ตอนที่ 7 คุณลุง

หลินเจ่อห้าววิ่งเข้าห้องน้ำชายคนยังไม่ก้าวเข้าสู่ ห้องน้ำเขาอดใจไม่ไหวที่จะดึงกางเกงออกมาทันทีที่ ย่างก้าวเข้ามากำลังเข้าไปแก้ไขปัญหาใหญ่เย็นไว้ เสื้อผ้าด้านหลังยังถูกคนดึง

ใครน่ารังเกียจมากเขาแค่ต้องการจะปัสสาวะเท่านั้น แล้วยังมีหลายบล็อกกั้นไว้

หลินเจ่อห้าวทําหน้าย่นแล้วเงยหน้ามองเห็นอาที่ หล่อๆเหมือนภาพวาดน้ำมันทำไมถึงเป็นเขาอีกครั้ง

“เฮ้ปีศาจน้อยทำไมคุณเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ หญิงที่นี่เป็นที่ปัสสาวะของผู้ชายไหม?”ช่างเป็นลุงที่ หยิ่งผยองและน่ารำคาญ

ปากของหลินเจ่อห้าวก็พูดว่า“ฉันอยากจะฉี่แบบนี้ เกี่ยวอะไรกับคุณลุงไม่มีมารยาทเลยฉันไม่ได้ชื่อปีศาจ น้อยนะฉันมีชื่อหลินเจ่อห้าวอีกอย่างฉันเป็นผู้ชายฉัน ยืนขึ้น”

โยโย่โย่ …..เสียงของผู้ใหญ่เช่นกัน

ฉีเทีนโหย่วกระตุกคิ้วสีดำแล้วตะโกนกลับว่า”ไหนเด็ก ชายต้องยืนขึ้น มีเพียงผู้หญิงที่นั่งลงดูให้ดีเดี๋ยวอาสอน ผู้ชายแก้ปัญหานี้อย่างไร”พูดเสร็จเขาก็ปล่อยมือเดิน ไปที่โถปัสสาวะที่อยู่ข้างๆคลายซิปกางเกงสูท
“มาดูผู้ชายจริงๆเวลาปัสสาวะจะยืน…ไม่เหมือนเธอ พูดว่าตัวเองเป็นผู้ชายแต่ก็เรียนรู้แบบผู้หญิง…….”คุณ อาคนนี้เสียงดังจริงๆ

หัวใจของหลินเจ่อห้าวถูกหมิ่นประมาทและตาโตก็ หันกลับมาเรียนรู้การปรากฏตัวของลุงที่น่ารังเกียจ แก้กางเกงเผยเนื้อตรงสะโพกแต่เมื่อเขาเห็นอะไรบาง อย่างที่มีขนาดใหญ่ดวงตาของเขาก็สั่นไหวและอ้าปาก เหมือนเห็นของที่หายากเขาก้มลงมองแล้วมองดูตัวเอง ปากของเขาก็แคบลง

ด้วยวิธีนี้มันเป็นเหมือนกับว่ามีความทุกข์เมื่อเปรียบ เทียบกับคนอื่นและทำให้อารมณ์ไม่ดี

“ลุงลุงทำไมนกเขาของคุณถึงใหญ่กว่า?”

คำพูดของเด็ก

แต่ในหัวของเจ้าผีตัวน้อยก็มองที่ฉีเทียนโหย่วแล้วยัง รอให้เขาดึงสติกลับมาตอบคำถามแล้วก็ถามอีกครั้ง

“ลุงนกเขาของคุณป่วยหรือเปล่าและมันก็ยังมืด…

เขาก้มศีรษะแล้วมองสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นคำตอบใน หัวข้อที่ยุ่งยากนี้ได้อย่างไรแล้วก็พบว่าเจ้าเด็กก็พุ่งมา ที่เขาแล้ววิ่งมาคว้าของบางอย่างราวกับว่ากำลังศึกษา ภาพสามมิติ“ให้ผมดูตกลงว่าป่วยเป็นอะไร….โอ้มีผมมา มันน่าขยะแขยง!”
“เฮ้…ผีตัวน้อยอย่าไปยุ่งกับมัน!”ฉีเทียนโหย่วยกมือ ขึ้นแล้วตบมือเล็กๆของหลินเจ่อห้าว

บางทีมันอาจได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยคลายมือแล้วย่อ ตัวลงถูๆมือของตัวเองแม้ในใจใบหน้าจะเต็มไปด้วย ความรังเกียจ

“…..ด!มีอะไร!ไม่ใช่ว่านกตัวเล็กกว่าฉันมันช่างน่า อัศจรรย์อะไรนกตัวน้อยของเจ้าต้องป่วยแน่ไม่เช่นนั้น ทำไมใหญ่และดูสกปรกรก…เอามาให้ฉันจับฉันยังไม่ ต้องการ!”

ฉีเทียนโหย่วหัวเราะจนน้ำตาไหลที่บอกว่านกของคน อื่นใหญ่แล้วแปลว่าป่วย

ช่างเถอะช่างเถอะยังคงมีเรื่องสำคัญ

ฉีเทียนโหย่วตอบคำถามเสร็จใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วไปล้างมือที่อ้างล้างมือก่อนออกเดินทางก็เหลือบไป มอที่ปีศาจตัวน้อยอีกครั้งแล้วหัวของปีศาจตัวน้อยกำลัง เงยหน้าจ้องมองเขาด้วยความภาคภูมิใจและมองด้วย ความเหยียดหยาม

ช่างเป็นเด็กที่แสบ

หลินเจ่อห้าวรีบขจัดระเบียบกางเกงของเขาอย่าง รวดเร็วแล้วพูดไปที่ฉีเทียนโหย่ว“ฮ่ม!ฉันโตขึ้นฉันจะ ต้องใหญ่กว่าคุณ!”พูดจบก็รีบเดินออกไป
ฉีเทียนโหย่วรู้สึกโกรธและตลกมาก

หลินหยู่นจูที่รออยู่ข้างนอกเป็นกังวลมากเธอรู้สึกโล่ง ใจอย่างมากตอนที่เห็นหลินเจ่อห้าวออกมาแล้วก็ยื่นมือ ไปลูบผมเจ้าตัวน้อย”เจ่อห้าวต่อไปอย่ารีบวิ่งห่างไปจาก หลินหม่ามี้แบบนี้อีกเข้าใจไหม?”

หลินเจ่อห้าวพยักหน้าอย่างฉลาด “หลินหม่ามี้ฉันรู้แล้ว ฉันจะแก้ไขในครั้งต่อไป”

แล้วหลินหยู่นจูก็จูงหลินเจ่อห้าวเดินไปหน้าประตู

ขณะเดียวกันฉีเทียนโหย่วก็เดินออกมาจากข้างใน เดินสวนทางกับสองคนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนจะเห็นเด็ก ชายตัวเล็กๆและเงาของผู้หญิงออกไป

รูปร่างที่ผอมบางและสวยงามดึงดูดให้เขามองลึกๆไม่ นานหลังจากนั้นลู่เหยียนก็เดินเข้ามา

“ท่านประธานเรารับคนเรียบร้อยพวกเขาไปรอคุณที่ ลานจอดรถแล้ว

ฉีเทียนโหย่วขยับขากรรไกรเล็กน้อยและความเร็ว คงที่ของเขาเปลี่ยนไปและเขาเดินไปที่ประตู

มองไกลๆเห็นฉีเยว่และซูจิ่งเฉินยืนรออยู่ข้างรถ

ฉีเยว่มองเห็นเงาของฉีเทียนโหย่วและเดินไปไม่กี่ ก้าว“พี่ชาย พวกเรากลับกันเถอะ”
ซูจิ่งเฉินก็เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวยิ้มด้วยความกลัวฉี เทียนโหย่วมองไปที่เขานิ่งๆใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีการ แสดงออกมากนัก

หลังจากนั้นไม่นานรถยนต์หรูหราสองคันซึ่งมีมูลค่า สูงทั้งสองคันขับออกจากสนามบินอย่างช้าและขับขึ้น บนทางด่วน

บนแท็กซี่หลินเจ่อห้าวดูเหมือนจะเหนื่อยและกอด อย่างนุ่มนวลในอ้อมแขนของหลินหยู่นจู

รู้สึกว่าชายร่างเล็กจะเหนื่อยล้าในอ้อมแขนหลินหยุ่น จูก็อุ้มแล้วตบเบาๆหลังลูกชายแล้วก็ลูบหัวเล็กน้อยหลัง จากนั้นสักครู่หนึ่งชายร่างเล็กก็กลิ้งไปมาแล้วเงยหน้า ขึ้นมองเธอ

หลินหยุ่นจูยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเบาๆว่า”ทำไมเห รอนอนไม่หลับหรือ?”

หลินเจ่อห้าวพยักหน้าแต่อารมณ์ของเขาก็ยังไม่เพิ่ม

ขึ้น

“หม่ามี้”

“อยู่นี่ไงลูกรัก”หลินหยู่นจูรู้สึกว่าดูเหมือนเขากำลังคิด อะไรอยู่

“เวลาผู้ชายฉี่ต้องยืนฉี่ใช่ไหม?”หลินเจ่อห้าวจำฉาก เมื่อตอนที่เขาอยู่ในห้องน้ำในสนามบินเขาไม่แน่ใจลุงไม่อยากฟังความข้างเดียวแล้วคนที่ไว้ใจได้มากที่สุดก็ เป็นหม่ามี้หลินหยู่นจู

หลินหยื่นจูงงก่อนแล้วสงสัยว่าทำไมลูกชายถาม คำถามแบบนี้แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มในใจก็เดาบางสิ่ง

หลินหยู่นจูเป็นคนที่อยู่ต่างประเทศแล้วต้องทำงาน แล้วยังต้องบีบเวลาเรียนแม่และลูกอาศัยด้วยความแน่น หลินหยู่นจูไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ้างคนเลี้ยงชีวิตของ เจ่อห้าวโดยทั่วไปก็เรียนรู้จากชีวิตประจำวันของหลินห ยู่นจูดังนั้นเรื่องนี้…..

เมื่อเห็นหลินหยุ่นจูพยักหน้าเจ่อห้าวก็มั่นใจมากขึ้น ตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนคุณลุงใบหน้าเล็กๆก็แสดงถึง ความอายเล็กน้อย

หลินหยู่นจูจับไปที่แก้มนุ่มๆของเจ่อห้าวแล้วถาม ว่า“ลูกทำไมถึงถามคำถามแบบนี้?”