ตอนที่ 82 ใครคือคนที่อยู่ในใจแต่ไม่อาจอยู่ข้าง กายของคุณ2

เธอพบว่า ขนตาของแอนโทนี่นั้นงอนและน่ารัก แต่ ของเป้หมิงโม่นั้นยาวและดูอีมครีม

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแอนโทนี่ค่อยๆเข้ามา ใกล้ๆเธอ ริมฝีปากของเราสองคนใกล้จะสัมผัสกันอยู่

แล้ว-

ทันใดนั้น “โอ๊ย….”

ได้ยินแต่เสียงกรีดร้องแอนโทนี่

เป้หมิงโม่บีบหูของแอนโทนี่อย่างแรงและดึงเขาออก

กู้ฮอนตะลึง และมองที่ดวงตาโหดเหี้ยมคู่นั้น

“เป้ หมิงสอง นายไม่ทำตามกฎของเกมนี่!” ป่ายมู่ซี เตือนเขาอย่างใจเย็น

แอนโทนี่ชำเลืองมองอย่างไม่พอใจพี่ชายคนรอง “พี่ ชาย นายจะทำอะไร ชายชรานั้นพูดว่าพี่เกลียดผู้หญิงคน นี้ไม่ใช่เหรอ?”

ใบหน้าเป้หมิงโม่อึมครึม และอ้อมไปดึงกู้ฮอนบนโซฟา

ออกมา

“ไป!”

คำพูดเรียบง่ายทำเอาคนตกใจกลัว
“อ๊ะ?” กู้ฮอนมีนงงไปครู่หนึ่ง เป้หมิงโม่จะมาก็มา จะไป ก็ไป โดยไม่ได้บอกกล่าวอะไร

ดวงตาที่มืดมนของเขากระทบแสง “หรือคุณจะอยาก อยู่ต่อและจูบกับทุกคน?”

ครู่หนึ่ง ภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบ

ป่ายมู่ซี เม้มริมฝีปาก และลุกขึ้นยืน จ้องไปที่ดวงตา ของเป่ยหมิงโม่ “เธอแตกต่าง เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ถูกไหม?”

เป้ หมิงโม่ ตากระตุกเล็กน้อย

ชูหยุนเฟิงสับสน “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อครู่ก็ยังเล่น กันดีๆไม่ใช่เหรอ?”

“มีใครบางคนไม่ได้เล่นไง” ป่ายมู่ซี พูดขึ้น

เป้หมิงโม่หรี่ตาลง “ป่ายมู่ซี อย่าพยายามท้าทาย ความอดทนของฉัน!”

“ก็ได้ ฉันไม่ท้าทายก็ได้ แต่ทำไมวันนี้ไม่พาพี่สะใภ้มา

ด้วยล่ะ?” ป่ายมู่ซี เหลือบมองไปที่กู้ฮอน กู้ฮอนตกตะลึง ถอยไปด้านหลังของเป่หมิงโม่อย่าง ไม่รู้ตัว

“ป่ายมู่ซี !” เสียงเยือกเย็นของเป้หมิงโม่พูดขึ้น ดู เหมือนว่า ป่ายมู่ซี กวนโมโหเขาได้จริงๆ

“ทำไมล่ะ? ไม่มีจุดยืนแล้วเหรอ? จะพาผู้หญิงคนนี้ไป ไหนมาไหน แต่กลับไม่คิดถึงความรู้สึกของพี่สะใภ้เป่หมิง สอง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นายเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้….
ผัวะ

เป็หมิงโม่ชกอย่างแรงที่แก้มของป่ายมูซี โดยไม่มีคำ

เตือน

ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องนั้นอึดอัดขึ้นมา

ใจหวิว

ทุกคนในขณะนั้นต่างตกใจกับการกระทำของเป่หมิง

โม่

“ฉันจะพูดอีกครั้ง ฉันจะพาผู้หญิงคนไหนไป นายก็ ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย! และถ้านายไม่เปลี่ยนคำพูด ก็อย่า มาโทษที่แม้แต่พี่น้องฉันก็ให้ไม่ได้!”

ประโยคนั้นพูดออกมาอย่างเย็นชา และเขาก็พา กู้ฮอ นออกไป

กู้ฮอนหดตัวอยู่ในอกเขาอย่างรวดเร็ว โดยไม่กล้า ออกแรงอะไรเลย

ป่ายมู่ซี ที่แท้ก็เป็นคนของSoso.

อีกด้านหนึ่ง เสียงที่กังวลของชูหยุนเฟิงพูดขึ้น “เฮ้อ เป่ยหมิงสองจะไปก็ไปสิ ทำไมต้องพาฮอนฮอนของพวกเรา ไปด้วย….”

แอนโทนี่จับหูที่เจ็บของเขาและพึมพำกับตัวเอง “เป็น อย่างที่ชายชรานั้นพูดไว้ กู้ฮอนเป็นคนกำหนดความชั่ว ร้ายของเป้หมิงสอง?”

ป่ายมู่ซี ลูบแก้มที่โดนชกและตะโกนอย่างใจร้อน “เปหมิงสอง อย่าโง่ไปหน่อยเลย ฉันรู้ว่าในใจนายยังมีพี่สะใภ้อยู่..”

*

ออกจาก KTV

กู้ฮอนสูดอากาศหนาวเข้าลึก

คืนนั้นมืดมิดมาก

เธอมองอย่างระมัดระวังไปที่สีหน้าหม่นหมองของเห

มิงโม่

“คือ….” เธอถอนหายใจ “ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันจูบกับ แอนโทนี่ล่ะ?”

ในความเป็นจริงเธอสนใจตรงนี้มาก

ถึงยังไงเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับความรู้สึกดีจาก ป่ายมู่ซี อยู่แล้ว

เป็หมิงโม่ดันเธอเข้าไปในรถแล้วตามเข้ามาด้วย ‘ปัง”

เสียงประตูปิด

อุณหภูมิภายในรถลดลงอย่างกะทันหัน

เขายกมือลูบแก้มแดงจากการดื่มของเธอ คราวนี้ โชค ดีที่ไวน์ไม่แรงมากและเธอก็ไม่ได้เมา

ชายตามองดวงตาเล็กใสเหมือนกวางตัวน้อยของเธอ ก่อนตาเขาจะหม่นลง

ข้อต่อนิ้วเรียวสัมผัสบนริมฝีปากของเธออย่างอ่อน โยนโดยไม่สามารถบังคับได้

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเธอไม่ได้ห้าม เขามองลงเชิงขออนุญาต

จูบลงไป

“.” เธอรู้สึกถึงริมฝีปากเย็นบางของเขา ซึ่งแตกต่าง จากก่อนหน้านี้ที่ดุดัน ครั้งนี้รับรู้ถึงความนุ่มนวล

ทำไมไม่ปล่อยให้เธอจูบกับแอนโทนี่

เขาใช้การจูบนี้ ให้คำตอบกับเธอโดยตรง

ริมฝีปากและฟันของทั้งคู่ ดูเหมือนว่าอารมณ์ทำให้

ไหลลื่นไปด้วยดี

ปลายลิ้นทั้งสองพันเกี่ยว

เธอรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจไปกับการจูบของ

เขา

ไม่มีแรงต่อต้าน

ราวกับตัวลอย อยู่ภายในรถนี้

จูบจนกว่าทั้งสองคนเหนื่อยหอบ เขาถึงปล่อยเธอ….

มองไปที่ริมฝีปากสีแดงที่บวมของเธอ เสียงแหบห้าว ของเขาฟังเหมือนคลื่นทะเลลึก-

“กู้ฮอนใครคือคนที่อยู่ในใจแต่ไม่อาจอยู่ข้างกายของ

คุณ?”

เธอใจสั่น

สูดน้ำมูก และจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาและมีเสน่ห์ ของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เป่หมิงโม่ในเวลานี้ทำให้ เธอใจเต้นแรง
เรียนน้ำเสียงของเขา ปลายนิ้วที่ละเอียดอ่อนของเธอ แตะไปที่ถึงริมฝีปากเย็นชาของเขา และยิ้มขึ้น “เป่หมิงโม่ แล้วใครคือคนที่อยู่ในใจแต่ไม่อาจอยู่ข้างกายของคุณ ล่ะ?”

วันรุ่งขึ้น ในบ้านตระกูลเป่ยหมิง

แสงแรกของเช้านี้ผ่านเมฆและส่องลงในกรงเหล็ก ขนาดเล็ก

“หงิงๆๆ..”เสียงสุนัขกรน

“ฮักๆๆ….”เสียงเด็กน้อยร้องไห้

แม่บ้านที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ ได้ขอความเมตตาเป็นรอบ ที่เก้าสิบสามแล้ว “เฉิงเฉิง ได้โปรดอย่าร้องไห้อีกเลย ร้องไห้แล้วหัวใจ ม้ามและปอดของฉันเหมือนจะแตกร้าว ไปหมด….”

หยางหยางกลอกตาและร้องไห้ต่อไป “คุณปล่อยให้ ผมออกไปสิและผมจะไม่ร้องไห้อีก”

แม่บ้านต่างพากันหน้าซีด นายน้อย โปรดอย่าทรมาน ฉันอีกเลย แม้ว่าจะให้ความกล้าแก่ฉันถึงสิบครั้งก็ไม่กล้า ที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของคุณชายรองหรอกคะ….”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ