ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

เซี่ยหีหวั่นที่หาวออกมาได้เพียงครึ่ง ก็ต้องเก็บกลืนที่ เหลือลงไป ในขณะเดียวกันก็เพราะมันก็เหมือนกับโจร ที่โดนจับได้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อออกมา

เธอกัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน แล้วพูดเสียงเบา ออกมา “ขอโทษค่ะคุณเย่ต่อไปดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก แล้ว”

ใบหน้าเล็กที่แดงออกมา สายตาเลิ่กลั่ก เนื่องจากชุด สาวใช้ของเธอมีขนาดใหญ่ ทำให้ตรงคอเสื้อสามารถ เห็นเนินอกที่ขาวราวกับหิมะของเธอออกมา

เธอในลุคนี้ทำไมมองแล้วทำให้ผู้ชายทั้งรู้สึกอยาก ปกป้อง ทั้งยังคิดอยากจะรังแกขนาดนี้กันนะ

สายตาของเย่เชินหลินจ้องตาของเธออย่างไม่ละ สายตา เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นเสียงดังออกมาอย่าง หวาดหวั่นของตน

เธอก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาแปลกๆของเขา มือ ของเขายื่นออกมาหาเธอ แล้วกำมือเอาไว้ จากนั้นก็เก็บ กลับออกไป เขาเม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเดินจาก ไป

ไปแล้วหรอ?

เธอคิดว่าเขาจะต้องมาแกล้งอะไรเธอหรือไม่ก็บอกให้เธอเข้าไปที่ห้องเขาเพื่อเข้าไปทํางานอะไรพวกนี้ซะอีก

แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย มันช่างดีสุดๆไปเลย

หลังจากที่เขาเดินออกไป เซี่ยชีหวั่นก็สูบหายใจอย่าง แรง แอบภาวนาอยู่ในใจ เสี่ยวจุน ได้โปรดช่วยฉันให้ ท่านประธานเย่มาที่นี่เร็วๆด้วยเถิดนะ

เมื่อใจสงบลงแล้วก็เดินหน้าเช็ดพื้นต่อไป เช็ดจนแม้ กระทั่งฝุ่นเล็กๆก็ไม่มีปรากฏบนเศษผ้าขี้ริ้วสีขาวเลยสัก นิด

การ์ดที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็เข้าไปล็อคประตู หาวออก มาทีนึงจากนั้นก็เดินกลับไปนอน

เซี่ยซีหวั่นคาดเดาว่าเย่เซินหลินจะต้องนอนแล้วแน่ๆ จากนั้นจึงเดินไปหลบในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วดึง เศษผ้าที่โดนตัดและเข็มด้ายทั้งหมดที่ซ่อนเอาไว้ออก มา วางกระจายลงบนพื้น

ยังดีที่ตอนนั้นพวกนั้นกำลังรีบ ในส่วนที่โดนตัดออก ไปก็ไม่ได้เละมาก ยังคงเป็นชิ้นใหญ่ที่ยังพอรับได้อยู่

เธอแยกเศษผ้าเหล่านั้นออกตามกระโปรงทั้งสองตัว จากนั้นก็นำชิ้นส่วนมาต่อกันก่อน จากนั้นก็ลงมือเย็บมัน

พูดได้เลยว่างานนี้เป็นงานใหญ่ เธอเข้าใจดี ถ้ารอย เย็บมันดูชัดเจน ท่านพ่อบ้านก็จะตำหนิออกมาอย่าง แน่นอน ดังนั้นรอยเย็บจะต้องเล็กเป็นพิเศษ
โชคดีมากที่เธอทำเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว หรือ จะเรียกได้ว่าเชี่ยวชาญในด้านนี้เลยก็ได้ เพียงแต่ตอน นี้ไฟในห้องโถงใหญ่ได้ปิดหมดแล้ว แสงไฟในตอนนี้ ค่อนข้างมืด จนเธอมองไม่ค่อยชัด มันเลยลำบากขึ้น มา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว อาการง่วงนอน ของเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องพยายามแข็งตา เอาไว้ เข็มก็ทำมืออยู่หลายครั้ง

ความเจ็บจากเข็มที่ตำมือ ก็ทำให้เธอรู้สึกตื่นขึ้นมานิด

นึง

เย่เชินหลินที่ทั้งอาบน้ำและอ่านหนังสือจนเสร็จแล้ว ก็ เปิดคอมในห้องขึ้นมา แล้วกดเปิดกล้องวงจรปิดบริเวณ ห้องโถงใหญ่ สายตามองร่างเซี่ยชีหวั่นที่ยังนั่งอยู่บน พื้นอย่างลึกซึ้ง

ค่อนข้างที่จะมืด เลยทำให้มองไม่ค่อยชัดว่าเธอกำลัง ทำอะไรอยู่ สองตาของเขาจ้องเข้าไปใกล้หน้าจอเพื่อ ดูชัดๆ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเย็บชุดอยู่นั้น คิ้วของเขาก็ ขมวดออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ในตอนนี้เซี่ยชีหวั่นเองก็กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ พอดี ปลายเข็มถูกแทรกเข้าไปในช่องว่างของนิ้วโป้ง อย่างไม่เลือกที่ ความเจ็บทำให้เธอคืนสติกลับมาได้ อย่างสมบูรณ์

เธอใช้แรงบีบลงบนปลายนิ้วของเธอ เลือดจากข้างในก็ไหลออกมา น้ำตาก็ไหลตามออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

คําตึกแบบนี้ บางทีอาจจะมีแค่เวลานี้ที่เธอจะได้ ปล่อยตัวเองให้ร้องออกมาได้อย่างเต็มที่

อดกลั้นมานานเกินไปแล้ว น้ำตาที่พอปล่อยออกมา แล้วมันก็เก็บกลั้นต่อไปไม่ได้อีก เธอไม่กล้าส่งเสียง ออกมา จึงกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่ หยุด ระบายทุกความรู้สึกออกมา

เย่เชินหลินจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย แววตา แปรเปลี่ยนเป็นความสับสนฉายออกมา

เขากำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ กำแน่นแล้วก็ปล่อยออกมา

หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ใส่รหัสลงไปอย่าง ชำนาญ ไม่นานก็มีเสียงน่าเคารพของท่านพ่อบ้านดัง ออกมา

“คุณเย่ครับ!”

“พวกเราตระกูลเย่ยาก จนถึงขนาดที่ให้สาวใช้เย็บ ชุดให้ตัวเองแล้วหรอ?” เขาถามเสียงเย็น

ท่านพ่อบ้านที่เดิมได้หลับไปแล้วจึงยังคงงัวเงียเล็ก น้อย สมองยังไม่มีการประมวลผลชั่วขณะ

“คุณเย่ครับ เอ่อ ผมไม่เข้าใจครับ”
“ก้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ฟังให้ชัดเจนซะ! พรุ่งนี้ทำชุดให้ กับเซี้ย หรั่นใหม่สองชุด ส่วนในระหว่างที่ชุดยังไม่ เสร็จนั้น ก็ปล่อยให้เธอใส่อะไรไปก็ได้