ตอนที่ 242 ถูกวางยาพิษ(2)

บรรดาภรรยาน้อยทั้งหลายคิดไม่ถึงว่าหลินที่ยนเฉิงจะ พูดแบบนี้ออกมาเพื่อลูกที่อดีตเขาเคยไม่ชอบ เขาจะถึง กับขนาดโกรธได้มากถึงขนาดนี้

เพียงแต่การตัวเข้ามาออกตัวปกป้องของหลินเทียนเฉิง ในปัจจุบันไม่ได้ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกดีใจเลยสักนิด ถึง แม่ในสถานการณ์อย่างนี้จะเป็นความสงบสุขที่เขาเคยเฝ้า รอมาก่อนในอดีต ในตอนนั้นเขาไม่เคยแม้กระทั่งคิดอยาก จะให้หลินเทียนเฉิงออกตัวมาปกป้องเขาขนาดนี้ก็ได้ ขอ แค่เขาเอ่ยปากสั่งห้ามการกระทำที่แย่ๆของพวกเขาก็พอ

แต่ไม่มี ตอนที่เขาถูกรังแก หลินเทียนเฉินไม่เคยมา ถามไถ่แต่อย่างใด แม้แต่เรื่องที่ให้ตัวเองออกเรือนเขาก็ยัง คงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอีกด้วย

ปัจจุบันเขาก็ไม่ได้ทำเพื่อหลินซีนเยียนอย่างจริงจัง ทั้งหมดก็เป็นแค่เพื่อการเอาใจเท่านั้นเอง

นี่คือพลังของการมีอำนาจ การมีอำนาจสามารถสามารถ ทำให้คนๆนึงสามารถทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบได้แล้วยัง สามารถทำให้ตัวเองได้สิ่งต่างๆที่ต้องการมาอย่างง่ายดาย

หลินซีนเยียนรู้สึกหนาวนิดๆ ดึงผ้าคลุมที่ไหล่ลงมา หลิน ซีนเยียนยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกขยะแขยงคนอย่างหลินเทียนเฉิง คน ที่สามารถทำการกระทำพวกนี้หลายๆครั้งได้โดยที่ไม่รู้สึก อายหรือใจเต้นเลยสักนิด ความหน้าไม่อายนี้ถึงขั้นที่เรียก ว่าไร้ยางอายได้แล้ว
จิตใจคน ช่างโหดร้ายเย็นชา

จวนที่หลินเทียนเฉิงจัดเตรียมไว้ให้เขานั้นดีมาก แสง อาทิตย์สามารถสาดส่องเข้ามาได้ทุกห้องแม้แต่ดอกไม้ใบ หญ้ารอบๆจวนก็เหมือนกับผ่านการตกแต่งอย่างประณีต การจัดตกแต่งภายในห้องก็สามารถดูออกว่าได้ผ่านการ ตกแต่งมาอย่างดี

“ เป็นอย่างไร ชอบหรือไม่? “สีหน้าของหลินเทียนเฉิง แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นแลดูใจดี พาหลินซีนเยียนเดินดู ไปรอบจวน

หลินซีนเยียนพยักหน้า “ลำบากท่านแม่ทัพหลินแล้ว”

“ทำไมถึงเรียกท่านแม่ทัพหลินนะ ข้าเป็นพ่อเจ้านะ พ่อ กับลูกมีแค้นข้ามคืนที่ไหนกัน ซีนเยียนเรียกอย่างนี้ หมายความว่ายังโกรธพ่ออยู่รี? “หลินเทียนเฉิงส่ายหน้า ถอนหายใจเศร้าแล้วชี้ไปยังกำแพงที่แขวนรูปภาพอยู่”เจ้า ดูสิ รูปแม่ของเจ้า พ่อสั่งให้คนหาออกมาให้โดยเฉพาะเลย นะ แม่ของเจ้าจากไปเร็ว บางทีความทรงจำของเจ้าอาจจะ มีไม่ค่อยมากแต่เจ้าใกล้จะแต่งงานแล้ว พ่อคิดว่าถ้าแม่เจ้า ได้มีโอกาสมาเห็นก็คงจะดีใจมาก”

แม่ข้ารี?

หลินซินเยียนมองไปยังรูปที่แขวนอยู่บนกำแพง ในใจ รู้สึกอดขำไม่ได้ รูปนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเพิ่งวาดได้ไม่นานแม้ กระทั่งสีของรูปก็ยังใหม่อยู่เลย บอกว่านี่คือของที่หาออก มา? นี่คิดว่าเธอยังเป็นคนที่อะไรก็ไม่รู้เรื่องในอดีตอยู่อย่าง นันหรอ?
แล้วอีกอย่างหนึ่งหลินเทียนเฉิงจะยังจำรูปผู้หญิงที่อยู่ใน รูปได้จริงอย่างนั้นหรือ?แน่ใจหรอว่ารูปวาดนี้จะไม่ผิด? หลินซีนเยียนคิด แม้แต่หน้าของผู้หญิงคนนั้นบางทีก็อาจ จะวาดตามใจชอบขึ้นมาก็ได้ ที่ทำทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่ออยาก จะให้รู้สึกสนิทกับตัวเองมากขึ้น อยากจะให้เขาเห็นแก่หน้า แม่ของตัวเองใจอ่อนลงมาสักนิดก็เท่านั้นเอง

แต่น่าเสียดาย หลินซีนเยียนไม่ใช่หลินซีนเยียนคนเดิม อีกต่อไปแล้ว และแม่ที่กล่าวถึงก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของเขาดัง นั้นเขาไม่สามารถจะมีความรู้สึกร่วมอะไรได้จริงๆ

“อืม ลำบากแม่ทัพหลินแล้ว”

หลินเทียนเฉิงทำท่าปล่อยวางถอนหายใจออกมา “ช่าง เถอะ พ่อไม่ฝืนใจเจ้าแล้ว ยังไงก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อเชื่อว่าสักวันลูกจะคิดได้ พ่อเตรียมของออกเรือนบาง ส่วนไว้ให้ลูก…”

“ไม่เป็นไรแล้ว ท่านอ๋องเขาได้เตรียมไว้ให้ข้าหมด เรียบร้อยแล้ว อีกสักพักจะให้คนส่งมาให้” หลินซีนเยียน ตัดคำพูดของเขา แล้วพูดขึ้นมาอีกว่า”แม่ทัพหลิน ข้า เหนื่อยแล้ว อยากพักสักครู่”

เธอกำลังไล่คนทางอ้อม คนอย่างหลินเทียนเฉิงแน่นอน ว่าฟังเข้าใจ รีบพูดบอกให้เธอพักผ่อนและยังกำชับคนคน รับใช่ที่คอยดูแลรับผิดชอบในจวน ถึงจะพาคนอื่นออกมา

รอพวกเขาออกไปเสร็จ หลินซีนเยียนถึงจะออกมายืนที่ บันไดทางเดิน เงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวที่ ลอยไปมา ในใจอดไม่ที่จะรู้สึกปลง
ผ่านไปสองปีกลับมาที่จวนแม่ทัพอีกครั้ง ทุกคนทำ เหมือนราวเขาเป็นเทวดาที่ต้องคอยรับใช้ แม้กระทั่งพ่อใน นามที่เคยเอากระบี่มาจ่อตัวเองยังต้องคอยมาทำท่าเอาอก เอาใจ

แต่เธอกลับดีใจไม่ออก

ที่แท้การแก้แค้นไม่สามารถทำให้คนมีความสุขได้จริงๆ

“ชิงจู่ อีกสักพักเจ้าไปที่จวนของฮูหยินช่วยข้าถามอะไร บางอย่างจากเขาหน่อย”สายตาของหลินซีนเยียนมองไปที่ ท้องฟ้า ปากพูดสั่งงานชิงจู่เรียบๆ “ช่วยข้าถามเขาว่าคิดไป ถึงไหนแล้ว”

ซึ่งจู่พูดรับมาหนึ่งคำแล้วก็ออกไป

ผ่านไปแค่แปบเดียวชิงจู่ก็กลับมา สีหน้าของนางดูไม่ ค่อยดี นางเดินมาที่ข้างหลังหลินซีนเยียน พูด: “พอถาม ประโยคนั้นออกไปแล้ว ฮูหยินก็เริ่มด่าท่านบอกว่าไม่ว่าจะ เป็นยังไงก็ยังไม่ยอมตอบตกลงเด็ดขาด ถ้าหากท่านฆ่าซิน เอ่อละก็ ก็มาฆ่าเขาก่อนละกัน”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า?”หลินซีนเยียนยิ้ม นาง เป็นคนดีโดยสายเลือดก็ใช่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ความดีนั้นจะเอามาใช้กับศัตรูของตัวเองได้ หรือว่าฮูหยินลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนนางเคยจ้างคนให้มา

ฆ่าหลินซีนเยียน ลืมตอนที่คนพวกนั้นตามไล่ฆ่าหลินซี

เยียนไปแล้ว?

“พระชายา จะให้ข้าไปสั่งสอนนางไหม”ชิงจู๋ถามขึ้นมาอีกครั้ง

หลินซินเยียนถึงจะดึงสายตากลับมา หันหน้าแล้วส่ายหัว ให้ชิงจู่ยิ้มมุมปากพูด: “ฆ่าคนแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเปื้อน มือพวกเรา”

มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรที่พอพูดถึงเรื่องฆ่าคนขึ้นมาแล้วเธอ ยังสามารถพูดได้สบายๆแบบนี้?เธอผ่านอะไรมาเยอะเกิน ไปหรือว่าเคยชินกับสังคมปลาใหญ่กินปลาเล็กแล้วกันแน่? การเปลี่ยนแปลงแบบนี้เธอไม่ชอบ แต่ก็ไม่สามารถที่จะ หยุดยั้งมันได้เพราะถ้าเกิดเธอไม่ปรับตัวให้เข้ากับกฎของ การดำรงชีวิตในสังคมแบบนี้ อย่างนั้นคนที่ตายก็ต้องเป็น ตัวเอง

ตอนกลางคืน เด็กรับใช้ยกอาหารมื้อค่ำที่หรูหรามาก นอกจากในวังและจัดงานเลี้ยงแล้ว ไม่มีใครจะเตรียม อาหารสิบกว่าอย่างอย่างขึ้นบนโต๊ะแต่ตอนนี้ก็แค่เตรียม อาหารให้หลินซีนเยียนคนเดียวกับใช้รูปแบบการเตรียม อาหารแบบเดียวกัน

หลินเทียนเฉิงมาโดยไม่ได้รับเชิญ บอกว่าจะมาอยู่กิน ข้าวเป็นเพื่อนหลินซีนเยียนมื้อสุดท้ายก่อนแต่งงาน เขา แสดงบทบาทพ่อที่ดีอย่างสุดพลัง ในหัวกลับคิดถึงอยู่แต่ ของออกเรือนเจ้าสาวที่ส่งมาเมื่อตอนบ่าย

เพราะว่าต้องเอาของออกเรือบันทึกเข้าสมุด พรุ่งนี้ยัง ต้องอ่านรายชื่อของออกเรือนในพิธี เขาจึงพาคนเข้าไป จัดการสะสางของออกเรือนด้วยตัวเอง จัดการเสร็จมือ ของเขาก็สั่นไม่หยุด
ทรัพย์สมบัติมีค่าเยอะแยะขนาดนั้น เขาแม่ทัพคนหนึ่ง ไม่มีทางที่จะหามาได้ เขากล้าพูด ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของ เขาในปัจจุบันรวมกันแล้วยังมีมูลค่าน้อยของในหีบหีบหนึ่ง อีก

ถึงแม้ของพวกนี้ทั้งหมดจะเป็นของออกเรือนที่อู่เซวียน องจัดเตรียมให้หลินซีน เยียน แค่ทำพอเป็นพิธี ของพวกนี้ ยังไงก็ต้องถูกส่งกลับไปที่จวนอู่เซวียนอ่องแต่ว่านี้กลับ ทำให้เขารู้ถึงกำลังทรัพย์และการให้ความสำคัญกับหลิน ซีนเยียนของอู่เซวียนอ่อง