ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ

จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงเบากระซิบออกมา “ใครจะกล้า ตัดกระโปรงของเธอกัน? ท่านพ่อบ้านก็รู้ไม่ใช่หรอว่า เธอคิดจะอ้อยคุณแย่อยู่ทุกวัน ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าการ ใส่ชุดเหมือนพวกเราอาจไม่ดีต่อการยั่วอ้อยผู้ชาย ก็ เลยตัดออกซะ?”

ท่านพ่อบ้านคิดไปสักพัก ก็พูดออกมา “พูดแบบนี้ก็ไม่ ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เซี่ยซีหวั่น ชุดของเธอเอง แต่ไม่ดูแลให้ดี มันเป็นความผิดของเธอ สาเหตุอื่นก็ไม่ ต้องพูดอีก พูดมาฉันก็ไม่มีทางเชื่อ”

เซี่ยชีหวั่นยิ้มเศร้าในใจ ผลออกมาแบบนี้ก็ไม่แปลก ใจเท่าไหร่

“โอ๊ย ท่านพ่อบ้าน ฉันจำได้เหมือนกับว่าท่านพ่อบ้าน เคยพูดเอาไว้ ถ้าชุดของใครเกิดปัญหาขึ้นมา จะต้อง รีบออกจากที่นี่ไปใช่มั้ยคะ?” ฟางลี่น่าเอ่ยออกมา ตาม มาด้วยจ้าวเทียนอั้ยที่พูดเสริมออกมา “ใช่แล้ว นี่อาจจะ เป็นกฎที่ท่านตั้งเอาไว้ เพิ่งจะวางกฎเอาไว้ก็มีคนแหก กฎไปแล้ว หรือท่านพ่อบ้านจะไม่ลงโทษเธอกัน แต่หลัง จากนี้จะมีใครฟังคำพูดของท่านอีกคะ?

เซี่ยชีหวั่นแอบสำรวจสีหน้าของท่านพ่อบ้านอย่าง เงียบๆ เธอรู้ดีว่าถ้าตามความคิดของเขาเองแล้ว จะ ต้องไม่ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปอีกแน่นอน คงคิดว่าเธอจะ สร้างปัญหาให้กับเขา
ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาราวกับกำลังตัดสินใจ อะไรบางอย่าง รอเขาเอ่ยปากพูดออกมา ก็ไม่ดีที่จะ เก็บคืน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเธอยอมรับผิดเอง ท่านพ่อ บ้านก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆเหมือนกัน

เซี่ยชีหวั่นก้าวเข้าไปด้านหน้า ถามออกมาเบาๆ “ฉัน จำได้ว่าตอนที่พวกเราเข้ามาเป็นคุณเย่ที่เลือกเข้ามา ด้วยตัวเอง ถ้าจะต้องไล่ออกจริงๆ ก็ต้องให้เขาเห็นชอบ ด้วยใช่หรือเปล่าคะ?”

เธอหลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด แม้ว่าคนแซ่เย่ จะใจร้ายกับเธอ แต่เขาคงไม่ไล่เธอออกไป แม้ว่า เธอจะไม่ได้พูดถึงสาเหตุอย่างชัดเจน

สีหน้าดูไม่ได้เลยของท่านพ่อบ้าน นี่เท่ากับว่าคำพูดที่ เขาพูดไว้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาจ้องเซี่ยชีหวั่นด้วย สายตาวาวโรจน์ พูดออกมาอย่างโกรธเคือง “หล่อนคิด ว่าฉันจะไม่กล้าไล่หล่อนออกจริงๆหรอ?”

ในตอนนั้นก็มีเสียงเรียบๆของเย่เชินหลินดังเข้ามาใน หูฟังของเขา

“สาวใช้เหล่านั้น ถ้าเกิดใครทำผิดขึ้นมา ให้ลงโทษ ให้พวกเธอไปทำกะดึกที่ห้องโถง ต่อกันจนครบหนึ่ง สัปดาห์”

ท่านพ่อบ้านคิดทบทวนคำพูดของเขาอย่างละเอียดถึงจะเข้าใจได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เกรงว่าคงจะ เป็นการพุ่งเป้าไปที่เซี่ยชีหวั่นโดยตรง

เขาถูกเซี่ยชีหวั่นทำให้เขาดูเป็นคนไม่รักษากฎ ทำไม ถึงไม่ฟังคำพูดของเขากัน จากนั้นก็รับปรับอารมณ์ของ ตัวเอง พูดออกมาด้วยท่าทางน่าเคารพ “ครับ! คุณเย่ ลงโทษให้หล่อนไปดูแลห้องโถงคืนนี้”

ท่านพ่อบ้านเดินกลับเข้าไปด้านหน้าของกลุ่มสาว ใช้ พูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ “เซี่ยชีหวั่น เธอทำชุดพัง เพราะฉะนั้นคืนนี้หล่อนต้องเริ่มไปทำงานกะดึกที่ห้อง โถงจนครบหนึ่งสัปดาห์

เซี่ยซีหวั่นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พูดเสียงต่ำ ออกมา “ขอบคุณค่ะ!”

“แล้วยังต้องเช็ดพื้นต่อไปด้วย!”

“รับทราบค่ะ!”

“แล้วยังมีอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องชุดของเธอก็ต้องคิดแก้ ปัญหาเอาเอง แต่ต้องให้เหมือนกับของคนอื่นๆด้วย”เขา อยากจะรู้จริงๆว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ถ้าแก้ไม่ได้ เขาค่อยคิดหาวิธีจัดการกับเธออีกที

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทนกับมันได้ ถึงเวลานั้นเธอเองจะ ต้องมาขอออกไปด้วยตัวเอง

“ฉันทำได้ค่ะ”
ทำงานกะดึกที่ห้องโถง นั่นเป็นที่ที่ห่างจากคุณชาย ใหญ่ไม่ไกล ถ้าเกิดอยู่ดีๆตอนกลางคืนเขาเกิดสนใจขึ้น มา ก็เหมือนกับน้ำตาลใกล้มด…

ฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั๊ยและซุนเหมิงเหมิงทั้งสามคน เกิดรู้สึกอิจฉาสุดๆขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าตัดชุดพวกนั้นแล้ว จะได้ไปทำงานที่ห้องโถง พวกเธอจะตัดชุดของพวก เธอเองให้เละ ไหนเลยจะให้มันได้รับผลประโยชน์ครั้ง นี้ไป

เซี่ยซีหวั่นน่าตาย ทำไมมันถึงได้โชคดีอยู่ตลอดกัน?

เรื่องราวจบลงแล้ว ท่านพ่อบ้านก็จัดให้พวกเธอไป ทำงานกันต่อ แล้วเลือกจัดงานที่ทั้งหนักและสกปรกให้ กับเซี่ยซีหวั่น ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร เธอก็รับอย่างไม่ ปริปากบ่น

ตอนใกล้ถึงเวลามื้ออาหารเที่ยง ท่านพ่อบ้านที่ได้ รับคำแจ้งมาว่าคุณไห่ได้มาถึงแล้ว

สาวใช้ทั้งหมดรีบจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยแล้ว ออกไปยืนเรียงแถวหน้าประตูห้องโถงด้วยกันกับเจ้า หน้าที่รักษาความปลอดภัย ผู้ชายในชุดลำลองสีฟ้า อ่อนเดินเข้ามาในห้องโถงภายใต้การคุ้มครองจากบอดี้ การ์ดของตระกูลเย่

“สวัสดีตอนกลางวันค่ะ คุณไห่!” เหล่าสาวใช้ทักทาย กันอย่างเป็นระเบียบ
สายตาของไหลี่หมินกวาดตามองสาวใช้ที่กำลังก้ม หน้าก้มตากันอยู่ แล้วหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของเซียชี หรั่นขึ้นมา เร่งก้าวเท้าเข้าไป

เดินเข้าไปจนถึงตัวเย่เชินหลิน แล้วตบลงที่บ่าของ เขา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีไปหรอ กมั้ง?”

เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่ไม่เท่าไหร่เอง ต้อนรับ เลขลับกิตติมศักดิ์ของท่านประธานหอการค้าแห่ง มณฑลทั้งที ผมยังคงไม่ชอบความไม่เป็นระเบียบ

ไหลี่หมินเข้ามาใกล้เขา พูดออกมาเสียงเบา “เป็น ท่านผู้อาวุโสของตระกูลพวกนาย เดินไปไหนก็จะไม่ อลังการขนาดนี้ นายจงใจสร้างความลำบากใจกับเขา หรือว่าทำให้ฉันลำบากใจกัน?”

เย่เชินหลินไม่ได้ตอบกลับออกไป ยิ้มเพื่อสื่อความ หมายลึกซึ้งออกมาเล็กน้อย

ด้านบนหลังคาและบริเวณโดยรอบของศาลาพาวิล เลียนที่อยู่ในสวนหลังบ้าน ปกคลุมไปด้วยพืชพรรณสี เขียวมากมาย ทั้งศาลาตั้งอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทเย็น สบายที่สุดในคฤหาสน์ใหญ่โตแห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นฤดู ร้อน แต่ก็ยังคงเย็นสดชื่น

เย่เชินหลินกับไหลี่หมินนั่งลงที่หน้าโต๊ะไม้สีแดงใน ศาลา ที่จริงแล้วในศาลานั้นมีพื้นที่อย่างจำกัด จะให้สาว ใช้ทั้งหมดมายืนประกบด้านข้างนั้นไม่อาจทำได้
เย่เชินหลินออกคําสั่งให้เหลือฟางลีน่าและเซียชีหวั่น ไว้ข้างๆโต๊ะเพื่อคอยบริการอาหาร ส่วนสาวใช้คนอื่นๆ ให้ยืนรอด้านนอกศาลาที่ห่างออกมาอีกหน่อยนึง

ไหลี่หมินกวาดตามองทั้งในและนอกศาลารอบนึง เอ่ย ออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน “ที่นี่เขาเลือกสาวใช้ๆสวยๆ กันทั้งนั้นเลย นี่ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ”

เย่เชินหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร แล้ว ตอบกลับเขาไป “สวยงั้นหรอ? มีคนที่คุณรู้สึกชอบใจ คนไหนบ้างมั้ย ผมจะมอบให้คุณ คนนี้ คุณคิดว่าเป็นยัง ไง? “ พูดไปมือก็ชี้ไปยังเซี่ยชีหวั่นไปด้วย

ความอัปยศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซี่ยชีหวั่นพบเจอมาโดย ตลอด แม้ว่าเธอจะมีชีวิตสุดอาภัพตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ เคยมีตอนไหนที่เศร้าและเหนื่อยอ่อนเหมือนอย่างตอน นี้เลย

เธอกัดริมฝีปากของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเงย หน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ หน้าแดง แล้วมองไปยังเย่เชิน หลิน กวาดตามองไห่ลี่หมินด้วยหางตา

ตั้งแต่ไหลี่หมินเข้าบ้านตระกูลเย่มา เธอก็ยุ่งวุ่นวาย ตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่คุ้น เคยทำให้เธอลืมความทุกข์ที่เพิ่งได้รับมา เธอจับตาดู ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ผิด เป็นเขา จริงๆด้วย