ตอนที่ 9 กรุณาให้ความเคารพ

ร่างของชายสูงและหล่อและแสงของตะเกียงส่องไป ที่ร่างของเขาเงาที่สะท้อนไปที่พื้นยิ่งดูสูงมากด้วยวิธีนี้ ดูเหมือนว่าร่างของชายคนนี้มีความเจริญและสมบูรณ์ แบบมากขึ้น

หลินหยู่นจูใจสั่น!

โชคดีที่เสียงฝีเท้ามาถึงประตูห้องน้ำแล้วเธอก้มหัวลง ดูแล้ววิ่งเข้าไปราวกับหลบหนี

ที่ด้านหน้าของผนังกระจกคริสตัลแก้วหลินหยุ่นจูก็ ก้มศีรษะของเธอแล้วใช้มือหยิบน้ำตบแก้มเบาๆหัวใจก็ เต้นตุบๆ

บางทีเธออาจจะมองผิดไป!มันจะต้องเป็น!หลังจาก ผ่านไปหลายปีเธอก็ลืมเสียงและใบหน้าของคนนั้นไป นานแล้ว

ใช่!เธอต้องมองผิดแน่นอน

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงหลินหยู่นจูเช็ดน้ำบน ใบหน้าพอหายใจสงบลงก็เดินออกจากอ่างล้างหน้า

เดินออกจากประตูและยกคิ้วขึ้นดูเหมือนว่าการปะทะ กันอย่างฉับพลันในสายตาของร่างที่แข็งแรงสูงใหญ่ใน เวลานี้คนที่รูปหล่อก็จ้องมองเธอด้วยนัยน์ตาลึก
หายใจไม่สงบอีกครั้ง!

คิ้วของซูจิ่งเฉินขมวดเบาๆและดวงตาก็มองไปที่ผู้ หญิงที่เพิ่งเดินออกมาช่างเป็นควันในอดีตที่เกิดขึ้นใน ใจของเขา เขาคิดว่าตลอดว่าหัวใจของตัวเองได้ตายไป แล้วเมื่อ5ปีก่อนแต่ไม่คิดว่าหัวใจจะกลับฟื้นคืนมาใช้ได้ อีกครั้ง

หัวใจของหลินหยุ่นจูหายไปแล้วเธอแกล้งทำเป็นก้ม หน้าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเขาไป

ในนาทีต่อมาเพิ่งรู้ตัวเองว่ามือที่หนาๆของผู้ชายคน นั้นเกาะติดแน่นที่แขน

หัวใจของหลินหยู่นจูจะเต้นตามจังหวะการเคลื่อนไหว นิ้ว หลินหยุ่นจูพยายามห้ามปรามและพูดด้วยภาษาที่ สงบว่า“ท่าน โปรดปล่อยมือค่ะ!”

ทันทีที่มีการพูดออกมาระยะห่างระหว่างสองคนก็เริ่ม ห่างเริ่มห่างขึ้นจนมองไม่เห็น

ซูจิ่งเฉินสงสัยในตัวเองว่าการฟังมีปัญหาหรือไม่ ดวงตาของเขามือ“คุณพูดอะไรนะ?หลินหยุ่นจูอย่าบอก ฉันนะว่าคุณไม่รู้จักฉันแล้ว!”

หลินหยู่นจูปิดตาอย่างแน่นเพื่อระงับความรู้สึกต่างๆ ในหัวใจ เมื่อยกคิ้วขึ้นใบหน้าที่สดชื่นและรื่นรมย์สงบ นิ่งราวกับน้ำ“ที่แท้ก็คือคุณซูจิ่งเฉินไม่เจอกันนาน…..แต่ ขอให้คุณปล่อยฉันแขนด้วย….
ไม่รู้ว่าความโกรธมาจากที่ไหนซูจิ่งเฉินรู้สึกไม่เต็มใจ โดยไม่คํานึงถึงความต้องการของเธอแล้วจับข้อมือเธอ ไปที่ทางเดินข้างๆ

“หลินหยู่นจูความจำของคุณแย่ตั้งแต่เมื่อไร?นานแค่ ไหนที่คุณไม่เจอฉันแล้วไม่รู้จักฉันหรือต้องการให้ฉัน เตือนความจํา?”

หลินหยู่นจูใช้ปากจูบอย่างโกรธและอบอุ่นจนหลินหยู่ นจูรู้สึกได้แต่เธอไม่ต้องการศึกษาอะไรเพราะว่าเธอจำ สิ่งที่เขาพูดใน5ปีก่อนได้

“ซูจิ่งเฉิน!ไม่เจอกันหลายปีพอเจอก็จำไม่ได้ตั้งแต่ แรกพบมันก็ปกตินะ”ยกโทษให้ได้?ข้อแก้ตัวที่ดี

ซูจิ่งเฉินจูๆก็ยิ้มแบบเย็นๆความหมายของคุณ คือ—-ความปรารถนาของฉัน?”

…………….พูดไม่ออกและไม่รู้จะตอบยังไง

“เป็นไง?ทำไมไม่พูดอะไร?คุณเห็นฉันมานานแล้วใช่ หรือไม่?แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นใช่ไหม?”

บริเวณใด?

ซูจิ่งเฉินจ้องที่ผู้หญิงอย่างดุเดือดคนที่เคยกระทำ ความผิดที่ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมากไม่คิดเลยว่าห้าปี ไม่สามารถบรรเทาความโกรธในใจของเขาและหัวใจที่ สั่นเทายังคงเจ็บปวดเล็กน้อย
“ซูจิ่งเฉินปล่อยมือฉัน!”

หลินหยู่นจูรู้สึกว่ามือใหญ่จับข้อมือของเธอแน่นเมื่อ ร่วมกับใบหน้าที่เศร้าโศกของชายคนนั้นก็รู้สึกว่าชาย คนนี้ดูน่ากลัวมาก

“ปล่อยมือ?”ซูเจิ่งเฉินหัวเราะเย้ยหยัน

“แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยหละ?หยุ่นจูไม่คาดหวังว่าไม่เจอ กันห้าปีวิธีการชาญฉลาดของคุณยังคงเย้ายวนใจมัน เป็นความคิดที่ดีคุณเคยใช้วิธีเพื่อเกลี้ยกล่อมคนอื่นเพื่อ ทรยศฉันใช่ไหม”รอยแผลลึกที่ฝังอยู่ในใจของเธอก็ถูก เปิดเผยขึ้นทันทีและความเจ็บปวดทำให้ร่างกายเธอสั่น ไหวอย่างไม่อาจต้านทาน

“คุณ….มันไร้เหตุผล!”หลินหยุ่นจูขมวดคิ้วอย่างแน่น หนาและพยายามอย่างยิ่งที่จะจับมือใหญ่ของซูจิ่งเฉิน

หนี!

เธอไม่อยากเห็นเขา และรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกของซูจิ่ง เฉินได้เปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้าและร้ายกาจมาก!ไม่ เคยรู้ว่าความเย็นชานั้นมาจากไหน

ซูจิ่งเฉินกัดฟันไม่ง่ายที่จะได้พบกันอีกครั้งเขาจะ ปล่อยให้เธอไปได้อย่างไร?

นอกจากทำร้ายเธอด้วยคำพูดที่รุนแรงเขาก็คิด หนทางไม่ออกว่าจะทำยังไงให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้
ข้อมือของเขาตึงขึ้นอีกครั้ง หลินหยุ่นจูออกไปอย่าง เร่งรีบถูกบังคับให้เฉื่อยลงจากแรงที่ไม่สมดุลและโน้ม ตัวเธอไปข้างหน้าอย่างไม่คาดคิด

เมื่อเห็นว่ากำลังจะล้มสัมผัสตรงพื้นราบเรียบ แขน ที่ยาวของซูจิ่งเฉินก็ยื่นออกไปยึดเอวของเธอไว้อย่าง แน่นด้วยมือที่เบา ร่างกายอ่อนแอของผู้หญิงเจ้าชู้คน นั้นตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

หลินหยู่นจูรู้สึกแค่ว่าสมองของเขาว่างเปล่า!

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยายามหนีจากอ้อมแขน ของชายคนนั้นเมื่อมองไปที่ชายคนนั้นก็ตกใจใบหน้าก็ ซูจิ่งเฉินดูน่าพึงพอใจ

ความพึงพอใจนี้ก็หายไปเพียงชั่วครู่และซูจิ่งเฉินก็ อารมณ์เสียมากเมื่อสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขา พยายามวิ่งหนีเขา

“จิ่งเฉิน————”

มีเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหน้าเป็นเสียงของหญิง

สาว

ทันใดนั้นมือที่เหยียดออกไปก็หยุดและใบหน้าที่ดู อบอุ่นและโกรธก็หายไปในทันที

หลินหยุ่นจูก็กลัวเช่นกันเธอไม่กล้าที่เงยหน้าหันไปดู ผู้หญิงคนนั้นได้แต่หลบสายตาแล้วเดินหนีไป
อย่างไรก็ตามเวลาที่เธอเดินเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น ใน ขณะที่สองคนนั้นเดินผ่านมุมดวงตาของหลินหยูนจูก็ สังเกตเห็นจ้องมองผู้หญิงที่ดูถูกเหยียดหยามราวกับว่า เธอรู้จักกันมานานและมีแต่ความเกลียดชัง

ฉีเยว่ถอนสายตาของเธออย่างใจเย็นเพียงไม่กี่ก้าว ก็เดินไปที่ซูจิ่งเฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า”ทำไมคุณถึงไป ห้องน้ำนานมากคุณทำอะไร?ใช่แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็น ใคร?”

ใบหน้าซูจิ่งเฉินปรากฏด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนแล้ว ตอบไปว่า”อ้อฉันไม่รู้จักหรอกเมื่อกี้ฉันเห็นว่าเธอจะล้ม ก็เลยช่วยไว้

เสียงของผู้ชายไม่ดังและเบาจนเกินไปแต่มันก็ลอย ไปเข้าหูของหลินหยู่นจู

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งแล้วหวังว่าเขาจะไม่รู้จัก เธอจริงๆ ไม่ใช่แค่ความตั้งใจเสียดสีของเขา แต่ทำไม หัวใจของฉันสั่น

ให้ตายเถอะ

ผ่านมาห้าปียังไม่ลืมอีกเหรอ?

ฉันลืมแล้ว! ลืมมันได้แล้ว!ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่รู้ ว่าหลินหยู่นจูเธอกัดฟันผ่านพ้นมาได้อย่างไรแต่ทันใด นั้นก็รู้สึกว่าชีวิตตอนนี้ดีที่มีเจ่อห้าว