ตอนที่ 8 ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ตอนเช้าวันหนึ่ง จรีภรณ์รีบกินข้าวเช้าและรีบนั่ง รถไฟใต้ดินไปทํางาน

พอถึงบริษัทก็พบว่าเพื่อนร่วมงานต่างก็มองเธอด้วย สายตาแปลกๆ จรีภรณ์ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้แต่ เดินตรงมาทีที่นั่งของ ตัวเองและเธอก็พบว่าบนโต๊ะมีด อกกุหลาบกองเต็มไปหมด

และบนดอกกุหลาบก็ยังเขียนคำว่า ILOVEYOUอีก

ด้วย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ จรีภรณ์ทำเป็นมอง ไม่เห็นและก็กวาดดอกไม้ลงถังขยะทั้งหมด

และไม่กี่วันต่อมา ชนุตต์ก็จ้องมาที่จรีภรณ์ตลอด

ดอกกุหลาบ เสื้อผ้า เครื่องประดับต่างๆ ถูกส่งให้จ ถูกส่งให้จรี ภรณ์อยู่ตลอด และเธอก็กลายเป็นคนที่ทุกคนรู้จักและ พูดถึง

แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตู ยังพูดเลยว่าจรีภรณ์ต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี

แต่ไม่ว่าจะยังไง จรีภรณ์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรตั้งแต่ แรกอยู่แล้ว

แต่ก่อนนี้จิรภาสแทบจะไม่ค่อยส่งของอะไรให้เธอแต่มีบางอย่างที่มีค่ามากกว่าของเหล่านี้ ถ้าจรีภรณ์ เห็นแก่ได้จริงๆ ในตอน นั้นเธอคงไม่ออกจากบ้านมาตัว เปล่า เธอสามารถที่จะทวงเอาสถานะความเป็นตัวตน ของเธอมาได้ แต่ว่าเธอไม่ทำ เธอออกจาก บ้านจริภาส มาตัวเปล่าและก็หายไปในค่ำคืนนั้น

เมื่อเธอหันมาเธอก็เผชิญหน้ากับชนุตต์ที่มีความ กระเหี้ยนกระหือรืออย่างบ้าคลั่ง จรีภรณ์รู้สึกกลัวอย่าง มาก มากจนกระทั่งเริ่มที่ จะหาทางเลี่ยงออกจากเขา ภายใต้สถานการณ์ที่เหลืออดเหลือทน เขาจึงสกัดกั้น จรีภรณ์ที่บริษัท

“ทำอะไรคะ”

“ไปกินข้าวกับผมหน่อยสิ” ชนุตต์มองจรีภรณ์ด้วย รอยยิ้มที่มีเล่ห์เพทุบายและขาก็สั่นราวกับว่าจะเป็นลม

“ไม่ว่างค่ะ” จรีภรณ์ตอบและเดินเลี่ยงไปต่อทาง

ด้านหน้าของเขาแต่ก็มีพนักงานมาขวางเธอไว้ด้านหน้า พนักงานผู้นี้เพิ่งถูกส่ง กลับมาจากสำนักงานใหญ่ ก่อน หน้านี้เคยเป็นมือขวาพ่อของชนุตต์มาก่อน

“คุณคิดจะทำอะไร” จรีภรณ์หันกลับไปถามชนุตต์ “ก็ไม่ทำอะไรหรอก ก็แค่อยากให้เธอไปกินข้าวกับ

“แค่กินข้าวจริงหรอคะ ยังไงฉันก็ไม่กิน” จรีภรณ์รู้ว่าวันนี้ไปไม่ได้แน่ๆ เธอจึงแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่า ไหร่ใส่เขา

ชนุตต์เห็นปฏิกิริยาของจรีภรณ์ เขาก็หัวเราะออก มาอย่างโง่ๆ

ชนุตต์พาเธอไปร้านอาหารตะวันออกที่เรียกว่าเจส ซี ตับห่านด้านในร้านมีสีเดียวกัน

ก่อนหน้านี้ จิรภาสก็พาเธอมาบ่อยๆ ทุกๆครั้งที่มา ก็จะต้องสั่งเมนูตับห่านนี้ เพราะว่ามันคือสิ่งที่จรีภรณ์ ชอบมากที่สุด

ตั้งแต่จรีภรณ์ก้าวเท้าออกจากบ้านจิรภาสเธอก็ไม่ เคยได้มาอีกเลย

วันนี้ชนุตต์ได้พาเธอมาร้านอาหารตะวันตกแห่งนี้ จรีภรณ์ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไร ก็ตามเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“จรีภรณ์ เธอชอบกินอะไร” ชนุตต์ขอเมนูอาหาร และส่งให้จรีภรณ์

จรีภรณ์ไม่ได้มองอะไรและไม่ได้พูดอะไร

“จรีภรณ์ ทำไมเธอไม่ใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อให้ล่ะ”

“ไม่ชอบค่ะ”
“งั้นเธอชอบอะไร เธอบอกมาสิ ฉันจะซื้อให้เธอเอง” ชนุตต์ตอบ

“สิ่งที่คุณให้ฉันฉันไม่ชอบมั้งหมด” จรีภรณ์ตอบ ด้วยความนิ่ง

ดูจรีภรณ์แล้วเฟมือนจะไร้อารมณ์อย่างมาก ในใจ ชนุตต์ก็ไม่มีอะไรจะพูด ดูจากภายนอกแล้วเหมือนกับ ก่อนหน้านี้เขาใช้วิธีนี้กับผู้หญิงคนอื่นให้ติดเขาได้แต่ดู เหมือนจรีภรณ์จะไม่ได้ผล ภาพจำในหัวของเขา ผู้หญิง ไม่ได้ชอบเงินหรอกหรอ

ถึงกระนั้นก็เถอะ เธอคือพวกหลอกง่าย หรือว่ามัน น่าตื่นเต้นมากขึ้น

พอคิดเรื่องนี้ชนุตต์ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากที่อาหารมา จรีภรณ์ก็เริ่ม

กิน

“จรีภรณ์ ตอนเย็นเธออยากไปเที่ยวเล่นไหม ชั้น จองที่นั่งพิเศษที่บึงบนภูเขาคุนลุนไว้” ชนุตต์เริ่มที่จะ ขยับเข้ามาใกล้และ สายตาอันเจ้าเล่ห์ก็มองไปที่จรีภ รณ์

และตอนนี้เองประจวบเหมาะกับที่จิรภาสเข้ามาเห็น พอดี เขาจึงเดินเข้าไปทันทีและพูดว่า “ท่านชนุตต์!”

ชนุตต์เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า “อ้าว คุณจิรภาสก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ” หลังจากนั้นก็หันหัวออกมาพร้อมกับก้ม ลงทักทายชญาภา ตามมารยาท

“พาแฟนมาทานข้าวหรอครับ หรือยังไง หรือคุณจิร ภาสพาคู่หมั้นมาทางข้าวล่ะครับ”

หลังจากนั้นจิรภาสก็ยิ้มและทักทายตามมารยาท ต่อชนุตต์ แต่ตอนที่เค้าได้ยินคำว่าแฟน สีหน้าของเขา ก็เริ่มเปลี่ยนไปทันที และอดไม่ได้ที่จะโกรธตอกกลับ ชนุตต์ว่า “ท่านชนุตต์เนี่ยะเป็นคนตลกจังเลยนะครับ

หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรออก ทันใดนั้น เอง เขาก็หันมาพูดว่า “ได้ยินมาว่าตับห่านที่นี่ไม่เลวเลย นะครับ ท่านผู้หญิง จรีภรณ์ลองชิมดูสิครับ”

“ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่ชอบทานตับห่านค่ะ” จรีภรณ์ ปฏิเสธไป

“อ๋อ ดูเหมือนว่ารสนิยมของคุณจะเปลี่ยนไปนะ ครับ” จิรภาสมองไปที่จรีภรณ์ รอยยิ้มที่ผ่านทาง สายตานำมาความประชด ประชัน

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณจิรภาสล่ะคะ” จรีภรณ์ หยิบไวน์แดงขึ้นมาจิบอย่างสง่างามพร้อมกับถามกลับ ตั้งแต่เจอจิรภาสจนถึง ตอนนี้ แม้แต่สายตาเธอก็ไม่เคย มอง

จิรภาสมองเข้าไปที่ดวงตาอันไร้อารมณ์ของเธอ และในใจนั้นก็รู้สึกกระวนกระวาย
“จิรกาส” ชญาภากระซิบเรียกเขาเบาๆ ตอนที่จร ภาสกำลังรู้สึกโกรธ

จิรกาสหันกลับมามองชญาภาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร และเดินตรงไปนั่งที่อื่น

ชนุตต์ยังไม่ได้ทันโต้ตอบอะไรกับเหตุการณ์นี้ แต่ ก่อนหน้านี้ได้คิดถึงเรื่องที่งานเลี้ยง เขาจึงค่อยๆถามจริ ภรณ์ว่า พวกคุณ รู้จัก กันมาก่อนหรอ”

จริภรณ์ก้มหน้าลง สายตาได้มองจ้องไปที่จิรภาส อย่างต่อเนื่อง สีหน้าของชญาภาก็ซีดโผลนและกัดปาก ของตัวเองพร้อม ดวงตาอันแสนริษยาของเธอ

จริภรณ์ยิ้มมุมปาก ไก่ก็คือไก่ แม้ว่าจะบินขึ้นไป เกาะยอดกิ่งไม้ก็ไม่ได้กลายเป็นหงส์ ไม่ว่าชญาภาจะ เสแสร้งแกล้งทำยังไง ก็ ยังไม่สามารถกำจัดรสนิยม ชั้นต่ำออกไปได้ คุณภาพของสังคมชนชั้นสูงนั้นถูกเปิด เผยออกมาจากเถ้ากระดูกดำ เธอเรียนรู้ได้แค่ กี่วัน เรียนเรื่องมารยาทได้นิดเดียวจะมาเป็นตัวอย่างที่ดีได้ อย่างไร

แต่ว่า ผู้ชายกากเดนก็ต้องคู่กับผู้หญิงกากเดน ก็ เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดไม่ใช่หรอ และพวกเขาจะได้ ไม่ต้องไปทําเรื่อง อันตรายใส่คนอื่นในอนาคต พอคิด เรื่องนี้ เธอก็หยิบกระดาษเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากและ พูดว่า “ไม่เคยรู้จัก”