ตอนที่5 ไล่ออกจากบ้าน

ในเวลานี้เหอหย่งเอ๋ยไม่รอช้า

สองคนแม่ลูกผลัดกัน

เธอเดินไปข้างซูจี๋เฉินแล้วพูดว่า”จิ่งเฉินขอโทษ ด้วยนะที่ต้องให้เธอมาเห็นด้านที่ไม่ดีของบ้าน เรา…ฉัน….โอ้!ทำไมปากของเด็กคนนี้ถึงได้ดื้อรั้นพูด แบบนี้ก็ยิ่งทำร้ายจิตใจซูจี๋เฉิน”

เหอหย่งเอ๋ยและหลินเอินฮุ่ยสองแม่ลูกนี้เรียกว่ายอด เยี่ยมสามารถพูดกลับผิดเป็นถูกถูกเป็นผิดได้

“พี่จิ่งเฉินไม่ใช่อย่างนั้นนะฟังฉันอธิบายก่อน”หลินหยู่ นจูอยากที่จะอธิบายอะไรบ้างแต่สิ่งที่เธอเห็นคือดวงตา ที่ดูเศร้าหมองและเยาะเย้ย

ซูจิ่งเฉินก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับให้กับหลินเฟิงหาน เล็กน้อยแล้วพูดอย่างสุภาพว่า “คุณลุงคืนนี้ดึกแล้วฉัน ยังมีธุระต่อกั้นขอตัวกลับก่อน”พูดเสร็จก็หันตัวเดินกลับ ไปและไม่แม้แต่จะมองหลินหยู่นจูและยังเพิกเฉยต่อเห อหย่งเอ๋ยที่ยืนข้างหลัง

ซูจิ่งเฉินพอกลับไปท่าทีค่อนข้างชัดเจนว่าหลินหยุ่นจู และเขาจะไม่กลับมาคบกันอีก

หลินเฟิงหานโกรธอีกครั้งขณะที่กำลังต่อโทรศัพท์ ขณะนี้
“เสี่ยวหลิวเธอมาที่นี่แล้วพาคุณหนูไปส่งที่ ชนบท…..ใช่เดี๋ยวนี้!”

หลินหยู่นจูตกใจมาก”พ่อขอร้องหละอย่าไล่ฉันไป เลย…ได้หรือไม่ท่านพ่อฉัน…..….….…..

ดวงตาที่มีน้ำตาไหลของลูกสาวทำให้หลินเฟิงหาน เกิดความรักขึ้นมาเล็กน้อยแต่เขาเกลียดเธอและทำให้ ความสัมพันธ์อันดีกับซูจิ่งเฉินหลุดลอยไป

เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “เธอไปอยู่ที่ชนบทก่อนผ่าน เรื่องนี้ไปแล้วค่อยว่ากัน”เหอหย่งเม่ยสนับสนุนเขาแล้ว สองแม่ลูกก็เดินขึ้นบ้านไป

หลินเอินฮุ่ยยิ้มแย้มแจ่มใสบริเวณรอบๆที่หลินหยุ่นจู นั่งอยู่จากนั้นถอนหายใจ“พี่สาวปล่อยวางเถอะนะหลัง จากที่พี่ไปแล้วฉันจะดูแลพ่อเองแล้วยังมีอีกถ้าฉันเป็น เธอฉันจะไม่กลับมาอีกเพื่อให้มัวหมองชื่อเสียงของ ตระกูลหลินเข้าใจไหม?”

เธอยิ้มแบบเย็นชาและหันหลังกลับพร้อมกับถอน หายใจพี่น้องที่อยู่ข้างหน้ามีความรักและตั้งใจทำให้ คนดู หลังจากความตายพี่สาวก็เหมือนคนแปลกหน้า เอินฮุ่ยเห็นเธอเป็นศัตรู

เธออิจฉาความงามและการศึกษาและเธอยังถูก ห้อมล้อมด้วยผู้คนมากมายที่สำคัญไปกว่านั้นคืออิจฉา ที่เธอมีผู้ชายอย่างซูจิ่งเฉิน……
เมื่อคิดถึงว่าคนที่น่ารำคาญที่สุดของเธอจะถูกขับไล่ หลินเอินสู่ยอุทานฮัมเพลงดังกระหึ่มและกลับไปที่ห้อง ของเธอ

ลุงหลิวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของหลิน เฟิงหานเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็รีบมาถึงคฤหาสน์ ตระกูลหลินเมื่อถึงตอนนี้หลินหยู่นจูก็อยู่ในห้องเก็บ ของอยู่หนังสือมากมายที่เธอไม่ได้อยากที่จะทิ้งไว้ เสื้อผ้าตั้งมากมายเธอก็พยายามละทิ้งในที่สุดเธอก็เอา ไปแค่เพียงรูปถ่ายของแม่ของเธอตอนมีชีวิตอยู่……

หน้าประตูใหญ่ลุงหลิวเดินมาก้าวหนึ่งและพูดด้วย ความเคารพ“คุณหนูใหญ่เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”หลิน หยุ่นจุพยักหน้าสีหน้านิ่งๆหลังจากนั้นก็หันหน้ากลับไป มองบ้านที่ตัวเองอาศัยอยู่มา18ปีหลังจากตอนนี้ก็จะไม่ เกี่ยวข้องกับเธอแล้ว

พ่อเคยบอกว่าให้เธอไปอยู่ชนบทสักสองสามวันบางที อาจจะมีห้องพักอย่างไรก็ตามเธอรู้ดีว่าเหอหย่งเอ๋ยที่ อยู่ข้างพ่อแล้วยังน้องสาวที่ไม่เคยต้องการเธอกลับไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาแห่งความอยุติธรรมก็ไหลลงมา

เธอจะจดจำการตบครั้งนี้ไปวันนี้ไปถ้าเจอกันอีกเธอ จะคืนให้คนนั้น!

ลุงหลิวมองดูหญิงสาวที่เติบโตขึ้นมาและรู้ถึงการ ปฏิบัติแบบไม่เป็นธรรมและความคับข้องใจที่บ้านของ เธอ แต่นี่เป็นเรื่องของครอบครัวหลินเฟิงหานเขาเป็นคนนอกไม่ควรยุ่ง

“คุณหนูใหญ่พวกเราไปกันเถอะ”

หลินหยู่นจูก้มหัวและเสียงในลำคอก็สั่นเกือบจะ ร้องไห้หันหลังมาตามลุงหลิวและเดินออกจากสนาม

รถBMWสีขาวจอดอยู่ใต้ไฟถนนไม่ไกลเหมือนคนที่ ยืนอยู่ข้างหนึ่งใส่ชุดสีขาวซูจิ่งเฉินเขายังไม่ได้ไปไหน?

สิ่งนี้ทำให้หลินหยุ่นจูที่สิ้นชีวิตมีรังสีแห่งความหวังขึ้น มาในทันใด

“คุณหนูใหญ่พวกคุณคุยกันก่อนฉันจะไปรอในรถ”ลุง หลิวก็มองไปทางซูจิ่งเฉินถึงพูดอย่างนั้น

หลินหยุ่นจูมองเขาอย่างซาบซึ้งจากนั้นก็ยืนหยุดนิ่ง อยู่ที่เดิมเธออยากจะวิ่งเข้าไปหาเขาเข้าไปในอ้อมแขน เขาเหมือนในอดีต

แต่ว่าสองขาเหมือนหยั่งรากไม่ก้าวขาแต่ซูจิ่งเฉินก็ เป็นฝ่ายเดินเข้ามาด้วยตัวเอง

เขาเดินทีละก้าวทีละก้าวอย่างใจเย็นไปที่หน้าของเธอ ซูจิ่งเฉินสูง1.83เมตรสูงกว่าหลินหยุ่นจูเขายืนอยู่หน้า เธอแล้วก้มหัวลงมาตรงหน้าผากสายตาของเขาลดลง หัวใจก็หลินหยุ่นจูก็เต้นแรงขึ้น!

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอตกใจพูดไม่ออกถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้างหน้าเธอแต่รัศมีที่เปล่งออกมาจากตัวเขาทำให้ เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า”พี่จิ่งเฉิน…..”

ผ่านไปครึ่งทางหลินหยื่นจูก็หยุดชะงักเปล่งเสียง เล็กๆอ้าปากเบาๆแล้วถามว่า”หยุ่นจูบอกฉันมาพ่อของ เด็กคนนี้เป็นใคร?แล้วพวกคุณเริ่มต้นตอนไหน?ทำไม ถึงได้ปิดบังฉัน!”

หลินหยู่นจูได้ยินความหวังในใจของเธอก็ถูกทำลาย ลงอย่างสิ้นเชิงเขาดิ้นรนกับเรื่องนี้เธอทำเป็นหูหนวก และไม่แยแสต่อความเห็นแก่ตัวของเขา!

ความภาคภูมิใจในตัวเอง?น่าหัวเราะในความน่านับถือ ตัวเองของผู้ชายไม่ไถ่ถามความโศกเศร้าของผู้หญิงตัว เองเอาแต่จะถามว่าตกลงเป็นใคร!

ความผิดหวังจากสายตาของเธอนั้นส่งไปสู่ดวงตา ของซูจิ่งเฉิน

บางทีที่เหอหย่งเม่ยกับหลินเอินฮุ่ยบอกน่าจะจริงหลิน หยุ่นจูไปอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่นแล้ว…….

“พี่จิ่งเฉินเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดแต่………นกล้าสาบาน ความรักที่ฉันมีต่อพี่ไม่เคยเปลี่ยนไปฉัน………..

“หยุดไม่ต้องพูด!”ซูจิ่งเฉินตะโกนเสียงดัง!ใบหน้าของ เขาความอบอุ่นหายไปทันทีมันถูกแทนที่ไปด้วยความ รังเกียจและการดูถูก
“หลินหยุ่นจูคิดว่าฉันดูผิดไปฉันได้รับการดูแลอย่าง ดีจากคุณเสมอและไม่เคยแตะต้องคุณเลยคุณเป็น อย่างไรเห็นฉันเป็นคนโง่เง่าเหรอ?ลับหลังฉันไปทำ เรื่องชั่วร้ายแต่ต่อหน้าก็มาทำเป็นน่าสงสารคุณทำให้ ฉันป่วยใจจริงๆ”ซูจิ่งเฉินพูดอย่างไม่มีอารมณ์แล้วเดิน ไปที่รถของตัวเอง

หลินหยู่นจูรู้สึกแสงแฟลชเข้าตารถของซูจิ่งเฉินพุ่ง ไปข้างหน้าเหมือนจรวดที่ไวแล้วหายไปในที่สุด