บทที่ 4 ไม่อยากจะเชื่อ

ฉันนิ่งค้าง แล้วมองดูหน้าด้านข้างของพิรภพ ตอนนี้ ฉันมั่นใจว่าริตาและฤดีคงไม่รู้ว่าจะทำสีหน้ายังไงแล้ว

เพียงแต่ ทำไมอยู่ดีๆพิรภพถึงเข้ามาช่วยฉันได้?

“ท่าน…ท่านประธาน” ริตาเดินขึ้นหน้า แล้วยิ้มแห้งๆ “ท่านประธานพิรภพเป็นอะไรรึเปล่าคะ? พอดีพวกฉันแค่ ล้อเล่นกันเท่านั้น”

“หืม?”

พิรภพสะบัดเสื้อผ้าของตนเอง “แล้ว?”

ตอนนี้ฉันอยู่ด้านหลังของเขาก็เลยไม่รู้ว่าสีหน้าของ เขาเป็นยังไง

แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ริตาและฤดูหน้าซีดเผือก พวกเธอ สองคนสบตากัน “ท่านประธานคะ พวกฉันผิดไปแล้วค่ะ พวกฉันแค่ล้อเล่นกันเท่านั้น”

“ไปรับเงินเดือนที่แผนกบัญชี แล้วไสหัวออกไปจาก บริษัท”

ฤดูหน้าถอดสี “ท่านประธาน…..”

“รปภ. พาตัวสองคนนี้ออกไปที”
พิรภพพูดออกคําสั่ง ฉันเงยหน้าขนมองวิตา ตอนนี เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต

“ท่านประธานคะ ไล่พวกเธอออกแบบนี้มันเกินไป เปล่าคะ…”

ฉันไม่ได้เป็นแม่พระ และไม่ได้สงสารสองคนนี้ แต่ แค่กลัวคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างตาจะสร้างปัญหาให้ใน ภายหลัง

ตอนนี้ชีวิตของฉันวุ่นวายพอแล้ว

พิรภพไม่สนใจฉัน เขาเดินไปข้างหน้าและลากฉันไป ที่หน้าห้องทํางานของเขา

“คุณ เข้าไปด้านใน

ยังไม่รอให้ฉันดึงสติกลับมา ประตูก็ปิดดังปิ้ง ฉัน ได้ยินเสียงซุบซิบดังไล่หลัง ภายในใจของฉันรู้สึก กระอักกระอ่วนมาก

ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเขา และพูดขึ้นเสียง เบา “ขอบคุณนะคะ”

พิรภพยังคงไม่สนใจฉัน มือของเขาจับโต๊ะทำงาน เอาไว้ สายตาค่นั้นจับจ้องมาที่ฉันและแสยะยิ้มออกมา
เหมือนฉันจะเห็นซาตานในคราบคน

ฉันขอบคุณอีกครั้งและพยายามที่จะออกไป แต่เขา กลับพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเฉียบ “รีบมากหรอ?”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของเขาที่มองมานั้น ทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ

“ท่านประธานค่ะ ฉันขอบคุณท่านมากนะคะ แต่ว่า เรื่องเมื่อคราวที่แล้วเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดจริงๆค่ะ”

เขาเดินสาวเท้ามาที่ฉัน ฉันก้าวถอยหลังด้วยความ ตกใจจนสุดท้ายก็ชนเข้ากับผนังห้อง

เขาแสยะยิ้ม “คุณกลัวหรอ? ผมยังไม่ทำอะไรนัก หน่อย คุณอยากจะเล่นไล่จับกับผมไหม?”

ขณะที่พูด เขาก็จับที่คอของฉัน ความร้อนของชาย หนุ่มทำให้ตัวของฉันสั่นเท่า ตอนนี้ฉันตกใจและกลัวเขา ไม่ต่างกับลูกกวางตัวน้อยที่จะถูกสิงโตจับกิน

“ท่านประธานคะ ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวก่อนค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงาน” ฉันพูดแล้วสะบัดมือของเขาทิ้ง

ทันใดนั้นเอง เขาก็คว้าจับมือของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันเสียการทรงตัวแล้วล้มลงซบแผ่นอกกว้างของเขา แต่ที่น่า แปลกกว่านั้นก็คือฉันรู้สึกคุ้นกับความรู้สึกนี้

เป็นไปได้ยังไง

ฉันเงยหน้าขึ้น สบตากับพิรภพ

พิรภพหรี่ตาลง แล้วกระชับกอดฉันเอาไว้

“คุณบ้าไปแล้วรึเปล่า !

ฉันพยายามที่จะขัดขืน แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะ เอาชนะผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขาได้ยังไง มือของเขาจับข้อ มือของฉันแน่น

“คุณรนหาที่เอง”

พิรภพพูดจบก็ขยี้บดปากริมฝีปากบางของฉัน

วินาทีนั้น ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัวพร้อมกับถลึงตาโต มองดูพิรภพด้วยความตกใจ

ตอนที่ออกซิเจนกำลังจะหมดไปนั้น ในที่สุดพิรภพ ก็ละออกมา ฉันตบหน้าเขาอย่างแรงและตกใจกับการกระ ทำของตนเองในเวลาเดียวกัน
ใบหน้าขาวเนียนของเขามีรอยแดงแผ่ซ่านขึ้นมา เขา แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ฉันถลึงตามองดูเขาด้วยความไม่พอใจ

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปนั้น พิรภพก็โยนรูปถ่าย บางอย่างมาตรงหน้า

“ดูสิ ว่านี่คืออะไร”

ฉันนิ่งค้าง มองดูภาพถ่ายเหล่านั้น คิ้วของฉันขมวด เป็นปม มองดูร่างกายที่แสนจะคุ้นตา

“ก็แค่หน้าหันข้างของคนหน้าตาคล้ายกันก็เท่านั้น” ฉันปรายตามองเขา “บนโลกใบนี้มีคนหน้าตาเหมือนกัน เยอะแยะไป รูปพวกนี้คุณเอามาให้ฉันดูทำไมคะ?”

พิรภพโมโหแล้วหัวเราะในลำคอ

ฉันไม่อยากจะอยู่ใกล้กับเขาอีกแล้ว จึงโยนรูปถ่ายใส่ หน้าเขาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน