บทที่ 13 ความจริงใจที่ผมแต่งกับคุณ

อั๊ยเถียนอึ้ง สายตามองก้าวเท้าของมู่วี่สิงที่มาหยุดอยู่ ตรงหน้าของเวินจิ้ง”วันนี้ว่างไหม? ”

เวินจิ้งส่ายหัว เธอยังต้องส่งมั้ยเถียนกลับไปอีก

“ทําไม? ”

“ฉันต้องส่งอัยเถียน เธอไม่ค่อยสบาย

“เดี๋ยวผมไปส่งเขาก่อน แล้วคุณค่อยไปกับผมที่ที่ นึง”น้ำเสียงของมู่วี่สิงออกแนวสั่ง

เวินจิ้งขมวดคิ้ว ตอนนี้เองอั้ยเถียนก็พูดขึ้นว่า”จิ้งจิ้ง เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้”

“ไม่ได้ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอก่อน”เวินจิ้งคล้องแข

นอัยเยียน

นั่งอยู่ในรถ อั๊ยเถียนไม่กล้าพูดอะไร ได้แค่ส่งวีแชท หาเงินจิ้ง

เวินจิ้งนั่งข้างคนขับ ข้อความของอั้ยเถียนเด้งมา

ตลอด

“แต่งงานจริงๆเหรอ?

“จริง”
“เมื่อไหร่เนี่ย?

“อาทิตย์ก่อน”

“พวกเธอรู้จักกันได้ยังไง? ”

….นัดดูตัว”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว แน่นอนว่าเจอกับมู่วี่สิงก็คือตอนที่ดูตัว แต่ว่าเป็นตอนที่เธอดูตัวกับคนอื่น

“แม่เธอมีของดีขนาดนี้เชียว? ฮือฮือฮือ ฉันก็อยาก ได้! ”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว นึกถึงฉีเซิน แต่ว่าเธอไม่ได้รู้จักอะไร เขา ตอนที่เจอกันที่ร้านกาแฟ เขาโกรธมากที่เธอมีแฟน แล้วแต่ยังไปเจอเขา ไม่พอใจอย่างมาก

แต่เมื่อหลายวันก่อนที่เขามาส่งเธอ ก็ดูอบอุ่นดีนะ

“จับตาดู”

เวินจิ้งกับอั้ยเถียนส่งข้อความหากันไม่หยุด จนมู่วี่สิง เห็น เขาขมวดคิ้ว เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง เวินจิ้งที่ ไม่ทันระวังเกือบจะหน้าทิ่ม

มือของมู่วี่สิงบังหน้าผากให้เธอแล้วพูดเสียงทุ้มว่า “ไม่ ให้เล่นโทรศัพท์”
เวินจิ้งกระพริบตา สายตาของมูวี่สิงน่ากลัวมาก เธอ เก็บโทรศัพท์อย่างเชื่อฟัง

อ้ยเถียนมองทั้งสองคน รู้สึกเต็มไปด้วยความอึดอัด

พอส่งอั๊ยเถียนกลับบ้านเสร็จ มู่วี่สิงกับเวินจิ้งก็ไปย่าน คนรวยที่ใจกลางเมือง ที่นี่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเหริน หมิน

“มาที่นี่ทำไม? ”

เวินจิ้งลงจากรถ มองที่พักที่ดูสูงๆ มู่วี่สิงพาเธอไปชั้น บนสุด

“นี่คือเรือนหอเรา”

เวินจิ้งอึ้งไป เดินผ่านสวนเข้าไป ด้านในยังเป็นห้อง โล่งๆ ไม่มีการตกแต่ง

“ชอบที่นี่ไหม? ”มู่วี่สิงถามแล้วพาเธอไปที่ระเบียงที่ เกือบจะมองเห็นเมืองหนานเฉิงครึ่งนึง

ช่างต่างกับที่ที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เด็กๆ

“ชอบ”เวินจิ้งพยักหน้างงๆ

“นี่คือแพลนออกแบบภายใน ชอบสไตล์ไหนคุณเลือก เลยหรือถ้าคุณมีความคิดยังไงก็บอกผม”มู่วี่สิงยื่นไอ แพดมาให้
เธอชอบ?

“คุณตัดสินใจก็ได้”เวินจิ้งได้สติกลับมาแล้วมองมู่วี่สิง อีกรอบ ที่จริงแล้วพวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆไม่ ต้องแบบนี้ก็ได้

“นี่คือความจริงใจที่ผมแต่งกับคุณ เวินจิ้ง แสดงก็ต้อง แสดงให้ครบชุด รู้ไหม? “มู่วี่สิงลูบหัวเธอ

แต่นี่มัน…..ครบชุดเกิน

“ต่อไปพวกเราอยู่ที่นี่เหรอ? “เวินจิ้งถาม

“อือ แต่ว่าตกแต่งภายในอย่างน้อยอีกสองเดือน ช่วง เวลานี้พวกเราต้องกลับไปพักบ้านเก่าก่อน”

เวินจิ้งก้มลงมองแพลนในมืออย่างตั้งใจ สุดท้าย ก็เลือกสไตล์ญี่ปุ่นที่ธรรมดาๆที่สุด เธอไม่ชอบที่ดู สวยงามเกินไป เอาแบบง่ายๆธรรมดาๆก็พอแล้ว

“ต้องการอะไรก็บอกผม”

“ไม่ต้องการอะไรแล้ว”เวินจิ้งมองมู่วี่สิง ท่าทางที่เขา จริงจังช่างน่าหลงใหล

เธอหันไป เบ้าตาก็มีน้ำตารื้นๆ

เหมือนเธอจะยังไม่ชินชีวิตแต่งงาน ส่วนมู่วี่สิงกลับ จัดการให้เธอเรียบร้อยทุกอย่าง
“คุณนายมู่ ตอนนี้เรากลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ”มู่วี่ สิ่งแพลนเวลาได้ดีเสมอ

“ช่วงนี้ ฉันกลับบ้านตัวเองก่อนดีไหม? “เวินจิ้งเสนอ

“ทำไมล่ะ? “มูวี่สิงนิ่งไป ออร่าความน่ากลัวแพร่ กระจาย

“ฉันยังต้องการเวลาปรับตัวอีกหน่อย”เวินจิ้งก้มหน้าพูด