ตอนที่ 7 จรีภรณ์กลับมาแล้ว

พอถึงบ้านชญาภาก็ปิดประตูกระแทกเสียงดัง

นึกถึงภาพตอนที่จรีภรณ์ออกมาอย่างงดงาม เธอก็ มีความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา เธอคิดว่าพอจรีภรณ์ออกจาก ตำแหน่งคุณนายจิรภาส แล้วเธอจะต้องตกอับ ตกระกำ ลำบากและเธอยังคิดอีกว่าเธอเองจะต้องสบายไม่มี อะไรต้องมากังวล แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้จรีภ รณ์จะไป อยู่ในที่ที่สูงส่งและผู้หญิงต่ำช้าคนนี้ยังมีอำนาจอีกด้วย

นพนารีบวิ่งตามเสียงมาในห้องของชญาภา : “เด็ก น้อยของแม่ หนูอยากจะปลุกคนนั้นไหม?

“แม่ แม่รู้ไหม จรีภรณ์กลับมาแล้ว” ชญาภานั่งลง บนเตียงอย่างเต็มแรง

“อะไรนะ!?” นพนาตกใจ

“วันนี้หนูเจอจรีภรณ์ที่งานเลี้ยง ดูเหมือนมันจะมี ชีวิตที่ดีมากด้วย

“แล้วมันไปที่แบบนั้นได้ยังไง”

“ไม่รู้ และมันก็อยู่กับอีตาชนุตต์บ้านตระกูลธนะ

ปรีดานั่นด้วย

“ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกันได้” นพนามองชญาภา อย่างสงสัย ชนุตต์เป็นคนที่จะรับช่วงบริษัทเอส.แอลตอนที่ 7 จรีภรณ์กลับมาแล้ว

พอถึงบ้านชญาภาก็ปิดประตูกระแทกเสียงดัง

นึกถึงภาพตอนที่จรีภรณ์ออกมาอย่างงดงาม เธอก็ มีความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา เธอคิดว่าพอจรีภรณ์ออกจาก ตำแหน่งคุณนายจิรภาส แล้วเธอจะต้องตกอับ ตกระกำ ลำบากและเธอยังคิดอีกว่าเธอเองจะต้องสบายไม่มี อะไรต้องมากังวล แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้จรีภ รณ์จะไป อยู่ในที่ที่สูงส่งและผู้หญิงต่ำช้าคนนี้ยังมีอำนาจอีกด้วย

นพนารีบวิ่งตามเสียงมาในห้องของชญาภา : “เด็ก น้อยของแม่ หนูอยากจะปลุกคนนั้นไหม?

“แม่ แม่รู้ไหม จรีภรณ์กลับมาแล้ว” ชญาภานั่งลง บนเตียงอย่างเต็มแรง

“อะไรนะ!?” นพนาตกใจ

“วันนี้หนูเจอจรีภรณ์ที่งานเลี้ยง ดูเหมือนมันจะมี ชีวิตที่ดีมากด้วย

“แล้วมันไปที่แบบนั้นได้ยังไง”

“ไม่รู้ และมันก็อยู่กับอีตาชนุตต์บ้านตระกูลธนะ

ปรีดานั่นด้วย

“ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วยกันได้” นพนามองชญาภา อย่างสงสัย ชนุตต์เป็นคนที่จะรับช่วงบริษัทเอส.แอล
“ เรื่องนี้หนูอย่าพึ่งไปบอกพ่อของหนู รอให้ผ่านช่วง นี้ไปก่อนแล้วค่อยพูด

“อ่อ โอเคค่ะแม่” ชญาภาตอบอย่างเชื่อฟัง

ในเวลานี้จรีภรณ์ไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของเธอ ไปปั่นป่วนความฝันของใครบ้าง

เป็นการยากที่จะจัดการกับความพัวพันของชนุตต์ และจรีภรณ์กลับบ้าน

เธอเดินอยู่คนเดียวในพื้นที่บ้านเก่าๆ

แสงสลัวส่องลงมาที่ตัวของเธอและเงาของเธอก็ ทอดยาวออกมา

ถนนเล็กๆแสนเงียบงันและไม่มีผู้คน ชุมชนเล็กๆ แห่งนี้ ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้ หลังจากที่แม่ของ เธอจากไป หลังจากที่ แม่ของเธอจากไป เธอเองก็ได้มา อยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง

หลังจากที่ได้พบจิรภาส ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาจะ เป็นผู้ชายที่มอบความไว้วางใจในชีวิตเธอได้ แต่ก็นั้น แหละ เธอไว้ใจผิดคน เธอเป็นเพียงคุณนายบ้านจิร ภาสได้แค่แค่ครึ่งปีก่อนเฉดออกจากบ้าน

ครึ่งปีมานี้ หลายๆคนรู้จักเพียงบรรพบุรุษของเธอ และสามีอันเป็นที่รัก จนกระทั่งเธอได้กลายมาเป็น คุณนายบ้านจิรภาส แต่กลับ ไม่รู้ถึงเบื้องหลังแห่งความโศกเศร้าของเธอเลย

สามปีกาอนหน้านี้เธอถูกจิรภาสไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้นเธอตกอับมาก แต่ก็ต้องอุ้มทองตะวัน

งานก็หาไม่ได้ เรื่องชีวิตความเป็นอยู่แค่คิดก็รู้แล้ว

โชคดีที่เธอได้พบกับเทพวี แฟนของเธอตอนเธออยู่ ที่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยู่ที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าตอน นี้จะใช้ชีวิตยังไง

จรีภรณ์ล้วงเอากุญแจออกมาและทำหล่นเสียงดังที่ ประตูในค่ำคืนที่เงียบงันจนได้ยินเสียงแทรกผ่าน

คุณดาลิศห้องข้างๆออกมาจากใน พูดพร้อมกับหาว ว่า “มาอะไรดึกๆดื่นๆ

“ อ่อ ตะวันหลับแล้วใช่ไหมคะ” จรีภรณ์พูดเสียง

เบาๆ

“ หลับไปแล้ว เมื่อกี้ร้องหาแม่ตลอดเลย”

“แย่เลย คุณเพิ่งจะได้นอนนี่เอง” จรีภรณ์มองคุณ ดาลิศด้วยความขอบคุณ ตั้งแต่ที่จรีภรณ์ย้ายมาที่นี่ นอกจากเทพวีแล้วก็มีคุณ ดาลิศที่ให้ความช่วยเหลือมา โดยตลอด

ก่อนหน้านี้คุณดาลิศและแม่ของจรีภรณ์อาศัยอยู่ที่ ตึกนี้ ในขณะที่เลี้ยงดูแลเธอจนโต คุณดาลิศก็รู้สึกรักอย่างสุดหัวใจ

ประจวบเหมาะกับที่ลูกชายของเธอมักจะไม่ค่อย กลับมา เธอก็จะอยู่คนเดียว ดังนั้นเธอก็เลยขออาสา เลี้ยงดูปูเสื่อตะวัน ทุกๆ ครั้งที่เธอเจอตะวันเธอก็จะ เรียกตะวันว่าเป็นหลานของตน สิ่งนี้ทำให้จรีภรณ์รู้สึก ซาบซึ้งใจมาก

จรีภรณ์เดินไปที่หน้าเตียงของตะวันและก้มหน้าจูบ ลูกชายของตน

ปลายหางตาของเจ้าหนุ่มน้อยยังมีรอยคราบน้ำต ติดอยู่ ในมือกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กไว้แนบแน่น นั่นเป็น เพียงของเล่นชิ้นเดียวที่ เธอซื้อให้เขา

จรีภรณ์มองตะวันอย่างเจ็บปวดใจ ในใจก็คิดว่ารอ ให้เงินเดือนเดือนนี้ออกจะพาตะวันไปเล่นที่สนามเด็ก เล่นและเขาจะต้องสนุก มากแน่ๆ

ขณะที่มองลูกชายกำลังหลับ ในใจของจรีภรณ์ก็ อ่อนโยนไปตามกัน

จริงๆแล้ว จรีภรณ์ไม่มีเวลาอยู่กับลูกเลย ทุกๆวัน นอกจากงานก็มีงาน แม้แต่เวลาพักผ่อนเธอก็เอาไป ทำงานพาร์ทไทม์

ตะวันจะต้องเข้าอนุบาลในเร็วๆนี้ เธอก็ต้องเอาเงิน เก็บของเธอส่งเสียเขา
ความสวยงามภายนอกมันยิ่งใหญ่มาก จรีภรณ์ เอนตัวอยู่บนเตียงมองดูตะวันอยู่ข้างๆ ตอนนี้ตะวันนับ วันยิ่งโต หน้าตารูปร่างของ เขานับวันก็ยิ่งเหมือนมาก ขึ้น

ผ่านมาได้หลายปี เธอไม่เอ่ยถึงผู้ชายคนนั้นต่อหน้า ตะวันเลย ตะวันเองก็ไม่ถามเรื่องแบบนี้ แต่ก็มีบางครั้ง ที่ตะวันร้องไห้หาพ่อ ของเขา

ถึงแม้ว่าทุกครั้งจะทำเป็นขอผ่านไปที แต่บางทีก็ทำ ไม่ได้ ทุกครั้งที่ถึงตอนนี้ จรีภรณ์ก็จะบอกตะวันว่า พ่อ เขาตายไปแล้ว จะ ไม่กลับมาอีกแล้ว

ถึงแม้จะเป็นวิธีที่รุนแรง แต่หลังจากที่เขาเติบโตขึ้น เขาต้องเข้าใจแน่นอน

จรีภรณ์พลิกตัวกลับมาแบบกระวนกระวายใจ ใน สมองก็หยุดคิดไม่ได้เรื่องที่พบจิรภาสในวันนี้ คิดถึง ผู้ชายที่มาทำหัวใจสลาย

รูปร่างหน้าตาของเขานำมาซึ่งความกลัวในชีวิต การเป็นอยู่ของเธอ เธอกลัวว่าจะพบเขาอีก แต่อย่างไร ก็ตามรูปร่างหน้าตาตัว ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกกลัวเช่น เดียวกัน

คืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่นอนไม่หลับ