ตอนที่ 17 ไม่เกี่ยวกับคุณ

เดิมทีเทพวีจะพาจรีภรณ์ไปตรวจที่โรงพยาบาล หลัง จากหัวที่พึ่งถูกชนมา แต่ว่าจรีภรณ์กลับไม่อยากไป เธอเพียงคิดว่าชนเพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้น ไม่ต้องทำ ขนาดนั้นก็ได้ แล้วก็นั่งเหม่อลอยอยู่ในรถคนเดียว

เทพวีถอนหายใจนิสัย จรีภรณ์เดิมทีก็เป็นคนดื้ออยู่ แล้ว ยังไงก็ไม่ยอมเชื่อฟัง เป็นเพราะจิรภาสกับชญาภา แท้ ๆ เธอจะไม่มีวันยกโทษให้ตลอดชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นแม่ของนางแพศยาคนนี้ยังเข้าไป แทรกแซงงานแต่งของพ่อแม่ของตัวเองอีกด้วย

ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ล้วนแต่คิดว่าเรื่องนี้แย่มาก หรือว่าพ่อแม่ของเขาไม่สั่งสอนถึงทำให้ชายหญิง สารเลวคู่นั้นมาเบ่งโออวดต่อหน้าเธอหรือไม่อายคนอื่น บ้างเหรอ

เทพวีคิดอย่างไม่พอใจในหัวก็สาปแช่งจิรภาสอยู่ หลายรอบ

ท้ายที่สุดจรีภรณ์ก็ลงมาจากรถคนเดียว แล้วเห็นรถ แลนด์โรเวอร์คันหนึ่งจอดอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจ เมื่อเธอ กำลังจะขึ้นไปบนตึกก็มีคนเรียกจากด้านหลัง

จรีภรณ์หันกลับมาก็เห็นตรีภพลงจากรถสีหน้าเย็นชา “คุณมาที่นี่ทำไม? ”
“จรีภรณ์เกิดอะไรขึ้นกับหัวของลูก? ร่างกายดู เหมือนจะบาดเจ็บนะ? ” ตรีภพมองดูหน้าผากของ ลูกสาวสีหน้าก็ดูเคร่งงขรึมขึ้นมาทันที

“ไม่เกี่ยวกับคุณ? ” จรีภรณ์พูดเหน็บแนมตรีภพ เดิมทีอารมณ์ของเธอก็ไม่ดีอยู่แล้วสุดท้ายมาเจอเขา อีกทำให้จรีภรณ์คิดว่าช่วงนี้ต้องเจอแต่เรื่องพวกนี้ใช่ หรือเปล่า

“จรีภรณ์ลูกวางใจเถอะพ่อจะไม่ทำให้ลูกต้องทน ทุกข์

“นายกเทศมนตรี ตรีภพ” จรีภรณ์ตัดคำพูดของ ตรีภพยิ้มอย่างเยือกเย็น “ลูกของคุณคือชญาภา คุณ กลับไปอยู่กับภรรยาและลูกของคุณเถอะอย่ามาเสีย เวลากับฉันเลย

“จรีภรณ์พ่อรู้ว่าพ่อทำผิดไปลูกให้โอกาสพ่ออีกครั้ง ได้ไหม” ตรีภพมองจรีภรณ์อย่างประจบ

แต่ทว่าเดิมทีจรีภรณ์ก็ไม่อยากพูดกับเขาเยอะอยู่ แล้ว จึงหันหลังเดินขึ้นตึกไป

ตรีภพเห็นจรีภรณ์อยู่บ้านหลังเก่ารู้สึกสลดใจเป็น

อย่างมาก

คิดว่าเมียและลูกของตนเองอยู่วิลล่าหลังใหญ่ อีก ทั้งยังมีคนคอยรับใช้ เขาอยากรีบไปดึงมือลูกสาว “พ่อ ก็รู้ว่าหลายปีมานี้ลูกต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมานพ่อขอโทษนะและขอโทษแม่หนูด้วยพ่อเสียใจ จรีภรณ์ลูก ยกโทษให้พ่อได้ไหม? ”

“ยกโทษให้คุณเหรอ? ” “เหอะ ๆ ” จรีภรณ์หันกลับ มามองตรีภพอยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา และสะบัดมือของ ตรีภพออกพูดอย่างเสียงดังว่า “ยกโทษให้คุณแล้วแม่ ฉันจะฟื้นขึ้นมาไหม ? ยกโทษให้คุณแล้วแม่ฉันจะไม่ ตายเหรอ? นายกเทศมนตรีตรีภพคำขอโทษของคุณจะ สามารถลบล้างทุกอย่างได้เหรอ? ”

“พ่อรู้ ๆ” ตรีภพรีบพูดขึ้น “ดังนั้นลูกต้องการอะไร พ่อจะทำให้ลูกทุกอย่าง”

“ได้ฉันต้องการให้คุณนพนาสองแม่ลูกนั่นออกจาก บ้านตอนนี้คุณทำได้ไหม? ” สายตาจรีภรณ์จ้องมอง ตรีภพอย่ารุนแรง

ตรีภพคิดไม่ถึงว่าจรีภรณ์จะพูดแบบนี้ ได้แต่ยืนตะลึง อยู่นั่นอ่ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

จรีภรณ์หัวเราะเยาะแล้วหันหลังเดินขึ้นตึกไป เธอรู้ดี ว่าเขาคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง เขามาเพื่อตัวเอง

ขอแค่เพียงมีจิตสำนึกเท่านั้น อะไรรักอะไรไม่รัก ถ้า เขามีจิตสำนึกจริงๆและรักแม่จริง ๆ เขาคงไม่ทรยศเธอ

แม้กระทั่งหลังจากแม่ตาย ก็อดใจที่จะพาเมียน้อยเข้า มาในบ้านไม่ไหว
ถ้าหากพ่อแต่งงานใหม่ละก็ เธอก็พยายามยอมรับได้ แต่ทว่าเมื่อเขาเอาชญาภาเข้ามาและบอกว่าเป็น

ลูกสาวคนใหม่ จรีภรณ์คิดว่ามันมากเกินไปแล้ว

เธอคิดว่าแม่จะต้องไปรู้อะไรแน่ ๆ ถึงได้ตาย แม่จะ

ต้องรู้ว่าพ่อนอกใจแล้วแน่ ๆ เธอคงจะเจ็บใจมาตลอดทุกครั้ง แค่คิดถึงดวงตาที่

เจ็บแค้นของแม่

จรีภรณ์ก็รู้สึกทรมานจนแทบขาดใจ

ทรมานมาตลอดจนถึงตอนนี้และเธอไม่เคยเต็มใจที่ จะยกโทษให้ เหตุผลของพ่อเพราะพ่อทรยศแม่

ตรีภพยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานสับสนอยู่ภายในใจ

และฉากนี้ก็ถูกจิรภาสที่กำลังจะมาหาจรีภรณ์เห็นเข้า พอดี เขาก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมนายกเทศมนตรีตรีภพ ถึงรู้จักกับจรีภรณ์

อีกทั้งยังเมื่อกี้พวกเขาดูเหมือนจะขัดแย้งอะไรกัน หรือว่าพวกเรามีความลับอะไรซ่อนอยู่

จิรภาสไม่เข้าใจว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันแน่ จิรภาส มองดูเงาของตรีภพหายไป

จู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นได้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงแรมเมื่อวาน ตอนนั้นนายกเทศมนตรีตรีภพดูเหมือนจะเป็นห่วง จรีภรณ์มาก หรือว่าพวกเขารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว

ทันใดนั้นจิรภาสก็มีจินตนาการที่ไม่ดีขึ้นมา หรือว่า เพราะตัวเองอยู่กับชญาภาเพื่อที่จะแก้แค้น เธอจึงไป อยู่กับตรีภพ

จิรภาสถูกความคิดของตัวเองครอบงำ แต่ว่าตอนนี้ดู เหมือนว่าจะมีแค่คำอธิบายนี้ที่เหมาะสม

มาคิดดูแล้วเขาก็ล่มสลาย จรีภรณ์ทางที่ดีอย่าให้ผม รู้ว่านี่คือเรื่องจริง ไม่งั้น ผมจะต้องทำให้คุณอยู่ก็เหมือน ตาย

จิรภาสก้าวออกมาจากที่ซ่อนหลังจากที่นั่งรถและก็ โทรหาปณัยไม่นานก็ถูกรับสาย “ฮัลโหล ประธานจิร ภาส”

“ช่วยผมสืบหาความสัมพันธ์ของจรีภรณ์กับตรีภพ หน่อย” จิรภาสขมวดคิ้วมองดูเงาของคนบนอาคาร “ได้ ครับ”