ตอนที่ 466 กระแสน้ำเชี่ยวกราก

ชายคนนั้นสองชั่งน้ำหนักของถุงดูเหมือนว่าจะทำให้เขาพอใจ ไม่น้อย ดังนั้นจึงโบกมือแล้วพูดว่า “เข้าไปเมืองของพวกเรา ยินดีต้อนรับพ่อค้าที่มาซื้อขายเป็นอย่างมาก

พ่อค้าที่มาซื้อล้วนทําให้รายได้เข้าเมืองดังนั้นนอกจากบุคคล ที่น่าสงสัยเป็นพิเศษไม่เช่นนั้นพวกเขาจะให้เข้าเมืองได้ไม่ยาก เกินไปพวกแกะพวกนี้เข้าเมืองแล้วนั้นก็เหมือนเนื้อที่อยู่บนเขียง ของพวกเขาจะถลอกหนังแล่เนื้อก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาเท่านั้น

เมื่อเข้าเมืองไปพวกเขาก็ไปโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดแต่เมื่อไปถึง โรงเตี๊ยมแจ้งกับพวกเขาว่าเหลือห้องไม่มากนักหลายวันมานี้มี คนมาเยอะมากมายเมื่อพูดถึงเรื่องนี้เจ้าของร้านยังรู้สึกแปลกใจ เล็กน้อยนี่ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้คน มากมายมาที่นี่

ทรงเย่เหมาห้องที่เหลืออยู่ทั้งหมดแล้วแบ่งให้กับคนในคณะ เดินทางแม้ว่าจะค่อนข้างแออัดแต่ก็สามารถที่จะอยู่ได้แต่ว่าคนที่ พวกเขาส่งมาให้ดูลาดเลาก่อนหน้านี้ไม่มีข่าวคราวแม้แต่น้อยดัง นั้นสีหน้าของเขาเลยเต็มไปด้วยความกังวล

ทุกคนนำสัมภาระเข้าไปในห้องหลินซึนเขียนที่กำลังจะเข้าไป กลับรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองดูอยู่นางหันไปมองดูรอบๆแต่กลับ ไม่เห็นใครสักคน

เข้าไปในห้องแล้วหลินซีนเยียนพยุงหนีหวานไปพักผ่อนที่บนเตียงหนีหว่านขมวดคิ้วแน่นแล้วพูดว่า “เมื่อกี้มียอดฝีมือประมาณ สามคนกำลังเฝ้ามองเจ้าอยู่ ”

หลินซีนเยียนตกใจถึงแม้ว่านางจะรู้สึกได้แต่ประสาทรับรู้ของ นางก็ไม่เท่าของหนีหว่านแต่เมื่อคิดแล้วก็ใช่อยู่ว่าถึงแม้นางจะ เสียวรยุทธ์สิ้นแล้วแต่ว่าประสาทรับรู้ความอันตรายย่อมมากกว่า นางอยู่แล้ว

“ดูเหมือนว่าจะเป็นคนของตระกูลหลิงกับตระกลูหลมาถึงก่อน พวกเราแต่ว่าพวกเขาอยู่นอกเหนือที่ข้าคาดการณ์ไว้เล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าพวกเขายังให้ความสนใจสมบัติพวกนี้มากกว่าที่ข้า คิดไว้เสียอีก”หลินซีนเยียนยิ้มเย็นนั่งอยู่ด้านข้างโต๊ะแล้วในน้ำ ชา แต่คิ้วค่อยๆขมวดแน่นขึ้น “สามคน อีกคนเป็นคนของใคร? ”

หนีหวานส่ายหัวดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยแต่กลับไม่พูดอะไร

เวลาที่ตกลงกับสามตระกูลใหญ่นั้นยังมาไม่ถึงแต่ทั้งสามคนก็ มาถึงแล้วหลินขึ้นเขียนสงสัยว่าทั้งสามตระกูลจะต้องจัดการกอง กําลังของตัวเองในเขตเก๋งจีน เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง แต่…เธอหัวเราะเยาะพวกเขาที่เป็นกุญแจหลักต้องเข้าไปแหล่ง กำเนิดพวกที่อยู่ด้านนอกสำหรับผู้ที่มีความตั้งใจแน่วแน่แล้วมี ประโยชน์?

คืนนี้หลินซินเยียนนอนหลับสบายอย่างน่าประหลาดใจเพราะ นางรู้ว่าถึงแม้จะอยู่ในเมืองที่วุ่นวายคนในสามตระกูลใหญ่จะใช้ อำนาจความแข็งแกร่งเพื่อปกป้องความปลอดภัยของนางดังนั้น นางจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาความปลอดภัยใดๆเลย อย่างน้อยก่อนที่จะเข้าสมบัติแหล่งกำเนิดเก๋งจีนผู้คนในตระกูลใหญ่ ทั้งสามจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับนางแน่

เสี่ยวเยอร์ของร้านที่เข้ามาส่งอาหารขาพิการเล็กน้อยบน ใบหน้ามีรอยสีเขียวลึกเขาวางอาหารลงบนโต๊ะอย่าง ระมัดระวังสายตาที่ใช้มองหลินซินเยียนมันแปลกประหลาด

พอเสียวเอ้อออกไปแล้วหลินขึ้นเขียนหันกลับไปถามหนี หว่าน “ข้าดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมรู้สึกว่าเสี่ยวเอ้อร์นั้น ดูเหมือนจะกลัวข้ามาก?”

เมื่อได้ยินนางถามเช่นนี้จากหน้าที่นั่งยกยิ้มมุมปากและมอง บน เมื่อคืนเจ้านอนหลับสบายใจแต่ว่าลำบากองครักษ์เหล่านั้น ที่อยู่บนหลังคาค่อยดูแลความปลอดภัยให้กับเจ้า” “

“หือ? “หลินซีนเยียนกะพริบตาหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

หนีหว่านถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้าคิดว่าโรงเตี๊ยมของเมืองนี้ คงคิดกับพวกเราที่เดินทางมาจากต่างถิ่นว่าล้วนเป็นคนทำมา หากินสุจริตบางทีเลยคิดวิธีที่จะปล้นทรัพย์แล้วฆ่าคนซะเช่นนั้น เงินก็ได้และยังไม่ต้องเสียของอะไรให้กับเราดังนั้นเมื่อคืนทั้ง เจ้าของโรงเตี๊ยมและพวกจึงลงมือ

“เอ่อ….”หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่าจะยังพอเจอร้านเช่นนี้ อีกมองจากขบวนเดินทางแล้วพวกขาสองคนดูอ่อนแอที่สุดแล้ว เลยคิดจะลงมือที่พวกข้าก่อน?

หนีหว่านพยักหน้าตอบสนองตามที่นางเตา “อย่างไรก็ตาม พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่าที่จริงแล้วมีกองกำลังคอยคุ้มครองเจ้าอยู่ในหลับมากมายยอดฝีมือจากทั้งสามตระกูลใหญ่เรียงตามถนน เต็มไปหมดเพียงแค่โจรกระจอกแค่นี้จะรับมือได้อย่างไรกันดัง นั้นคนของโรงเตี๊ยมนี้ตายไปไม่น้อยหากไม่ใช่ว่ายังต้องพักที่นี่ อีกสองสามวันละก็เสี่ยวเอ้อรและเจ้าของร้านคงไม่มีชีวิตหลัง เหลือแล้วเช่นกัน

หลินซีนเยียนยิ้มเยาะขึ้นเบาๆสังคมนี้ไม่ว่าไปที่ไหนล้วนเป็น ปลาใหญ่กินปลาเล็กดูเหมือนร้านนี้จะฆ่าพ่อค้าที่เดินทางมาไม่ น้อยเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะเจอของจริงเท่านั้นในร้านเหลือ คนที่ใช้งานไม่กี่คนถึงว่าทำไมคนเมื่อกี้ดูเหมือนตอนนี้จะกลัว นางมาก

“ตอนนี้พวกเราต้องทำยังไง ในเมื่อคนของทั้งสามตระกูลใหญ่ มาพร้อมกันแล้วพวกเราจะล่วงหน้าเข้าไปแหล่งกำเนิดก่อนไหม? “หนีหวานถามหลินซินเยียนส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ต้องพวกเราแค่ รอ”

“รอ? “ท่าทีหนีหว่านดูเหมือนรอไม่ไหวแล้วดวงตาคู่นั้นเต็ม

ไปด้วยไฟแค้น

หลินซีนเยียนเดินไปข้างเตียงแล้วจับมือนางแล้วปลอบใจนาง ว่า”ไม่ต้องรีบพวกเขากำลังตั้งกองกำลังของพวกเขาพวกเราก็ ต้องมีการเตรียมการบางอย่างเช่นกัน”

“เตรียมการ……..หวานพึมพำสองคำนี้ไปมาทันใดนั้นแล้ว ดาก็เป็นเปล่งประกายแห่งความหวัง เจ้าหมายถึงว่าเสี่ยวหลง
“ไข่ เข้าให้เสียวหลงล่วงหน้าไปเตรียมการแล้วแต่น่าเสียดาย ที่ถ้าเขาไม่มีข้าก็เขาไม่สามารถเข้าชั้นในสุดของแหล่งกำเนิด สมบัติได้ แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะเตรียมการบางอย่างหนีหว่าน เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าสำหรับเขาสามารถทำสิ่งที่ข้าจะ สามารถทําได้แม้ว่าข้าไม่รู้ว่าข้าสามารถทำอะไรเพื่อช่วยเขาได้ ถึงแม้ต้องแลกด้วยกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ข้าก็จะทำ

หนีหว่านรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินหลินขึ้นเขียนพูดประโยคนี้ออก มานางพูดว่าสามารถช่วยเขาได้แววตาของหนีหว่านตกตะลึง เหมือนว่าหลินซินเยียนมักทำให้ผู้คนตะลึงกับความฉลาดของ นาง

เพราะว่าอีกสองวันถึงจะถึงวันที่นัดหมายกับทั้งสามตระกลู ใหญ่ดังนั้นหลินซีนเยียนจึงไม่รีบร้อนตอนเช้านางก็มักพาหนี หวานไปนั่งพักผ่อนที่สวนของโรงเตี๊ยมและยังพาหนีหว่านไปเดิน เที่ยวเล่น ในเมืองอีกด้วย

อาจเพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเตี๊ยมกระจายไปทั่วดังนั้นถึง แม้หลินซินเยียนพาหนีหวานไปเดินเล่นข้างนอกตัวคนเดียวคน บริเวณนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาหาเรื่องนางสักคน

นางไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนักอยากเดินก็เดินอยากซื้อก็ซื้อ เพียงแต่ว่าเจ้าของร้านทุกร้านมักใช้สายตาที่เหมือนมีความกลัว บางอย่าง

นับตั้งแต่ก่อตั้งเมืองนี้มาเกรงว่ายังไม่มีผู้หญิงอ่อนแอคนไหน สามารถเดินไปตามถนนอย่างหลินขึ้นเขียนได้โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องใดๆที่จะเกิดขึ้น