บทที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก

สามชั่วโมงถัดมา ในที่สุดก็ถึงคิวของ เถียน ที่จริงเป็นจิ้งจะไม่ เข้าไป แต่อยเตียนเดินโซเซ เธอเลยประคองเข้าไป

ข้างกายของสิ่งมีพยาบาลล้อมรอบและก็มีแพทย์ฝึกหัด พอเห็นเป็นจิ้งตามเข้ามา มู่สิงก็นิ่งไป สายตาหมั่นลง

*อาการเป็นยังไงครับ? “เขาถามอยเถียน แล้วหยิบเคสขอ งอัยเธียนขึ้นมา

เงินจิ้งยืนใกล้ประตู มองไปรอบๆ ในห้องแขวนรูปกับใบ ประกาศไม่น้อย ต่างเป็นความสำเร็จวิชาทางแพทย์ที่มีสิ่งได้มา ในไม่กี่ปีนี้

มองจนเหม่อไป ไม่ทันสังเกตว่าข้างๆวางของทดลองไปไว้ เธอ ถอยไป หลอดทดลองบนโต๊ะต่างสั้น จากนั้นก็ตกลงมาที่พื้น…….. เงินจึงตาโต ใบหน้าดูตื่นตระหนก “ขอโทษค่ะ…… สายตามองไป มูวี่สิงมองเป็นจิ้งที่ก้มลง ภาพที่เธอกำลังเก็บ เขาเกือบจะลุกขึ้นมา พูดไปว่า”อย่าแตะ” เป็นจิ้งสั่น ไม่กล้าขยับ

มู่สิงเดินเข้ามา สวมถุงมือจะเก็บหลอดทดลองพร้อมพูดอย่า งดุๆว่า”ของเหลวในนี้จะกัดผิวคุณได้
เงินจึงรีบซักมือเข้าไป กลัวไปหมด

“คุณหมอม ฉันเองค่ะ”พยาบาลสองสามคนรีบเข้ามา ตัวใกล้

มู่วี่สิง

ตอนนี้เอง ในใจของเงินจิ้งก็แปลกๆ

เหมือนว่าปกติข้างกายมู่สิงก็มีแต่สาวๆเนี่ย

“จิ้งจิ้ง เธอมานี่” ยเถียนอดไม่ได้ที่จะมองเธอ

เป็นจิ้งก้มหน้าลง ไม่กล้าเดินมั่ว

มู่สิงกลับไปนั่งที่เดิม สายตากลับจ้องไปที่เป็นจิ้ง

เธอแลบลิ้นใส่เขา จ่ายยาเสร็จ ตอนที่อยเถียนออกไปก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์

“คุณหมอมหล่อมากเลย ทำไมหล่อขนาดนี้ทำให้อาการปวด หัวของฉันหายไปเลย……

เวินจิ้ง:

“ฉันไปเอายาให้เป็นจิ้งพูด

ตอนนี้เองที่ทางเดินก็มีเสียงเข้ามา : คุณหมอทำโอที่มา อาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนี้จะเข้าเวรไม่ได้อีกแล้ว ผู้ป่วยที่ได้คิวค่อย มาพรุ่งนี้

ก้าวเท้าของเป็นจิ้งถูกมั้ยเถียนห้ามไว้ ฉันนี่โคตรโชคดี เป็น คนไข้คนสุดท้ายของคุณหมอม่วันนี้”
“ฉันว่าเธอไม่ได้ปวดหัว แต่โง่มากกว่า”

“เธอต่างหากล่ะ จิ้งจิ้ง ไม่คิดเหรอว่าคุณหมอมนี่โคตรเพ

อร์เฟค! เมื่อกี้เขายังช่วยเธอ ไม่งั้นผิวเธอคงจะแย่จนต้องไปหา หมอนะ! หล่อละยังจิตใจดี! ” “เถียนเทียน ฉันจะบอกไรให้ฟัง ฉันแต่งงานกับมูวี่สิงแล้ว”ทัน

ใดนั้นเวินจิ้งก็พูด

“หวว นี่ไม่ข่า เอาใหม่! ”

เป็นจิ้งขมวดคิ้ว มันยากที่จะเชื่อขนาดนั้นเชียว

“จริงๆ เธอย้ำ ตึงศอกของมั้ยเถียนแล้วโน้มไปที่ข้างหู เธอ”พวกเราจดทะเบียนสมรสแล้ว!

เงินจึงไม่ได้หลอก อีกอย่างคำพูดของเธอดูจริงจัง ในที่สุด

อยเถียนก็มองเธออย่างเหลือเชื่อ

แต่ว่าเอามือแตะหน้าผากเธอ เธอมีไข้เหรอ?

เวินจิ้งพูดไม่ออก

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”

ทั้งสองรับยาเสร็จก็ออกไปอยเถียนยังหลงอยู่ในใบหน้าหล่อ เหลาของมู่วี่สิง

เงินจึงดึงเธอออกไปเรียกรถแท็กซี่ ตอนนี้เอง รถปอร์เชที่คุ้น เคยหยุดอยู่ที่ข้างๆเป็นจิ้ง มูวี่สิงลงมา

“อุ้ย…..นั่นในคุณหมอไหม?

“อยเถียนถึงเป็นจิ้งอย่างประหม่า

“ใช่”เวินจิ้งถอยหลังไป

นี่คือหน้าโรงพยาบาล มูวี่สิ่งไม่คิดว่าตัวเองช่างดึงดูดสายตา เหรอ? คนรอบๆต่างมองมา

“เขากำลังรอฉันเหรอ? “อยเถียนถามอย่างตื่นเต้น

มุมปากของเงินจึงยกขึ้น ตอนนี้เธอยังไม่เชื่อฉัน? “