บทที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก

สามชั่วโมงถัดมา ในที่สุดก็ถึงคิวของอั้ยเธียน ที่ จริงเวินจิ้งจะไม่เข้าไป แต่อั้ยเถียนเดินโซเซ เธอเลย ประคองเข้าไป

ข้างกายของมูวี่สิงมีพยาบาลล้อมรอบและก็มีแพทย์

ฝึกหัด

พอเห็นเวินจิ้งตามเข้ามา มูวี่สิงก็นิ่งไป สายตาหม่นลง

“อาการเป็นยังไงครับ? “เขาถามอั้ยเถียน แล้วหยิบ เคสของอั้ยเถียนขึ้นมา

เวินจิ้งยืนใกล้ประตู มองไปรอบๆ ในห้องแขวนรูปกับ ใบประกาศไม่น้อย ต่างเป็นความสำเร็จวิชาทางแพทย์ ที่มู่วี่สิงได้มาในไม่กี่ปีนี้

มองจนเหม่อไป ไม่ทันสังเกตว่าข้างๆวางของทดลอง ไปไว้ เธอถอยไป หลอดทดลองบนโต๊ะต่างสั่น จากนั้นก็ ตกลงมาที่พื้น.

เวินจิ้งตาโต ใบหน้าดูตื่นตระหนก”ขอโทษค่ะ..….….…..

สายตามองไป มู่วี่สิงมองเวินจิ้งที่ก้มลง ภาพที่เธอ กำลังเก็บ

เขาเกือบจะลุกขึ้นมา พูดไปว่า “อย่าแตะ”
เงินจิ้งสั่น ไม่กล้าขยับ

มู่วี่สิงเดินเข้ามา สวมถุงมือจะเก็บหลอดทดลองพร้อม พูดอย่างดุๆว่า”ของเหลวในนี้จะกัดผิวคุณได้

เวินจิ้งรีบชักมือเข้าไป กลัวไปหมด

“คุณหมอมู่ ฉันเองค่ะ”พยาบาลสองสามคนรีบเข้ามา ตัวใกล้มูวี่สิง

ตอนนี้เอง ในใจของเวินจิ้งก็แปลกๆ

เหมือนว่าปกติข้างกายมู่วี่สิงก็มีแต่สาวๆเนี่ย

“จิ้งจิ้ง เธอมานี่”อั๊ยเถียนอดไม่ได้ที่จะมองเธอ

เวินจิ้งก้มหน้าลง ไม่กล้าเดินมั่ว

มู่วี่สิงกลับไปนั่งที่เดิม สายตากลับจ้องไปที่เวินจิ้ง

เธอแลบลิ้นใส่เขา

จ่ายยาเสร็จ ตอนที่อั๊ยเถียนออกไปก็ยังรู้สึกอาลัย อาวรณ์

“คุณหมอมู่หล่อมากเลย ทำไมหล่อขนาดนี้ทำให้ อาการปวดหัวของฉันหายไปเลย..….….…..

เวินจิ้ง :
“ฉันไปเอายาให้”เวินจิ้งพูด

ตอนนี้เองที่ทางเดินก็มีเสียงเข้ามา : คุณหมอมู่ทำโอ ทีมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนี้จะเข้าเวรไม่ได้อีกแล้ว ผู้ป่วย ที่ได้คิวค่อยมาพรุ่งนี้

ก้าวเท้าของเวินจิ้งถูกมั้ยเถียนห้ามไว้”ฉันนี่โคตรโชค ดี เป็นคนไข้คนสุดท้ายของคุณหมอมู่วันนี้

“ฉันว่าเธอไม่ได้ปวดหัว แต่โง่มากกว่า”

“เธอต่างหากล่ะ จิ้งจิ้ง ไม่คิดเหรอว่าคุณหมอยู่นี่โคตร เพอร์เฟค! เมื่อกี้เขายังช่วยเธอ ไม่งั้นผิวเธอคงจะแย่ จนต้องไปหาหมอนะ! หล่อละยังจิตใจดี!

“เถียนเถียน ฉันจะบอกไรให้ฟัง ฉันแต่งงานกับมู่วี่สิง แล้ว”ทันใดนั้นเวินจิ้งก็พูด

“หูวว นี่ไม่ขำ เอาใหม่! !

เวินจิ้งขมวดคิ้ว มันยากที่จะเชื่อขนาดนั้นเชียว

“จริงๆ”เธอย้ำ ดึงศอกของอั๊ยเถียนแล้วโน้มไปที่ข้างหู เธอ พวกเราจดทะเบียนสมรสแล้ว!

เวินจิ้งไม่ได้หลอก อีกอย่างคำพูดของเธอดูจริงจัง ใน ที่สุดอั้ยเถียนก็มองเธออย่างเหลือเชื่อ

แต่ว่าเอามือแตะหน้าผากเธอ เธอมีไข้เหรอ?
เวินจิ้งพูดไม่ออก

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”

ทั้งสองรับยาเสร็จก็ออกไป อั้ยเถียนยังหลงอยู่ใน ใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิง

เวินจิ้งดึงเธอออกไปเรียกรถแท็กซี่ ตอนนี้เอง รถ ปอร์เช่ที่คุ้นเคยหยุดอยู่ที่ข้างๆเวินจิ้ง มู่วี่สิงลงมา

“อุ้ย…..นั่นใจคุณหมอจู่ไหม? “อั้ยเถียนดึงเงินจิ้งอ ย่างประหม่า

“ใช่”เวินจิ้งถอยหลังไป

นี่คือหน้าโรงพยาบาล มู่วี่สิงไม่คิดว่าตัวเองช่างดึงดูด สายตาเหรอ? คนรอบๆต่างมองมา

“เขากำลังรอฉันเหรอ? “อั้ยเถียนถามอย่างตื่นเต้น

มุมปากของเวินจิ้งยกขึ้น“ตอนนี้เธอยังไม่เชื่อฉัน?”