลับเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่ยอมมอบหัวใจ ให้เธอ

ขอแค่มีความจริงใจนี้อยู่ด้วย ไม่ว่าจะเป็นภูเขาสูงหรือทะเลไฟ เธอก็ต้องสามารถฝ่าไปได้

เฉินเฟิงตบบ่าหอมของเสี้ยเมิ่งเหยาเบา ๆ เขารู้วินาทีนี้เสี้ย เมิ่งเหยาเสียใจมากจริง ๆ เขาสามารถปลอบโยนเสี้ยเมิ่งเหยา ได้ แต่ว่าเขาจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด!

สำหรับเลี้ยเพิ่งเหยาแล้วนี่คือกระบวนการหนึ่งที่เธอจำเป็น จะต้องผ่านพ้นไปเพื่อเติบใหญ่ขึ้นให้ได้ มีแต่ต้องให้เธอรู้ ชัดเจนด้านน่ารังเกียจของคนพวกเสี้ยห้าวและเสี้ยจื่อหลัน เท่านั้น วันหลังเสี้ยเพิ่งเหยาถึงจะตัดสินใจทำสิ่งต่าง ๆ ได้ อย่างถูกต้อง

ในเมื่อสิ่งที่เขาจะมอบให้เสี้ยเพิ่งเหยาไม่ได้มีเพียงแค่ตระ กูลเสี้ยเท่านั้น!

สำหรับเสี่ยห้าวและเสี้ยจื่อหลันนั้น

นัยน์ตาของเฉินเฟิงมีแสงเย็นเฉียบแสงหนึ่งสะท้อนขึ้นมา ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องให้พวกมัน ได้รับผลตอบแทนจากความ

โง่เขลาของพวกมันอย่างสาสมแน่นอน

“เสี้ยเมิ่งเหยา เธอจะมาร้องไห้อะไร ทำอย่างกับเธอน้อยใจ จะแย่แล้วอย่างนั้นแหละ” เสี้ยจื่อหลันเริ่มทำตัวเป็นกิ้งก่าได้ ทองขึ้นมา

“เมิ่งเหยา ที่เสี้ยห้าวพูดมาเป็นเรื่องจริงไหม!” เสี้ยหยุนเสิ้ง สีหน้าเย็นชาถามขึ้น ถ้าเรื่องที่เสี้ยห้าวพูดเป็นเรื่องจริงแล้ว ละก็งั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็ล้ำเส้นขีดจำกัดของเขาแล้วจริง ๆ

ถึงขนาดกล้าร่วมมือกับคนนอกมาหักหลังผลประโยชน์ ของตระกูลเสี้ย!

นี่มันร้ายแรงกว่าทรยศตระกูลเสี้ยเป็นร้อยเท่าพันเท่าซะอีก!

จะให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด!

เสี้ยเมิ่งเหยายังคงอยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฟิงไม่พูดอะไร ในใจของเธอรู้สึกเหนื่อยมาก และเธอก็เข้าใจแล้วว่า ที่จริง เธอพูดอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น ที่สำคัญคือเสี้ยหยุนเสิ้งเชื่อ ใครต่างหาก สมมุติว่าวันนี้เธอจะสามารถเอาหลักฐานที่หนัก แน่นออกมาได้ แต่เสี้ยหยุนเส็งจะทำอะไรเสี้ยห้าวไหม?

ไม่ทำหรอก! เสี้ยหยุนเส็งก็คงจะทำเป็นลงโทษเสี้ยห้าวไป เท่านั้น จากนั้นก็คงหาโอกาสปล่อยเสี้ยห้าวออกมาอีกครั้ง

“จริงเท็จสำคัญเหรอ?” เฉินเฟิงพูดขึ้นอย่างสงบนิ่ง

“นายหมายความว่าไง?” แววตาของเสี้ยหยุนเสิ้งมีแววเยียบ เย็นปรากฏขึ้น พลังข่มขวัญที่มืดฟ้ามัวดินรวมตัวกันพุ่งไปหา เฉินเฟิง นี่เป็นพลังที่เขาซึ่งอยู่ในตำแหน่งใหญ่โตมานาน สั่งสมออกมาได้ คนทั่วไปจะไม่มีทางต้านทานไหวแน่ !

แต่ใครจะรู้ว่าเฉินเฟิงแม้แต่สีหน้าก็ยังไปเปลี่ยนสักนิด แต่ กลับมีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นตรงมุมปากขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมหมายความว่ายังไง คุณไม่เข้าใจจริง ๆ เหรอ? ความจริง เท็จของเรื่องมันไม่สำคัญสักนิด คุณเชื่อใครสิ่งที่คนนั้นพูดก็ คือความจริง คุณไม่เชื่อใครสิ่งที่คนนั้นพูดก็คือเท็จ”

“บังอาจ!”

เสี้ยหยุนเส็งสีหน้าเย็นเฉียบ ความหมายของเฉินเฟิงนั้น ชัดเจนมาก ว่าเขาลำเอียงไปทางเสี้ยห้าว!

และแน่นอน เหตุผลที่เสี้ยห้าวพูดมานั้น มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี ข้อสงสัยเลย แต่ว่าข้อสงสัยเหล่านั้น กลับโดนเขามองข้ามไปหมดแล้ว

เขาจำเป็นจะต้องเชื่อเสี้ยห้าว ถึงแม้สิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาพูดมา จะเป็นความจริงก็ตาม