บทที่ 6 คิวสุดท้าย

“เขารู้ว่าฉันมาเหรอ? “เวินจิ้งแปลกใจ เมื่อกี้คนตั้ง เยอะ เขาเห็นเธอได้ไง

“ใช่ ไม่งั้นคุณหมอยู่ก็คงไม่ให้ฉันมาบอก”พยาบาลยิ้ม อย่างอ่อนโยน

เวินจิ้งพยักหน้า ในขณะที่รออยู่ห้องพักก็เปิดกลุ่ม วีแชทของงาน ช่วงนี้ที่บริษัทการผลิตยาเทียนอีเริ่มมี ปัญหาทางการเงินจนจ่ายเงินเดือนไม่ได้แล้ว มีไม่กี่คน ที่ทำงาน ส่วนเวินจิ้งก็ไม่มีคนมาสนใจ

เหมือนเธอจะใกล้ตกงานแล้ว พอคิดขึ้นมาในใจก็ ว้าวุ่น

กำลังเข้าดูเว็บไซต์รับสมัครงาน ข้างหลังก็มีเสียงเท้า

เข้ามา

มู่วี่สิงเดินเข้ามา จากมุมสูงนี้มองเห็นเวินจิ้งกำลังหา งานอย่างชัดเจน

“มาแล้วเหรอ? “เขานั่งข้างๆเธอ ทั้งสองอยู่ใกล้กัน มาก

เวินจิ้งวางโทรศัพท์ ตื่นเต้นหน่อยๆ

ท่าทางของมู่ สิงดูแข็งแกร่ง คุยกับเขาทําให้เธอ

กังวลแปลกๆ
“เรื่องที่คุณพูดก่อนหน้านี้ ผมโอเค”เวินจิ้งค่อยๆพูดที ละค่า

มู่วี่สิงกลับไม่แปลกใจ นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะ สายตา หม่นลงหน่อยๆ

“ผมเคยพูดอะไร? “เขาถาม

เวินจิ้งนิ่งไป เขาเสียความจำไปหรือไง?

“ที่คุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน”พอพูดออกมาเป็นจิ้งก็ หน้าแดง

มู่วี่สิงยิ้มออกมาในลำคอ เขาตั้งใจให้เวินจิ้งพูด

“อือ เอาทะเบียนบ้านมาไหม”มู่วี่สิงถาม

“หา? “เวินจิ้งเงยหน้าอย่างตะลึง เธอมักจะคิดไม่ทันมู่

วี่สิง

“จดทะเบียนต้องใช้ทะเบียนบ้าน”

“เร็วขนาดนี้เชียว? ฉันยังไม่คุยกับแม่เลย”เวินจิ้งคิด ภาพที่เธอกับมู่วี่สิงไปจดทะเบียนที่สำนักงานกิจการ พลเรือน

“ผมให้เวลาคุณหนิงวัน

ตระกูลเวิน
ออกมาจากโรงพยาบาลเธอก็รีบกลับบ้าน เจี่ยนอีก็ดู ละครที่โซฟา

คำพูดที่เตรียมพูดระหว่างทางติดอยู่ในลำคอ เธอจะ พูดกับเจี่ยนอียังไงว่าจะแต่งงาน

อีกอย่างเจอชายคนนั้นแค่สามครั้งก็จะแต่งงานแล้ว

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ? “พอเห็นเวินจิ้งกลับมา เจี่ย นอีก็ถามอย่างแปลกใจ

เธอไม่รู้ว่าบริษัทที่เป็นจิ้งทำงานใกล้จะล้มละลายแล้ว

“ลาน่ะ”

“ลาทำไม? ”

“หนู…อยากเอา…..ทะเบียนบ้าน”เวินจิ้งพูดขึ้นมา

“โอ้ว อะไร จะไปจดทะเบียน? อย่าบอกแม่นะว่าเป็น ฉืออี้เหิง แม่ตีแกตายแน่! “จากที่เจี่ยนอีดีใจๆอยู่ แต่ พอคิดว่าจะเป็นผู้ชายเลวๆนั่น ใบหน้าก็หม่นลง

“ไม่ใช่เขาไม่ใช่เขา คือผู้ชายที่มาส่งหนูครั้งที่แล้ว เขาชื่อผู่วี่สิง เป็นหัวหน้าหมอประสาทที่โรงพยาบาลเห รินหมิน! “เวินจิ้งหลับตา กัดฟันพูดออกมา

เจี่ยนอีนิ่งไป ตอนที่ได้สติน้ำตาก็ไหลออกมาแล้วกอด เวินจิ้งแน่นๆ“เด็กน้อย ไปเถอะ ไปบอกเขา ตระกูลเราไม่ต้องการสินสอดอะไร และก็ไม่ต้องจัดงานแต่ง ไปจด ทะเบียนก็พอ แม่ของลูกวางใจแล้ว”

เวินจิ้ง :

แม้ว่าเธอจะไม่เคยคิดถึงสินสอด งานแต่งอะไรพวกนี้ ของการแต่งงาน แต่ว่าแม่เธอ……ใจกว้างเกินไปแล้ว!

มาถึงสำนักงานกิจการพลเรือนก็สี่โมงแล้ว เวินจิ้งมอง

ประกาศที่ติดอยู่หน้าประตู คิววันนี้หมดแล้ว

เธอโล่งใจเป็นอย่างมาก งั้นพรุ่งนี้ค่อยมา!

ตอนที่จะหมุนตัวไป มือหนึ่งก็จับไหล่เธอไว้ เสียงทุ้มๆ ของมู่วี่สิงพูดมาที่ข้างหูเธอ“วิ่งอะไร?

“เอ่อ ฉันว่าจะไปหาคุณ!

“เข้าไปสิ”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว

“อ๋า ไม่ใช่ว่าคิวหมดแล้วเหรอ? ต้องรอพรุ่งนี้”เวินจิ้งชี้ ไปที่ประกาศหน้าประตู

เขากลับยิ้มออกมา“คิวสุดท้ายอยู่ในมือผม”