ตอนที่4 สวมเขาให้

หลินหยู่นจูกำลังทำข้อสอบภาษาอังกฤษในห้อง เรียนอยู่ๆก็มีอาการคลื่นไส้พะอืดพะอม”หยุ่นจูคุณ สบายดีไหม?”เพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกันถามหลินหยู่นจู ส่ายหน้า”ไม่เป็นไรสงสัยเมื่อคืนกินอาหารที่ไม่สะอาด ฉัน…..อ้วก…”แล้วก็มีอาการคลื่นไส้ขึ้นมาทันทีทำ อย่างไรก็ไม่สามารถยับยั้งได้เพื่อนก็ได้พาหลินหยุ่นจู เดินไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน

แต่ว่ายังไม่ทันถึงเธอก็เป็นลมไปก่อนแล้ว…

ในห้องเรียนอีกห้องของโรงเรียนก็มีคนรีบไปที่ ห้องเรียนของหลินเอินฮุ่ย

“หลินเอินฮุ่ยเร็ว……ไม่ดีแล้วพี่สาวของเธอหลินหยุ่นจู เป็นลมแล้ว”

หลินเอินฮุ่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยความ รังเกียจว่า“เธอเป็นลมแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”

คนที่วิ่งไปตามคิดๆแล้วพูดไปข้างๆหูว่า “เธอพูดอะไร นะ?”หลินเอินฮุ่ยสีหน้าตกใจคืนที่ห้องโถงคฤหาสน์ ตระกูลหลินหลินเฟิงหานตบโต๊ะด้วยความโกรธ คำราม“หยุ่นจูเด็กคนนี้คือลูกใคร?”

หลินหยุ่นจูเป็นลมที่โรงเรียนถูกคุณครูและเพื่อนพาไปที่ห้องพยาบาลผลจะเป็นอย่างไรถ้าเธอ…กำลังตั้ง ครรภ์!

เด็กนักเรียนหญิงอายุ18ปีตั้งครรภ์จริงๆ!

สำหรับตระกูลหลินนี่เป็นเรื่องอัปยศอย่างไรก็ตามสิ่ง ที่ทำให้หลินเฟิงหานรับไม่ได้ก็คือซูจิ่งเฉินซึ่งรู้ว่าหลินห ยู่นจูกำลังตั้งท้องปฏิเสธว่าเด็กเป็นลูกของเขาคืนนั้นทุก คนในตระกูลหลินรวมตัวกันที่ห้องโถงถามว่าใครเป็น พ่อของลูกแน่นอนว่าซูจิ่งเฉินก็เข้าร่วมด้วย

..พ่อ ฉัน…ฉันไม่รู้”หลินหยุ่นจูกัดริมฝีปากของเธอ แล้วก้มหน้าลงไม่กล้ามองไปที่สายตาที่โกรธแค้นของ ซูจิ่งเฉิน“คุณ…คุณกระทั่งมีลูกแล้วคุณยังจะมาบอกว่า ไม่รู้อีก?ฉัน…ฉันกำลังโกรธคุณมากจริงๆ!”หลินเฟิงหาน พูด

“พ่อคุณให้อภัยพี่สาวเถอะนะพี่คงสับสนอยู่ถึงได้ ทำเรื่องผิดพลาดแบบนี้”คนที่พูดคือหลินเอินฮุ่ยสิ่งที่ เธอพูดนั้นทำให้เชื้อเพลิงยิ่งลุกไหม้“สับสนอย่างนั้นเห รอ?”หลินเฟิงหานขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วพูดอย่างปวด ใจ“เธอก็อายุ18ปีแล้วนะไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วความผิด ครั้งนี้เรียกว่าสับสนอีกเหรอ?”เหอหย่งเอ๋ยรู้สึกดีใจมาก คราวนี้มันทำให้เธอมีความสุขและในที่สุดเธอก็มีข้ออ้าง ให้ที่จะกําจัดหลินหยูนจูให้ออกไป

เธอเหลียวมองไปที่หลินหยู่นจูที่คุกเข่าอยู่ตรงห้อง โถงแล้วแสร้งทำเป็นพูดว่า”เธอพูดน้อยๆหน่อยหยุ่นจู ถึงจะทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้แต่ก็อย่าทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูกอีกอย่างเธอก็ยังมีหลินเอินฮุ่ยลูกสาวอีกคนเธอ ก็อย่าไปเลียนแบบพี่สาวทำเรื่องสับสนแบบนี้”สุดท้าย นี้4 เหอหย่งเอ๋ยกัดอย่างหนักและในที่สุดก็มองกัน และกันกับลูกสาวของเขาหลินเอินฮุ่ย

ก็มองเห็นหลินเอินฮุ่ยวิ่งไปที่ข้างๆหลินเฟิงหานกอด ที่อกปลอบใจพ่อ”พ่อคุณอย่าโกรธไปเลยนะพี่สาวทำ แบบนี้คุณจะยิ่งทำร้ายร่างกายนั่นมันไม่คุ้มค่าเลยคุณ สบายใจเถอะฉันจะไม่ทำแบบนี้เหมือนพี่สาวที่ตัวเองมี แฟนอยู่แล้วยังไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น”

ซูจิ่วเฉินได้ยินใบหน้าก็ยิ่งดำเหมือนถ่าน

หลินเฟิงหานได้ยินคำพูดของหลินเอินฮุ่ยหัวใจที่ โกรธของเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือ ทัศนคติของซูจิ่งเฉิน คุณรู้ไหมบริษัทของหลินเฟิงหาน กำลังจะตกต่ำลงตั้งแต่ปลายปีที่แล้วเขาก็วางใจซูจิ่ง เฉินซึ่งจะพาบริษัทมีโอกาสพลิกกลับสมบูรณ์

ดวงตาของซูจิ่งเฉินถูกกลบด้วยเลือดสีแดงยืนอยู่ที่ ด้านข้างของหลินหยุ่นจูสายตาเอียงแต่ก็ดูถูกเหยียด หยาม“หยุ่นจูบอกฉันมาว่าใครคือพ่อของเด็ก?”

ท่าทีของแฟนหนุ่มหลินหยู่นจูสามารถคาดเดาได้เป็น ความผิดของเธอถ้าเขาต้องการที่จะเลิกเธอก็ไม่บ่น เลยสักคำแต่ว่าเธอไม่สามารถยอมรับสายตาของเขา ราวกับว่าเธอเป็นเหมือนหลินเอินฮุ่ยพูดเห็นได้ชัดว่ามีซู จิ่งเฉินอยู่แต่ก็ไปเล่นหูเล่นตากับผู้ชายคนอื่น“พี่จิ่งเฉิน ฉันขอโทษฉัน…ไม่รู้จริงๆไม่รู้ ไม่รู้……..….….…..
ในค่ำคืนนี้เธอพูคำว่าไม่รู้ว่ากี่คำแล้วเธอจะปกป้อง ผู้ชายคนที่ทำเธอท้องมากแค่ไหน?พวกเขาเริ่มเมื่อไร และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ

ซูจิ่งเฉินพูดไม่ออก!

หลินหยู่นจูนี่มันเวลานี้แล้วเธอยังจะปกป้องผู้ชายคน นอีก……….คุณกำลังทำอะไรอยู่?หลินเฟิงหานลุกขึ้น มาจากโซฟาแล้วพุ่งเข้าไปหาหน้าหลินหยู่นจู

น้ำตาไหลยังคงออกมาจากความสิ้นหวังแต่ลูกสาว ของเขากำมือแน่นกัดปากฟันแน่นกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออก มา

พวกเขาต่างก็ถามว่าพ่อของเด็กเป็นใครและไม่สนใจ สิ่งที่เธอพูดว่าเธอเป็นเหยื่อ!

“พ่อฉันไม่รู้จริงๆ”

เธอก็พูดได้เพียงคำนี้!

ฝ่ามือตบกระทบแก้มของหลินหยุ่นจูอย่างแรง

เหอหย่งเมยแม่ลูก มหัวเราะอย่างลับๆ จิ่งเฉินไม่ สนใจ

“หลินหยู่นจูเธอไปไกลๆฉันออกไปจากบ้านตระกูลหลินฉันหลินเฟิงหานไม่มีลูกสาวไร้ยางอายอย่าง เธอ!”คำพูดนั้นตกตะลึง

เหอหย่งเอ๋ยคิดว่าจะถูกขับออกจากตระกูลหลินแต่ไม่ คิดว่าจะเร็วแบบนี้

หลินเฟิงหานคำรามประโยคนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาคนขับรถ

…….พ่อ!ขอร้องเถอะอย่าไรฉันออกไปเลย……..ฉันไม่ รู้จริงๆว่าเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร….พ่อยังไงฉันก็เป็น ลูกสาวของพ่อนะ…….…….”หลินหยุ่นจูรู้สึกไร้ประโยชน์ตอน นี้เธอเพียงแค่อายุ18ปีถ้าถูกพ่อไล่ออกจากบ้านความ น่ากลัวแบบนี้ไม่สามารถทดแทนได้ เธอยืนขึ้นวิ่งไปที่ ข้างหลินเฟิงหานค้าแขนแล้วร้องว่า”พ่อคุณจะขับไล่ ลูกสาวออกจากบ้านจริงๆเหรอ”

หลินเฟิงหานโกรธมากจริงๆใช้มือสะบัดออกแล้วหลิน หยุ่นจูก็ล้มลงกับพื้น“หยุ่นจูเธอยังจะมีหน้ามาเรียกตัว เองว่าลูกสาวอีกเหรอ?งั้นฉันถามเธอว่าตกลงผู้ชายคน นั้นตกลงเป็นใคร?

.พ่อ!ฉันไม่รู้จริงๆจริงๆแล้วฉันก็ตกเป็นเหยื่อ…….

หลินเอินฮุ่ยจับการแสดงออกสีหน้าของซูจิ่งเฉิน เมื่อ หลินหยุ่นจูพูดประโยคนี้เธอพบว่าใบหน้าที่หล่อเหลา ของชายคนนั้นดูเหมือนจะมีอารมณ์แปลกๆคล้าย กับ……..เห็นใจ
เธอรีบพูดว่า”พี่สาวฉันรู้แล้วเธอไม่ชอบพี่จิ่งเฉินแล้ว ใช่หรือไม่?ดังนั้นเธอถึงปกป้องผู้ชายคนนั้นเธอเห็นพี่ จิ่งเฉินเป็นอะไร?ถ้าไม่ได้ไม่รักเขาแล้วเธอก็ควรที่จะ บอกพี่เขาไปตรงๆแต่นี่เธอกลับสวมเขาให้..………………………..

“สวมเขาให้”สามคำนี้ออกจากปากหลินเอินฮุ่ยก็พบว่า ใบหน้าของซูจิ่งเฉินยิ่งดูมืดมนลงอีก