ตอนที่ 2 การลงโทษ

เขาเดินไปถึงประตูทางเข้า ประตูห้องอาบน้ำก็ถูกสาว ใช้ที่มีชื่อว่าฟางลี่น่าดึงเปิดออกมา ส่วนสาวใช้ที่เหลือก็ ยืนขนาบข้างทั้งสองฝั่งของประตู โดยมีท่านพ่อบ้านที่ ยืนรออยู่ไม่ไกล

ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็หันหน้ากลับมา สายตากวาด มองไปยังเซีย หวั่นอย่างเย็นชา เอ่ยเสียงเรียบออกมา “ต่อไปก็ไม่ต้องมายั่วยวนฉันอีก!”

เหล่าสาวใช้ก็เงยหน้ากันขึ้นมา สายตาคมกริบมอง จ้องมาที่หน้าเธอ และเรือนร่างที่โค้งเว้าที่เผยออกมา ของเธอ

ท่านพ่อบ้านก้าวเข้าไป แล้วสั่งออกมา “หล่อนมานี่ เดี๋ยวนี้!”

เซี่ยหีหวั่นมองเย่เชินหลินอย่างประหลาดใจ ยังคง ไม่เชื่อหูตัวเอง ว่าเขาจะกล้ากลับขาวเป็นดำได้อย่างนี้ กล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าเธอยั่วยวนเขากัน

ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเย่เชินหลิน ท่านพ่อบ้านเห็น เธอที่มองคุณชายของเขาอย่างผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ใน ห้วงความรัก เดิมทีเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้อย่างจริงจัง จากนั้นก็เค้นเสียงออกมา

“เซี่ยชีหวั่น! หล่อนมาหาฉันเดี๋ยวนี้!”
เพียงไม่นาน เธอก็เข้าใจขึ้นมาว่าเรื่องทั้งหมดเป็น เรื่องที่เขาจงใจให้มันเกิดขึ้น

เขาดึงเธอลงไปในน้ำ ก็เพื่อให้สาวใช้ทุกคนเชื่อว่าเธอ จงใจจะยั่วยวนเขาจริงๆ เพื่อให้สาวใช้ทั้งหมดมองเธอ เป็นศัตรู

เธอโดนสายตาที่จ้องกลับมา แล้วเดินก้มหน้าก้มตา เข้าไปหาท่านพ่อบ้าน กล่าวเสียงค่อยออกมา “ขอโทษ ค่ะ ต่อไปนี้หนูจะไม่ยั่วยวนคุณเย่อีกแล้ว”

“หน้าไม่อายเลยจริงๆ! นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้ายอมรับ ออกมาได้”

ฟางลี่น่าอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกออกมาอย่างเหลืออด

เย่เชินหลินกวาดตามองเซี่ยชีหวั่นอย่างเหนื่อยหน่าย

ด้วยใบหน้าที่ยังคงไร้ความรู้สึกแบบนั้น มองไม่ออก

เลยว่าเขาคิดยังไงกับการที่เธอยอมรับผิด

“หล่อนยังคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกหรอ? คืนนี้ฉัน ให้หล่อนเก็บ…..”ท่านพ่อบ้านยังพูดไม่ทันจบประโยค ทันใดนั้นเองก็มีเสียงกระแอมเบาๆของเย่เชินหลินดัง แทรกขึ้นมา

เขารีบหันไปมองเย่เชินหลินโดยทันที เห็นเขาที่กำลัง จ้องตนอยู่ด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก

หรือว่าเขาจัดการไม่ถูกต้องรึยังไงกัน?
เมื่อก่อนตอนมีสาวใช้วางแผนเข้ามายั่วยวนคุณเย่ ก็โดนไล่ออกไปตั้งแต่ครั้งแรกเลยนี่นา

หรือว่าแท้จริงแล้วครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ คุณ เย่เองเขาก็ยังไม่ได้พูดออกมาเลยว่าเป็นสาวใช้คนไหน ที่ยั่วยวนเขา ตายแน่ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องคิดหา ทางใหม่อย่างรอบคอบซ้ำอีกที

“หล่อนสํานึกผิดแล้วใช่มั้ย?” ท่านพ่อบ้านเปลี่ยนคํา พูดออกมา

“หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทำผิดแบบนี้อีก ค่ะ” เซี่ยชีหวั่นพูดออกมาอย่างตั้งอกตั้งใจ ราวกับว่า เธอได้ทำผิดไปจริงๆ

“ต่อไปไม่ทำผิดอีก แต่ครั้งนี้ก็ยังจะต้องโดนลงโทษ อยู่ดี” ท่านพ่อบ้านพูดออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วหัน ไปสบตากับเย่เชินหลิน แต่เขาหันหลังเดินออกไปแล้ว

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป นอกจากงานเดิมของหล่อน แล้วในทุกๆวันหล่อนยังจะต้องเอาผ้ามาเช็ดห้องโถงนี้ ให้ครบวันละสามรอบด้วยกัน แล้วก็ต้องทำไปจนครบ ครึ่งเดือน เข้าแล้วหรือยัง?”

“เข้าใจแล้วค่ะ หนูจะทำมันให้ดีค่ะ”

เพื่อเก็บเศษหน้าที่เสียไปก่อนหน้า จึงสั่งให้เหล่า สาวใช้ทั้งหมดกลับไปยืนเหมือนเดิม
“จำเอาไว้ ใครก็ตามห้ามทำแบบเซี่ยซีหวั่น อย่า พยายามที่จะยั่วยวนคุณเย่อีก คุณเย่เองก็ไม่อยากเห็น คนแบบนี้อีก พวกเธอต้องเจียมตัวบ้าง”

หน้าแดงร้อนของเซี่ยชีหวั่น เมื่อวานก่อนคิดว่าจะต้อง เป็นสาวใช้ มากสุดก็แค่ลำบากนิดหน่อย แต่ใครจะไป รู้ว่ายังจะต้องยอมรับผิดในสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกด้วย

ท่านพ่อบ้านพูดพร่ำสั่งสอนอยู่นาน จนทุกคนก้มหน้า ลงอย่างละอายใจ เขาถึงจะพอใจแล้วจึงจะเปลี่ยนเรื่อง คุย

“ตอนนี้ก็แบ่งห้องพักกันสักหน่อย ฟางลี่น่ากับหลิว เสี่ยวเจียวพักห้องเดียวกัน จ้าวเทียนอั๊ยกับเซี่ยชีหรั่ นพักห้องเดียว ส่วนซุนเหมิงเหมิงกับจิ่วจิ๋วก็พักห้อง เดียวกัน ตอนนี้ก็ตามฉันไปเอากุญแจ แล้วไปดูห้อง กันได้”

ท่านพ่อบ้านนำพวกเธอออกมาจากคฤหาสน์หรู เดิน ออกไปประมาณห้าร้อยเมตร ก็ถึงเขตคนงาน

สาวใช้และเหล่าการ์ดทุกคน รวมถึงคุณหมอ พ่อครัว คนรับจ้างทั่วไป ทั้งหมดล้วนพักกันอยู่ที่นี่

ตามที่ได้แบ่งห้องกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านให้กุญแจ ห้องที่มีหมายเลขห้องให้กับทุกคน

“พรุ่งนี้ต้องตื่นนอนตอนหกโมงเช้า แล้วไปรวมตัวกันที่ หน้าประตูบ้านพักคนงาน ตอนนี้แยกย้ายกันได้
เซี่ยซีหวั่นเปิดประตูเข้าไป พอเข้าไปแล้วก็ได้ยิน ฟางลี่น่าแผดเสียงเข้ามาหาเธอ “เซี่ยซีหวั่น หยุดอยู่ ตรงนั้นนะ! แกมันหน้าไม่อายไปยั่วยวนคุณชายใหญ่ พลอยทำให้พวกเราทั้งหมดซวยไปกับแกด้วย แกมัน สาระแนหาเรื่องจริงๆ แล้วนี่คิดจะหนีกลับไปนอนหรอ? ไม่มีทางซะหรอก!”

เซี่ยซีหวั่นหันหลังกลับมา มองฟางลื่น่านิ่ง “แล้วเธอ คิดว่ายังไง?”

“ฉันคิดยังไงน่ะหรอ? แกลองดูสิ ผู้หญิงแบบนี้ ยังมี ยางอายอยู่อีกมั้ย? ทำไมเธอไม่รู้สึกผิดต่อพวกเราเลย สักนิด?”

จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงพูดเสริมออกมา “ใช่ หน้าไม่อายเกินไปแล้ว ที่แท้โดยพื้นฐานก็ไม่มียางอาย อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะยอมกระโดดลงน้ำ เพื่อให้ร่าง ของตัวเองเปียกเพื่อยั่วยวนคนอื่นหรอ?”

พวกเขาสามคนพูดขึ้นมาโดยมีคนนึงเริ่มส่วนอีกคน จะคอยเสริมกันอย่างดี ส่วนสิ่งที่จิ่วจิ๋วได้เอ่ยขอไว้ก่อน หน้านั้น พวกเธอก็ไม่ได้สนใจอะไร

หลิวเสี่ยวเจียวก็เอ่ยโน้มน้าวออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ “พี่ลี่น่า ฉันคิดว่าพี่เซี่ยคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะคะ…

คำพูดของเธอยังไม่ทันเอ่ยจนจบ ฟางลี่น่าก็ยื่นแขน ผลักเธอออกไป
“มันใช่เรื่องของเธอหรอ? ถ้าเธอช่วยพูดแทนมันอีก เธอก็ระวังตัวเอาไว้เลย!”

เดิมพวกเธอพูดอะไรมา เซี่ยซีหวั่นก็เพียงทำเป็นไม่ ได้ยิน แต่หลิวเสี่ยวเจียวนั้นเป็นคนช่วยเธอแย้งกลับไป เธอก็ไม่อาจเงียบต่อไปได้อีก

เธอดึงมือของหลิวเสี่ยวเจียว เอาเธอมาหลบไว้ด้าน หลัง พูดขึ้นเสียงออกมา “ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ หรอก ถ้าเธอมีปัญหาอะไร ก็มาเคลียร์กับฉันนี่”

“คิดว่าฉันจะไม่กล้าจัดการกับแกหรอ?” ฟางลี่น่าพูด ออกมา แล้วง้างมือขึ้น

เซี่ยซีหวั่นเพียงมองเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก “เก็บ มือของเธอออกไป พรุ่งนี้คงได้โดนไล่ออกกันแน่ เธอ ลองดูสิ!”

ฟางลี่น่าอาจเป็นคนที่มายั่วยวนเย่เชินหลิน เนื่องจาก เขาไม่เพียงจะเป็นประธานบริษัทพันล้าน แต่ยังเป็น ลูกชายคนเดียวของประธานหอการค้าในมณฑลตง เจียง ผู้คนเรียกเขาว่าคุณชายใหญ่ ทุกคนเข้ามาสมัคร เป็นแม่บ้าน มีใครไม่คิดจะปีนเตียงคุณชายใหญ่กัน บ้าง?

คำพูดของเซี่ยชีหวั่นก็เตือนสติเธอขึ้นมาพอดี เธอทิ้ง มือลงอย่างจํายอม

แล้วยิ่งไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมาดูถูกเธอ ดังนั้นจึงจ้องกลับไปด้วยสายตาเย็นชาและอวดดี “วันนี้ปล่อยมัน ไปก่อน ถ้าแกยังกล้าอ่อยคุณชายใหญ่อีกล่ะก็ คอยดู แล้วกันว่าฉันจะไม่กล้าถลกหนังแกออกมา”

พูดจบ เธอก็วางท่าแล้วเดินออกไป

เซี่ยชีหวั่นหันหลังกลับมามองหลิวเสี่ยวเจียว เอ่ย เสียงเบาออกมา “ขอบคุณเธอนะ เสี่ยวเจียว แต่ต่อไป เธอไม่ต้องออกมาแย้งเพื่อฉันแล้วนะ มันจะทำให้เธอ เป็นเป้าหมายของพวกเขาไปอีกคน ฉันอยู่ด้วยก็ดีไป แต่ถ้าฉันไม่อยู่แล้วพวกเขาเข้ามารังแกเธอล่ะจะทำยัง ไง? แล้วยิ่งเธอยังอยู่ห้องเดียวกันกับฟางลี่น่าอีก”