ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเย่

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูด เธอไม่มี ทางจะไปจู่โจมคุณเย่ ….ฉันหัวใจจะวาย ตอนนี้ก็ยัง กลัวอยู่นิดหน่อย” ร่างเล็กๆของหลิวเสี่ยวเจียว น้ำเสียง ก็ยังเล็ก ดูขี้กลัว

“ไม่เป็นไร อย่ากลัวไปเลย ถ้าหล่อนมารังแกเธอ เธอ ก็ร้องออกมาดังๆ ฉันจะรีบไปช่วยเธอเอง”

“อืม! ขอบคุณนะพี่เซี่ย! ฉันไปก่อนนะ”

กลางดึกนั้นเอง ผู้คนทั้งคฤหาสน์ล้วนหลับใหล

เซี่ยชีหวั่นที่กำลังฝันว่าตนกำลังวิ่งไม่หยุด ร้อง ตะโกนออกมา “เสี่ยวจุน กลับมา! กลับมา!

ราวกับว่าเธอได้คว้าชายเสื้อที่โดนลมพัดปลิวของเขา ไว้ หลังจากที่ลมแรงผ่านไป เธอกลับมองไม่เห็นเขาอีก เลย ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ด้านหลัง

เธอตกใจตื่นขึ้นมา ด้วยน้ำตานองหน้า มองออกไปใน ห้องมืดๆ ก็นอนไม่หลับอีก

พรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามให้มากกว่าวันนี้ให้ได้

ห้าโมงครึ่งในตอนเช้า เซี่ยชีหวั่นก็ตื่นนอน อาบน้ำเย็นอยู่ในห้องน้ำ หลังจากล้างตัวเสร็จ จ้าวเทียนอัยก็คลาน ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

หกโมงก็ไปรวมตัวหน้าประตูของพื้นที่คนงาน ท่านพ่อ บ้านนำทางพวกเธอมุ่งไปยังห้องออกกำลังกาย เย่เชิน หลินที่ออกกำลังกายบนลู่วิ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

วิ่งเสร็จแล้ว เขานั่งลงบนเครื่องออกกำลังกาย แล้ว เริ่มออกกำลังเพิ่มกล้ามเนื้อช่วงอก

เซี่ยซีหวั่นและสาวใช้คนอื่นๆต่างยืนห่างจากเย่เชิน หลินออกมาสามเมตร ในมือก็ถือถาดหนึ่งใบ บนถาดมี ผ้าขนหนูสะอาดวางไว้

นอกจากเซี่ยชีหวั่นแล้ว สาวใช้คนอื่นๆก็มักจะแอบเงีย หน้าขึ้นมองเย่เชินหลิน

เขาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี กล้าม เนื้อที่กำยำ เหงื่อค่อยๆหยดลงบนกล้ามเนื้อสีขาว พวก ผู้หญิงก็มองกันอย่างไม่ละสายตา

ฟางลี่น่าควบคุมอาการไม่อยู่ที่จะเข้าไปหาเย่เชิน หลิน ดวงตากลมโตกลอกไปมา ถือถาดแล้วบิดเอวบิด สะโพกเดินเข้าไป แล้วหยุดลงด้านหน้าของเขา ย่อตัว ลง เอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานหยดย้อย “คุณเย่ เหงื่อ ของคุณออกมาเยอะเลย ดิฉันเช็ดให้นะคะ”

เย่เชินหลินหันหน้ามา สายตาเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เพียงกวาดตามองอย่างเรียบๆ ก็ทำให้ฟางลี่น่ากลัวจนต้องร้องขอโทษออกมา

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! คุณเย่!”

โชคดีที่ท่านพ่อบ้านทำธุระเสร็จกลับมาพอดี พอเดิน เข้าห้องออกกำลังกาย ก็เห็นฉากนั้นเข้าพอดี

เขารีบสาวเท้าเข้าไปข้างฟางลีน่า ขึ้นเสียงต่อว่าออก

มา “คุณเย่เกลียดการถูกคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม เธอจำไม่

ได้แล้วหรอ? ยังไม่…”

คําพูดของท่านพ่อบ้านเอ่ยออกมาเพียงครึ่ง เย่เชิน หลินหยุดมือที่กำลังออกกำลังกาย พูดออกมาอย่างอ่อน โยนว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องตำหนิเธอหรอก”

พูดจบ ก็หยิบผ้าขนหนูจากถาดที่ฟางลี่น่าถืออยู่ขึ้น มาเช็ดเหงื่อสองสามทีก็วางลงกลับไป

ตอนแรกฟางลี่น่าคิดว่าเธอจะโดนท่านพ่อบ้านต่อว่า แล้วทำโทษเหมือนอย่างเซี่ยชีหวั่น ไม่คิดเลยว่าอยู่ดีๆ คุณชายใหญ่จะวอนขอยกโทษแทนเธอ

ถ้ามองไม่ผิดแล้วนั้น เขายังส่งยิ้มให้กับฉันเล็กน้อย

พระเจ้า! คุณชายใหญ่ยิ้มให้เธอ!

ทันใดนั้นจิตใจของฟางลี่น่าก็เบิกบาน แอบฉลอง ความสำเร็จในครั้งนี้ของตัวเอง ที่สามารถดึงดูดสายตา ของคุณชายใหญ่ได้สำเร็จ
ภายในห้องมีสาวใช้อยู่ยี่สิบกว่าคน แทบจะทุกคนที่ ทั้งอิจฉาและทั้งริษยาฟางลี่น่า เซี่ยซีหวั่นที่ยืนนิ่งอยู่ ตลอด ไม่ได้มองไปทางเย่เชินหลินอีกเลย

เขากลับมองเธอมาอย่างไร้ความรู้สึก ควบคุมอารมณ์ ได้นิ่งเงียบอะไรอย่างนี้กัน? เขาเผยอปากออกมาเล็ก น้อย

เย่เชินหลินทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พวกเธอก็ยืน เรียงแถวเพื่อรอส่งจนเขาเดินออกไปแล้ว ท่านพ่อบ้าน จึงเริ่มจัดแจงงานอื่นให้

ในคืนวันนี้ เย่เชินหลินกลับมาถึงก็มืดค่ำ บ้านตระกูล เย่มีกฎ ว่าถ้าเกินสี่ทุ่มแล้วเขาไม่กลับมา สาวใช้ทุกคนก็ พักผ่อนได้ ไม่ต้องรอเขา

หลังจากแยกย้ายกันตอนสี่ทุ่ม แต่เนื่องจากเซี่ยชีหวั่น ได้โดนลงโทษ จึงเหลืออยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว คุกเข่านั่งลงกับพื้นแล้วเอาผ้าขี้ริ้วสีขาวเช็ดพื้นหินอ่อน

ท่านพ่อบ้านเคยบอกไว้ว่าให้เช็ดจนบนผ้าขี้ริ้วไม่มีที่ ให้เช็ดอีก

ก็ไม่รู้ว่าต้องเช็ดไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงเท้าที่ เดินเข้ามา เป็นก้าวที่ฟังดูมั่นคง

รับรู้ว่าเขามาแล้ว แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเขา และก็ไม่ กล้าไปตอแยเขา ก็เลยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขามาแล้ว แล้วตั้งใจเช็ดพื้นต่อไป
เย่เชินหลินย่อตัวนั่งลงข้างๆร่างของเธอ เงาจากร่าง ใหญ่ปิดคลุมร่างเล็กของเธอจนมิด

ผู้หญิงน่าตาย! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กล้าเมินเขา!

เธอควรจะเป็นเหมือนกับฟางลื่น่าคนนั้น ที่เข้ามา ยั่วยวนเขาอย่างจู่โจม ไม่ควรที่จะอยู่กับเขาสองคนแล้ว แต่กลับยังไม่แยแสอีก

เย่เชินหลินเอามือมาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้เธอเงย หน้าขึ้นมา สายตาของเขามองไปยังใบหน้าเล็กๆของ เธอ

มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่ทำให้เธอเกลียดและ หมั่นไส้เป็นที่สุด เข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปาก บางกระจับ เอ่ยเรียบๆออกมา “เป็นยังไง ความรู้สึก แบบนี้ดีมั้ย?”

เธออยากหันกลับไปตอบโต้ แต่ไม่ต้องการสบสายตา กับเขา จริงๆแล้วเธออาจจะโดนกล่าวหาว่ายั่วยวนเขา ได้ตลอดเวลา จะกลายเป็นเปิดศึกกับเหล่าสาวใช้ทั้ง หลาย เธอไม่อยากสร้างศัตรูขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

ปวดบริเวณคางขึ้นมาเล็กน้อย แม้เขากำลังยิ้ม แต่ กลับไม่ให้สาวใช้ตัวเล็กๆอย่างเธอ เลี่ยงคำถามของเขา เด็ดขาด

“ตอบฉันมา!” ในน้ำเสียงทรงอำนาจจนยากจะขัดขืนของเขา

เซี่ยซีหวั่นหายใจเข้าลึกๆ มองจ้องเขาไปตรงๆ แสดงออกมาอย่างตรงๆ “คุณเย่คะ ความรู้สึกแบบนี้มัน ไม่ดีเลย แต่ฉันอยากได้งานนี้ ฉันอยากได้เงิน ฉันไม่ คิดจะยั่วยวนคุณเลย เรื่องนี้ฉันคิดว่าคุณก็รู้อยู่แล้ว ฉัน เพียงอยากทํางานเป็นสาวใช้อย่างซื่อสัตย์ ทำหน้าที่ ของตัวเองให้ดี”

เย่เชินหลินมองเธอราวกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม การ เปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ บนใบหน้าของเธอไม่ สามารถหลบหนีสายตาของเขาไปได้ โดยเฉพาะอย่าง ยิ่งเมื่อตอนที่เธอบอกว่าเธอต้องการเงิน ในแววตาดู ลังเล ซึ่งแสดงว่าเธอโกหกเขา

“ต้องการเงิน?” เขาถามออกมาอย่างนึกตรองไปด้วย

“ต้องการสิคะ ดังนั้นก็เชิญคุณ…” เธอพูดยังไม่จบก็ ถูกความรู้สึกชาบริเวณริมฝีปากขัดเอาไว้ จนพูดต่อไม่ ได้ ที่แท้มือที่หยิกคางเธอเอาไว้ได้ปล่อยออกไปแล้ว เอานิ้วมือมาถูปากของเธอเบาๆ อ่อนโยนราวกับเป็น เพียงลมเบาๆที่พัดปลิวใบไม้ใบหญ้ายังไงอย่างนั้น