ตอนที่406เกิดเหตุไม่คาดคิด

ผู้อาวุโสปุ๋ยคาดไม่ถึงเลยว่าทรงจ วี้จะทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอย่าง กะทันหันแม้ว่าจะพยายามหลบอย่าง สุดแรงแล้วหลบจุดสำคัญได้สำเร็จแต่ ว่าก็ยังคงหลบไม่พ้นคมดาบเล่มนี้อยู่ดี

ดาบยาวแทงเข้าไปตรงหน้าอก ของนางแทงทะลุไปถึงข้างหลังเลือด ไหลออกมาไม่หยุดสีหน้าของผู้ อาวุโสปุ๋ยดูหวาดกลัวผิดปกตินางชี้ไป ที่หรงจวี้มือไม้สั่นเทา”เจ้าเจ้า กล้า….ข้าข้าคือผู้อาวุโสสามตระกูลห รงนะ… ”

ผู้อาวุโสสามที่แค่ความลับก็ปิดไว้ ไม่อยู่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ที่นายท่านอ ยากจะยุ่งกับเจ้าคงจะถูกต้องแล้วล่ะมิ ฉะนั้นไม่แน่สักวันหนึ่งตระกูลหรงอาจ จะถูกฝังด้วยน้ำมือของเจ้าก็เป็น ได้”ตอนที่หรงจวี้กำลังพูดอยู่ก็ชักดาบ ตัวเองกลับมา

ทั้งสองคนที่สบสายตากันไม่ทัน ได้สังเกตเห็นว่าตอนที่ผู้อาวุโสพูด เรื่องลับนั้นขึ้นมาแววตาของโม่จื่อเฟิ งก็เปล่งประกายความดุร้ายโหดเหี้ยม ออกมา

ผู้อาวุโสรั้งตัวเองไว้ไม่ไหวล้มลง กับพื้นเลือดไหลออกมาจากรูตรง หน้าอกของนางเรื่อยๆไม่ยอมหยุด นางยังอยากที่จะพูดบางอย่างออกมา แต่เพียงแค่อ้าปากก็มีเลือดไหลท่วม ออกมาจากปากของนางทำให้นางพูด อะไรออกมาไม่ได้เลยซักคำ

สีหน้าของหรงจวี้นิ่งสงบเดินไป หยุดตรงหน้าผู้อาวุโสปี้ยอีกครั้งยก ดาบยาวขึ้นแล้วแทงเพิ่มเข้าที่หน้าอก ของนางอีกดาบหนึ่ง”ที่แท้หลายปีมานี้ ในใจของเจ้าก็ยังคงเคียดแค้นเรื่อง นั้นอยู่ตอนนี้เจ้าก็ไปพบกับศิษย์พี่เจ้า ที่ยมโลกเถอะ”

ดาบดาบนี้แทงเข้าไปผู้อาวุโสก็ แทบจะสิ้นไร้ลมหายใจก่อนหน้านี้ยัง คงเป็นผู้ดีมีสกุลผู้เย่อหยิ่งคนหนึ่ง ผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีก็กลายเป็นคน ตายในพริบตาแถมยังตายด้วยน้ำมือ คนในตระกูลตัวเองอีกความไร้หัวใจ ของตระกูลหรงถือเป็นเรื่องธรรมดา ชายเสื้อขาวสองคนที่ถูกหนี หว่านและคนอื่นๆล้อมรอบไว้พอเห็นผู้ อาวุโสปุ๋ยสิ้นใจไปก็ไม่มีกะจิตกะใจจะ สู้รบต่อไปแต่น่าเสียดายหนีหว่านกลับ ไม่ปล่อยโอกาสให้ทั้งสองคนหนีไป เด็ดขาดทั้งสองคนคิดจะหนีก็หมายถึง จะยิ่งตายไวขึ้นในตอนที่ทั้งสองคน กลับหลังหันดาบยาวของเหล่าชายชุด ดำทั้งหลายก็ตามไปซ้ำ

ชายเสื้อขาวทั้งสองคนล้มลงจม กองเลือดจนถึงวินาทีที่สิ้นใจก็มองไป ทางของหรงจวี้ราวกับคิดไม่ถึงว่า จุดจบที่น่าสมเพชเวทนาของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้วจะมาจากแผนการของ คนในตระกูล

ทำให้อ๋องอู่เสวียนตกใจเสีย แล้ว”หรงจวี้เก็บดาบยาวเข้าฝักแล้วก็ พูดกับโม่จื่อเฟิงน้ำเสียงของเขาไม่ได้ ไร้มารยาทเหมือนผู้อาวุโสปุ๋ยแต่ก็ไม่ ได้ดูเคารพนอบน้อมเสียเท่าไหร่

โม่จื่อเฟิงกระตุกยิ้มขึ้นพูดเสียง นิ่งๆว่า:”ไม่เป็นไรขอบคุณผู้อาวุโส สองมากที่ออกโรงเข้ามาช่วย”

ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า เจ้าก็รู้ ว่าข้าก็แค่ทำไปตามหน้าที่ก็เท่านั้นรอ บาดแผลบนร่างกายของเจ้าหายดีกว่า นี้แล้วข้าจะเป็นคนพาเจ้ากลับตระกูล ด้วยตัวของข้าเอง”หรงจวี้พูดจบก็มอง ไปบนท้องฟ้าส่งสัญญาณอย่างหนึ่ง ขึ้นไม่นานก็มีคนมาจัดการกับร่างของ ผู้อาวุโสปี้ยและชายเสื้อขาวสองคน สายตาของโม่จื่อเฟิงสงบนิ่งแล้ว ก็ถามออกมาเหมือนไม่คิดอะไร ว่า: “จริงสิที่ผู้อาวุโสปุ๋ยพูดขึ้นเมื่อกี้คน ที่ยอมหักหลังตระกูลหรงเพื่อแม่ของ ข้าตกลงว่าเขาทำอะไรกันแน่? เกี่ยวข้องกับการตายของแม่ข้าหรือ ไม่?”

หรงจวี้ได้ยินเขาถามเช่นนี้สีหน้า ก็เปลี่ยนไปทันทีพูดเสียงเข้มว่า:”อู่ เสวียนอ๋องคนที่ยังมีชีวิตอยู่เรื่องบาง อย่างไม่รู้เสียจะดีกว่าเรื่องลับในช่วง นั้นสำหรับตระกูลหรงถือเป็นสิ่งต้อง ห้ามถึงแม้ว่าครั้งนี้เจ้าจะใช้อำนาจใน มือของเจ้าเพื่อแลกกับการต่อชีวิตแต่ ว่า….ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้ไถ่ถาม เรื่องต้องห้ามนี้จะดีกว่าเจ้าสามารถมี ชีวิตอยู่ต่อไปได้มันก็ยากพอแล้ว”

พอพูดประโยคนี้จบหรงจวี้ก็หมุน ตัวเดินจากไป

หลังจากที่หรงจวี้จากไปหนีหว่าน ก็สั่งให้คนขององครักษ์มังกรกลับไป นางกลับมายืนข้างโม่จื่อเฟิงอีกครั้ง ช่วยปัดใบไม้ที่หล่นลงบนตัวเขาออก

“นายบาดแผลของท่านจำเป็น ต้องใช้ยาวิเศษของแม่นางหลีฮวน และยาอายุวัฒนะที่สืบทอดมาในตระ กูลหรงถึงจะรักษาให้หายได้แต่ว่าพระ ชายากลับตามแม่นางหลีฮวนไปเป็น ไปได้หรือไม่ที่จุดประสงค์ของนางก็ คือยาวิเศษอันนั้นเหมือนกัน….”หนี หว่านลังเลอยู่นานแล้วก็พูดความ กังวลในใจออกมา

โม่จื่อเฟิงยิ้มออกมาค่อยๆหันไป มองนางแวบหนึ่ง”ทำไมเจ้ากลัวว่า นางจะแย่งของของข้าไปงั้นรึ?

“แย่ง?”หนีหว่านส่ายหน้านางไม่ ได้กังวลว่าหลินซีนเยียนจะมาแย่ง ของไปนางกลัวว่าตระกูลของนายจะ อดใจไม่ไหวแย่งจากมือของนางไป ต่างหากแต่ว่าประโยคนี้คนฉลาดแบบ หนีหว่านเลือกที่จะไม่พูดออกมาดีกว่า

โม่จื่อเฟิงถอนหายใจออกมาใน แววตาค่อยๆสั่นไหว

อากาศรอบๆกลิ่นคาวเลือดก็ยัง คงไม่จางหายไปคนสองคนที่คนหนึ่ง นั่งคนหนึ่งยืนราวกับไม่รู้สึกถึงอะไร ยังคงยืนอยู่ในบ้านอยู่อย่างนั้น

ภายในภัตตาคารพนักงานร้านได้ เติมน้ำชาเพิ่มให้กงจี้และหลินซีน เยียนไปแล้วสี่ครั้งตอนที่เติมให้ครั้งที่ ห้านั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงาน ร้านก็เริ่มฝืนไว้ไม่อยู่ที่นี่เป็นภัตตาคาร มีอย่างที่ไหนกินเสร็จแล้วยังนั่งต่อไม่ ยอมไป?

ส่วนหลีฮวนก็เอาแต่มองไปยัง ประตูทางเข้าอย่างใจจดใจจ่อ กระวนกระวายใจจนนางสงบใจไว้ไม่ อยู่ถึงกับอาละวาดใส่พนักงานร้านอยู่ หลายรอบ

สายตามองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆมืด ครึ้มลงถึงเวลากลางคืนมาเยือนหลี ฮวนยิ่งรีบร้อนหนักเข้าไปอีกอดไม่ ได้ที่จะออกไปหน้าประตูชะเง้อรอ คอยอยู่หลายครั้ง

ในตอนที่หลีฮวนแทบจะทนต่อไป ไหวแล้วนั้นเด็กรับใช้ผู้ชายคนหนึ่งที่ แต่งตัววัยรุ่นก็ปรากฏต่อหน้าหลีฮวน หลีฮวนเหมือนจะจำเด็กรับใช้คนนี้ได้ จับไหล่คนรับใช้ไว้แน่นตะโกนถามขึ้น ว่า”พ่อข้าล่ะทำไมถึงมีแค่เจ้ามาคน เดียวพ่อข้าไปไหน?”

เด็กรับใช้คนนั้นมาอย่างรีบร้อน หอบหายใจอยู่หน้าประตูไม่หยุดซ้ำยัง ถูกหลีฮวนถามขึ้นอย่างร้อนรนก็ได้แต่ ฝืนตอบไปว่า”นายใหญ่ตอนนี้มาไม่ได้ แล้วนายใหญ่เกิดเรื่องแล้ว” เกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าอย่าชักช้ารีบ บอกมาสิ!”หลีฮวนรีบจนทนไม่ไหว ทั้งๆที่เด็กรับใช้เหนื่อยจนหอบแฮกๆ ไม่หยุด

เด็กรับใช้หายใจแฮกๆอยู่สองทีก็ พูดต่อ:”เดิมทีนายใหญ่ไปที่หุบเขาลึก เพื่อไปเอายาแล้วก็ไม่ใช่ว่าได้รับนก พิราบสื่อสารของท่านให้รีบมาที่เมือง หลวงโดยเร็วรึไงเพียงแต่ว่าเมื่อวาน ตอนที่พวกเรามาถึงเมืองชิงกวนก็ถูก คนของทางการถือใบรูปภาพมาจับไป หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นข้ารักษาระยะ ห่างกับนายใหญ่พวกเขาเลยไม่รู้ว่าข้า กับนายใหญ่เป็นพวกเดียวกันไม่งั้น บางทีข้าอาจถูกจับไปด้วยก็ได้บ้านยา วิเศษของเราเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ? ทำไมคนของทางการถึงได้นำใบ รูปภาพของนายใหญ่มาจับนายใหญ่ ด้วย?”

ข้าจะไปรู้ได้ไง!ตอนที่ข้ามาบ้าน ยาวิเศษก็ยังดีๆอยู่นี่นา!”แค่หลีฮวนได้ ฟังว่าพ่อของนางโดนจับก็ตกใจไปครู่ หนึ่งทำไมไม่เกิดเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ก็ หลังจากนี้ทำไมจะต้องมาเกิดแล้วอีก อย่างคุณหนูจากที่ข้าน้อยคิดเรื่องนี้จะ ต้องไม่ง่ายหลังจากที่นายใหญ่ถูกจับ ไปข้าก็รีบแอบตามไปทันทีตอนแรก นึกว่าทางการคนนั้นจะจับนายท่าน เข้าไปที่รัฐบาลแต่ใครจะรู้ล่ะว่าคน พวกนั้นไม่ได้ไปที่รัฐบาลเลยแถมยัง ไปที่วัดท่ายเฟยที่อยู่ไกลจากเมือง หลวงอีกหลายสิบไมล์ข้าเห็นว่าถึง เวลาที่นายท่านนัดกับท่านไว้แล้วก็ เลยรีบมาจากวัดท่ายเฟยเพื่อมาแจ้ง ท่าน”เด็กรับใช้อธิบายตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องแล้วถึงจะได้พักหอบหายใจ

แววตาของหลีฮวนยิ่งสงสัยขึ้น เรื่อยๆคนอื่นนางไม่เข้าใจหรอกแต่ว่า พ่อของตนนางรู้ดีพวกเขาทำอาชีพ เกี่ยวกับสมุนไพรยาคนที่คบด้วยก็มาก หน้าหลายตาแต่ว่าพ่อของนางเป็นคน ที่นิสัยดีมากๆไม่เคยโกรธแค้นใครเลย แล้วก็ไม่เคยไปมีเรื่องกับทางการหรือ ผู้มียศถาบรรดาศักดิ์เลยอีกอย่าง เพราะว่ามีความเกี่ยวข้องกับบ้านยา วิเศษความสัมพันธ์ระหว่างผู้มียศถา บรรดาศักดิ์หลายคนในเมืองกับพ่อ ของนางถือว่าดีมากครั้งนี้ตกลงว่าเป็น ใครกันที่จับพ่อของนางไป?