บทที่ 1 โชคร้ายสุดๆ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน? ”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง? ”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่าง มีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!

“คุณ…เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ? ก็แค่รู้จัก กันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย! “ผู้ชายตรง ข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน! “เวินจิ้งหยิบ กระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ
ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้”หมายความว่าไงอ่ะ? คุณ อายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ? “

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟ ค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขา แรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้น กาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูท ที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอื่นๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าได้ ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้า ในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่ พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัว ที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้”ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบ เท้าผม!
“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออก จากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชาย ชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้า ชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อ ทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มี โทรศัพท์ดังขึ้นมา”ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง? ผู้ชายคน นั้นโอเคใช่ไหม?

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไม่ได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญ มากขึ้น

“อะไรกัน? นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆ ให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ…จะหยุดไม่ได้ นะ!

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอ กำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้ว ลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ! ถึงได้ โชคร้ายสุดๆแบบนี้!

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา
เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอ นึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้ม เลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอด ข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและ คุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว”ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมี แท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จน รองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้ง ขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก