ตอนที่ 246 ออกเรือน (3)

ชิงจู๋มองไปที่หลินซีนเยียนอย่างอึ้งๆ อดที่จะขำ ออกมาไม่ได้

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องท่ามกลางความมืด ของท้องฟ้า มีเพียงดวงดาวไม่กี่ดวงที่ยังคงส่องแสง ระยิบระยับ

ในจวนอู่เซวียนอ๋อง โม่จื่อเฟิงมือนึงอุ้มวี่จิ่งอีกมือ จิ้มแก้มที่นุ่มนิ่มของวี่จิ่ง วี่จิ่งหัวเราะสนุกสนาน ในโลก ของวี่จิ่งไม่มีคำว่ากลางวันหรือกลางคืน ในโลกของ เขามีเพียงแค่คำว่ากินอิ่มกับนอนหลับเท่านั้น ไม่ได้ สนใจว่าตอนนี้ข้างนอกนั้นจะเป็นกลางวันหรือว่ากลาง คืน

มู่เหอกลับมาก็เห็นภาพที่โม่จื่อเฟิงกำลังหยอกล้อ กับวี่จิ่งอยู่พอดีทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ท่าน อ๋อง ข้ากลับมาแล้ว”

โม่จื่อเฟิงยื่นมือออกมา มู่เหอเห็นก็รีบยื่น จดหมายส่งให้เขา

“จับๆ? “โม่จื่อเฟิงมองไปที่จดหมายอย่างงงวย เขาเอากระดาษเอียงมองดู พอมั่นใจแล้วว่าเนื้อหามีแค่ นี่จึงถามมู่เหอ “นางยังพูดอะไรอีกไหม? ”

มู่เหอพยักหน้า”พระชายาบอกว่าให้ท่านรีบพัก ผ่อน รักษาสุขภาพด้วย นางเองก็จะเข้านอนแล้ว”
“แค่นี้หรือ? “โม่จื่อเฟิงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ มู่เหอที่ถูกเขามองจนตัวชา ทำท่าเบะปากแล้วพูด ว่า “มีแค่นี้จริงๆ”

“เช่นนั้น เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ” โม่จื่อเฟิงขมวดคิ้ว แล้วทำท่ากวักมือไล่ มู่เหอแอบถอนหายใจออกมารีบ สาวเท้าเดินออกไปข้างนอกเพิ่งจะถึงประตูก็ได้ยิน เสียงพูดเย็นๆช้าๆของโม่จื่อเฟิงดังขึ้นมา “มู่เหอ เจ้ารู้ ไหมว่าคำว่า จุ๊บๆ หมายความว่ายังไง?”

มู่เหอถูกเขาถามจนชะงัก ตกใจจนล้มลงไปที่พื้น ฟังที่เขาพูดเสร็จแล้วรีบลุกขึ้นมาสายหน้า คิดอยู่สัก พักแล้วยิ้มออกมา “ข้าน้อยไม่รู้ว่าหมายความว่าอะไร แต่ฟังดูแล้วเป็นคำพูดที่สนิทสนมมาก”

“อย่างนั้นรี สนิทสนมมาก?” คำพูดพวกนี้ทำให้โม่ จื่อเฟิงดูพอใจเป็นอย่างมาก หน้าของเขาดูอ่อนโยน ขึ้น โม่จื่อเฟิงทำท่าให้เขาออกไป มู่เหอรีบออกมาจาก ห้อง

ออกมาจากห้องเขารู้สึกหวาดเสียวขึ้นมา ท่านอ่อง ดูน่ากลัวเกินไปแล้ว แค่ถามคำถามยังสามารถทำให้ คนกลัวได้ มู่เหอเห็นจินมู่เฝ้ายามอยู่ที่มุมหนึ่ง เดิน เข้าไปตบที่ไหล่ของเขา “ผู้บัญชาการจินมู่ เจ้ารู้หรือ ไม่ว่า จับๆ แปลว่าอะไร ? ”

จินมู่มองเขาด้วยสีหน้างงงวย”นั่นหมายความว่า

อะไร”
มู่เหอส่ายหัว “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร”แล้วเดินจากไป

“เจ้าเด็กบ้าน่ ชักจะเอาใหญ่แล้ว”จินมู่บ่นออกมา มู่ เหอไปได้ไม่นานเขาอดไม่ได้พึมพำกับตัวเอง”เมื่อกี้มัน หมายความว่าอะไรกัน? ”

อากาศฤดูหนาว ทำให้คนอยากซุกอยู่ในผ้าห่มไป ตลอดชีวิตไม่อยากออกมาจริงๆ

ทั้งๆที่เมื่อวานหลินซีนเยียนนอนดึก แต่เมื่อฟ้า สว่าง เธอกลับตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น อาจเป็นเพราะ เธอรอคอยพิธีแต่งงานที่มาถึงนี้ก็เป็นได้ นี่เป็นงาน แต่งงานครั้งแรกของเธอในทั้งสองโลก

เพียงแต่ เธอกลับต้องแต่งงานกับคนที่มีภรรยาอยู่ แล้ว พูดขึ้นมามันช่างน่าขำ อยู่ที่นี่ เธอแต่งงานกับชาย ที่มีเมียแล้วอย่างไม่ต้องกลัวอะไร อีกทั้งในอนาคตเขา อาจจะไปขอหญิงสาวอีกหลายคน

“พระชายา ชุดแต่งงานมาแล้ว”ชิงจู่เดินเอาชุด แต่งงานเข้ามา เห็นหลินซีนเยียนนั่งเหม่อลอยอยู่บน เตียง บนใบหน้าไม่มีความสุขเหมือนเจ้าสาวที่กำลังจะ แต่งงาน แววตามีความวิตก “พระชายา ได้แต่งงานกับ ท่านอ๋องเป็นสิ่งที่หญิงสาวทุกคนใฝ่ฝัน ท่านอ๋องเลือก ท่าน ท่านไม่ดีใจรี? ”

หลินซีนเยียนได้ฟัง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ผู้ชายกับแปรงสีฟันห้ามแบ่งคนอื่นใช้ แต่งงานกับ ของมือสอง ข้ามีอะไรให้น่าดีใจ ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้ แล้ว ข้าไปดูชุดแต่งงานดีกว่า”
ของมือสอง? ชิงจู่รู้สึกว่ายิ่งสนิทกับหลินซีนเยียน ยิ่งได้ยินอะไรแปลกๆจากปากนาง เช่นตอนนี้ ผู้ที่มี อำนาจทรงพลังอย่างอ๋องอู่เสวียนกลับเป็นเพียงของ มือสองสำหรับเธอ ประโยคนี้ ชิงจู่ไม่กล้าที่จะรายงาน กับโม่จื่อเฟิง

“เอ๊ะ”หลินซีนเยียนหยิบชุดขึ้นมาดู มองไปทางชิง จู่อย่างแปลกใจ “นี่ไม่ใช่ชุดที่ข้าจองไว้นะ? ” สองวันที่แล้วเธอเป็นคนไปเลือกมันเองกับมือ

แน่นอนว่าไม่ใช้ชุดที่แพงอย่างชุดในมือตอนนี้แน่ ไม่ว่า

จากคุณภาพหรือรูปแบบ ไม่ใช่ชุดที่อยู่ในมือเธอตอนนี้

แน่นอน ทั้งๆที่เป็นฤดูหนาว แต่ชุดแต่งงานชุดนี้กลับดูบาง เอามากๆ แต่เมื่อถือไว้ในมือกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลก ประหลาด แบบนี้มันไม่ใช่ผ้าธรรมดาแล้ว เพียงแต่ ชุด นี้ดูเก่าแก่มาก ขอบตะเข็บถึงแม้จะผ่านการซ้อมมา

อย่างดีแต่ก็ยังสามารถเห็นได้ว่ามันผ่านอะไรมาเยอะ “จริงด้วย นี่ไม่ใช่ชุดที่พวกเราไปจองไว้เมื่อสองวัน ก่อน ชุดนั้นท่านอ๋องเอาไปคืนแล้ว ชุดนี้เป็นชุดที่ท่าน อ๋องเอาออกมาจากคลังในจวน”ชิงจู่พูด พร้อมกับกาง

ชุดออก

เมื่อกางชุดแต่งงานออกดู ทำให้คนตาแวววาว ที่แท้ลายปักบนชุดนั้นใช้ด้ายที่มีความแวววาวชนิด หนึ่งปักออกมา เพียงแค่แสงเปลี่ยน ก็สามารถแห่ง ความแวววาวที่สวนงาม
“ชุดแต่งงานนี้ใครเคยใส่มาก่อนรี? “หลินซีน เยียนเป็นคนฉลาด เธอไม่คิดแน่นอนว่าชุดที่เก่าแก่ แบบและไม่ธรรมดานี้จะเพิ่งทำเสร็จออกมา

ชิงจู่ยิ้ม พูดชม”พระชายาช่างฉลาดปราดเปรื่อง ยิ่งนัก ชุดนี้เป็นชุดแต่งงานของท่านแม่ของท่านอ๋อง ท่านเคยใส่มาก่อน”

แม่ของโม่จื่อเฟิงเคยใส่มาก่อน สำหรับเขามันคงมี ความหมายอย่างอื่นเป็นแน่ เพราะตอนที่เขาสู่ขอชายา คนแรก เขาไม่ได้เอาออกมา แต่ตอนนี้ เขาให้เธอ

ในใจมีความรู้สึกซาบซึ้ง แต่หลังจากนั้นก็มีความ เศร้าเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนความคิดของ สมัยก่อนครอบงำ

เขามีภรรยา เพียงแต่ถ้าเทียบกันแล้ว เขาดีกับเธอ มากกว่า ดังนั้น เธอจึงรู้สึกซาบซึ้ง

นี่ช่างเป็นจิตใจที่น่ากลัว?

ถ้าเปลี่ยนเป็นตอนนี้ คงเปรียบได้กับการเป็นเมีย น้อยนี่เอง! มีเมียน้อยมากมายหลงคำหวานของผู้ชาย พวกเธอคิดว่า ชายพวกนั้นดีกับเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ แต่กลับไม่รู้ว่า ในสายตาของผู้ชาย ไม่มีใครเหมือน

ใครทั้งนั้น โชคดี ที่นี่คือสมัยโบราณ งานแต่งงานที่นี่ผู้ชาย ไม่สามารถควบคุมได้ทุกอย่าง เพราะเช่นนั้นเธอจึงหา

คำแก้ตัวมาเป็นกอง
“พระชายา? “ชิงจู่มองหลินซีนเยียนที่เหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะเรียกเธอ

หลินซีนเยียนดึงสติกลับมา แล้วยิ้มอ่อน “ชุดนี้ช่าง งดงาม อดไม่ได้ที่จะคิดเพ้อมั่วซั่ว”

“รีบใส่ชุดเถิด สักครู่ผู้ดูแลจะมาทำผมให้ท่าน” ชิง จู่ช่วยเธอแต่งตัว

“ผู้ดูแล? ” หลินซีนเยียนสงสัย “ทำผมเรื่องแค่นี้ ทำเองก็ได้ไม่ใช่หรือ? ”

“แบบนั้นไม่ได้ หญิงสาวที่จะแต่งงานต้องให้แม่ เป็นคนทำผมให้ แต่ท่านแม่ของพระชายาไม่อยู่แล้ว เมื่อวานก็เกิดเรื่องอีก ภรรยาท่านแม่ทัพก็ไม่มีสิทธิ์ทำ เมื่อวานข้านำความไปทูลท่านอ่อง ท่านจัดคนมาให้ พระชายาแล้วเรียบร้อย”