ตอนที่ 6 พอใจแล้วใช่มั้ย

“เธอกล้ามากที่กล้าทำเรื่องที่น่าละอายแบบนี้ขึ้นมา ได้! ฉัน…”

จริงๆแล้วนี่ก็เพื่อให้เธอเก็บข้าวของออกไปจากที่ นี่ หรือจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป ในใจของเขาก็เกิดความ สับสนขึ้นมา

ในขณะที่ยังคงสับสน ฟางลี่น่าก้าวเข้ามาข้างหน้า แล้วพูดออกมา “ฉันขอช่วยสั่งสอนมันเองค่ะ!” ในขณะ ที่พูดก็ง้างมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปบนหน้าของเซี่ยชี หรั่น จนใบหน้าของเซี่ยชีหวั่นหันไปตามแรง

“เพี้ยะ!” เสียงดังชัด ฝ่ามือของฟางลี่น่าตบลงบนหน้า เธออย่างงรุนแรง จนใบหน้าขาวๆของเซี่ยซีหวั่นปรากฏ รอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วขึ้นมาอย่างชัดเจน

เธอไม่ได้มองไปที่ฟางลี่น่า แต่หันไปมองเย่เชินหลิน โดยตรง

เธอพูดออกมาด้วยสายตาที่สื่อออกมาอย่างชัดเจน “ทีนี้ก็พอใจคุณแล้วหรือยัง?”

คิ้วของเย่เชินหลินขมวดออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพียงชั่ว พริบตาก็กลับมาเป็นดังปกติ ราวกับไม่รู้ไม่เห็นอะไรซะ อย่างนั้น แล้วหันกลับไปวิ่งต่อบนลู่วิ่ง

ท่านพ่อบ้านรีบตวาดใส่ฟางลี่น่าโดยทันที “หล่อนมีหน้าที่สั่งสอนคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน กลับไปยืนรวม กลุ่ม!”

ฟางลี่น่าได้ลงมือตบหน้าเซี่ยชีหวั่นด้วยตัวเอง ไม่ต้อง พูดเลยว่าได้ระบายอารมณ์ออกไปเท่าไหร่ จ้าวเทียน อั้ยและซุนเหมิงเหมิงมองไปยังหน้าของเซี่ยซีหวั่นที่ถูก ประทับรอยนิ้วมือ ก็รู้สึกสะใจมาก

ใบหน้าที่รู้สึกแสบร้อนของเซี่ยชีหวั่น เธอกัดริมฝีปาก และหายใจเข้าลึกๆสองทีแล้วแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนู และถาดแล้วเดินตามคนอื่นๆไปยืนเรียงแถวราวกับไม่มี อะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เย่เชินหลินไม่มองก็รู้ว่าเธอจะต้องแสดงออกมาเป็น ปกติ ความนิ่งเงียบและการควบคุมตัวเองไว้เหล่านี้จะ ทําให้คนอยากท้าทายมากขึ้น เขาอดคิดออกมาไม่ได้ ว่าแท้ที่จริงแล้วอะไรที่ทำให้เธอยอมเป็นหมากในเกมส์ นี้

เรียกให้ท่านพ่อบ้านจัดคนไปค้นหาโดยเฉพาะ แต่ก็ ไม่ได้ข่าวที่มีประโยชน์มามากนัก เลยยากที่จะคาดเดา แรงจูงใจของเธอ

ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุเพราะอะไรก็ตาม การดำรงอยู่ของ เธอนั้นได้มีความต้องการที่จะทำลายเขาก็อย่ามาโทษ ลูกน้องของเขาที่ไร้หัวใจเลย

เย่เชินหลินออกกำลังกายเสร็จแล้ว ยามที่เช็ดเหงื่อก็ ยังคงใช้ผ้าขนหนูของฟางลี่น่า การกระทำเล็กๆน้อยๆของเขาก็ทำให้ท่านพ่อบ้านและสาวใช้คนอื่นๆล้วนคิด ว่าทุกอย่างที่คุณชายใหญ่ทำต่อฟางลี่น่าเป็นสิ่งยืนยัน

ผู้หญิงขี้อิจฉาหลายคนก็ดูเหมือนว่าจะเจอที่พึ่งแล้ว ในใจก็เริ่มวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้เซี่ยชีหวั่นรีบออก ไปจากที่นี่

คอยอยู่รับใช้เย่เชินหลินทานอาหารเช้า เขายังไม่ ออกจากบ้านไปก็หันไปบอกท่านพ่อบ้านว่าวันนี้จะมี แขกคนสําคัญมา

“พวกเธอเรียกเขาว่าคุณไห่ก็ได้ ให้เกียรติเขาด้วย”

“ครับ!” ท่านพ่อบ้านเอ่ยรับทราบออกมาอย่าง นอบน้อม

เย่เชินหลินพูดจบ ก็เข้าห้องทำงานไป

เมื่อช่างตัดเสื้อเอาชุดที่ตัดเสร็จมาส่ง ท่านพ่อบ้านก็ ให้ทุกคนมารวมตัวกัน แล้วแจกจ่ายขุดตามชื่อที่ปักไว้ ด้านในเสื้อ คนละสองชุด

“เสื้อผ้าสองชุดนี้ ซักเอาไว้ตัวนึงแล้วเอาไปเปลี่ยนตัว นึง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ก็ตาม พวกเธอจะต้องใส่ชุดเครื่องแบบ ใครที่ไม่อยาก ใส่ หรือใส่แล้วชุดเกิดสกปรกหรือชำรุดออกมา จะต้อง โดนทำโทษ ฉันที่เข้มงวดอาจทำให้พวกเธอต้องลาออก ไป ได้ยินแล้วหรือยัง?” ท่านพ่อบ้านถามเสียงสูง
“เข้าใจแล้วค่ะ!” ทุกคนตอบออกมาพร้อมกัน

“ตอนนี้ก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสิบนาทีก็กลับ มารวมตัว!”

ระหว่างทางเดินกลับห้อง ฟางลีน่า จ้าวเทียนอัยและ ซุนเหมิงเหมิงยืนกลุ่มซุบซิบวางแผนกันอยู่ครู่หนึ่ง

เซียชีหวั่นเร่งเท้าเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอเปิด ประตูเข้าไป ยามที่วางชุดลงบนเตียงนอน เตรียมตัว เปลี่ยนชุด

เธอดึงซิบด้านข้างของกระโปรงลงไปพลาง แล้วเอื้อม มือไปหยิบชุดบนเตียงไปพลาง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า สิ่งที่เธอหยิบขึ้นมานั้น เป็นเพียงแค่เศษผ้าไม่กี่ชิ้น………

เธอรู้สึกไม่เชื่อตาตัวเอง แล้วหยิบกระโปรงอีกตัวขึ้น มา แต่ก็ยังเป็นเศษผ้าเหมือนเดิม

เซี่ยชีหวั่นกำเศษผ้าชิ้นใหญ่เหล่านั้นแน่น อยากจะ ออกไปโต้กับผู้หญิงพวกนั้นสักรอบจริงๆ แล้วอยากไป ฟ้องต่อหน้าเย่เชินหลินสุดๆ

แต่เธอฉลาดกว่าคนเหล่านั้น สิ่งที่คนแซ่เย่ยอมให้ ฟางลี่น่าตบเธอได้ สำหรับเรื่องนี้แล้วก็คงไม่ใส่ใจ

ยังมีท่านพ่อบ้าน ที่เขามักจะทำตามคำสั่งของคนแซ่ เย่แน่ๆ ก็ไม่มีทางที่จะมาช่วยเธอ
สิบนาทีก็มาถึงอย่างรวดเร็ว เธอโยนเศษผ้าเหล่านั้น ทิ้งแล้ววิ่งออกมา โชคดีที่หลิวเสี่ยวเจียวเพิ่งเปลี่ยนชุด ออกมาจากห้องพอดี

“เสี่ยวเจียว ยืมชุดอีกชุดของเธอมาให้ฉันใส่ได้หรือ เปล่า?” เธอเดินเข้าไป ถามออกไปอย่างรีบร้อน หลิวเสี่ยวเจียวงุนงงเล็กน้อย รีบพูดกลับออกไปทันที

“ได้เลย แต่ชุดของฉันมันเล็กซะขนาดนั้น เธอคงใส่ไม่

ได้หรอกนะ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันจิ่วจิ๋วก็เดินเข้ามา เช่นเดียวกัน เมื่อเธอเห็นเซี่ยชีหวั่นยังอยู่ในชุดเดิม ถาม ออกมาด้วยความแปลกใจ “ทำไมเธอยังไม่เปลี่ยนชุด อีกล่ะ?”

“ชุดของฉันถูกพวกเขาตัดไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือ เป็นเพียงเศษผ้าผืนนึง จิ่วจิ๋ว เธอเอาชุดอีกตัวมาให้ฉัน ยืมก่อนได้มั้ย? คืนนี้ฉันจะซักให้สะอาดแล้วคืนให้กับ เธอเอง”

“หา ? มันจะเกินไปมั้ย? เธอไปฟ้องท่านพ่อบ้านเลย สิ!” จิ่วจิ๋วพูดออกอย่างประหลาดใจ

“ไม่มีประโยชน์หรอก” เธอพูดเสียงเบา

“โอเค งั้นเธอก็ใส่ชุดฉันไปก่อน ตามฉันมาเลย”

ก่อนที่เซี่ยชีหวั่นจะไปเปลี่ยนชุด ก็พูดกับหลิวเสี่ยว
สิบนาทีก็มาถึงอย่างรวดเร็ว เธอโยนเศษผ้าเหล่านั้น ทิ้งแล้ววิ่งออกมา โชคดีที่หลิวเสี่ยวเจียวเพิ่งเปลี่ยนชุด ออกมาจากห้องพอดี

“เสี่ยวเจียว ยืมชุดอีกชุดของเธอมาให้ฉันใส่ได้หรือ เปล่า?” เธอเดินเข้าไป ถามออกไปอย่างรีบร้อน หลิวเสี่ยวเจียวงุนงงเล็กน้อย รีบพูดกลับออกไปทันที

“ได้เลย แต่ชุดของฉันมันเล็กซะขนาดนั้น เธอคงใส่ไม่

ได้หรอกนะ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันจิ่วจิ๋วก็เดินเข้ามา เช่นเดียวกัน เมื่อเธอเห็นเซี่ยชีหวั่นยังอยู่ในชุดเดิม ถาม ออกมาด้วยความแปลกใจ “ทำไมเธอยังไม่เปลี่ยนชุด อีกล่ะ?”

“ชุดของฉันถูกพวกเขาตัดไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือ เป็นเพียงเศษผ้าผืนนึง จิ่วจิ๋ว เธอเอาชุดอีกตัวมาให้ฉัน ยืมก่อนได้มั้ย? คืนนี้ฉันจะซักให้สะอาดแล้วคืนให้กับ เธอเอง”

“หา ? มันจะเกินไปมั้ย? เธอไปฟ้องท่านพ่อบ้านเลย สิ!” จิ่วจิ่วพูดออกอย่างประหลาดใจ

“ไม่มีประโยชน์หรอก” เธอพูดเสียงเบา

“โอเค งั้นเธอก็ใส่ชุดฉันไปก่อน ตามฉันมาเลย

ก่อนที่เซี่ยชีหวั่นจะไปเปลี่ยนชุด ก็พูดกับหลิวเสี่ยวเจียวว่า “เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวท่านพ่อบ้านจะโกรธเอา

“ไม่ ชีหวั่น ฉันกับจิ่วจิ่วจะรอเธอ ถ้าพวกเราไปสาย กันทั้งสามคน ท่านพ่อบ้านคงไม่พุ่งเป้ามาที่เธอคนเดียว แน่” หลิวเสี่ยวเจียวพูดด้วยรักในความยุติธรรม

และแล้วก็ยังมีสองคนที่ช่วยเหลือเธอ เซี่ย หรั่นก็คิด ว่าหัวใจยังคงไม่ด้านชา

ยามทั้งสามคนวิ่งมาถึงที่ที่รวมตัวกัน สีหน้าของท่าน พ่อบ้านโกรธทะมึนไปทั้งหน้าอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด

ฟางลี่น่าทึ่มองไปยังเซี่ยชีหวั่นที่อยู่ในชุดแม่บ้าน ก็ กวาดตามองไปยังจ้าวเทียนอั้ย แล้วคิดในใจว่า ที่จริงก็ ตัดไปแล้ว ทำไมมันยังเหลือชุดให้ใส่อีกกัน?

จ้าวเทียนอั้ยก็รู้สึกแปลกใจเช่นเดียวกัน เป็นเธอที่ ลงมือตัดมันด้วยตัวเอง ตัดหมดทั้งสองชิ้นแล้วด้วย

เพ่งมองไปดีๆถึงจะพบว่าชุดที่เธอใส่ชุดนั้นดูไม่ค่อย พอดีตัวเท่าไหร่ ฟางลี่น่ามองออกเช่นเดียวกัน เธอ กระแอมออกมาเบาๆ เรียกสติท่านพ่อบ้าน

“นี่ ทำไมชุดของพวกเราทุกคนใส่แล้วมันพอดี แต่ของ เซี่ยชีหวั่นกลับใหญ่ซะขนาดนั้นล่ะ?”

ท่านพ่อบ้านโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี แล้วถามขึ้นมา “เซี่ยชีหวั่น เกิดอะไรขึ้นกับกระโปรงของหล่อน?”
เซีย หรั่นตอบกลับมาเสียงนิ่ง “กระโปรงของหนูทั้ง สองตัวถูกคนตัดจนขาดไปแล้ว ใส่ไม่ได้แล้ว ส่วนตัวนี้ หนูยืมมาค่ะ”

ท่านพ่อบ้านมองเธอ แล้วกลับไปมองพวกผู้หญิงที่ เหลือ แล้วเดินเข้าไปถาม “พวกเธอทั้งหมดใครเป็นคน ตัดกระโปรงของหล่อนกัน?”