ตอนที่185เข้าจวนอ๋อง

อินฉีมีฐานะเป็นเสนาบดีของประเทศยิ่งอยู่ใต้ฟ้า แล้วด้วยมีสายตานับไม่ถ้วนที่มองทุกการกระทำของ เขาดังนั้นเมื่อวานเขามาส่งคนที่บ้านเขาจะพูดว่ายัง ไม่ทันข้ามวันเขาก็ไม่สะดวกมาอีกทั้งกำชับกับนางว่า เกิดเรื่องอะไรให้ส่งคนมาติดต่อเขา

เขาไม่มานางก็สบายละสิไม่เช่นนั้นเรื่องที่นางถูก บีบให้ไปเป็นเพื่อนแก้เบื่อของอวิ๋นเสี่ยงยิงนั้นก็คงจะ ปิดบังไม่ได้แน่จะมีก็แค่ท่านโจวนั่นแหละใจของเขาอยู่ ที่โรงวิเคราะห์ยาหลินซินเยียนพูดว่าจะออกไปเดินข้าง นอกเข้าก็วางใจไม่ต้องมาดูแล

ก็มีเพียงแค่สรือโถวเท่านั้นเมื่อได้ยินหลินซิน เยียนบอกว่าจะออกไปข้างนอกก็ทำตาปริบปริบเหมือน หมาน้อยที่น่าสงสารถูกดูแลให้อยู่แต่ในบ้านมานานที่ หวังว่าจะให้เจ้าของพาออกไปเดินเล่น

แต่น่าเสียดายหลินซินเยียนไม่สามารถพาเขาไป

ด้วยได้ดังนั้นจึงหลอกเขาว่าจะไปซื้อของใช้ของผู้

หญิงสรือโถวเป็นลูกผู้ชายยิ่งไปกับนางไม่ได้เข้าไป

ใหญ่

ถึงแม้ว่าสรือโถวจะน้อยใจแต่ว่าเขาก็เป็นเด็กรู้ เรื่องดังนั้นจึงไม่ได้โวยวายว่าจะต้องตามนางไปให้ได้

พูดถึงอยู่บ้านเดียวกันกับลูกของคนจนนั้นสรือโถ วเป็นเด็กที่โตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อแม่ดังนั้นเข้าจึงจะเป็นเด็กที่รู้เรื่องมากกว่าเด็กที่อายุเท่ากันเพราะว่ากลัวว่า จะถูกคนโดยรอบมองด้วยสายตาดูถูกละกระมังเขาไม่ อยากถูกคนอื่นทอดทิ้งดังนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องทำดีมี คนบอกว่าเด็กเช่นนี้นั้นเป็นอุบัติเหตุเป็นคนปลิ้นปล้อน แต่ว่าการเป็นเด็กคนหนึ่งในสถานการณ์เช่นนี้เขายัง ก่อความวุ่นวายโดยไร้เหตุผลอีกเช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่น่า ขันแล้วละ

หลังจากหลินซินเยียนรับปากจะหาของเล่นสนุกๆ ให้สรือโถวก็ออกจากบ้านไป

ที่ตั้งของจวนอู่เซวียนอ๋องนั้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของ ใจกลางเมืองเมื่อออกจากบ้านก็ต้องผ่านใจกลางเมือง ไปจึงจะถึงจวนอู่เซวียนอ๋องเมื่อหลินซินเยียนท้องกลม โตมาถึงจวนอู่เซวียนอ๋องนั้นก็ใช้เวลาไปแล้วครึ่งชั่ว ยาม

ถึงแม้ว่าโม่จื่อเฟิงจะพูดว่านางเป็นแขกแต่ว่าคำ พูดที่เป็นพิธีของคนอื่นนั้นนางไม่สามารถคิดว่าเป็น เรื่องจริงได้โดยเฉพาะคำพูดของโม่จื่อเฟิงหลินซิน เยียนไม่เชื่อว่าเขาจะให้ใครมาเป็นแขกดังนั้นนางจึง รู้ตัวว่าจะต้องมาที่ประตูข้างของจวนอ๋อง

เสียงเคาะประตูข้างดังขึ้นก็รีบมีคนมาเปิดประตู สาวใช้ที่มาเปิดประตูเมื่อได้ยินว่านางจะมาเป็นเพื่อน แก้เบื่อให้กับอวินเสียวอิงก็เข้าใจทันทีแถมยังบอกว่า พ่อบ้านได้มาถ่ายทอดแล้วว่าเมื่อนางมาถึงแล้วให้พา นางไปยังเรือนของอวิ๋นเสียวอิงเลย
หลินซินเยียนที่ท้องโตเดินตามอยู่ด้านหลังของ เด็กรับใช้เดินอยู่ในสวนดอกไม้ของจวนอ๋องเพียงแต่ เห็นสายตาของเหล่าสาวใช้มองมาด้วยความสงสัย

“พวกเจ้าระวังหน่อยนี่เป็นอาหารของพระชายาจะ ให้เกิดข้อผิดพลาดไม่ได้ช่วงนี้กระเพาะอาหารของ พระชายาไม่ค่อยดียาเทียบนี้เป็นยาที่หมอหลวงเฉิน ปรุงให้ตัวของพวกเรานั้นเป็นทาสต้องนำร่างกายของ เจ้าของวางไว้ตรงตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในใจพวกเจ้า เข้าใจหรือไม่”

หลินซินเยียนเดินตามสาวใช้มาจนถึงด้านหลัง ภูเขาจำลองก็พลันได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังมาจากด้าน หน้าเจ้าของเสียงนี้นางไม่มีวันลืมตลอดชีวิต

จริงดั่งคาดเพิ่งจะสิ้นเสียงไปไม่นานก็เห็นแม่นม กุ้ยเดินนำคนจำนวนหนึ่งมาจากด้านหน้าเด็กรับใช้ที่ เดินนำทางรีบก้มหลังความเคารพอย่างอ่อนน้อมกล่าว ว่า”สวัสดีแม่นมกุ้ย”

“อืม”กุ้ยตอบรับอย่างขอผ่านไปที่เชิดคางสูงมอง มายังเด็กรับใช้อย่างดื้อรั้นสายตาก็มาตกอยู่ที่ตัวของ หลินซินเยียน “นี่คือเพื่อนเล่นของแม่นางเสียวอิงที่ท่าน อ๋องเลือกให้เมื่อคืนวานหรือ”

เพื่อนเล่น..

คำเรียกนี้ทำให้หลินซินเยียนกระตุกมุมปากไม่ได้ เจอกันหลายเดือนสายตาของแม่นมกุ้ยที่เป็นปัญหา นั้นดูจะร้ายแรงมากขึ้นหน่อย นึกถึงความโหดร้ายของแม่นมกุ้ยที่พรากลูกคนแรกของนางไปนางก็ปวดใจ ยกมือขึ้นลูบท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“ใช่แล้วแม่นมกุ้ยข้าน้อยต้องนำแม่นางท่านนี้ไปที่ เรือนของแม่นางเสียวอิง”เด็กรับใช้ตอบอย่างเคารพ

แม่นมกุ้ยดูจะไม่ค่อยพอใจ”เจ้าคนใช้ไม่รู้ที่ต่ำที่ สูงอยากจะบินขึ้นไปบนกิ่งไม้เป็นนกเฟิ่งหวงโดยไม่ดู สารรูปตัวเองท่านอ๋องก็ใช่ใยจึงได้พาผู้หญิงท้องแก่ เช่นนี้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่นางที่ยังไม่ได้แต่งงานยังไม่ กลัวจะพาความย่ำแย่มาอีก”

ฟังน้ำเสียงของแม่นมกุ้ยราวกับว่าไม่พอใจกับการ ปรากฏตัวของอวิ๋นเสียวอิงหลินซินเยียนได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกน่าขันแม่นมกุ้ยคนนี้ดูแล้วผู้หญิงทุกคนที่อยู่ข้าง กายของโม่จื่อเฟิงนั้นจะไม่เข้าตาเลยไม่อยู่ในสายตา ของแม่นมกุ้ยก็คงจะมีเพียงแค่เจ้าหญิงเท่านั้นแหละที่ จะแก้ขัดแทนเจ้านายของนางได้

แม่นมกุ้ยต่อว่าอวิ่นเสียวอิงคนที่อยู่ต่ำกว่าก็ไม่ กล้าออกเสียงในจวนอ๋องนี้แม่นมกุ้ยเป็นบุคคลที่พิเศษ นางสามารถต่อว่าอวิ้นเสียวอิงได้คนอื่นไม่มีใครกล้า

หรอก

“เอาละรีบไปได้แล้วขวางหูขวางตาจริง”แม่นมกุ้ย โบกมือ แต่ทว่าเสียงของนางก็ดังขึ้นอีก ทำให้ทั้งสอง คนต้องหันกลับมา”เดี๋ยวก่อน”

เด็กรับใช้และหลินซินเยียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหัน กลับมามองนางอย่างแปลกใจ
“เจ้าเจ้าคนที่ท้องใหญ่เจ้ามีสิ่งใดมาแก้เบื่อให้ นาง” แม่นมกุ้ยถาม

คำถามนี้ถามหลินชินเยียนแต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่ สามารถแก้เบื่อให้ผู้อื่นได้แต่ว่าโม่จื่อเฟิงก็แค่พูดเหลว ไหลก็แค่นั้นเองตอนนี้ถามนางจริงๆแล้วว่านางทำอะไร ได้นางคิดอยู่นาน”ข้าเป็นสะใภ้บ้านหนึ่งจะมีของเล่น อะไรเป็นพิเศษได้แต่ทำได้แค่เพียงเล่าเรื่องล้อเล่นก็ เท่านั้น”

“ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรได้ช่วงนี้อารมณ์ของพระ ชายาไม่ค่อยดีเจ้าตามข้าไปเรือนพระชายาอยู่เป็น เพื่อนแก้เบื่อพระชายาก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปเรือนแม่ นางเสียวอิง”แม่นมกุ้ยเบะปากหน้าของนางมีความ หมายอะไรบางอย่าง

“นี่…”หลินซินเยียนลำบากใจนางรู้ว่าพระชายา ของแม่นมกุ้ยนั้นคือใครก็คือคนเดียวกับที่หลินซิน เยียนไม่อยากเจอ เซียวฉางเยว่นางมองไปยังเด็กรับ ใช้ข้างๆอย่างลำบากใจ

เด็กรับใช้คนนั้นตกใจจนหนาวแต่ก็ยังเกาหัว พูด”แม่นมกุ้ยท่านต้องการทำให้ข้าลำบากหรือเมื่อเช้า พ่อบ้านชี้แจงแล้วให้ข้าพานางไปเรือนของแม่นาง เสียวอิงถ้าหากข้าพานางไปไม่ได้เช่นนั้นข้าคงจะต้อง ถูกเฆี่ยนแน่….

“เถอะน่าเจ้าก็แค่พูดว่าไปปรนนิบัติพระชายาครู่ หนึ่งใครจะว่าอะไรเจ้าได้ถึงแม้ว่าท่านอ่องจะมาก็ไม่ว่าอะไรอย่าลืมละว่านายหญิงในจวนอ๋องนี้คือพระชายา เจ้าหนุ่มนี่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”แม่นมกุ้ยพูดอีกเด็กรับ ใช้ก็ไม่กล้าเอ่ยปากอะไรอีก

เห็นได้ชัดเลยว่าแม่นมกุ้ยต้องการจะข่มอวิ้นเสียว อิงแทนพระชายาทุกคนเข้าใจดังนั้นจึงไม่มีใครกล้า เอ่ยปาก

เด็กรับใช้มองไปยังหลินซินเยียนอย่างรู้สึกผิดพูด อย่างลังเลใจว่า”คุณนายเช่นนั้นท่านไปเรือนพระ ชายาเป็นเพื่อนแก้เบื่อท่านก่อนแต่รีบออกมาแล้วไป เรือนแม่นางเสียวอิงนะ”

เรื่องก็เป็นเช่นนี้แล้วหลินซินเยียนจะพูดอะไรได้ อีกเล่าดูแล้วการแข่งขันในจวนอ๋องนั้นดูแล้วจะรุนแรง มากกว่าที่นางคิดไว้จริงอยู่ เซียวฉางเยว่ไม่ใช่ไฟไม่มี น้ำมันอวินเสียวอิงก็ไม่ใช่คนอ่อนแอผู้หญิงสองคนอยู่ ใต้ชายคาเดียวกันเกาะผู้ชายหนึ่งคนจะไม่เกิด ประกายไฟได้รึ