บทที่ 10 หลับตา

ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามู่สิงเข้ามาเมื่อไหร่ ไม่ให้ลุ้มให้เสียงเลย! ท่าทางเมื่อกี้ของเธอดูดุร้ายใช่ไหม?

เป็นจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มแย้มออกมา แต่มูวี่สิงไม่ได้ มองเธอ เข้ามาพร้อมกับกระโปรง

“เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ ไปอาบน้ำก่อนแล้วเปลี่ยนชุด แล้ว

ค่อยลงไปทานข้าว

กระโปรงสวยงามเข้ามาในหัวของเงินจิ้ง เป็นจิ้งปิดหน้าไว้ อย่างอับอาย

หนึ่งชั่วโมงถัดมา เห็นเงินจึงยังไม่ลงมา สิ่งที่ขึ้นมา

เงินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองกระโปรงที่มือ ป้ายยังไม่แกะ เธอ เลยเปิดดูราคา หนึ่งหมื่น?

ผ้า ราคาหนึ่งหมื่น?

ทำไมเธอรู้สึกว่ากระโปรงนี้แพงกว่าเธอซะอีก

“ซักช้าอยู่ทำไม? “มู่สิงเดินเข้ามาหน้าหม่นลง

“ฉัน….ตอนนี้เป็นจิ้งใส่แค่เสื้อใน ลังเลว่าจะใส่กระโปรง แพงๆนี้ดีไหม

ตอนที่มู่วี่สิงเข้ามา อะไรที่ควรจะเห็นก็เห็นหมดแล้ว……
เงินจึงลืมตาโต รับสวมกระโปรงเข้าไป แต่ไม่สามารถห้าม สายตาของมูวี่ลงได้ “คุณยังเหลืออีกหนึ่งนาที เสียงของเขาราบเรียบเย็นชา

สายตามองไปที่ตัวเธอ

ผู้หญิงคนนี้ดูผอมแต่มีเนื้อหนัง

“คุณหลับตาเดี๋ยวนี้เลย! “เห็นสิ่งต้องเธอ เป็นจิ้งก็อายมาก

“ผมเห็นหมดแล้ว”มูวี่สิงยิ้มเบาๆ แล้วไปนั่งที่โซฟา

เงินจึงรีบสวมกระโปรง แต่ซิปด้านหลังนั้นมาก เธอเอื้อม มือไปไม่ถึง

มู่สิงขมวดคิ้วเดินเข้ามากันเป็นทิ้งไปที่กำแพง มือของเขารูด ซิปขึ้น นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปที่ผิวด้านหลังของเธอ คันๆ

เวินจิ้งสั่น เงยหน้ามองสายตาเร่าร้อนของชายตรงหน้า

ระยะห่างของทั้งสองแค่หนึ่งเซน เป็นจิ้งรู้สึกกระหายเลยเลีย

ริมฝีปาก

การกระทำนี้ค่อนข้างเร่าร้อนอย่างไม่ต้องสงสัย มู่สิงหรี่ตา จากนั้นก็จูบลงไปที่ปากชมพูๆของเธอ ลึกลงไป

เป็นจิ้งนิ่งไป ครั้งนี้รู้สึกไม่เหมือนกับฝัน เป็นลมหายใจของเขา ที่ประทับเข้ามาที่ริมฝีปากเธอจริงๆ

ตอนที่กินข้าวเช้า เงินจึงไม่กล้ามองมู่สิง เขาจูบเธอทำไม? ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอว่าจะแสดงละครน่ะ?ครั้งนี้ทําจริง? ย่าหย่าหย่าห์

มอง วี่สิง เขากลับปกติไม่มีอะไร กินแซนด์วิชกับกาแฟอย่าง

เท่ๆ

เรื่องอะไรที่เขานิ่งขนาดนี้แล้วเธอต้องมาเป็นกวางน้อยที่ คิดมากแบบนี้ด้วยล่ะ

“วันนี้ต้องไปทำงานไหม? “สิงถามเธอ

เงินจิ้งคิด เปิดวีแชทมาดูข้อความ ถ้าบริษัทไม่มีคนไปทำงาน แล้ว งั้นเธอก็ไม่ต้องไป

จริงด้วย ทุกคนต่างหางานใหม่แล้ว

เงินจิ้งถอนหายใจออกมา ไม่ต้อง ฉันตกงานแล้ว”

มู่สิงขมวดคิ้ว หยิบหนังสือพิมพ์ข้างๆมา หน้าหนึ่งคือบริษัท การผลิตยาเทียนอีจ่ายเงินเดือนพนักงานช้า ข่าวหารหนีไปของ เจ้านาย

“ให้ผมแนะนำงาน ให้คุณไหม? ”

“ไม่ต้องไม่ต้อง! “เป็นจิ้งเงยหน้า ปฏิเสธไปอย่างจริงใจ

แม้พวกเขาจะแต่งงานแล้ว แต่ก็แค่แต่งงานจัดฉาก ห้าม ก้าวก่ายชีวิตของแต่ละคน

ไม่มีงาน เงินจึงคิดว่าจะกลับบ้านไปร่อนเรซูเม่

ใบหน้ามู่สิงหม่นลงมีสายตาไม่พอใจอยู่ หมุนตัวออกไป
ตอนออกไปเป็นจิ้งถึงจำได้ว่าตอนที่มาถนนสายนี้ไม่มีรถ ประจําทางสักคัน เธอเลยได้แค่เดินออกไปจากที่นี่

ดูแมปแล้ว ตั้งสองกิโลแหนะ

พระอาทิตย์บนหัวที่ร้อนมาก เป็นจิ้งร้อนสุดๆ ได้แค่ค่อยค่อย ออกไป

ตอนนี้เองรถปอร์เซสีฟ้าก็เข้ามา เงินจึงเดินไปอีกทาง รถนั่น กลับมาหยุดที่ข้างเธอ

“คุณคือ…เป็นจิ้ง? “ผู้ชายที่ขับรถอยู่นั้นดึงแว่นสีดำลง ปรากฏให้เห็นดวงตาดอกท้อนั่น

เงินจิ้งจําเขาไม่ได้ แต่เขาจําเธอได้?