ตอนที่ 16 ดูเหมือนว่าจะทำร้ายเธออีกแล้ว

เทพวีมองเห็นฉากนี้ เธอจะใจเย็นเหมือนจรีภรณ์ ไม่ได้ ในปากเหมือนจะพ้นไฟออกมาได้ยังไงยังงั้น “กลางวันนี้ซวยจริง ๆ ทั้งชายและหญิงออกมาพลอดรัก กันไม่กลัวฟ้าผ่ากันบ้างหรือไง”

คำพูดของเทพวีนั้นจิรภาสรู้ว่าคือพูดให้เขาฟัง เขา กับไม่สนใจใด ๆ แต่มองเห็นชญาภาที่หน้าซีดอยู่ เขา ก็หน้ามืดลงแล้วหันหลังกลับมาจ้องไปที่เทพวี และส่ง คําเตือนทางสายตาให้เทพวี

นี่ทำให้เทพวีโกรธขึ้นมาทันที ทำไม ฉันพูดผิดตรง ไหน ตอนนั้นใครกันนะที่บอกว่าจะรักจรีภรณ์ไปทั้งชาติ แล้วยังเป็นใครกันอีกที่บอกว่าจะไม่ทำให้เธอ เสียใจ จิร ภาส หัวใจคุณโดนหมากัดแล้วใช่ไหม”

ใบหน้าที่ดุดันของเทพวี จิรภาสถอนหายใจออกมา นิสัยของเทพวีเขารู้ดี เธอเป็นระเบิด ไม่สนใจเธอก็ยัง ดี ถ้าจ้เถียงกับเธอ เธอก็จะเถียงกลับมาอย่างไม่มีที่สุด สิ้นสุด

เทพวียังคงโวยวายอยู่นั่น จรีภรณ์รู้สึกปวดหัวนิดๆ เธอเลยรีบสั่งให้พนักงานห่อเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

ชญาภาแอบยิ้มในใจ เธอรู้ดีว่าจิรภาสจะทนไม่ไหวอีก แล้ว แต่เธอยังต้องไปเพิ่มไฟอีกด้วย

นี่เป็นผลที่ชญาภาอยากได้ เธอรู้ว่าจรีภรณ์จะต้องไม่สนใจเธอ เธอยิ่งต้องแสร้งทำเป็นการประนีประนอม แต่ มือกลับแอบไปบีบแขนของจรีภรณ์ จรีภรณ์เจ็บขึ้นมา ทันทีเลยยกมือฟาดไปที่หน้าของเธอ

เสียงโวยวายนั้นหยุดลงทันที ชญาภากุมหน้าตนเอง แล้วมองจรีภรณ์อย่างสงสาร

“เทพวี พวกเราไปเถอะ” จรีภรณ์ไม่อยากอยู่ที่นี่ ต่อ เธอไม่อยากเห็นพวกเขาเล่นละครกัน เธอรู้สึก ขยะแขยง แต่พอเธอเดินก้าวไปแค่หนึ่งก้าวก็ถูกจิร ภาสขวางอยู่ด้านหน้า

“คุณต้องไปขอโทษชญาภาเดี๋ยวนี้” จิรภาสขึงตา จ้องมองไปที่จรีภรณ์

จรีภรณ์จ้องไปที่ดวงตาที่เย็นชาของจิรภาส หัวใจ เธอจมลงไปเรื่อยๆ เธอต่างหากเป็นฝ่ายถูกทำร้าย ไห มอนี่ตาบอดหรือไง กลับให้เธอไปขอทากับนังเสแสร้งนี้

เธอฝืนยิ้มในใจ มองดูผู้ชายที่เคยบอกว่ารักจะรักเธอ ทั้งชีวิตนั้นรู้สึกงุนงง ตอนนี้เธอตาบอดขนาดไหนถึงได้ ไปรักผู้ชายคนนี้มา ยิ่งเศร้ากว่านั้นคือจนถึงตอนนี้เธอ ยังไม่ลืมเขาไป

เห็นจรีภรณ์ไม่ได้พุด จิรภาสก็เดินเข้ามา มือใหม่ๆนั้น ยื่นไปจับจรีภรณ์ ความโกรธในสายตานั้นเหมือนจะพุ่ง ออกมาได้ น้ำเสียงก็หนักแน่นขึ้นมาหลายส่วน เลิกกัน มาหลายปี การเปลี่ยนแปลงของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขา รู้สึกตกใจมาก“ฉันต้องการให้คุรขอทากับชญาภา”
จรีภรณ์รู้สึกเจ็บ อยากจะสยัดมือเขาออกไป แต่ยังไง ก้สบัดไม่ออก

เทพวีตะโกนใส่จิรภาส”จิรภาส นายปล่อยนะ จรีภ รณ์เธอเจ็บมาก”เธอรีบไปดึงมือของจิรภาส อยากจะให้ เขาปล่อยมือ แต่มือของเขาเหมือนติดกาวไม่ขยับเลย สักนิด

ชญาภามองดูฉากนี้อย่างเย้นชา ในใจรู้สึกสะใจมาก

สุดท้ายจิรภาสจึงปล่อยเธอ จรีภรณ์ไม่ทันตั้งตัวเลย หกล้มชนเข้าประตู เธอเจ็บจนน้ำตาหลายออกมาทันที

“จิรภาส นายบ้าหรือไง เพื่อผู้หญิงคนนี้ นายทำถึง ขนาดนี้กับจรีภรณ์”เทพวีมองจรีภรณ์อย่างเป็นห่วง

จิรภาส ยืนตกตะลึงอยุ่นั่น มองจรีภรณ์แล้วมองมือ

ของตนเอง อยากจะอ้าปากพูดแต่กลับพูดออกมาไม่ได้

เขายืนมองเทพวีพยุงจรีภรณ์เดินออกไป ในใจรู้สึกมี ของบางอย่างเสียไป

ตอนนั้นเขาโกรธมาก เขาแค่อยากให้จรีภรณ์ขอโทษ ชญาภา เขาไม่อยากทำร้ายเธอ แต่สุดท้ายทำไมเขาถึง ได้ปล่อยมือไป

จิรภาสกำหมัดแน่อย่างเสียใจ ดวงตาจ้องมองไปทาง ที่จรีภรณ์เดินจากไป
“พี่จิรภาส ไม่งั้นฉันไปอธิบายกับเธอนะ”ชญากามอง ดูจิรภาสอย่างร้อนใจ

“ไม่ต้อง”จิรภาสหลับตา นิสัยของจริภรณ์เขารู้ดี เธอ ต้องเกลียดเขามากตอนนี้ เธอต้องไม่อยากเจอเขาอีก ไปอธิบายกับเธอยังจะมีประดยชค์อะไรอีก

เขาเหมือนทําร้ายเธออีกแล้ว

ชญาภามองดูท่าทางที่เสียใจของจิรภาส รู้ดีว่าในใจ เขายังมีจรีภรณ์อยู่ เธอแอบกัดฟันอย่างโหดร้าย แต่ ภายนอกยังทำเป็นใจกว้าง

แต่ยังไงจุดประสงค์ของเธอก็ได้สำเร็จแล้ว ชญาภา ไม่มีใจจะเดินเล่นต่อ เลยซื้อเสื้อสองชุดไปก็กลับไป แล้ว

จิรภาสมองดูชญาภา ในใจรู้สึกผิดกับเธอ เลยเสนอ ไปกินข้าวกัน นี่ทำให้เธอดีใจมาก คิดว่าแผนการของ เธอได้ผลแล้ว แต่ในระหว่างกิน จิรภาสล้วนสั่งแต่ของ โปรดของจรีภรณ์

แม้ฟัวกราส์ฝรั่งเศสนั่นก็เป็นของที่จรีภรณ์สั่งทุกที แต่อาหารนี้เป็นอาหารที่เธอเกลียดที่สุด แต่เพื่อจิรภาส ยังไงเธอก็ต้องกลืนลงไป

หลังกินเสร็จ จิรภาสก็ขับรถส่งเธอกลับไป แล้วก็ขับ ไปเขตเมืองเก่าคนเดียว