ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหวั่นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง วางสิ่งของทุกอย่างลง ไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและล้างร่องรอยน้ำตาทั้งหมด

“หรั่นหวั่น อย่าร้อง ฉันอยู่ข้างๆคุณ” ราวกับเธอได้ยิน เสียงเพลงของโม่เสี่ยวจุนที่ดังอยู่ห่างไกลและดูเหมือน จะเข้าใกล้มาเรื่อยๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะปลอบประโลมเธอเช่นนี้เสมอ คอยซับน้ำตาเธอให้แห้งและลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ

เธอมองที่ไปกระจก ยกมุมปากขึ้นและพูดเบาๆ “เสี่ยว จุน ฉันไม่ร้อง เธอวางใจเถอะ หลังจากนี้หวั่นหวั่นจะไม่ ร้องอีกแล้ว”

เมื่อคิดถึงโม่เสี่ยวจุน ราวกับความทุกข์ทั้งหมดได้ หายไป

เธอกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง เธอนั่งลงบนพื้นและ ซ่อมชุดกระโปรงต่อไป เมื่อซ่อมเสร็จก็เป็นเวลาใกล้รุ่ง สางแล้ว

เย่เชินหลินตื่นนอนและได้เดินผ่านห้องโถง ก็มองเห็น เซี่ยชีหวั่นพิงกำแพงและเผลอหลับไปทั้งที่ยังถือเศษผ้า ชุดกระโปรงตัวที่สองของเธออยู่ในมือ

เขาหยุดนิ่งและจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหล เธอ ขมวดคิ้วแน่นในตอนที่หลับราวกับว่ากำลังฝันร้าย
เขาก้มลงและหยิบชุดกระโปรงตัวแรกที่เธอซ่อมเสร็จ ขึ้นมาอย่างเงียบๆ มองไปยังรอยตะเข็บและเส้นด้าย ช่างเอาใจใส่จริงๆ หลายๆที่หากไม่ได้ตั้งใจมองจริงๆก็ จะมองไม่เห็นร่องรอยของการเย็บแต่งเติม

เธอกลัวที่จะถูกลงโทษ จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ ?

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เขาลุกขึ้นพร้อม กับหยิบชุดกระโปรงและกลับไปยังห้องนอน นำชุด กระโปรงแขวนในตู้เสื้อผ้าที่ห้องนอนของเขา

เมื่อเซี่ยชีหวั่นตื่นขึ้น เย่เชินหลินก็ไปยิมแล้ว

เธอต้องการที่จะสวมใส่ชุดกระโปรงที่เธอซ่อม เรียบร้อยแล้ว แต่กลับเห็นเพียงแค่กองผ้าและชุด กระโปรงนั้นก็ได้หายไป

ในขณะที่เธอคิดจะพยายามหา พ่อบ้านก็เรียกให้เธอ ไปทำงานในโรงยิม เธอต้องบอกใครสักคนว่าเธอไป ห้องน้ำและนําเศษผ้าเหล่านี้ไปซ่อน

เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหวั่น สายตาก็ดูไม่พอใจ เขา เข้าใจแล้วว่าผู้ที่ซ่อมเสื้อผ้าต้องเป็นเซี่ยชีหวั่นแน่นอน

ตอนเธอยังไม่ได้เข้ามา คุณชายไม่ค่อยอารมณ์เสีย กับเขา ตั้งแต่เธอเข้ามา เขาก็อารมณ์ร้ายขึ้น โดนดุ หลายครั้งต่อวัน

เขาท้อแท้และอยากจะไล่เธอออกไป แต่เธอก็ไม่กลัวจะยากลำบาก ไม่กลัวเหนื่อย ไม่มีอะไรทำเธอได้

การแสดงออกทางสีหน้าของคุณชายเห็นได้ชัดว่าเขา ไม่ชอบเธอแต่บางครั้งแหมือนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการ เป็นอยู่ของเธอ ทำให้พ่อบ้านไม่กล้าลงโทษ

เย่เชินหลินวิ่ง สร้างกล้ามหน้าอก และวิดพื้น ออก กำลังกายมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง และผ้าเช็ดเหงื่อที่ใช้ ก็ยังคงเป็นของฟางลี่น่า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หันไป มองเซี่ยซีหวั่นเลย

เซี่ยซีหวั่นก็ก้มหน้าอย่างถ่อมตัว ภายในใจก็ยังคง นึกถึงชุดที่หายไปของเธอ

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ เย่เชินหลินก็เดินออกไป พ่อ บ้านก็เรียกเซี่ยชีหวั่นให้มาอยู่ข้างๆเธอแต่พูดกับเธอ อย่างลับๆ “วันนี้ช่างตัดเสื้อจะออกแบบชุดใหม่ให้เธอ สองชุด ก่อนชุดออกแบบจะมา เธอสามารถใส่ชุดของ ตัวเองได้ รีบคืนเสื้อให้คนอื่นให้เวลาสิบนาที และกลับ มาที่นี่!”

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ” เซี่ยชีหวั่นขอบคุณครั้งแล้ว ครั้งเล่า และปลื้มใจกับการที่ได้รับความโปรดปราน อย่างไม่คาดคิด

พ่อบ้านเหลือบมองมาที่เธออย่างร้อนใจและรีบเดิน ออกไป

เซี่ยชีหวั่นรีบกลับไปที่ห้องของตนเอง รีบสวมชุดกระโปรงสีขาวของเธอ และรีบเดินกลับไป

ในขณะที่กำลังเดินกลับ ก็พบกับเจิ้งเห่า

คำถามที่เธอกำลังสงสัยดูเหมือนจะพบคำตอบแล้ว เขาเป็นหลานชายของพ่อบ้าน และมีเพียงเขาเท่านั้นที่ สามารถเปลี่ยนใจการตัดสินใจของพ่อบ้านได้

“เซี่ยซีหวั่น!” เจิ้งเห่าเรียกชื่อของเธออย่างดีใจ เซี่ย ชีหวั่นก็ยิ้มและพูดกับเขาอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณเธอ มาก ขอบคุณที่ช่วยพูดกับน้าของเธอ”