ตอนที่ 21 แค่ช่วยตนเองเท่านั้น

สักพักนางก็ทำตาเปล่งประกาย”ข้าคิดได้แล้ว ในเมื่อ ข้ารับเจ้าเป็นน้องชาย เจ้าก็แซ่เดียวกับข้าแล้วกัน ข้าชื่อหลินซีนเยียน เช่นนั้นเจ้ นั้นเจ้าก็ชื่อหลินอี้เชิงแล้วกัน อี้ แปลว่า คาดหวัง เชิง แปลว่า ชีวิตใหม่ จากนี้ไปเจ้า ต้องเริ่มชีวิตใหม่!

หลินอี้เชิง ตั้งชื่อหลินอี้เชิงให้เพื่อจะได้เริ่มต้นชี วิตใหม่ เด็กคนนี้ไม่ควรถูกคนพวกนั้นทรมานตั้งแต่ แรกแล้ว

ทุกครั้งที่เขาถูกรังแก ในใจของเขาย่อมคาดหวัง ให้มีคนปรากฏตัวออกมาช่วยเขา หลินซีนเยียนรู้ดีว่า ในสายตาที่เย็นชาของเขา ทุกครั้งที่รู้สึกหวาดกลัว ตอนโดนเหยียดหยาม เขาเคยจ้องมองไปยังคนที่อยู่ รอบๆ ด้วยสายตาที่คาดหวัง รอคอยให้มีคนยื่นมือ มาช่วยเขา บางทีเขาก็เคยส่งเสียงขอความช่วยเหลือ จากคนที่อยู่รอบๆ….

แต่ว่า ไม่เคยมีใครมาช่วยเขาเลยสักครั้ง ไม่มีใคร

ยื่นมือมาช่วยเหลือ และไม่มีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเขาเลย

สายตาคาดหวังของเขาก็ค่อยๆ หายไปตา มกาลเวลา สุดท้ายเหลือเพียงความเย็นชาไร้ความ รู้สึกใดๆ

เด็กคนนี้เคยคาดหวัง แต่สุดท้ายกลับสิ้นหวังใน การเป็นมนุษย์ จะมีเรื่องอะไรที่โหดร้ายไปกว่านี้อีก?

หลินซีนเยียนไม่ได้เป็นแมรี่ซูที่มีจิตใจดีงาม ทุกครั้ง รู้สึกว่าแมรี่ซูที่มีจิตใจดี งาม แต่ทำอย่างครึ่งๆ กลางๆ เลวร้ายกว่าพวกตัวละครที่ทำเรื่องชั่วช้าซะอีก เพราะ ว่าทุกครั้งที่พวกนางให้ความหวังกับคนอื่น กลับกลาย เป็นทำลายความหวังนั้นอย่างโหดเหี้ยมเกือบทุกครั้ง

“ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบชื่อนี้ จากนี้ไป เจ้าคือน้องชาย ของข้า”หลินซีนเยียนจับหน้าของเขาอย่างเบาๆ หลัง จากที่เด็กคนนี้ตัวสะอาดดีแล้ว รูปร่างหน้าตาถือว่าไม่ เลวเลย “ข้ารู้ว่าเจ้ายังหวาดกลัวอยู่ เจ้าอาจคิดว่าข้า ช่วยเจ้าก็เพื่อแสดงจิตใจเมตตาของตนเองหรืออาจ จะมีจุดประสงค์อย่างอื่น แต่ว่า ที่จริงข้าไม่ได้ช่วยเจ้า ข้าเพียงช่วยตนเองเท่านั้น”

เสียงของนางเริ่มสั้น สายตาเหม่อมองไปที่อื่นคล้ายกับว่านางรู้สึกเหนื่อย นางถอดรองเท้าแล้วขึ้น บนเตียงมานั่งข้างๆ เด็กชาย ราวกับพี่สาวกำลังเล่า นิทานให้ฟัง นางเอ่ยอย่างอ่อนโยน ” ข้าจะบอกความ ลับอะไรให้ ที่จริงข้าก็เหมือนกับเจ้า ท่านแม่ของข้าก็ โดนคนบังคับขืนใจจนให้กำเนิดข้ามา แต่ว่าข้าโชค ดีกว่าเจ้า ท่านแม่ของข้าดีกับข้ามาก ท่านตาท่านยาย ของข้าก็ดีกับข้าเช่นกัน”

นี่เป็นความลับ ไม่ว่าชาติที่แล้วหรือชาตินี้ นางก็ไม่ เคยเอ่ยถึงมันอีกเลย

ในสายตาของคนอื่น เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการ ประดิษฐ์อาวุธที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นเด็ก สาวที่มองโลกในแง่ดี แต่มีเพียงนางที่เท่านั้นที่รู้ ตอนที่อยู่ชั้นอนุบาลและชั้นประถมศึกษา โดยคนดูถูก เหยียดหยามมาไม่น้อย บางครั้งถึงขั้นคิดจะฆ่าตัว ตาย

โชคดี หลังจากนั้นที่แม่รู้ว่านางโดนรังแก แม่ก็ลา ออกจากงานและพาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับท่านตาท่าน ยายที่อีกเมืองหนึ่ง ชีวิตของเธอจึงได้รับการช่วยเหลือ

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของนางอย่างรู้สึก

ประหลาดใจ ราวกับไม่เชื่อว่านางจะเคยมีชีวิตเหมือนกับเขา

“ฉะนั้น ตอนที่เห็นเจ้า ข้าก็คิดอยากจะช่วยเจ้า ที่ จริง ข้าไม่ได้คิดจะช่วยเจ้า ข้าเพียงช่วยภาพในอดีต ของตนเอง ตอนอยู่ชั้นประถมฯ เคยโดยเพื่อนทั้งห้อง รุมรังแก ข้าเคยคาดหวังว่าจะมีคนลุกขึ้นมา ไม่ ต้องการให้เขาเป็นศัตรูกับทุกคนเพื่อช่วยข้า เพียงอ ยากให้เขาลุกขึ้นและยื่นมือมาดึงข้าไปก็เพียง พอแล้ว.”

หลินซีนเยียนไม่รู้ตัวว่า ตอนที่พูดอยู่ น้ำตาของนาง ได้ไหลมาข้างแก้มเสียแล้ว เสียงของนางยังคงสั่นอยู่ “แต่ก็ไม่มี ไม่มีใครมาช่วยข้าเลยสักคน…ข้าเคยนั่ง ขดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่งในห้องเรียนมานับไม่ถ้วน เคย ร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมห้องอยู่หลาย ครั้ง…. เพียงเพื่อทำให้ความฝันของตนเองเป็นจริง ฉะนั้น ข้าจึงช่วยเจ้า ช่วยเจ้าออกมาจากสภาพเลวร้าย เหล่านั้น และทำให้ตัวข้าสามารถเดินออกมาจากภาพ เงามืดนั้นได้ …”

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น จิตใจดีงามอะไรนั้น ล้วนไม่ใช่นิสัยของนางเลย ทุก อย่างที่นางทำก็เพื่อตนเองทั้งนั้น
“หลินอี้เชิง เจ้าไม่ต้องขอบใจข้า เพียงมีชีวิตอยู่ อย่างมีสุขต่อไปก็พอ รู้หรือไม่? “หลินซีนเยียนเช็ดน้ำ ตา ลงมาจากเตียงและเดินไปที่เตียงของตนเอง ดึงผ้า ห่มออกแล้วล้มตัวนอน จากนั้นก็ใช้ผ้าห่มคลุมหัวของ ตนเอง

ภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงแสงเทียนอ่อน ๆ จากเปลวเทียนที่พลิ้วไหวไปมา

เด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง จ้องมองไปอีกเตียงหนึ่ง เป็นเวลานาน หลังจากนั้นเขาก็เลิกมองและพึมพำอยู่ ในปากเบาๆ “หลินอี้เฉิน….หลินอี้เชิง..”

จากนี้ไป เขาคือหลินอี้เชิง

ห้องรับแขกของอี้กวนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของลานบ้าน ในกลางดึก คนในห้องยากที่จะนอนหลับ นอกจาก เซียวฉางเยว่ที่อารมณ์เสียอยู่ในรถม้า แล้วยังจะมี ใครอีก?

“พี่ใหญ่ ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ท่านไม่ ต้องคิดมาก ท่านดูอย่างทายาทของผู้มีอิทธิพลใน เมือง คนไหนบ้างที่อายุ 12 ปีแล้วไม่เคยร่วมหลับนอ นกับผู้อื่น? สาวใช้หลายคนยังไม่ออกเรือนที่เลี้ยงอยู่ในจวนก็ไม่ถือว่าเป็นความลับอะไร ด้วยอายุของอ๋อ งอู่เสวียนแล้ว จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่มีพระชายารอบกา ยมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาก็ยากที่จะทนไหว ผู้หญิงที่ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าพวกนั้น เพียงเล่นเพื่อความสนุก เท่านั้น ไม่ส่งผลกระทบต่อฐานะในอนาคตของท่า นอย่างแน่นอน ”

เชียวอวิ้นฉินหาวหวอดหนึ่งที่ อดไม่ได้ที่จะช่วยตัก ตอนกลางดึก ยังไม่มีใครเข้านอน หากเชียวฉาง เยวไม่ใช่คุณหนูใหญ่สายตรง นางก็ไม่สนใจแต่แรก แล้ว

“เจ้าจะรู้อะไร? หากเจ้ารักใครด้วยใจจริงแล้ว คงไม่พูดออกมาง่ายดายเช่นนี้ “เชียวฉางเยวยืนริม หน้าต่างและเปิดหน้าต่างออก นางแหงนหน้ามองไป ยังชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องของอ๋องอู่เสวียนฟูจือโม่ “ก็ เพราะผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้านางนั่น ข้าจะสา มารถทำอะไรเพื่อเปลี่ยนสถานภาพได้ แทนที่ข้าจะ ทำเช่นนั้นด้วย”

หม? หมายถึงอะไรหรือ? พี่ใหญ่ ท่านพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจเลย”เซียวอวิ๋นฉินเริ่มตาพล่ามัวง่วง หงาวหาวนอนไม่หยุด
เซียวฉางเยว่ถอนหายใจและปิดหน้าต่าง”พอแล้ว นอน นอนเถิด พรุ่งนี้เจ้าส่งคนไปถามให้ข้าด้วยว่า หลังจากที่อ๋องอู่เสวียนหลับนอนกับใครแล้วได้ส่งยา คุมกำเนิดไปให้หรือไม่…

“ยังต้องให้ไปถามอีกหรือ? อ๋องอู่เสวียนไม่ใช่คน โง่ จะปล่อยให้นางชั้นต่ำชิงทายาทก่อนได้ นตาชิงมี อย่างไร? เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องน่าอับอายของราช สำนักยิ่งนัก สายเลือดสูงส่งของราชวงศ์ ไม่ใช่ให้ใคร ก็ได้มาตั้งครรภ์ทายาทของราชวงศ์ นางนั่นเหมาะ สมรี? “เซียวอวิ้นฉินรู้สึกว่าเซียวฉางเยว่ขาดความ ยับยั้งชั่งใจ

“ให้เจ้าไป เจ้าก็ไป! “เซียวฉางเยว่มีสีหน้าจริงจัง นางไม่รู้ว่าจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างไร ที่ผ่านมานางรู้ ว่าอ๋องอู่เสวียนเป็นคนเจ้าสำราญ จนมาถึงบัดนี้ เขา ก็ยังไม่ได้เป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ใดเลย

ที่ผ่านมานางไม่คิดว่าตนเองขาดเหลืออะไร นาง จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องผิดพลาดอะไร ถึงจะเป็นนาง นั่นก็เป็นแค่ชาวบ้านไร้ที่พึ่งพิงไร้สถานะคนหนึ่ง…

“ได้ ได้! ท่านว่าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น! “เซียวอ

วิ้นฉินฝืนตอบกลับ ในใจกลับโกรธเคืองอย่างมากหากไม่ใช่คุณหนูใหญ่สายตรง ดีร้ายอย่างไรนางก็ เป็นลูกคุณหนูของจวนมหาเสนาบดี กล้าทำเหมือน นางเป็นสาวใช้ได้งั้นรี?

ค่ำคืนไร้เสียง แม้แต่แสงจันทร์สักนิดก็ยังไม่มี โลกทั้งใบ แท้จริงแล้วเป็นเพียงความมืดมิดไม่รู้ตั้งแต่ เมื่อไร